วันที่ 9 เดือน 2 ปี 122

ผมต้องกลับทางเดิม

แต่ผมเลิกหวังกับการกลับไป

ผมคิดหาแผนค่อยๆเดินทางกลับ

บ้านของเมืองตามตะวันออกเฉียงเหนือของวาโรซีเมียเรียไม่เหมือนบ้านตามทางในเมืองเขตกลางเช่นวาโรเรีย

แต่ผมไม่ได้ดู และไม่ได้สนใจรายละเอียดเพราะผมเซ็งกับชีวิต

ถ้าผมมาที่นี่ตอนดีๆ ผมคงดู แต่ถ้าชีวิตเป็นแบบนี้ ผมไม่อยากสนใจ

ผมเข้าบ้านหาปลากระป๋องแล้วพักผ่อน หาของใส่

ส่วนใหญ่มันเป็นอยู่เฉยๆ และอยู่ให้สบายไปเรื่อยๆ

ผมเดินรื้อทั่วบ้านโดยไม่สนความเป็นระเบียบเรียบร้อย

สวัสดีครับ wayuwayu ครับ ตอนนี้มีไว้เพื่อหลอกเว็บดูดไปเผยแพร่แบบเถื่อน ถ้าเคยอ่านกำพร้า ณ ต่างโลกโปรดสนับสนุนด้วยนะครับ ฟรี 90 วัน 3 เดือนนานนะ

รูปเล่มอยากให้ฟรี 90 วันเหมือนกันแต่อยากหาค่าเน็ตค่าไฟอ่ะ เลยต้องแบบนั้นก่อน

แล้วตอนแบบนี้จะมีแค่ nekopost ขออภัยในความไม่สะดวก แต่ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน

วิธีดูคือถ้าชื่อตอนมีวงเล็บก็อย่าไปอ่านเลย มันเศร้า ผมไม่อยากให้ใครเศร้า

วีธีอ่าน สมมุติว่าตอน 47 จริง ออก จะออกเมื่อ ตอนหลอก 48 มาครับไปล่ะครับ

ขอบคุณนะครับที่สนับสนุน!

เมื่อบ้านไม่มีอะไรแล้วมันเป็นตอนเย็นๆ ผมหาบ้านใหม่ที่น่าอยู่กว่า

ผมพังประตูเพื่อบุกบ้านที่น่าอยู่

แม้ประตูพังแต่ข้างในมันไม่เป็นอะไร

ผมพักช่วงตอนเย็นแล้วนอนข้ามคืน

ผ่านไปอีกวันที่น่าเบื่อหน่าย

ผมออกเดินทาง

เมื่อออกเดินทางมาเรื่อยๆ มันก็พอเดินได้ระยะทางไกลอยู่

ผมทำแบบเดิมไปเรื่อยๆ ที่ต้องการไปวาโรซีเมียเรียก็เพราะมันมีคลังปลากระป๋อง แค่นั้น

นั่นคือสิ่งที่มีค่าที่สุดตอนนี้ อาหารประทังชีวิต

“วารี”

เสียงวาโร

“ตอนนี้เรากำลังแก้ปัญหาหลังรบ”

ผมหลอนเสียงเธอ

ผมหันหลังเดินต่อ เลิกสนใจเสียงแว่วเสียงหลอน