นิยาย ข้ามเวลาล่าฝัน! ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 36 ตอนที่ 1

ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 36 ตอนที่ 1

เพื่อไล่ตามความฝันเหรอประโยคนี้มันกระทบกระเทือนจิตใจมารุอย่างรุนแรงยิ่งพอเขาได้รู้ว่าสุดท้ายมิโซก็สา มารถตามหาความฝันของตัวเองได้คนที่จะตามหาความฝันได้มีแต่คนที่กล้าจะท้าทายตัวเองเท่านั้นมารุรู้สึกได้ว่าต่อให้มิโซไม่ประสบความสําเร็จเธอก็คงจะพูดประโยคเดียวกันนี้ออกมา

รอก่อนเถอะ คราวหน้าฉันจะดีขึ้นแน่

เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมากและเพราะความเข้มแข็งนั้นเธอถึงสามารถมีชีวิตได้อย่างอิสระเธอไม่ได้ทําตัวน่ารําคาญหรือพูดอะไรที่ดูน่ารําคาญเลยเธอมั่นใจตลอดว่าสิ่งที่เธอพูดและทํานั้น ถูกต้อง ถึงจะอย่างนั้น…

“เท่ดีนะครับ”

“เท่ใช่ไหมล่ะ? ฉันก็คิดว่าตัวเองเท่ไม่หยอกหรอกเพราะแบบนั้นเธอเอง…”

“เรื่องนั้นไม่รู้สิละครน่ะสนุกนะ น่าสนใจถึงผมจะซ่อนไว้แต่ตอนที่ได้ไป อ่านบทบนเวทีมันก็สนุกดีการได้เป็นเป้าสายตามันก็ไม่ได้แย่อะไร”

“งั้นจะรออะไร? ก็ลงมือทําเลยสิ”

“ทําเลยเหรอ นั่นสินะ ผมน่าจะลองทํามันดูเลยแต่ผมไม่กล้าพอ ผมไม่ได้รักการแสดงแม้แต่ตอนนี้การเก็บมันเป็นงานอดิเรกต่อไป ก็ฟังดูไม่แย่อะไร”

“นี่ เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ํา ยังไม่ได้ลองแสดงเลยไม่ใช่เหรอเธอยังเด็กอยู่เธออาจจะไม่รู้… ไม่สิเธอทําตัวเป็นเด็กไปไกลแล้วแต่ยังไงเธอก็ยังมีเรื่องที่เข้าใจผิดอยู่นะไม่กล้า?จะบอกว่าตัวเองกลัว มากกว่าไหม?”

“คงงั้น”

มิโซพยักหน้ารับ

“ใช่ เธออาจจะไม่มีความกล้านั้นแต่ที่เธอรู้สึกแบบนั้นเป็นเพราะเธอยังไม่เคยได้ลองทํามันความกลัวน่ะมันมักจะเกิดขึ้นมาจากสิ่งที่เราไม่รู้เสมอแหละเพราะแบบนั้นการจะกลัวสิ่งที่ไม่เคยรู้จักไม่ เคยได้ลองทํามันก็ไม่แปลกหรอกแต่เธอเองก็น่าจะรู้ดีว่าถ้าได้ลองลงมือทําจริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกใช่ไหม?”

ความกลัวเกิดจากความไม่รู้ เธอพูดถูกเขากลัวเพราะไม่รู้ไม่เคยลองแสดงจริง ๆจัง ๆ เขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน เขาลังเลที่จะต้องเข้าไปรับรู้และความลังเลนั้นก็กลายเป็นความกลัว ที่กัดกินจิตใจเขาในที่สุด

แต่ถ้าเขาได้เข้าไปทําสิ่ง ๆ นั้นก็จะไม่น่ากลัวสําหรับเขาอีกต่อไป มันจะกลายเป็นความสุขหรือความเบื่อหน่ายแทน

มิโซพูดถูก แต่… เธอใช้คําพูดผิดไปหน่อย

“คนมักจะกลัวสิ่งที่ไม่รู้แต่ว่าบางที… เพราะว่ารู้นั่นแหละถึงกลัว”

“เพราะรู้ถึงได้กลัว?”

“ใช่”

“วันนี้ผมได้หลายอย่างเลย แต่ยังไงก็ไม่คิดว่าตัวเองจะอยากแสดงอยู่ดีผมจะยังอยู่ในชมรมแหละแน่นอนไม่ไปไหนหรอกจะคอยช่วยงานบ้างแต่ผมไม่อยากจะต้องเสียเวลาไปกับมันให้มากนัก ตราบใดที่ผมยังมีแนวคิดแบบนี้ของผมอยู่”

กลัวเพราะรู้

การให้เวลาชมรมมากกว่านี้ มันจะส่งผลดีอะไรกับชีวิตของเขาในอนาคตไหม? ถ้าเขาใช้เวลาที่เสียไปกับชมรมไปตั้งใจอ่านหนังสือแทนล่ะ?ถ้าเขาเอาเวลาไปทําอย่างอื่นล่ะ? ถ้าเขาใช้เวลาออกไปตามหาความฝันจริงๆ ของตัวเองล่ะ?

เขาคงได้ใช้เวลาในอนาคตมานั่งเสียใจที่ไม่ได้ใช้เวลาช่วงวัยรุ่นให้คุ้มค่าอีกแน่ ๆ

“ทําไมไม่ให้ความสามารถที่ดีกว่านี้มาหน่อยนะ?”

เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยสีหน้าท้อแท้แต่ก็ต้องส่ายหัวสะบัดความคิดนั้นทิ้งไปเขาเกิดโลภมากขึ้นมาอีกแล้วเขาได้มีโอกาสมาใช้ชีวิตอีกครั้งแค่นี้ก็เป็นโชคดีอย่างที่ไม่มีอะไรมาเทียบเคียง ได้แล้ว

– เวลาที่เราเสียไปวันนี้เป็นเวลาที่คนที่ตายไปเมื่อวานเฝ้าฝันหา

มารุได้แต่คิดถึงประโยคนี้ทุกครั้งเมื่อเขาตื่นนอนขึ้นมาเขาพยายามใช้ชีวิตตอนนี้ให้ละเอียดรอบคอบเสมอมารุในอนาคตมักจะเสียใจไปกับการตัดสินใจของตัวเองในอดีตเขาฝันถึงโอกาสที่จะได้แก้ไขมันเสมอมาและตอนนี้เขาได้โอกาสนั้นมาในมือแล้วแต่แทนที่เขาจะ สามารถทําอะไรได้ตามที่คิดอย่างทันท่วงทีเขากลับมานั่งถามตัวเองว่าตัวเองอยากจะทําอะไรกันแน่ความฝันของตัวเองคืออะไรเรียนจบแล้วจะไปทําอะไรต่อที่ไหนดี

การเรียนคือสิ่งที่เขาทําเพื่อรอ รอระหว่างที่ตัวเองคิดถึงปัญหาพวกนี้แต่สุดท้ายเขาก็ยังหาทางไปต่อเบื้องหน้าตัวเองไม่พบแม้เขาจะเคยเดินมาก่อนแล้วแต่พอลองมองดูทางที่ตัวเองเคยไปมัน กลับดูยากลําบากกว่าเดิมนักตลอดเวล

มานี้เขาคิดเสมอว่าถ้าได้กลับมาใช้ชีวิตอีกครั้งทุกอย่างจะต้องออกมาดีแต่มันกลับไม่ใช่เลย

มารุในวัย 45 เคยทําอะไรมาบ้าง? ถ้าตอนนั้นเขามีเป้าหมายชีวิตที่แน่ชัดเขาจะหลงทางเหมือนตอนนี้ไหม?บางทีถ้ามีเป้าหมายชีวิต เขาอาจจะวางเส้นทางชีวิตได้ง่ายกว่านี้ก็ได้และนั่นก็พาเขากลับมาที่จุดเริ่มต้นของปัญหาทั้งหมดเขารู้ดีว่าตัวเองจะต้องทําอะไรสักอย่างแต่อะไรสักอย่างนั้นมันคืออะไรเขาไม่รู้
เลย

สุดท้ายชีวิตของมารุก็เป็นเหมือนกับใบไม้ที่ร่างปลิวไปตามลม สุดแล้วแต่ว่าสายลมจะพาเขาไปจบลงที่ไหน

“แกนี่มันยุ่งยากจริงๆฉันไม่เคยเห็นเด็กมัธยมที่ไหนจะลังเลได้เท่านี้มาก่อน เลย” มิโซได้แต่ครางเบาๆในลําคอ

“ใช่ ถ้าไม่รู้อะไรเลยมันคงจะดีกว่าเพราะแค่ได้รู้มันนิดหน่อยก็พอจะทําให้ผมหมดแรงทําแล้ว”

“…พูดเรื่องอะไรน่ะ?”

“เปล่าหรอกแค่พูดกับตัวเองน่ะอ่าๆแล้วนี่ไม่ใช่ความผิดอะไรของคุณหรอกนะครูฝึกน่ะเป็นคนดีเร่าร้อนผมเองก็อยากจะเร่าร้อนไปกับคุณหรอกนะแต่… ผมว่าผมเย็นจนเกินไปแล้วล่ะผมมันไม่ กล้าพอ”

มารยิ้มออกมาการรับมือกับสถานการณ์น่าอึดอัดน่ะวิธีรับมือที่ถูกต้องคือการยิ้มให้มันผ่านไปไม่ใช่แสดงความโกรธ

“หน้าแบบนั้น” มิโซชี้มาที่มารพร้อมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเอง “หน้าตาเหมือนคนที่ตรัสรู้ทุกเรื่องในโลกไปแล้วนั่น”

มันเป็นคําด่าที่ค่อนข้างเจ็บปวดเลยหญิงสาวคนนี้มีสายตาที่เฉียบคมไม่เบาจริง ๆ มารุได้แต่ยิ้มตอบไป
“อ่า…”

มิโซได้แต่กุมขมับทําไมเธอถึงได้เอาใจใส่เขาขนาดนี้นะ?เขามีอะไรให้ เธอสนใจขนาดนั้นกัน?

“ครูฝึก” เขาถามขึ้น

“ว่า?”

จากน้ําเสียงนั้น มารุรับรู้ได้ทันทีว่าเธอกําลังหงุดหงิดเธอเป็นคนที่แสดงอารมณ์ออกมาตรง ๆ ซึ่งสําหรับผู้ใหญ่ในยุคนี้มันค่อนข้างหายากเลย

“ทําไมถึงใช้เวลากับผมขนาดนี้กัน?”

“ไม่รู้จริง ๆ เหรอ?”

“ไม่รู้ เอาเวลานี้ไปใช้สอนเด็กคนอื่น ๆ จะไม่ดีกว่าเหรอ?ครูไม่รู้ด้วยซ้ําว่าผมจะยอมเป็นนักแสดงรึเปล่าทําไมถึงต้องมาเสียเวลา…”

“เสียเวลา?”

คิ้วของมิโซกระตุกขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเขาคงพูดอะไรจี้ใจดําเธอเข้าสักอย่างผิวขาวนวลของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอมเลือดตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ฉันว่าฉันรู้แล้วว่าแกเป็นคนยังไง”

“รู้แล้ว?”

“ใช่ แกมันน่ารําคาญ”

มิโซติดเครื่องรถยนต์และเริ่มขับออกไปอีกครั้ง

“ฉันเข้าใจแล้วว่าแกมีปัญหาอะไรนักหนา

“ปัญหา?”

“ใช่”

มิโซเปิดหน้าต่างเล็กน้อย ทําให้ลมตีเข้ามาในรถส่งผลให้ผมสีทองของเธอปลิวสยายไปทั่ว

“แกน่ะมองอนาคตไกลเกินไป”

“ไกลเกินไป?”