ลูกเมี้ยวเค็มเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่สายลมกล่าว เธอกวาดตามองนาฬิกาในหน้าต่างระบบก่อนจะอุทานออกมาด้วยความตกใจ

      “อ๊ะ! …สายแล้วจริงด้วย เวลาบนโลกผ่านมาตั้งห้าชั่วโมงแล้ว! อ่า.. เอ่อ… พี่… กำลังจะออฟไลน์เหรอคะ?”

      สายลมเงียบอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เธอพยักหน้าอย่างแผ่วเบา

      ปลายนิ้วของลูกเมี้ยวเค็มจรดขึ้นแตะคางของตน ก่อนจะพูดขึ้น

      “ถ้าพี่สายลมจะออฟไลน์ แนะนำให้ไปที่ห้องดับจิตค่ะ เพราะร่างกายของเราจะถูกทิ้งไว้ในจุดที่เราล็อกเอาท์ เพราะงั้นหาสถานที่ปลอดภัยแล้วค่อยออฟไลน์จะดีกว่าค่ะ”

      “ไป… ห้องดับจิต?‘

      ท่าทีของสายลมดูเต็มไปด้วยความสับสนและแปลกใจอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก

      “อ่า– แค่ก แค่ก… เป็นชื่อเล่นของสถานที่ออฟไลน์น่ะค่ะ”

      ลูกเมี้ยวเค็มกระแอมถี่ ๆ และรีบอธิบาย

      “คืองี้ค่ะ พวกเรามีโซนสำหรับออฟไลน์อยู่ในเมือง ถ้าผู้เล่นคนไหนยังไม่มีบ้านก็สามารถล็อกออฟที่นั่นได้ค่ะ แถมมีการปกป้องด้วยวงเวทของอลิซ ก็เลยปลอดภัยไร้กังวลถ้าเลือกออฟไลน์ไว้ที่นั่นค่ะ”

      “เกมนี้สมจริงมาก ๆ ค่ะ พอออฟไลน์ปุ้บ ร่างของเราจะถูกทิ้งไว้ปั้บ เป็นร่างที่ไร้การควบคุม พูดง่าย ๆ คือกลายเป็นศพอ่ะค่ะ ทีนี้เวลาผู้เล่นพากันทิ้งร่างไว้เป็นแถวมันก็เลยดูหลอน ๆ นิดนึง… พวกเราก็เลยเรียกแบบติดตลกว่าห้องดับจิตค่ะ”

      สายลมหมดคำจะกล่าว

      “คือ…  ถ้าไม่รังเกียจ เชิญมาออฟไลน์ที่บ้านหนูก็ได้นะคะ คือ— อะแฮ่ม แบบว่า… เตียงที่บ้านยังว่างอยู่น่ะค่ะ!”

      ลูกเมี้ยวเค็มกล่าวชวน

      เด็กสาวมีความประทับใจต่อผู้เล่นใหม่ผู้แสนเงียบคนนี้ และมีความตั้งใจที่จะสานสัมพันธ์กับเธอ 

      ทว่าสายลมไม่ได้ตอบรับคำชวนนั้น

      หญิงสาวเพียงแค่ส่งยิ้ม พลางส่ายศีรษะอย่างแผ่วเบา

      “ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้เรารบกวนเธอมามากแล้ว ขอไม่รบกวนเพิ่มจะดีกว่าค่ะ”

      คำพูดและรอยยิ้มอันอบอุ่นทำให้ลูกเมี้ยวเค็มรู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด แม้จะเพิ่งถูกปฏิเสธอย่างสุภาพก็ตาม

      “งั้นเหรอคะ…”

      ลูกเมี้ยวเค็มจิกชายเสื้อด้วยความเสียดาย

      ในทางกลับกัน ใบหน้าของสายลมยังคงมีรอยยิ้มบาง ๆ ที่แฝงไปด้วยอารมณ์อันลุ่มลึกเช่นเคย

      “ขอบคุณที่ไปไหนมาไหนกับเราในวันนี้นะคะ มีความสุขมากเลย ผลไม้ก็อร่อย ปาร์ตี้รอบกองไฟก็สนุกจริง ๆ …ถ้ามีโอกาส ไว้มาเที่ยวเล่นด้วยกันอีกครั้งนะคะ ตอนนี้คงต้องขอตัวก่อนค่ะ”

      เมื่อกล่าวจบ สายลมพยักหน้าให้กับลูกเมี้ยวเค็มเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังและก้าวเดินเข้าไปในฝูงชน

      “เดี๋ยวค่ะพี่! หนูยังไม่ทันได้บอกทางไปห้องดับจิตเลย!”

      ลูกเมี้ยวเค็มตะโกนตามหลัง ก่อนจะรีบตามเธอไปอย่างรวดเร็ว

      …แต่เด็กสาวกลับไม่พบสายลมในฝูงชน

      “หายไปไหนแล้วเนี่ย?”

      ลูกเมี้ยวเค็มชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลียวซ้ายแลขวา

      ทว่าเธอกลับไม่เห็นร่องรอยของสายลมอีกต่อไป

      ลูกเมี้ยวเค็มเคาะศีรษะตัวเองด้วยความหดหู่

      “คุยมาทั้งวันแต่ลืมแอดเพื่อนเฉยเลย… ยัยบื้อ ยัยบื้อเอ๊ย!”

      …

      ในป่าเอลฟ์

      ร่างสูงโปร่งอันงดงามร่างหนึ่งกำลังก้าวเดินอย่างช้า ๆ

      เธอคือสายลม

      ทุก ๆ ก้าวของเธอ พืชพรรณสองฝั่งต่างพากันลู่เอียงเพื่อเปิดทางให้ ราวกับเป็นการถวายความเคารพแก่จักรพรรดินี

      ใบไม้ต่างพากันสั่นไหว เหล่าหิ่งห้อยต่างลอยล่องรอบตัวเอลฟ์สาว ราวกับกำลังแสดงความเคารพต่อผู้ที่อยู่ในจุดสูงสุดของสรรพสิ่ง

      ในแต่ละย่างก้าว ร่างกายของเธอเปล่งแสงจาง ๆ ดูลึกลับและเปี่ยมไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์ท่ามกลางความมืดมิด

      เส้นผมของเธอยาวขึ้นอย่างต่อเนื่อง สีผมเปลี่ยนจากสีบลอนด์กลายมาเป็นสีเงินที่แสนงดงาม

      ความสูงของเอลฟ์สาวเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ดวงตาสีมรกตค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีม่วงที่ให้ความรู้สึกลึกลับและสูงส่ง 

      เรือนร่างของเธอทวีความงดงามและสูงศักดิ์

      แม้แต่ชุดผู้เล่นเริ่มต้นบนตัวเธอ ก็กลายมาเป็นชุดคลุมยาวที่เปี่ยมไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์

      ราวกับว่าสายลมได้เปลี่ยนจากเจ้าหญิงผู้หลงทาง มาเป็นเทพธิดาจากสรวงสวรรค์

      ใช่แล้ว..

      เธอคือเทพธิดา…

      หากมีผู้เล่นคนใดอยู่ในบริเวณนี้ พวกเขาย่อมตระหนักว่ารูปร่างหน้าตาของเธอดูเหมือนกับเทวรูปภายในวิหารแห่งธรรมชาติทุกกระเบียดนิ้ว! 

      เธอคือพระมารดาแห่งธรรมชาติ เทพธิดาแห่งสรรพชีวิต ผู้ปกครองปวงเอลฟ์ – อีฟ อึกก์ดราซิลล์ 

      สายลมคือร่างอวาตาร์ที่อีฟสร้างขึ้นมาเพื่อใช้งานด้วยตัวเอง

      และสิ่งที่นำมาใช้เป็นแกนกลาง ก็คือลูกแก้วกักเก็บวิญญาณของเฮลา!

      ปริมาณพลังในร่างเอลฟ์สาวพลันพุ่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนแรงกดดันเริ่มแผ่ออกมารอบตัว มันเพิ่มขึ้นจนกระทั่ง… ถึงขีดจำกัด

      “แค่ระดับทอง?…”

      อีฟถอนหายใจออกมาเมื่อสัมผัสถึงปริมาณพลังในร่างนี้

      “ลูกแก้วกักเก็บวิญญาณยังไม่ได้รับการซ่อมแซมอย่างสมบูรณ์ เพราะงั้นมันคงจะรองรับพลังได้มากที่สุดแค่นี้”

      “แต่ถึงยังไง แค่นี้ก็ทำให้มีอิสระในการเคลื่อนไหวด้วยตัวเองแล้ว ไม่ได้เดินมาตั้งนานแหนะ”

      “แถม… ไม่ได้กินอะไรมาตั้งนาน ไม่คิดเลยว่าอาหารในป่าเอลฟ์จะอร่อยขนาดนี้”

      เมื่อกล่าวจบ อีฟเพ่งจิดเพื่อกระทำบางสิ่งอีกครั้ง

      ไอมรณะแผ่ออกมาจากร่างกายของเธอ

      เส้นผมยาวระดับเอวที่เดิมทีมีสีเงินอ่อน กลับถูกย้อมเป็นสีเงินหม่น

      นัยน์ตาสีม่วงได้กลายมาเป็นสีแดงสด 

      ร่างกายของอีฟไม่ได้ดูสมบูรณ์แบบและเปี่ยมไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป ตัวเธอในเวลานี้กลับดูน่ารักและมีเสน่ห์ไปอีกแบบ 

      หูยาวแหลมทั้งสองข้างได้กลายมาเป็นแบบมนุษย์ 

      ชุดคลุมยาวแสนงดงามของเธอแปรเปลี่ยนเป็นชุดเกราะและกระโปรงสีดำที่ดูทะมัดทะแมง… ซึ่งดึงมาจากอุปกรณ์ที่บรรดาผู้เล่นบวงสรวงมาให้ 

      เทพธิดาคลี่ยิ้มเมื่อสัมผัสได้ถึงร่างกายของตัวเองในเวลานี้

      “เราใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ในลูกแก้วมาเป็นอวาตาร์ได้ด้วย แต่มันจะกลายเป็นร่างที่ปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายของเทพแห่งความตาย”

      “แบบนี้เทียบได้กับการมีสองตัวละคร! อัจฉริยะจริง ๆ ตัวฉัน!”

      “…”

      อีฟหันศีรษะไปทางเมืองเริ่มต้นอีกครั้ง

      แสงจากเมืองยังคงพอมองเห็นได้ลาง ๆ จากจุดที่เธอยืนอยู่ พร้อมด้วยเสียงหัวเราะของเหล่าผู้เล่นที่แว่วมาตามสายลม 

      รอยยิ้มเล็ก ๆ พลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

      “เราสร้าง เกม นี้ขึ้นมาเพื่อตัวเองแท้ ๆ …แต่พอได้เห็นความสุขของพวกผู้เล่น ตัวเราเองก็มีอารมณ์ร่วมไปด้วยเหมือนกัน”

      “ในอนาคต… เราใจดีกับพวกเขาหน่อยดีกว่า อืม— เพิ่มแต้มผลงานในรางวัลภารกิจซัก 50 หน่วยก็คงดี …ไม่สิ 10 หน่วยก็พอ เดี๋ยวแต้มจะเฟ้อถ้าให้มากไป”

      ทันใดนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเทพธิดา ก็ค่อย ๆ กลายเป็นความหมองหม่น

      “เพราะเราหลอมรวมกับต้นไม้โลกหรือเปล่านะ …ถึงรู้สึกว่าตัวเองจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนพวกเขาได้อีก”

      อีฟจรดปลายนิ้วชี้ลงบนแก้มข้างหนึ่ง

      เดิมที เทพธิดาคิดว่าตัวเองจะกลมกลืนไปกับบรรดาผู้เล่นได้เมื่อใช้ร่างอวาตาร์

      ไม่ว่าอย่างไร เธอก็เคยเป็น มนุษย์ เหมือน ๆ กับพวกเขา

      แต่ในยามที่อีฟได้กลายมาเป็นเทพโบราณ เทพธิดากลับไม่สามารถสัมผัสความรู้สึกตามแบบฉบับของมนุษย์ได้อีกต่อไป

      ทั้งบุคลิกภาพ ทั้งสภาพอารมณ์ ล้วนได้รับผลกระทบไปในทางเดียวกัน

      แม้อีฟจะใช้ร่างอวาตาร์ แต่กลับไม่สามารถซ่อนกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์ของตนได้… 

      หากเทียบกับเหล่ามนุษย์แล้ว เธอได้กลายเป็นตัวตนที่คล้ายคลึงกับเทพโบราณผู้สถิตในแดนสวรรค์ 

      อีฟถอนหายใจออกมา พลางสงสัยว่าสิ่งกำลังเกิดกับตนนั้นนับเป็นโชคหรือทุกขลาภกันแน่ 

      เธอคาดเดาว่าการที่ตัวเองยังไม่แตกฉานในพลังของเทพโบราณ อาจจะเป็นหนึ่งในสาเหตุของเรื่องดังกล่าว

      เทพธิดาผู้สืบทอดพลัง ความรู้ และศัตรูจากมหาพฤกษา ทราบดีว่าดินแดนซากัสไม่ได้สวยหรูดั่งสิ่งที่อยู่ในจินตนาการของพวกผู้เล่น

      ยิ่งอัญเชิญผู้เล่นมามากเท่าไร ยิ่งค้นพบโบราณวัตถุมากขึ้นเท่าไร อีฟยิ่งสัมผัสได้ว่าตัวเองแตกต่างจากไปจากทุก ๆ คนมากขึ้นเท่านั้น…

      เทพโบราณ มหาพฤกษาโลกา เป็นตัวตนที่ทรงอำนาจมากกว่าที่เธอเคยคาดคิด 

      และชนวนของสงครามแห่งเทพยังคงลึกลับเป็นอย่างยิ่ง… 

      ทางที่อีฟกำลังก้าวเดิน เป็นหนทางที่แสนยาวไกล เป็นถนนที่เต็มไปด้วยความยากลำบากและความไม่แน่นอน แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นหนทางสู่ความเป็นไปได้อันไม่มีที่สิ้นสุด

      เส้นทางสายนี้ถูกกำหนดไว้ให้มีแต่ความโดดเดี่ยว

      เส้นทางสายนี้ถูกกำหนดไว้ให้เป็นเส้นทางของผู้แกร่งกล้า 

      ไม่ว่าเส้นทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร บนเส้นทางสู่อำนาจอันเป็นปรมัตถ์สายนี้ อีฟคาดหวังอย่างสุดใจว่าตัวเองจะรักษาความเป็นมนุษย์ไว้ได้บ้าง…

      “คราวหน้า… ถ้ามีเวลาว่าง คงจะได้มาเดินเล่นแบบนี้อีกครั้ง…”

      อีฟเชื่อ…

      … เชื่อว่าการมีเหล่าผู้เล่นอยู่ในดินแดนแห่งนี้ อาจจะช่วยให้เธอสามารถรักษาความเป็นมนุษย์ของตนไว้ ในขณะที่ก้าวเดินบนเส้นทางสู่การเป็นเทพโบราณ …แทนที่จะกลายเป็นเทพโดยสมบูรณ์ และมองสรรพชีวิตเป็นเพียงธุลีด้วยมุมมองของเทพผู้อยู่สูงขึ้นไป

      …ไม่ใช่เพราะเค้าคุยกับคนอื่นไม่เก่งแน่ ๆ ค่ะ!!

      “เล่นสนุกมาทั้งวัน ตอนนี้คงได้เวลากลับแล้วล่ะ”

      อีฟถอนหายใจอย่างแผ่วเบา แสงศักดิ์สิทธิ์ค่อย ๆ แผ่ออกมาอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เงาร่างของเทพธิดาจะเลือนหายไป… 

      …

      …

 _ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: บอกว่าที่พักไม่ดี

             บอกว่าเตียงว่าง

             ยัยเมี้ยว…

…

      มีความตั้งใจที่จะ สานสัมพันธ์ กับเธอค่ะ

      — เมี้ยว

…

      อ่านแปลไทยได้ที่ https://www.nekopost.net/novel/12413/ ค่ะ ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432 

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _