ตอนที่ 1028: เหมือนดั่งการจุติของเทพเซียน

……….

ตอนที่ 1028: เหมือนดั่งการจุติของเทพเซียน

ค่ายกลพังทลาย อำนาจทำลายล้างกวาดผ่าน

แสงสว่างจ้าวูบไหวสะท้อนบนใบหน้าของเหวินหลิงเสวี่ย ฉาจิ่นและคนอื่น ๆ ซึ่งต่างแสดงความสิ้นหวังขมขื่น

ส่วนอาคังนั้นเป็นคนที่สงบเงียบที่สุด

นางเช็ดหยาดโลหิตสีทองที่ย้อยลงจากมุมปาก ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองออกไปเหนือถ้ำอุกกาบาต

ร่างผอมของเยี่ยอวิ๋นเจี่ยยืนบนอากาศ แววตาเย็นชามองลงมา

เมื่อสบตาเข้ากับอาคัง มุมปากของเยี่ยอวิ๋นเจี่ยก็ยกยิ้มหยอก “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องพยายามดิ้นรนสิ้นหวังจนตายเป็นแน่ แต่… ข้าจะไม่ให้โอกาสเจ้า!”

ตู้ม!

เขาสะบัดแขนเสื้อ และม้วนภาพม้วนหนึ่งก็กางออกเหนือถ้ำอุกกาบาต

ในม้วนภาพนั้นมีขุนเขาเรียงราย สวยงามตระการตา หมู่เมฆหมอกพลิ้วเคลื่อนไปยังขอบฟ้าไพศาลไร้จุดจบ เปรียบดั่งโลกอันเก่าแก่โบราณที่สุด

อำนาจพันธนาการเข้าปกคลุมเหนือถ้ำอุกกาบาต

“นามของสมบัตินี้คือ ‘ภาพแผนที่คังเสวียน’ เป็นสมบัติลับที่สืบทอดจากบรรพบุรุษตระกูลเยี่ยของข้า ซึ่งหล่อหลอมขึ้นจากที่มาแห่งภูมิคังเสวียน เมื่อได้ใช้ มันจะสามารถกดข่มขอบเขตฝึกฝนของเป้าหมายได้”

เยี่ยอวิ๋นเจี่ยกล่าวอย่างสบาย ๆ “แม้ว่าในมหาทวีปคังชิงนี้ จะใช้อำนาจเต็มกำลังของสมบัตินี้ได้ยากก็ตามที แต่มันก็ใช้หยุดทุกการโจมตีโต้ตอบทั้งหลายได้”

เขากล่าวพลางใช้พลังของม้วนภาพนี้อย่างเงียบงัน

ตู้ม!

ม้วนภาพทอแสงเรืองรอง บรรพตลำธารเคลื่อนกระเพื่อมราวเป็นโลกขนาดเล็กจริง ๆ

ใบหน้างามของอาคังแปรเปลี่ยนกะทันหัน หัวใจร่วงลงสู่ก้นเหว

วิธีการของเยี่ยอวิ๋นเจี่ยได้เตรียมการสำหรับรับมือการต่อสู้แลกชีวิตของพวกนางไว้แล้ว เขาจึงใช้สมบัติลับนี้แก้ปัญหาแต่ต้น

ยิ่งกว่านั้น พลังของภาพแผนที่คังเสวียนนี้ร้ายกาจยิ่งจริงแท้ เมื่อมันกดทับลงมาก็เหมือนดั่งหมู่ม่านแห่งท้องนภาเคลื่อนต่ำ ทำให้ผู้คนรู้สึกสิ้นหวังไร้หนทางหลบเลี่ยง

ทว่าอาคังก็ไม่ได้ยอมแพ้

นางสูดหายใจลึก ๆ ร่างบอบบางอรชรดูราวลุกไหม้ด้วยเพลิงสีทองเจิดจ้า คลื่นอำนาจทำลายล้างกวาดไปทั่วบริเวณ

“แม่นางอาคัง ให้ข้าลงมือก่อนเถอะ!”

อิงเชวียพลันกล่าวขึ้น

จากนั้นร่างของเขาก็กลายเป็นมังกรเกล็ดดำยาวสิบกว่าจั้ง ศีรษะและหางเชิดสูง ทะยานเข้าใส่ภาพแผนที่คังเสวียนด้วยหมายมั่นแลกชีวิต

“ฆ่า!”

อิงเชวียคำราม ร่างของเขาโอบล้อมด้วยสายฟ้ากระหวัดพัน วาตะเมฆากระเพื่อมไหว โลหิตเดือดปุดไร้ขอบเขต

ตู้ม!

เมื่อถูกเขาโจมตี ภาพแผนที่คังเสวียนก็สั่นกระเพื่อมรุนแรง สถานการณ์การกดดันถูกขวางไว้

“เหอะ! เจ้าจิ้งเหลนน้อย ไม่ประมาณพลังตนเองเสียเลย!”

เยี่ยอวิ๋นเจี่ยแค่นเสียงอย่างเย็นชาและกดฝ่ามือลง

ภาพแผนที่คังเสวียนพลันทอแสง อำนาจพลุ่งพล่านพรั่งพรู

ตู้ม!

ร่างยาวกว่าสิบจั้งของอิงเชวียถูกโจมตีหนักหน่วง เกล็ดมังกรที่ปกคลุมร่างของเขาแตกสลาย เลือดเนื้อเปิดเปิง

การโจมตีอย่างสิ้นหวังของเขาไม่ต่างจากการปาไข่ใส่หินเมื่ออยู่ต่อหน้าภาพแผนที่คังเสวียน และในหนึ่งการโจมตี เขาก็ถูกสวนกลับมาอย่างสาหัส

ก่อนที่เขาจะทันตั้งสติได้ ร่างของอิงเชวียก็ถูกภาพแผนที่คังเสวียนดูดเข้าไปในม้วนภาพท่ามกลางเปลวเพลิงหมุนวน!

เขาดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งในม้วนภาพ แต่กลับไร้ผลใด ๆ

เหตุการณ์นี้ทำให้พวกอาคังหน้าซีด หัวใจจุกอยู่ในลำคอ

เยี่ยอวิ๋นเจี่ยหัวเราะลั่น “เจ้าตัวดี หลังจัดการคนอื่น ๆ เสร็จ ข้าจะขอดเกล็ดถลกหนังเจ้า ใช้เลือดและกระดูกบ่มสุรา กลืนกินวิญญาณเจ้าแน่แท้!”

เปรี้ยง!

เสียงยังไม่ทันสร่าง เยี่ยอวิ๋นเจี่ยก็สั่งภาพแผนที่คังเสวียนให้พุ่งลงไปในถ้ำอุกกาบาตต่อไป

ภาพนี้ทำให้หัวใจของเหวินหลิงเสวี่ยร่วงลงสู่ก้นเหว

อาคังเมินสิ่งที่เกิดขึ้นและใช้นิ้ววาดลวดลายประหลาดสีทองในอากาศ เพลิงศักดิ์สิทธิ์ไร้สิ้นสุดร่ายรำอยู่ภายใน

ใบหน้างามของนางซีดลง วิถีเต๋าทั่วร่างดูจะถดถอยลงอย่างรวดเร็ว…

ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าอาคังต้องการทำสิ่งใด เยี่ยอวิ๋นเจี่ยจึงแค่นเสียงอย่างเย็นชา “จนมุมที่สุดทาง เจ้ายังอยากสู้ให้ถึงที่สุดอยู่อีกหรือ? เพ้อเจ้อ!”

ตู้ม!

ภาพแผนที่คังเสวียนพลันสาดแสงเจิดจ้าราวโลกใบหนึ่งคลี่ตัวออกในส่วนลึกของถ้ำอุกกาบาต ขุนเขาเรียงรายซ้อนทับเคลื่อนตัวลง

ตู้ม!!

ภายใต้การกดดันของอำนาจร้ายกาจเพียงนี้ ก่อนที่อาคังจะทันสร้างลวดลายประหลาดสีทองนั้นเสร็จ นางก็ถูกกดทับไว้เสียก่อน

ลวดลายสีทองซึ่งใกล้เสร็จรอมร่อระริกไหวรุนแรง ดูคลับคล้ายจะพังทลาย

ร่างบางของอาคังสะท้านสั่น ใบหน้าของนางซีดลงยิ่งกว่าเดิม โลหิตสีทองย้อยลงที่มุมปาก

เหวินหลิงเสวี่ย หนิงซือฮวาและคนอื่น ๆ ต่างโศกเศร้าจนปัญญามากขึ้นทุกขณะ

เพราะพวกนางไม่อาจช่วยอันใดได้เลย

“ใช้มือขวางเกวียน ช่างน่าขำ!”

เสียงเย็นชาของเยี่ยอวิ๋นเจี่ยดังขึ้น “หากปล่อยจิตวิญญาณต้นกำเนิดเช่นเจ้าตายไปคงน่าเสียดาย ต่อให้เจ้าวอนขอความตาย ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้า!”

เขากล่าวพลางเสริมแรง หมายส่งอาคังเข้าไปอยู่ในภาพแผนที่คังเสวียนเช่นกัน

ชิ้งงงง!

ทันใดนั้นก็บังเกิดหนึ่งเสียงดาบครวญก้องกังวาน ดูจะมาจากเก้าชั้นฟ้าแสนห่างไกล

มันเป็นเพียงเสียงแว่วเท่านั้น ทว่าร่างของเยี่ยอวิ๋นเจี่ยพลันชะงัก เมื่อเขาสัมผัสอันตรายถึงตายได้ทั้งหัวใจและวิญญาณ

สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนอย่างมหันต์ ไม่มีเวลาให้ครุ่นคิด เขาเอื้อมมือไปคว้าภาพแผนที่คังเสวียนเก็บแล้วหลบไปห่าง ๆ ทันที

ร่างของอาคังชะงัก อำนาจร้ายกาจของเสียงครวญดาบนั้นทำให้จิตใจของนางสั่นสะท้าน ร่างแข็งทื่อไม่อาจขยับ รู้สึกอึดอัดจนไม่อาจหายใจ

ทว่า เมื่อภาพแผนที่คังเสวียนถูกเก็บไป แรงกดดันต่อร่างของนางก็สลายไปกะทันหันราวกับปลดบรรพตโบราณที่ทับร่างของนางไว้ ทำให้นางโล่งใจสบายตัวขึ้น

ในใจของเหวินหลิงเสวี่ย ฉาจิ่นและคนอื่น ๆ เองก็ตะลึงเช่นกัน อำนาจดาบร้ายกาจเพียงนี้ ไม่มีผู้ใดจินตนาการได้เลยว่ามาจากเสียงครวญดาบสายเดียวเท่านั้น!

ทว่า เมื่อพวกนางได้เห็นว่าเยี่ยอวิ๋นเจี่ยเก็บภาพแผนที่คังเสวียนไป พวกนางต่างประจักษ์ว่ามีผู้มาช่วย!!

พูดไปเหมือนช้า ทว่าเรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นว่องไวเพียงพริบตา

เสียงครวญดาบยังไม่ทันจางหาย

ตู้ม!

เหนือถ้ำอุกกาบาต ปราณดาบสายหนึ่งกวาดผ่าน ภาวะดาบดุดันเกินใดเทียบผ่าสุญญะราวชิ้นผ้า สร้างรอยร้าวยาวพันจั้ง

และจุดที่เยี่ยอวิ๋นเจี่ยเคยยืนอยู่ก็ถูกกลบโดยปราณดาบเจิดจ้าเยี่ยงน้ำตก

เมื่อเขาเห็นภาพนี้จากไกล ๆ เยี่ยอวิ๋นเจี่ยก็ตะลึงสูดหายใจเฮือก ในมหาทวีปคังชิงนี้ ผู้ใดกันที่มีภาวะดาบไร้ขอบเขตเช่นนี้!?

เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว

และพบว่าระหว่างท้องนภาและผืนหล้าที่อยู่ไกลออกไป มวลเมฆถูกแหวกออกด้วยลำแสงเจิดจ้าทะยานหาว

“ดาบนั้นมาจากที่ไกลเพียงนั้นเลยหรือ?”

หัวใจของเยี่ยอวิ๋นเจี่ยร่วงสู่ก้นเหว คิ้วขมวดเข้าหากัน

ในฐานะจักรพรรดิผู้หนึ่ง เขารู้ดีที่สุดว่าการออกดาบเช่นนั้นจากระยะไกลเพียงนี้ได้ ความแข็งแกร่งของผู้มาต้องห่างไกลเกินเทียบได้กับผู้ฝึกตนในวิถีวิญญาณในมหาทวัปคังชิงแน่แท้!

ขณะที่กำลังครุ่นคิด เส้นแสงได้ทะยานข้ามนภามาอยู่เหนือถ้ำอุกกาบาตแล้ว และพลันแปรเปลี่ยนเป็นร่างสูงในอาภรณ์เขียวดุจหยกปลิวไสวหวีดหวิว

เขาคือซูอี้!

เบื้องหลังเขาแบกร่างของจักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยไว้ ท้องนภามืดหม่นวังเวง ชายหนุ่มยืนบนอากาศรายล้อมด้วยแสงวิถีดุจดาบ เหมือนดั่งการจุติมาของเทพเซียน เป็นแสงสว่างเจิดจ้าสูงสุดระหว่างฟ้าดิน

“มารหัวขนน้อย ที่แท้ก็เป็นเจ้า!!”

เยี่ยอวิ๋นเจี่ยมองปราดเดียวก็จำซูอี้ได้ ทั้งยังตะลึงระคนแปลกใจ

เมื่อเขามายังมหาทวีปคังชิง เขาก็ได้รับรู้ถึงความสำเร็จในอดีตของซูอี้มาเช่นกัน และเขาก็ต้องยอมรับว่าเขาคือผู้เก่งกาจสูงสุดไร้ผู้เปรียบ ความสำเร็จในวิถีวิญญาณของเขาเหนือล้ำกว่าเยี่ยเซียว ผู้นำชนรุ่นเยาว์ของตระกูลเยี่ยไกลโข

แต่ถึงอย่างนั้น เยี่ยอวิ๋นเจี่ยก็ไม่คาดเลยว่าดาบเมื่อครู่จะเป็นฝีมือซูอี้!

นี่ช่างน่าอัศจรรย์

เพราะก่อนหน้านี้เขาคาดว่ามีเพียงจักรพรรดิเช่นเขาเท่านั้นที่ออกดาบได้เช่นนี้

ในชั่วขณะนั้น เยี่ยอวิ๋นเจี่ยค่อนข้างประหลาดใจ

ขณะเดียวกัน…

เมื่อพวกอาคังซึ่งอยู่ในถ้ำอุกกาบาตได้เห็นร่างผู้มาใหม่ปรากฏจากอากาศธาตุเหนือถ้ำ พวกนางก็แสดงสีหน้าเหลือจะเชื่อ

“ซู… พี่ซูอี้? ข้าไม่ได้ฝัน…”

ดวงตาของเหวินหลิงเสวี่ยเบิกกว้าง สีหน้าเลื่อนลอย

“เจ้าไม่ได้ฝันหรอก เป็นใต้เท้าซูจริง ๆ! ใต้เท้าซูกลับมาแล้ว!”

ไป๋เวิ่นฉิงพึมพำอย่างแปลกใจ

“ใช่ นั่นสหายเต๋าซู!”

หนิงซือฮวากล่าวอย่างตื่นเต้น

“ไม่น่าเล่า วจีดาบนั้นจึงแข็งแกร่งได้เพียงนี้…”

ใบหน้าซีดขาวของอาคังแย้มยิ้มจริงใจ นางบาดเจ็บสาหัสและเสียพลังชีวิตมหาศาล ทว่าเมื่อเห็นซูอี้ปรากฏกาย นางก็ผ่อนคลายจากทั้งภายนอกและภายใน

ยามอยู่ในสภาวะคับขัน เมื่อเห็นร่างคุ้นเคยปรากฏขึ้นอย่างไม่คาดฝัน ความสิ้นหวัง โศกเศร้าและความลังเลในใจของทุกผู้ก็ถูกลบทิ้งไป เหลือเพียงความตะลึงอย่างมหาศาล!

“โชคดีที่ไม่ได้สายไป”

ซูอี้เหลือบมองเหล่าคนในห้วงลึกของถ้ำอุกกาบาตและลอบโล่งอก

เยี่ยอวิ๋นเจี่ยอดหัวเราะไม่ได้ “มารหัวขนน้อย เจ้ายังอยากประชันกับข้าอีกหรือ? ควรรู้ไว้นะว่าแม้ข้าจะไม่อยากยอมรับ แต่ตามลำดับอาวุโส เจ้าก็ยังต้องเคารพข้าเป็นลุง”

ดวงตาของเขาวาวโรจน์ ทว่าก็ไม่ได้รีบร้อนโจมตี

เพราะเขาประหลาดใจกับดาบเมื่อครู่ของซูอี้อย่างจริงแท้ และคิดสืบรายละเอียดของซูอี้ก่อนวางแผนเคลื่อนไหวต่อไป

“คนเช่นเจ้าควรค่าจะจัดลำดับอาวุโสต่อหน้าข้าหรือ? คุกเข่าลง!”

ซูอี้สะบัดนิ้ว เหวี่ยงฝ่ามือใส่อากาศ

ตู้ม!

ฝ่ามือใหญ่สีทองขนาดราว ๆ สิบจั้งปรากฏขึ้นบนฟ้า จากนั้นมันก็ฟาดเข้าใส่เยี่ยอวิ๋นเจี่ยอย่างแรง

มันเรียบง่ายไร้สิ่งใดหวือหวา ทว่าอำนาจร้ายกาจจากฝ่ามือนั้นทำให้รอยยิ้มของเยี่ยอวิ๋นเจี่ยค้างบนใบหน้า หัวใจสั่นสะท้าน

แข็งแกร่งยิ่ง!!

เจ้าเด็กนี่ผิดปกติจริง ๆ!

เยี่ยอวิ๋นเจี่ยใช้ภาพแผนที่คังเสวียนอย่างไม่รีรอ

พรึ่บ~

ม้วนภาพทิวทัศน์คลี่ออกในอากาศ เพลิงทะยานสู่นภา

ทว่าทันทีที่มันปะทะเข้ากับฝ่ามือสีทอง สมบัติลับตกทอดแห่งตระกูลเยี่ยแห่งคุนอู๋ชิ้นนี้พลันถูกตบกระเด็นไป

สมบัติชิ้นนี้ส่งเสียงครวญหวีดหวิวก่อนปลิวไปบนฟ้า เปลวเพลิงดับมอด ร่วงลงสู่พื้นทันที

ภาพการทำลายล้างนี้ทำให้จักรพรรดิแห่งต้าเซี่ยตะลึงจนกรามแทบหลุด

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้มีปฏิกิริยา ฝ่ามือสีทองขนาดสิบจั้งก็ฟาดเข้าใส่เยี่ยอวิ๋นเจี่ยอย่างรุนแรง

ตู้ม!!!

เยี่ยอวิ๋นเจี่ยฝืนต้าน ทว่ากลับมิอาจต้านแรงตบนั้นได้เลย

เมื่อเข่าของเขากระทบพื้น พสุธาก็แยกร้าวจมลง ฝุ่นควันกระจายพลิ้ว

หากกล่าวอย่างนุ่มนวลก็คือ หนึ่งฟาดฝ่ามือนั้นสยบจักรพรรดิได้!

……….