ตอนที่102 : งานวัฒนธรรม (1)

――แล้ววันนั้นก็มาถึง

เช้าวันงานวัฒนธรรม

ผมมาถึงห้องเรียนก่อนเวลาเข้าปกติเพื่อมาตรวจสอบความเรียบร้อยครั้งสุดท้าย

การตกแต่งภายในเรียบร้อยดี เมนูและโปสเตอร์พร้อมใช้งาน การจัดวางของชิ้นเล็กๆก็สมบูรณ์แบบ อาหารที่เตรียมไว้เมื่อวานก็ถูกเก็บไว้ในตู้เย็นที่ห้องปฏิบัติการทำอาหารเรียบร้อยแล้ว

กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ก็ลำบากไม่น้อย

มันทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปตามแผนได้อย่างราบรื่น

แต่การผ่านพ้นปัญหาเหล่านั้นได้ ทำให้สายสัมพันธ์ระหว่างทุกคนในชั้นแน่นแฟ้นขึ้นและทำให้ผมมีแรงผลักดันที่จะทำให้งานวัฒนธรรมครั้งนี้ประสบความสำเร็จ

แม้ตอนยังเป็นมนุษย์เงินเดือนในชาติที่แล้ว ผมเคยมีส่วนร่วมในหลายโปรเจกต์ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมทุ่มเทอย่างจริงจังให้กับสิ่งหนึ่ง

การตัดสินใจเรื่องดีไซน์ ตรวจสอบงบประมาณ การแบ่งงาน ติดตามความคืบหน้า รวมถึงการแก้ปัญหาเมื่อมีอุปสรรคเกิดขึ้น ทักษะจากชาติที่แล้วช่วยผมได้มากในงานเตรียมตัวครั้งนี้

และด้วยสิ่งเหล่านั้น ทำให้ผมในฐานะหัวหน้าชั้นสามารถรวบรวมทุกคนให้เตรียมงานวัฒนธรรมได้สำเร็จ

ที่เหลือก็แค่ผ่านวันนี้ไปให้ได้และแบ่งปันความดีใจจากความสำเร็จนี้ด้วยกัน ผมรู้สึกตื่นเต้นสุดๆที่จะทำให้งานครั้งนี้ออกมาดีที่สุด

เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างก็พบกับท้องฟ้าสดใสไร้เมฆฝน

วันนี้คงมีคนมากมายที่ตั้งตารองานวัฒนธรรมและมาที่โรงเรียนของเรา

โรงเรียนที่ได้รับการตกแต่งอย่างงดงามเพื่อรองรับผู้คน

ซุ้มประตูและป้ายที่ทำขึ้นด้วยมือเรียงรายอย่างสวยงามตรงประตูโรงเรียน ผนังและหน้าต่างตามทางเดินถูกประดับด้วยของตกแต่งหลากสี

ห้องเรียนแต่ละห้องก็ตกแต่งให้สอดคล้องกับธีมของตัวเองอย่างประณีตจนรู้สึกว่าราวอยู่ในสวนสนุก

ห้องเรียนของพวกเราก็เช่นกัน ตกแต่งด้วยดอกไม้ ลูกโป่ง และโมบายระยิบระยับ กระดานดำมีตัวอักษรน่ารักๆที่เขียนด้วยชอล์กโดยเด็กผู้หญิง ผนังและหน้าต่างก็เต็มไปด้วยโมบายวิบวับ โต๊ะและเก้าอี้ถูกจัดวางใหม่ให้เหมาะสมกับธีมคาเฟ่

แม้ตอนนี้โรงเรียนยังเงียบสงบ แต่เมื่อถึงเวลาเริ่มงานวัฒนธรรมจะต้องเต็มไปด้วยผู้คนแน่

แค่จินตนาการก็ทำให้ใจเต้นแรงแล้ว

ตัวผมเองก็คงจะตื่นเต้นเหมือนเด็กมัธยมปลายทั่วไป

ชาติที่แล้ว ตอนที่ทำแต่งาน ผมมักจะมองทุกสิ่งในแง่ร้ายกว่านี้ระดังนึง คงเป็นเพราะจิตใจที่เย็นชาในตอนนั้น

แต่การได้เกิดใหม่และสัมผัสชีวิตวัยรุ่นครั้งที่สองนี้ ทำให้ผมรู้สึกถึงอารมณ์หลากหลายที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับมาชิโระและเพื่อนๆเหล่านี้เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขจริงๆ

ในตอนที่กำลังคิดถึงเรื่องพวกนี้ เสียงสดใสจากทางเดินก็ดังขึ้นมา ทำให้ผมที่ยังยิ้มอยู่หันไปตามเสียงนั้น

วันนี้ผมมาพร้อมมาชิโระตั้งแต่เช้า

เธออยากให้ผมช่วยตรวจดูชุดเมดที่เธอใส่

และด้วยเหตุนี้ ผมจึงนั่งรอเธออยู่ในห้องเรียนตั้งแต่เช้า เสียงที่ได้ยินเมื่อกี้คงเป็นสัญญาณว่าเธอแต่งตัวเสร็จแล้ว

“มาชิโระ เตรียมตัวเสร็จแล้วเหรอ?”

“อื้อ! เรียบร้อยแล้ว! ว่าไง เหมาะกับฉันไหม?”

มาชิโระที่เดินเข้ามาหาผมหน้าแดงเล็กน้อย เธอดูเขินอายแต่ก็ยิ้มอย่างสดใสพลางจับกระโปรงย่อไหว้อย่างน่ารัก

ผมที่ตะลึงกับท่าทางอันงดงามของเธอถึงกับนิ่งไป พูดอะไรไม่ออก

ชุดเมดที่ประดับด้วยระบายสีขาวนุ่มฟูและเอี๊ยมสายรัดสีสาวบริสุทธิ์ กระโปรงสีดำยาวถึงเข่าให้ความรู้สึกเรียบร้อยและถุงน่องสีขาวที่ทำให้เรียวขาดูโดดเด่น

นอกจากนี้ยังมีที่คาดผมสีขาวที่เข้ากันอย่างดีกับผมสีดำของเธอ ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย

ด้วยรูปลักษณ์อันงดงามและความน่ารักแบบนางฟ้า ชุดเมดของมาชิโระทำให้ผมเผลอหายใจออกมาด้วยความตะลึง

จากนั้นมาชิโระในชุดเมดก็หมุนตัวเบาๆพลางส่ายกระโปรงให้สะบัดไปมา ก่อนจะส่งยิ้มกว้างสดใสมาให้ผม

กระโปรงที่ลอยพลิ้วราวกับดอกไม้ที่เบ่งบาน

รอยยิ้มสดใสแสนบริสุทธิ์ในชุดเมดที่เรียบร้อย มันช่างมีเสน่ห์อย่างเหลือเชื่อ เพียงแค่มองก็รู้สึกเหมือนจิตใจได้รับการชำระล้างแล้ว

ในห้องเรียนที่มีเพียงเราสองคน

การได้เห็นมาชิโระในชุดเมดแบบนี้แค่คนเดียวทำให้ผมรู้สึกราวกับได้รับสิทธิพิเศษมากกว่าคนอื่น และในตอนที่กำลังเพลิดเพลินกับความรู้สึกนั้น เธอก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเดินเข้ามาใกล้ผม

“อิฮิ ริวสุเกะ ทำไมยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้นล่ะ? ตกใจจนพูดไม่ออกเลยเหรอ?”

“เปล่าหรอก ก็ชุดเมดของมาชิโระมัน…น่ารักที่สุดเลยไง จะไม่ให้ตะลึงก็คงไม่ได้หรอก…”

ผมเกาแก้มเบาๆแล้วพูดความรู้สึกออกมาตรงๆ นั่นทำให้มาชิโระหน้าแดงจัด เธอหลบสายตาพลางก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

“โธ่…หน้าร้อนหมดแล้วอ่ะ ฉะ…ฉันไม่กล้าสบตาริวสุเกะเลย…”

“วันนี้ดูอ่อนไหวเป็นพิเศษนะ เป็นอะไรรึเปล่า มาชิโระ?”

“เอ่อ…คือว่า จริงๆแล้ว ฉันตื่นเต้นมากเลยที่ให้ริวสุเกะดูตอนใส่ชุดมเด กลัวว่าถ้ามันดูไม่เหมาะจะทำยังไงดี…”

“แล้วพอได้รับคำชมที่เกินคาดก็เลยเขินกว่าเดิมใช่ไหม?”

พอผมพูด มาชิโระก็พยักหน้าแรงๆหลายครั้ง

ดูเหมือนเธอจะพยายามกลั้นยิ้มของตัวเองโดยการจับชายกระโปรงแน่น

นี่เป็นครั้งแรกที่มาชิโระโชว์ชุดเมดให้ผมดู แถมชุดนี้ยังเป็นชุดที่เธอเย็บเองตั้งแต่ต้นจนจบ

การที่ผมชมชุดที่เธอใส่เลยทำให้มาชิโระรู้สึกดีใจอย่างมาก

มันทำให้ผมเองก็รู้สึกมีความสุขเช่นกัน ที่คำพูดของผมทำให้เธอมีความสุขได้ และในตอนนั้นผมก็เผลอปล่อยให้รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า

หลังจากนั้นเราสองคนก็สบตากันแแล้วยิ้มเขิน ๆ

เช้านี้ ผมได้เห็นรอยยิ้มของมาชิโระที่เหมือนนางฟ้า ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่สุดในโลก

“ฉันดีใจมากเลยนะ ริวสุเกะ…การได้รับคำชมจากริวสุเกะคือความสุขที่สุดของฉันเลยล่ะ”

“อืม เหมาะกับเธอมากเลย ชุดเมดของมาชิโระคือชุดเมดที่น่ารักที่สุดในโลก”

“แหะแหะ ริวสุเกะก็พูดเกินไป แต่ขอบคุณนะ วันนี้ฉันจะพยายามเป็นเมดให้ดีที่สุด!”

“อื้อ สู้ๆนะ ฉันเองก็จะช่วยเต็มที่เหมือนกัน”

มาชิโระหมุนตัวอีกครั้ง ทำให้ชายกระโปรงพลิ้วไหว พร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่สุดที่เธอส่งมาให้

จริงๆแล้ว ผมเองก็รู้สึกประหม่าตั้งแต่เช้าแล้ว แต่การได้อยู่กับมาชิโระทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายลง

ในห้องเรียนที่มีแค่เราสองคนกับแสงแดดอุ่นๆที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังร่วมเฉลิมฉลองให้กับงานวัฒนธรรมของเรา

และด้วยเหตุนี้เอง หัวใจของผมก็เริ่มเต้นแรงเพราะสัมผัสได้ถึงลางดีของงานวัฒนธรรมราวกับว่ามันจะเป็นวันที่ดีที่สุด