จากคำบันทึกใน ‘จารึกภูเขาและทะเล’ ซึ่งเป็นตำราเซียนกล่าวว่าใบถงทวีปมีภูตผีปีศาจบนภูเขาอยู่เป็นจำนวนมาก และในความเป็นจริงก็เป็นเช่นนี้

ต่อให้เวลาส่วนใหญ่เฉินผิงอันจะจงใจเดินอ้อมผ่านสถานที่ที่มีปราณวิญญาณเปี่ยมล้นหรือไม่ก็สถานที่อันตรายเต็มไปด้วยไอสกปรกที่แค่มองก็ชวนให้รู้สึกหวาดกลัวแล้ว แต่ในบางครั้งก็ยังเลี่ยงไม่ได้ ยกตัวอย่างเช่นกลางดึกของคืนนี้ เฉินผิงอันมองไปยังเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งที่แสงไฟสว่างไสว ในมือของเฉินผิงอันไม่มีแผนที่ เพราะคิดอยากจะหาอาหารมาเพิ่มจึงเดินตามเส้นทางที่มีแสงไฟไป เพราะว่าแผนที่ชัยภูมิส่วนใหญ่มักจะเป็นสิ่งของต้องห้ามของราชวงศ์ในแคว้นนั้นๆ ถูกเก็บรักษาไว้เข้มงวดแน่นหนายิ่งกว่าอาวุธทางการทหารเสียอีก

ในเมืองเล็กแห่งนี้ไม่มีการห้ามเข้าออกเคหะสถานในยามวิกาล แต่หน้าประตูเมืองมีทหารคอยตรวจเอกสารผ่านทาง รอจนเฉินผิงอันเดินเข้าไปในเมืองได้อย่างราบรื่นและหาโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งที่ยังไม่ปิดกิจการเพื่อเข้าพัก ทว่าเถ้าแก่กลับโบกมือส่ายหน้า บอกว่าเงินของเฉินผิงอันไม่ถูกต้อง ที่โรงเตี๊ยมของพวกเขาไม่รับ แต่ละแคว้นต่างก็มีเหรียญทองแดงในรูปแบบที่แตกต่างกันออกไป นี่เป็นเรื่องที่ปกติอย่างมาก แต่หากกระทั่งทองจริงและเงินขาวก็ยังไม่รับก็ออกจากประหลาดไปสักหน่อย ยังดีที่เถ้าแก่ช่วยชี้ทาง บอกว่ามีสถานที่แห่งหนึ่งที่สามารถนำเงินและทองมาแลกเปลี่ยนเป็นเงินของเมืองพวกเขาได้ หลังจากเปลี่ยนเสร็จแล้วค่อยมาเข้าพักในโรงเตี๊ยม

เฉินผิงอันจึงไปที่ร้านแห่งนั้น โต๊ะคิดเงินของร้านนี้สูงมาก สูงแทบจะครึ่งตัวคน เฉินผิงอันเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม จึงเหยียบลงบนม้านั่งตัวเล็ก บอกว่าต้องการแลกเงิน มอบเงินก้อนสีเงินไปให้สองสามก้อน แลกมาด้วยเงินเหรียญทองแดงทงเป่าหนึ่งกองและตั๋วเงินอีกหนึ่งปึ กเงินเหรียญทองแดงหนักมาก คุณภาพก็ดีเยี่ยม ส่วนด้านบนของตั๋วเงิน เฉินผิงอันเห็นว่ามีตราประทับสีชาดของโรงฝากเงินกับของราชสำนักประทับอยู่อย่างเป็นทางการจึงไม่ได้คิดอะไรมาก พอกลับไปที่โรงเตี๊ยมก็จ่ายเงินแล้วแสดงเอกสารผ่านทาง เถ้าแก่จึงจดบันทึกเอาไว้อย่างรอบคอบ เตรียมไว้เผื่อขุนนางฝ่ายกระทรวงครัวเรือนของท้องที่มาขอตรวจดู

วันต่อมาเฉินผิงอันเตรียมจะออกไปข้างนอก เถ้าแก่ยังคงดีดลูกคิดอยู่ที่เดิม เขาเอ่ยเติมเฉินผิงอันยิ้มๆ ว่า ที่นี่มีขนบธรรมเนียมอย่างหนึ่ง นั่นคือเวลาที่พูดคุยกับคนอื่นห้ามพูดคำว่ากระดาษออกมาเด็ดขาด ยกตัวอย่างเช่นคำว่าวางแผนการรบบนกระดาษ หรือตัวอักษรเปล่าบนกระดาษ (หมายถึงสิ่งที่เขียนลงบนกระดาษโดยที่ไม่ได้พูดออกมา) ที่ห้ามพูดออกมาเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นถ้าถูกคนจับโยนออกไปนอกเมืองก็อย่าหาว่าเขาไม่เตือน

เฉินผิงอันจดจำไว้ในใจ หลังจากกล่าวขอบคุณแล้วก็ออกไปซื้อของที่ต้องใช้ในชีวิตประจำวันอย่างฟืน ข้าว น้ำมัน เกลือและเสื้อผ้าอีกสองชุด ตอนที่กลับโรงเตี๊ยมมากินข้าว รู้สึกเพียงว่ารสชาติของอาหารจืดชืด หลังจากนั้นเขาก็ออกจากเมือง เดินไปได้หลายสิบลี้ยังพอจะมองเห็นเค้าโครงของเมืองได้อย่างเลือนราง แต่จู่ๆ กลับเจอกับฝนห่าใหญ่ เฉินผิงอันยืนหลบฝนอยู่ในศาลาผุพังแห่งหนึ่งบนภูเขา ด้วยอยู่ว่างไม่มีอะไรทำจึงฝึกเดินนิ่งและฝึกหมัดไปอย่างเชื่องช้า ผลกลับกลายเป็นว่าได้เห็นภาพที่น่าตกใจภาพหนึ่ง นั่นคือเมืองที่อยู่ห่างไปทางตีนเขากลับหลอมละลายอยู่ท่ามกลางฝนห่าใหญ่ กลายมาเป็นเพียงแค่ดินโคลนเละๆ กองหนึ่งเท่านั้น

เฉินผิงอันรีบควักเอาของที่ซื้อจากเมืองเล็กมาดู รวมไปถึงพวกเงินเหรียญทองแดงและตั๋วเงิน แล้วก็พลันชาไปทั้งหนังศีรษะ

สิ่งของทั้งหมดกลับกลายมาเป็นเพียงกระดาษขาวที่ถูกตัดให้เป็นรูปร่างต่างๆ เหมือนกระดาษที่คนเป็นในโลกเผาไปให้แก่คนตายในยมโลก

ราวกับขบขันท่าทางตกอกตกใจของเฉินผิงอัน เสียงหลุดหัวเราะพรืดจึงดังออกมาจากกำแพง ก้องสะท้อนอยู่ภายในศาลา

เฉินผิงอันแค่ตกใจในความน่าเหลือเชื่อของเมืองเล็กประหลาดก่อนหน้านี้ แต่ไม่ได้กลัวเรื่องลี้ลับเหล่านี้ ดังนั้นพอในศาลามีคนแกล้งทำเป็นผีหลอก เฉินผิงอันจึงคืนสติอย่างว่องไว เขาเพียงนั่งลงไปบนม้านั่งตัวยาวที่ทำมาจากต้นไม้เก่าแก่ในภูเขาลึกซึ่งตั้งอยู่ตรงมุมกำแพง หันหน้าเข้าหากำแพงสีขาวซีดฝั่งตรงข้าม ยกเหล้าขึ้นดื่มเงียบเงียบ

เว้นเสียจากว่าตนดวงซวยอย่างมากจึงมาเจอกับปีศาจใหญ่หรือไม่ก็มารตัวเอ้ที่เชี่ยวชาญในการปลอมตัว ไม่อย่างนั้นเกินครึ่งอีกฝ่ายก็น่าจะเป็นพวกที่ตบะตื้นเขิน เจ้านั่นหลอกให้คนธรรมดาตกใจกลัวได้ไม่ยาก ซึ่งก็พอดีกับที่เฉินผิงอันคิดจะตบมันให้ตายด้วยฝ่ามือเดียวก็ไม่ยากเช่นกัน

เจ้าคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองมาเจอตอแข็งเข้าให้แล้วแสร้งกดเสียงให้ต่ำลึกน่าสะพรึงกลัวมากกว่าเดิม “เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?”

เฉินผิงอันผูกน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ไว้ตรงเอวเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้นยืน เดินไปทางกำแพงแห่งนั้นช้าๆ ตบลงไปหนึ่งที ยันต์เจดีย์วิเศษสยบปีศาจแผ่นหนึ่งก็แปะอยู่ด้านบน เสียงร้องไห้และเสียงวิงวอนดังมาจากด้านในทันที น้ำเสียงนั้นฟังดูเหมือนเสียงของเด็ก เฉินผิงอันไม่ได้ปลดยันต์กระดาษสีเหลืองแผ่นนั้นลงมา เพียงถามยิ้มๆ ว่า “เจ้าคิดว่าข้ากลัวหรือไม่?”

เจ้านั่นรีบตะโกนตอบ “กลัวแล้วๆ กลัวจนแทบจะมีชีวิตฟื้นกลับคืนมาอยู่แล้ว!”

“ออกมาเถอะ เลิกทำหลบๆ ซ่อนๆ ได้แล้ว มาพูดกับข้าให้รู้เรื่องว่าเมืองเล็กแห่งนั้นเป็นมาอย่างไรกันแน่”

เฉินผิงอันปลดยันต์สยบปีศาจลงมา เก็บไว้ในชายแขนเสื้อ แล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม

เด็กอายุน้อยคนหนึ่งที่ท่าทางยังหวาดผวาไม่คลายเดินออกมาจากกำแพง เสื้อผ้าทั้งด้านหน้าและด้านหลังต่างก็ปักลายของทางการ เพียงแต่ว่าไม่ได้มีสีสันสดใสเหมือนของราชวงศ์ต่างๆ ในโลกมนุษย์ มีแค่สองสีคือสีดำกับสีขาว เขายืนอยู่ตรงมุมกำแพงด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ มองมายังนายท่านผู้เฒ่าเทพเซียนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่เพียงแต่โค้งตัวคารวะ ยังพึมพำอะไรแปลกๆ หนึ่งคำ จากนั้นก็พูดแนะนำตัวเอง ที่แท้เขาก็คือเทพเจ้าที่คนหนึ่งที่ได้รับการแต่งตั้งจากราชวงศ์ก่อน ภายหลังเมื่อเปลี่ยนฮ่องเต้และเปลี่ยนแซ่ของแคว้นใหม่ เขาจึงถูกคัดให้เป็นขุนนางของราชวงศ์เดิมโดยอัตโนมัติ เมื่อไม่มีตำแหน่งขุนนาง ตบะที่เดิมทีก็เบาบางอยู่แล้วจึงยิ่งลดน้อยถดถอยลงไปอีก

ตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่คือบุตรชายคนเล็กที่เป็นลูกรักของทูตใหญ่ในแคว้นศักดินาแห่งหนึ่ง ภายหลังตายไปยังไม่ทันครบเจ็ดวันก็มีเทพเซียนขี่เมฆผ่านทางมา อีกฝ่ายเข้ามาในห้องโถงที่ตั้งป้ายวิญญาณของเขา ช่วยเหลือบิดาเขาดำเนินการอยู่พักหนึ่ง เขาจึงได้กลายเป็นเทพเจ้าที่องค์หนึ่งที่ระดับขั้นไม่สูง แต่ก็ได้รับควันธูปอย่างโชติช่วงสมบูรณ์ นี่ก็เพื่อหวังให้เขาคอยช่วยปกป้องฮวงจุ้ยของสุสานบรรพชน ภายหลังเกิดการผลัดเปลี่ยนแผ่นดิน ทุกอย่างจึงมลายหายไปดั่งควันที่ลอยผ่านหน้า

จากประสบการณ์ที่ผ่านๆ มา เหตุการณ์ที่ไม่ได้สลักสำคัญส่วนใหญ่มักจะน่าสนใจเสมอ เฉินผิงอันจึงถามเรื่องของที่มาของคนกระดาษในเมืองเล็กจากเทพเจ้าที่ที่ไม่มีตำแหน่งขุนนางแล้วตนนี้ ที่แท้ในอดีตชาวบ้านในเมืองเล็กนับหมื่นคนต้องมาตายด้วยหายนะยิ่งใหญ่จากน้ำมือมนุษย์ภายในค่ำคืนเดียว เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนแตกตื่นขวัญผวา ทางราชสำนักจึงออกคำสั่งให้เมืองรอบด้านปิดข่าวนี้ไว้เป็นความลับ อีกทั้งยังเชิญพระสงฆ์ที่มีวิชาอาคมสูงมาทำพิธีกรรมครั้งหนึ่ง นั่นถึงทำให้สถานที่แห่งนี้ไม่ได้กลายเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยวิญญาณชั่วร้าย

เฉินผิงอันถามว่าหลังจากพายุใหญ่ผ่านไปแล้วเมืองเล็กแห่งนั้นจะเป็นอย่างไร เด็กชายพูดยิ้มๆ ว่าไม่เป็นอะไร ขอแค่อากาศดีๆ ท้องฟ้าสดใสสักสองสาม วันเมืองเล็กแห่งนั้นก็จะกลับคืนมาเป็นสภาพเดิม

เฉินผิงอันจึงขยับมานั่งยองอยู่บนพื้น หันหน้าเข้าหาเมืองเล็กแล้วเผากระดาษเงินเสื้อผ้ากระดาษเหล่านั้นอยู่ในศาลา

เด็กชายขยับมานั่งยองอยู่ด้านข้าง พูดอย่างสะท้อนใจว่า “นายท่านผู้เฒ่าเทพเซียน ไม่นึกเลยว่าท่านจะเป็นคนจิตใจดีงามถึงเพียงนี้”

เฉินผิงอันยิ้มให้เป็นการตอบรับ

จากนั้นจึงถือโอกาสถามถึงสภาพภูเขาและแม่น้ำในรัศมีพันลี้รอบสถานที่แห่งนี้ว่ามีตระกูลเซียนหรือมีท่าเรือบ้างหรือไม่ เด็กชายไล่ตอบทีละคำถามโดยไม่ปิดบังแม้แต่นิดเดียว

มันบอกว่าขึ้นเหนือไปประมาณแปดร้อยลี้มีภูตผีปิศาจที่ตั้งตัวเป็นราชาแห่งขุนเขาคอยก่อความวุ่นวายอยู่จริง แต่ก็ไม่ได้ดักปล้นหรือรังแกพวกนายพรานและชาวบ้านบนภูเขาบ่อยนัก บนภูเขาและล่างภูเขาจึงถือว่าค่อนข้างสงบสุข น้อยครั้งที่จะมีข่าวว่าชาวบ้านได้รับความเดือดร้อน ในช่วงเวลาที่ชื่อเสียงของมันเลื่องลือ แม้แต่ผู้ฝึกลมปราณบนภูเขาบางส่วนก็ยังต้องเดินอ้อมไปทางอื่น เพียงแต่ว่าภายหลังเจอกับเหตุการณ์การเปลี่ยนแปลงอย่างหนึ่งจึงทำตัวสงบเสงี่ยมลง ได้ยินว่ามีแค่แมวน้อยหมาน้อยสองสามตัวเท่านั้น ไม่ได้น่ากลัวอะไร แต่ความเป็นจริงเป็นเช่นไรก็บอกไม่ได้เหมือนกัน คนด้านนอกเล่าลือกันไปสารพัดอย่าง บางคนก็บอกว่าเซียนซือของสำนักฝูจีรู้สึกขวางหูขวางตา แล้วก็มีคนบอกว่าขณะที่พระธุดงค์องค์หนึ่งของศาสนาพุทธมาปักกลดอยู่ตรงนั้น ได้มีปีศาจที่ตาไร้แววทำให้ยอดฝีมือสำนักพุทธเดือดดาล ถึงได้เจอกับหายนะครั้งนี้

เฉินผิงอันรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย ไพล่นึกไปถึงการเดินทางบนภูเขาในขอบเขตของต้าหลีที่ผีสาวสวมชุดแต่งงานปรากฏกาย จนถึงวันนี้เฉินผิงอันก็ยังไม่อาจลืมได้

ในศาลามีกิ่งไม้แห้งอยู่บางส่วน ภายใต้ความช่วยเหลือของเด็กชาย กิ่งไม้แห้งจึงถูกรวบมารวมกัน พอก่อไฟแล้วหนึ่งคนหนึ่งภูตประหลาดก็พากันนั่งอยู่ข้างกองไฟ

แม้มองดูแล้วใบหน้าของเด็กชายจะอ่อนเยาว์อยู่มาก แต่ในความเป็นจริงกลับมีชีวิตอยู่มาห้าร้อยปีแล้ว มันอธิบายต้นสายปลายเหตุให้เฉินผิงอันฟังว่า “การที่ปีศาจบนภูเขาลูกนั้นทำตัวเป็นกระต่ายไม่กินหญ้าข้างรังของตัวเอง นอกจากจะเป็นเพราะนิสัยของราชาแห่งขุนเขาตนนั้นค่อนข้างจะอ่อนโยนแล้ว พวกลูกน้องใต้บังคับบัญชาก็มีหลายคนที่นิสัยดุร้ายอำมหิต แน่นอนว่าไม่ได้มีจิตใจเป็นดั่งพระโพธิสัตว์ แต่เนื่องจากเขาปกครองพื้นที่แห่งหนึ่งจึงกลัวว่าชื่อเสียงจะฉาวโฉ่มากที่สุด หากแค่คนพูดถึงก็หน้าเปลี่ยนสีด้วยความหวาดกลัว เล่าลือกันไปอย่างนี้สักสิบปี ร้อยปีหรือพันปี แล้วถ้าวันหนึ่งลูกศิษย์ตระกูลเซียนที่กินอิ่มแล้วว่างงานไม่มีอะไรทำนึกอยากจะสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองว่าเป็นผู้กำจัดปีศาจกำราบมารขึ้นมา จะทำอย่างไร?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ

เด็กชายยื่นฝ่ามือสองข้างมาอังไฟพลางพูดกลั้วหัวเราะว่า “ฆ่าหรือไม่ฆ่า ฆ่าเด็กไปแล้วเดี๋ยวผู้ใหญ่ก็มา ฆ่าผู้ใหญ่ไปแล้วเดี๋ยวคนแก่ก็ตามมา ต่อให้มีความสามารถที่จะฆ่าหนึ่งคนสองคน หรือมาสามคนก็ฆ่าได้หมด พอฆ่าทิ้งหมดเรื่องราวก็ใหญ่โต หน่วยงานในท้องถิ่นแจ้งเรื่องไปยังราชสำนัก ฮ่องเต้รู้สึกว่าเสียหน้า สุดท้ายก็ย่อมต้องเชิญเซียนซือให้ออกจากภูเขามาปราบไม่ใช่หรือ?”

เด็กชายกล่าวอย่างหน่ายใจ “นั่นน่ะน่ารำคาญมากที่สุด”

เฉินผิงอันจึงกล่าวยิ้มๆ ว่า “หากไม่เป็นเช่นนี้ก็คงเละเป็นโจ๊กไปนานแล้ว ชาวบ้านด้านล่างภูเขาจะมีชีวิตอยู่อย่างไร พูดแค่เมืองเล็กแห่งนั้น คนตายไปตั้งหมื่นกว่าคน ญาติพี่น้องมิตรสหายของพวกเขาที่อยู่ต่างถิ่นจะคิดอย่างไร เวลาเพียงชั่วข้ามคืน คนทั้งหมดกลับไม่มีใครเหลืออยู่เลย คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็กลัวเป็นเหมือนกัน”

เด็กชายอึ้งตะลึง ดูเหมือนว่าจะไม่เคยคิดถึงปัญหาข้อนี้มาก่อน

ภายหลังเด็กชายจึงเล่าเรื่องน่าสนใจของบริเวณใกล้เคียงให้ฟัง ส่วนใหญ่ล้วนเป็นเรื่องที่เขาฟังคนอื่นเล่ามาอีกที ถึงอย่างไรเวลาหลายร้อยปีก็จำเป็นต้องหาความบันเทิงมาฆ่าเวลาเสียบ้าง

หลังสายฝนห่าใหญ่หยุดตก เฉินผิงอันจึงบอกลากับเทพเจ้าที่น้อยตนนี้แล้วออกเดินทางต่ออีกครั้ง

ทิ้งเด็กชายให้ยืนพึมพำกับตัวเองอยู่นอกศาลาคนเดียว

—–