อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
พอเสิ่นเผยซวนรู้ว่าชายคนนั้นถูกจับตัวที่วิลล่า ก็รีบมาทันที สิ่งแรกที่เขาถามก็คือมีใครได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า
จวงเจียเหวินตอบว่าไม่มี
ไม่ได้บอกเรื่องเสิ่นซินเหยาให้กับเสิ่นเผยซวน โชคดีที่เขามาได้ทันเวลา และไม่ได้เกิดเรื่องที่ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้ ไม่ได้ถึงขั้นที่ให้เขาต้องมากังวลเรื่องนี้
พอได้ยินจวงเจียเหวินบอกว่าไม่มีคนได้รับบาดเจ็บจากเรื่องนี้ ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา เขาให้คนของเขามาที่นี่ในทันที เพื่อที่จะเอาศพกลับไป
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงกว่า ชายคนนั้นถูกพาออกไป คราบเลือดในบ้านใหม่ก็ถูกทำความสะอาดเรียบร้อย
“มีคนตายในบ้านใหม่ อัปมงคลมากๆ ฉันว่าพรุ่งนี้ไปหาบ้านใหม่ ขายบ้านหลังนี้ทิ้งเถอะ” ซางหยูนอยู่ข้างเสี่นเผยซวน ด้วยท่าทางเคร่งขรึม แม้ว่าจวงเจียเหวินจะบอกว่า ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ
ก็ตาม แต่คนนั้นตายในบ้านหลังใหม่ คงทำให้หลายคนตื่นตระหนก
ถ้าอย่างนั้นเวลาจวงเจียเหวินเดินเข้ามาในห้องนี้ ก็จะนึกถึงเรื่องที่เคยฆ่าคนไม่ใช่หรือไง?
ยิ่งคิดก็ยิ่งอัปมงคล
“ไม่ได้ ไปพักที่โรงแรม” ซางหยูพูด “พวกเราออกเงินเอง”
“เรื่องนี้ผมจัดการเองครับ” จวงเจียเหวินทำสีหน้าจริงจัง “ตึกมาแล้ว พวกท่านกลับไปเถอะครับ ที่เหลือผมจัดการเองครับ”
“ก็ได้ ฉันขอไปดูเหยาเหยาก่อน” ซางหยูพูดจบก็จะเดินตรงเข้าไปในห้อง แต่จวงเจียเหวินเรียกเธอเอาไว้เสียก่อน “พี่สาวผมอยู่กับเธอครับ ดึกขนาดนี้แล้วน่าจะหลับไปแล้วนะครับ อีกเดี๋ยวก็ต้อง
ตื่นมาแต่งหน้าแล้ว อย่าไปรบกวนเลยดีกว่าครับ”
พอฟังจวงเจียเหวินพูดแบบนี้ ซางหยูก็ไม่ได้ยืนหยัดที่จะไปที่นั่นอีก ทำได้แค่พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับก่อนนะ”
ในรถ สีหน้าของซางหยูยังคงดูกังวล เสิ่นเผยชวนถามเธอ “คุณเป็นอะไร?”อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
ซางหยูไม่พูดอะไร
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว “จะเป็นหรือตายเราก็ได้ตัวมาแล้ว แค่สืบหาหนอนบ่อนไส้ เรื่องนี้ก็ถือว่าจบแล้ว คุณไม่ดีใจหรือไง?”
ซางหยูพูดความกังวลของตัวเองออกมา “เมื่อกี้ในวิลล่า ฉันบอกจะไปดูเหยาเหยาสักหน่อย แต่เจียเหวินไม่ให้ฉันไป รู้สึกเหมือนเขาไม่อยากให้ฉันไปดูเลย”
“คุณคิดมากเกินไปหรือเปล่า?” เสิ่นเผยซวนเลิกคิ้วขึ้น
“หวังว่าฉันจะคิดมากไปเอง พอเรื่องนี้จบ คุณออกจากงานเถอะ ลำบากมาทั้งชีวิตแล้ว ชีวิตก็ไม่ได้ดีขึ้นสักเท่าไหร่ เรื่องครั้งนี้ ถึงจะบอกว่าให้คุณทำความดีชดเชยความผิด แต่ก็ยังหมายความว่า
โทษคุณเหมือนกัน ทั้งชีวิตคุณทำงานไปเท่าไหร่แล้ว? เสียแรงไปเท่าไหร่? มีใครชั่นชมคุณไหม?” เป็นครั้งแรกที่ซางหยูไม่เห็นด้วยกับงานของเสิ่นเผยชวน
และเพราะครั้งนี้เธอตกใจมากจริงๆ ไม่ว่าจะในหรือนอกบ้านก็มีคนมากมายรายล้อม เธอเป็นห่วงชีวิตมากจริงๆ ถึงจะได้เป็นเจ้าหน้าที่ที่ระดับสูงนิดหน่อย แต่ก็ทำให้คนมากมายขุ่นเคืองไม่น้อย
อายุปูนนี้แล้ว เกษียณแล้วมาใช้ชีวิตดีๆถึงจะถูกสิ
“จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ผมก็ไม่ได้อยากให้ใครมาชมว่าผมดี ผมก็อยากทำเพื่อสังคมได้ ด้วยจิตใต้สำนึกของผมเฉยๆ ผมก็ทำเท่าที่ตำแหน่งผมทำเท่านั้น ยศยิ่งสูงเท่าไหร่ ภาระก็ยิ่งเยอะ……
“ประโยคนี้ของคุณ ฉันฟังมาทั้งชีวิตแล้ว ตอนนี้ฉันไม่อยากได้ยินแล้ว ตอนนี้ฉันแค่อยากให้คนทั้งครอบครัวปลอดภัย” ซางหยูหงุดหงิดเล็กน้อย เขาเป็นแบบนี้มาตลอดชีวิต
เสิ่นเผยซวนปิดปาก แล้วพูดว่า “จบงานนี้ ผมจะยื่นใบเกษียณล่วงหน้าเลยครับ”
ซางหยูหันหน้ามามองเขา “คุณงานยุ่งมาทั้งชีวิตแล้ว ควรหาเวลาอยู่กับฉัน อยู่กับลูก คุณดูซูานกับซางหยู ดูจิ่งห้าวกับซินเหยียน แล้วดูคุณกับฉันสิ?”
เสิ่นเผยซวนรู้ตัวว่าตัวเองทำงานมาตลอด เขาไม่ได้ใช้เวลากับครอบครัว กับซางหยูมากนัก
เขาโอบไหล่ของซางหยูเอาไว้ ‘”หยุดบ่นเถอะ ผมก็บอกแล้วไง ว่าจะยื่นเอกสารเกษียณล่วงหน้า คุณต้องการให้ผมทำยังไงอีก?”
“ฉันกล้าสั่งอะไรคุณได้?” ซางหยูปัดมือของเขาออก “ลูกสาวแต่งงานทั้งที วันมงคลแท้ๆ กลับมีคนมาตายในบ้าน คุณว่ามันอัปมงคลแค่ไหน? ค่อยยังชั่ที่เจียเหวินที่จัดการทุกอย่างได้ดี ไม่อย่าง
นั้นหยาหยากับเหยียนซีที่อยู่ในวิลล่า ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาหล่ะก็ คุณจะอธิบายเรื่องนี้กับพวกเขายังไง? คุณรู้ไหมว่าหลายปีมานี้ ฉันต้องใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอด? หัวใจฉันแทบจะหล่นลงตาตุ่ม แต่ฉันก็
ไม่เคยปล่อยให้มันหล่นลงไป”
เสิ่นเผยซวนถอนหายใจ “ผมเข้าใจแล้ว”
ซางหยูไม่ขอบคุยเรื่องนี้กับเขา ตอนที่แต่งงานกับเขา เธอรู้ว่าเขามีความทะเยอทะยาน มีอุดมการณ์ และเธอส่งเสริมเขามาตลอด แม้จะต้องใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวงมาตลอด แต่เธอก็ไม่เคยเป็น
ตัวถ่วงให้เขา เรื่องภายในบ้าน ก็ไม่เคยทำให้เขาต้องเป็นห่วง เขาเอาแต่ยุ่งอยู่กับงานของเขา
แต่หลังจากครั้งนี้แล้ว เธอรู้สึกว่า คราวหลังไม่ควรมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว
ไม่เพียงแค่อันตราย ยังทำให้คนรอบข้างต้องลำบากไปด้วย
“เดี๋ยวผมส่งคุณกลับบ้านก่อน เรื่องส่งศพ ผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกนิดหน่อย” เสิ่นเผยซวนกล่าว เขายังกลับไปตอนนี้ไม่ได้ ทำได้เพียงให้คนของเขาที่ไม่มากนัก นำตัวศพกลับไป ส่วนเขาต้อง
รองานแต่งของเสิ่นซินเหยาและจวงเจียเหวินเสร็จสิ้นก่อน ถึงจะกลับไปได้
“ฉันกลัวคำว่าเข้าใจแล้ว” ซางหยูไม่ค่อยมีความสุข
“นี่คุณโกรธหรอ?” เสิ่นเผยซวนมองเธอ
พอรถหยุลงซางหยูก็เดินออกจากรถ แล้วพูดว่า “เปล่า”
พูดจบก็เดินเข้าบ้าน
วันนี้คนในบ้านต่างก็ไม่ได้นอน
เพราะต่างพากันตกใจกับเรื่องนี้ พอเห็นซางหยูเดินเข้า ก็ถามทันที “ไม่เป็นอะรใช่ไหม?”
“คนหน่ะไม่เป็นไร ต้องขอบคุณเจียเหวินที่นึกถึงความปลอดภัยที่วิลล่าเป็นที่แรก ไอ้นั่นมันเข้าไปในวิลล่าแล้…..ถ้าไม่ใช่เพราะเจียเหน ฉันไม่อยากนึกถึงผลที่จะเกิดขึ้นเลย” ซางหยูรู้สึก
ขอบคุณ ฉินยาลากเธอให้นั่งรถ “โชคดีที่ไม่มีเรื่องอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ”
“เรื่องนี้ทำให้ฉันตกใจจริงๆ เมื่อกี้ในรถฉันยังบอกเผยชวนด้วย ว่าให้เขาอกจากงานล่วงหน้า”
หลินซินเหยียนเทน้ำให้เขา “ดื่มน้ำหน่อย ทำใจให้สงบ”

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com