กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม 1030 หาพบแล้ว

Now you are reading กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม Chapter 1030 หาพบแล้ว at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
เหวินเสี่ยวจี้เลิกคิ้ว “จริงเหรอ?”
ชายคนนั้นตอบว่า “จริงครับ คนในหมู่บ้านเห็นมากับตา”
คราวนี้มีอีกคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “เรามาดูกันว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงแบบไหนกัน?”
พวกเขาพูดพลางเดินขึ้นไปบนภูเขา
หันใดนั้นโทรศัพหมือถือของจงจิ่งห้าวที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เขาหยิบมันออกมาพบหมายเลขที่แสดงเป็นชื่อของหลินชินเหยียน เขาหยุดฝีเท้าลง รอให้เหวินเสี่ยวจี้และคนอื่นๆเดินผ่านไปก่อน
จากนั้นรับสายขึ้น
“ฮัลโหล……
“ทำไมนานจังคะกว่าจะรับสาย?” หลินซินเหยียนถามด้วยเสียงแหบแห้งแต่หนักแน่น
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?” กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาเกร็งขึ้นทันที
“น้าชาย……ไปแล้วค่ะ”
จงจิ่งห้าวไม่ได้แปลกใจมาก เพราะแพทย์ประจำตัวได้บอกเอาไว้ว่า ร่างกายของเขาหากสามารถอยู่ถึงวันแต่งงานของจวงเจียเหวินได้ก็ดีมากแล้ว
“ผมจะกลับเดี๋ยวนี้”
เขาวางสายแล้วโทรกลับหาเหวินเสี่ยวจี้
“เกิดอะไรขึ้น?” เหวินเสี่ยวจี้วิ่งกลับมา
“ผมจะกลับแล้ว คุณหาต่อไปนะ” จงจิ่งห้าวพูด
“เพิ่งจะมาเองไม่ใช่หรือไง? ทำไมกลับเร็วแบบนี้ล่ะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? หรือว่า…..”
จงจิ่งห้าวขัดจังหวะเขาและกล่าวว่าเฉิงยู่เงินได้ล่วงลับไปแล้ว
เหวินเสี่ยวจี้พยักหน้า “ถ้าอย่างั้นคุณกลับไปเถอะ ฉันจะอยู่ช่วยหาที่นี่เอง”
เหวินเสี่ยวจี้กลัวเขาจะไม่วางใจ จึงได้พูดอีกว่า “เราจะพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อค้นหาที่เหยียนเฉินให้พบในเร็ววันเท่าที่จะทำได้……”
เขาไม่มีคำพูดคำใดออกมา เพียงแค่วางมือบนไหล่ของเหงินเสี่ยวจิ้ ตอนนี้เขาไม่อาจพูดอะไรออกมาได้เลย แต่เหว้นเสี่ยวจิ้ก็รู้ว่าเขาแบกรับภารกิจอันหนักอั้งเอาไร้
“ผมขับรถเอง” เหวินเสี่ยวจี้เดินกลับมาพร้อมเขา ส่วนคนที่มากับพวกเขายังคงออกตามหาจงเหยียนเฉินต่อไป
ตั้งแต่จงจิ่งห้าวเดินทางมาที่นี่เขาไม่ได้พักผ่อนเลยทั้งวัน ตอนนี้เขาก็ต้องกลับไปอีกแล้ว
จากที่นี่ต้องขับรถเข้าไปในเมือง ถึงจะมีสนามบิน
เหวินเสี่ยวจี้ขับรถตรงไปยังสนามบินในเมือง
เมื่อมาถึงพบว่าไม่มีเที่ยวบินที่เหมาะสม จากนั้นจึงเปลี่ยนไปขึ้นรถไฟความเร็วสูงแทน
เมื่อเห็นจงจิ่งห้าวขึ้นรถไฟความเร็วสูงไปแล้ว เขาก็เดินทางกลับไป อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
การเดินทางไปกลับนี้ใช้เวลาอยู่หนึ่งคืนเต็ม
เมื่อกลับเข้าไปในหมู่บ้านก็เกือบเช้าแล้ว
แต่ทว่า เมื่อไปถึงเขากลับได้พบเข้ากับข่าวดี
“หาเหยียนเฉินพบแล้ว”
เมื่อเหวินเสี่ยวจี้จอดรถ ก็มีคนมาส่งข่าวดีให้เขา
“เมื่อไหร่?” เขาถาม
“เมื่อคืนนี้”
หลังจากที่เหวินเสี่ยวจี้และจงจิ่งห้าวออกไป พวกเขาก็ทำการค้นหาต่อ กระทั่งในตอนเย็น ม่เยวียนเอ๋อร์ และจงเหยียนเฉินออกมาทานอาหารที่ลานอีกครั้งจึงได้พบเขาเข้า
“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ทำไมเมื่อคืนคุณไม่โทรหาผม?” เหวินเสี่ยวจี้พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ผมโทรหาคุณแล้ว แต่ผมไม่สามารถติดต่อคุณได้”
“ทำไมจะโทรไมติดล่ะ?” เหวินเสี่ยวจี้รู้สึกว่าเขาคนนั้นพูดจาไร้สาระ จึงได้หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อ พบว่าหน้าจอเปีดไม่ติด คาดว่าคงจะแบตหมดจนปิดเครื่องไปแน่ๆ
“ทำไมต้องมาหมดในช่วงเวลาสำคัญด้วย?” เขาอารมณ์เสียเล็กน้อย
“เรารับเหยียนเฉินกลับมาแล้ว มีผู้หญิงคนหนึ่งช่วยเขาไร” ชายคนนั้นรายงาน
เหวินเสี่ยวจี้กล่าวว่า “อิ่ม สิ่งสำคัญคือหาเขาพบ”
ไม่ต้องไปสืบหาอีกแล้ว เพียงแค่พบเขาก็ดียิ่ง
ขณะที่เขาเดินไป ก็ได้เอ่ยถามขึ้นว่า “เขาไม่เป็นไรใช่ไหม?”
คนที่ติดตามเหวินเสี่ยวจี้มาหยุดชั่วคราว”…..ตาเขามองไม่เห็น”
“อะไรนะ?” เหวินเสี่ยวจี้กระสับกระส่าย ใบหน้าของเขาซีดเผือด
“แต่ไม่ต้องกังวลไป ผู้หญิงที่ช่วยเขาไว้บอกว่ารักษาได้”
ความรู้สึกที่เดี่ยวดีเดี่ยวร้ายนี้ ทำให้เหวินเสี่ยวจี้เหมือนกำลังนั่งรถไฟเหาะ เขาพูดว่า “เข้าไปกันเถอะ”
พวกเขาพักที่ในหมู่บ้าน มีอยู่ครอบครัวหนึ่งซึ่งสมาชิกในครอบครัวไม่น้อยเลย แต่พวกเขาเดินทางออกจากหมู่บ้านไปหมดแล้ว ทำให้มีห้องว่างหลายห้อง
พวกเขาจึงใช้เงินขอเช่าอาศัย
หลังจากพบจงเหยียนเฉินก็ได้พาเขามาที่นี่
เหวินเสี่ยวจี้เดินเข้ามาพบจงเหยียนเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาจึงเดินไปอย่างรวดเร็ว “เหยียนเฉิน…..”
“คุณน้า?” จงเหยียนเฉินเรียกออกมาเมื่อแนใจ
เหวินเสี่ยวจี้จับไหล่เขาด้วยมือสั่น “ไม่เป็นไรแล้วนะ ปลอดภัยดีก็ดีแล้ว แต่ว่า ผมจะบอกกับพ่อแม่คุณอย่างไรดีเรื่องดวงตา…..
“ผมไม่เป็นไร” จงเหยียนเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “ดวงตาของผม เยวียนเฮอร์ จะช่วยรักษาให้หายดีได้”
เยวียนเอ๋อร์?
เขาหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังจงเหยียนเฉิน
“นี่คือมู่เยวียนเอ๋อร์เธอช่วยชีวิตผมไว้” จงเหยียนเฉินพูดแนะนำ
“ขอบคุณมาก คุณช่วยชีวิตเหยียนฉินเอาไว้ หากมีอะไรที่อยากได้ก็เสนอมาได้เลยนะครับ ครอบครัวเหงินและครอบครัวจงของเราเป็นหนี้บุญคุณคุณ เพียงสิ่งที่คุณต้องการเราสามารถให้ได้
รับรองว่าเราจะให้ตามความพึ่งพอใจอย่างแน่นอน” เหวินเสี่ยวจี้อยากจะขอบหญิงสาวที่ช่วยชีวิตจงเหยียนเฉินเอาไว้จากใจจริง
“คุณน้า” จงเหยียนเฉินเรียกเขา
“ผมอยู่นี่” เหวินเสี่ยวจี้ยื่นมือออกไปจับมือเขา “ถ้าไม่เป็นไรแล้วทำไมไม่ติดต่อเราล่ะ รู้ไหมว่าเราเป็นห่วงแค่ไหน? เราไม่มีใครกล้าบอกแม่เพราะกลัวว่าเธอจะรับไม่ได้เมื่อได้ยินเรื่องนี้”
“ผมอยู่ในอาการโคม่ามาหลายวัน เพิ่งจะฟื้นขึ้นได้ไม่กี่วัน เยวียนอ๋อร์บอกว่าข้างนอก มีคนกำลังตามหาผมอยู่ ฉันคิดว่ามันเป็นพวกอันธพาลพรรคนั้น ประกอบกับสายตายังมองไม่เห็นเลยไม่กล้า
ติดต่อไป เพราะกลัวจะเอาปัญหากับอันตรายไปให้พวกคุณ”
ที่จริงเขายังกลัวว่าสายตายังมองไม่เห็นแล้วจะทำให้คนในครอบครัวต้องกังวล จึงไม่กลำติดต่อตั้งแต่แรก
“เยวียนเอ๋อร์ บอกว่าตาของผมจะหายได้ภายในสองสามวัน ผมลองคิดดูแล้วตั้งใจว่าเมื่อหายจะติดต่อกลับไป กลัวทุกคนจะกังวล”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว โชคดีเหลือเกินที่คุณไม่เป็นไร ผมจะโทรหาพ่อของคุณก่อนนะ เขาเพิ่งออกไปเมื่อคืนนี้” เหวินเสี่ยวจี้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาในขณะที่เขาพูด
“พ่อของผมมาที่นี่ด้วยเหรอ แล้วแม่ผมล่ะ?” จงเหยียนเฉินถาม
“พ่อคุณมาคนเดียว แม่คุณไม่รู้เรื่องนี้หรอก เราปิดบังเธอเอาไว้เพราะรู้ว่าสุขภาพเธอไม่ค่อยดี เราเกรงว่าเธอจะทนไม่ไหว” เขากโทรศัพท์แล้วยกขึ้นมาไว้ตรงหู
“อย่าพูดถึงเรื่องตาผมนะครับ ผมกลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วงอีก” จงเหยียนเฉินพูด
เหวินเสี่ยวจี้มองมาที่เขาและพูดว่า “โอเค”
จากนั้นมือถือก็เชื่อมต่อสายออกไป
“พบเหยียนเฉินแล้ว”
“เมื่อไหร่?”
“เมื่อคืนนี้หลังจากที่คุณจากไป เขาสบายดีไม่ต้องกังวล พวกเราจะกลับเดี๋ยวนี้”
“อืม”
“กลับไปที่เมืองB ก่อนแล้วค่อยย้ายไปที่เมืองC” เหวินเสี่ยวจี้พูด
“อืม”
เหวินเสี่ยวจี้วางสายลงมองไปที่จงเหยียนเฉินลังเลและกล่าวว่า “ปู่เล็กของคุณเสียชีวิตแล้ว”
หลังจากที่เขาพูดจบก็ปลอบโยนว่า “เขาอายุมากแล้ว อย่าได้เศร้าใจไปเลย”
แน่นอนว่าเรื่องนี้จงเหยียนเฉินเข้าใจดี แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดใจ “เราจะกลับวันนี้เลยไหม?”
“ตอนนี้เรายังเดินทางไปงานศพหัน จะได้ส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย” เหวินเสี่ยวจี้พูด
จงเหยียนเฉินก็คิดแบบเดียวกัน พวกเขาทั้งสองจึงได้เดินทางกลับไปพร้อมกันในวันนั้น ส่วนเยวียนเอ๋อร์ต้องการรักษาดวงตาของจงเหยียนเฉินต่อ ดังนั้นจึงกลับไปพร้อมพวกเขา
ตอนนี้เหวินเสี่ยวจี้บอกความจริงเกี่ยวกับจงเหยียนเฉินให้เฉินช็อหานได้รับรู้แล้ว เมื่อตอนนี้เห็นจงเหยียนเฉินเดินทางกลับมาจึงรู้สึกดีใจมาก
“ฉันฟังจากลุงของคุณแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะนะ ลุงของคุณจะเตรียมเรื่องเดินทางไปเมืองCให้เอง เราจะไปกันในคืนนี้”

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม 1030 หาพบแล้ว

Now you are reading กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม Chapter 1030 หาพบแล้ว at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
เหวินเสี่ยวจี้เลิกคิ้ว “จริงเหรอ?”
ชายคนนั้นตอบว่า “จริงครับ คนในหมู่บ้านเห็นมากับตา”
คราวนี้มีอีกคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “เรามาดูกันว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงแบบไหนกัน?”
พวกเขาพูดพลางเดินขึ้นไปบนภูเขา
หันใดนั้นโทรศัพหมือถือของจงจิ่งห้าวที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เขาหยิบมันออกมาพบหมายเลขที่แสดงเป็นชื่อของหลินชินเหยียน เขาหยุดฝีเท้าลง รอให้เหวินเสี่ยวจี้และคนอื่นๆเดินผ่านไปก่อน
จากนั้นรับสายขึ้น
“ฮัลโหล……
“ทำไมนานจังคะกว่าจะรับสาย?” หลินซินเหยียนถามด้วยเสียงแหบแห้งแต่หนักแน่น
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?” กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาเกร็งขึ้นทันที
“น้าชาย……ไปแล้วค่ะ”
จงจิ่งห้าวไม่ได้แปลกใจมาก เพราะแพทย์ประจำตัวได้บอกเอาไว้ว่า ร่างกายของเขาหากสามารถอยู่ถึงวันแต่งงานของจวงเจียเหวินได้ก็ดีมากแล้ว
“ผมจะกลับเดี๋ยวนี้”
เขาวางสายแล้วโทรกลับหาเหวินเสี่ยวจี้
“เกิดอะไรขึ้น?” เหวินเสี่ยวจี้วิ่งกลับมา
“ผมจะกลับแล้ว คุณหาต่อไปนะ” จงจิ่งห้าวพูด
“เพิ่งจะมาเองไม่ใช่หรือไง? ทำไมกลับเร็วแบบนี้ล่ะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? หรือว่า…..”
จงจิ่งห้าวขัดจังหวะเขาและกล่าวว่าเฉิงยู่เงินได้ล่วงลับไปแล้ว
เหวินเสี่ยวจี้พยักหน้า “ถ้าอย่างั้นคุณกลับไปเถอะ ฉันจะอยู่ช่วยหาที่นี่เอง”
เหวินเสี่ยวจี้กลัวเขาจะไม่วางใจ จึงได้พูดอีกว่า “เราจะพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อค้นหาที่เหยียนเฉินให้พบในเร็ววันเท่าที่จะทำได้……”
เขาไม่มีคำพูดคำใดออกมา เพียงแค่วางมือบนไหล่ของเหงินเสี่ยวจิ้ ตอนนี้เขาไม่อาจพูดอะไรออกมาได้เลย แต่เหว้นเสี่ยวจิ้ก็รู้ว่าเขาแบกรับภารกิจอันหนักอั้งเอาไร้
“ผมขับรถเอง” เหวินเสี่ยวจี้เดินกลับมาพร้อมเขา ส่วนคนที่มากับพวกเขายังคงออกตามหาจงเหยียนเฉินต่อไป
ตั้งแต่จงจิ่งห้าวเดินทางมาที่นี่เขาไม่ได้พักผ่อนเลยทั้งวัน ตอนนี้เขาก็ต้องกลับไปอีกแล้ว
จากที่นี่ต้องขับรถเข้าไปในเมือง ถึงจะมีสนามบิน
เหวินเสี่ยวจี้ขับรถตรงไปยังสนามบินในเมือง
เมื่อมาถึงพบว่าไม่มีเที่ยวบินที่เหมาะสม จากนั้นจึงเปลี่ยนไปขึ้นรถไฟความเร็วสูงแทน
เมื่อเห็นจงจิ่งห้าวขึ้นรถไฟความเร็วสูงไปแล้ว เขาก็เดินทางกลับไป อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
การเดินทางไปกลับนี้ใช้เวลาอยู่หนึ่งคืนเต็ม
เมื่อกลับเข้าไปในหมู่บ้านก็เกือบเช้าแล้ว
แต่ทว่า เมื่อไปถึงเขากลับได้พบเข้ากับข่าวดี
“หาเหยียนเฉินพบแล้ว”
เมื่อเหวินเสี่ยวจี้จอดรถ ก็มีคนมาส่งข่าวดีให้เขา
“เมื่อไหร่?” เขาถาม
“เมื่อคืนนี้”
หลังจากที่เหวินเสี่ยวจี้และจงจิ่งห้าวออกไป พวกเขาก็ทำการค้นหาต่อ กระทั่งในตอนเย็น ม่เยวียนเอ๋อร์ และจงเหยียนเฉินออกมาทานอาหารที่ลานอีกครั้งจึงได้พบเขาเข้า
“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ทำไมเมื่อคืนคุณไม่โทรหาผม?” เหวินเสี่ยวจี้พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ผมโทรหาคุณแล้ว แต่ผมไม่สามารถติดต่อคุณได้”
“ทำไมจะโทรไมติดล่ะ?” เหวินเสี่ยวจี้รู้สึกว่าเขาคนนั้นพูดจาไร้สาระ จึงได้หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อ พบว่าหน้าจอเปีดไม่ติด คาดว่าคงจะแบตหมดจนปิดเครื่องไปแน่ๆ
“ทำไมต้องมาหมดในช่วงเวลาสำคัญด้วย?” เขาอารมณ์เสียเล็กน้อย
“เรารับเหยียนเฉินกลับมาแล้ว มีผู้หญิงคนหนึ่งช่วยเขาไร” ชายคนนั้นรายงาน
เหวินเสี่ยวจี้กล่าวว่า “อิ่ม สิ่งสำคัญคือหาเขาพบ”
ไม่ต้องไปสืบหาอีกแล้ว เพียงแค่พบเขาก็ดียิ่ง
ขณะที่เขาเดินไป ก็ได้เอ่ยถามขึ้นว่า “เขาไม่เป็นไรใช่ไหม?”
คนที่ติดตามเหวินเสี่ยวจี้มาหยุดชั่วคราว”…..ตาเขามองไม่เห็น”
“อะไรนะ?” เหวินเสี่ยวจี้กระสับกระส่าย ใบหน้าของเขาซีดเผือด
“แต่ไม่ต้องกังวลไป ผู้หญิงที่ช่วยเขาไว้บอกว่ารักษาได้”
ความรู้สึกที่เดี่ยวดีเดี่ยวร้ายนี้ ทำให้เหวินเสี่ยวจี้เหมือนกำลังนั่งรถไฟเหาะ เขาพูดว่า “เข้าไปกันเถอะ”
พวกเขาพักที่ในหมู่บ้าน มีอยู่ครอบครัวหนึ่งซึ่งสมาชิกในครอบครัวไม่น้อยเลย แต่พวกเขาเดินทางออกจากหมู่บ้านไปหมดแล้ว ทำให้มีห้องว่างหลายห้อง
พวกเขาจึงใช้เงินขอเช่าอาศัย
หลังจากพบจงเหยียนเฉินก็ได้พาเขามาที่นี่
เหวินเสี่ยวจี้เดินเข้ามาพบจงเหยียนเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาจึงเดินไปอย่างรวดเร็ว “เหยียนเฉิน…..”
“คุณน้า?” จงเหยียนเฉินเรียกออกมาเมื่อแนใจ
เหวินเสี่ยวจี้จับไหล่เขาด้วยมือสั่น “ไม่เป็นไรแล้วนะ ปลอดภัยดีก็ดีแล้ว แต่ว่า ผมจะบอกกับพ่อแม่คุณอย่างไรดีเรื่องดวงตา…..
“ผมไม่เป็นไร” จงเหยียนเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “ดวงตาของผม เยวียนเฮอร์ จะช่วยรักษาให้หายดีได้”
เยวียนเอ๋อร์?
เขาหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังจงเหยียนเฉิน
“นี่คือมู่เยวียนเอ๋อร์เธอช่วยชีวิตผมไว้” จงเหยียนเฉินพูดแนะนำ
“ขอบคุณมาก คุณช่วยชีวิตเหยียนฉินเอาไว้ หากมีอะไรที่อยากได้ก็เสนอมาได้เลยนะครับ ครอบครัวเหงินและครอบครัวจงของเราเป็นหนี้บุญคุณคุณ เพียงสิ่งที่คุณต้องการเราสามารถให้ได้
รับรองว่าเราจะให้ตามความพึ่งพอใจอย่างแน่นอน” เหวินเสี่ยวจี้อยากจะขอบหญิงสาวที่ช่วยชีวิตจงเหยียนเฉินเอาไว้จากใจจริง
“คุณน้า” จงเหยียนเฉินเรียกเขา
“ผมอยู่นี่” เหวินเสี่ยวจี้ยื่นมือออกไปจับมือเขา “ถ้าไม่เป็นไรแล้วทำไมไม่ติดต่อเราล่ะ รู้ไหมว่าเราเป็นห่วงแค่ไหน? เราไม่มีใครกล้าบอกแม่เพราะกลัวว่าเธอจะรับไม่ได้เมื่อได้ยินเรื่องนี้”
“ผมอยู่ในอาการโคม่ามาหลายวัน เพิ่งจะฟื้นขึ้นได้ไม่กี่วัน เยวียนอ๋อร์บอกว่าข้างนอก มีคนกำลังตามหาผมอยู่ ฉันคิดว่ามันเป็นพวกอันธพาลพรรคนั้น ประกอบกับสายตายังมองไม่เห็นเลยไม่กล้า
ติดต่อไป เพราะกลัวจะเอาปัญหากับอันตรายไปให้พวกคุณ”
ที่จริงเขายังกลัวว่าสายตายังมองไม่เห็นแล้วจะทำให้คนในครอบครัวต้องกังวล จึงไม่กลำติดต่อตั้งแต่แรก
“เยวียนเอ๋อร์ บอกว่าตาของผมจะหายได้ภายในสองสามวัน ผมลองคิดดูแล้วตั้งใจว่าเมื่อหายจะติดต่อกลับไป กลัวทุกคนจะกังวล”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว โชคดีเหลือเกินที่คุณไม่เป็นไร ผมจะโทรหาพ่อของคุณก่อนนะ เขาเพิ่งออกไปเมื่อคืนนี้” เหวินเสี่ยวจี้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาในขณะที่เขาพูด
“พ่อของผมมาที่นี่ด้วยเหรอ แล้วแม่ผมล่ะ?” จงเหยียนเฉินถาม
“พ่อคุณมาคนเดียว แม่คุณไม่รู้เรื่องนี้หรอก เราปิดบังเธอเอาไว้เพราะรู้ว่าสุขภาพเธอไม่ค่อยดี เราเกรงว่าเธอจะทนไม่ไหว” เขากโทรศัพท์แล้วยกขึ้นมาไว้ตรงหู
“อย่าพูดถึงเรื่องตาผมนะครับ ผมกลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วงอีก” จงเหยียนเฉินพูด
เหวินเสี่ยวจี้มองมาที่เขาและพูดว่า “โอเค”
จากนั้นมือถือก็เชื่อมต่อสายออกไป
“พบเหยียนเฉินแล้ว”
“เมื่อไหร่?”
“เมื่อคืนนี้หลังจากที่คุณจากไป เขาสบายดีไม่ต้องกังวล พวกเราจะกลับเดี๋ยวนี้”
“อืม”
“กลับไปที่เมืองB ก่อนแล้วค่อยย้ายไปที่เมืองC” เหวินเสี่ยวจี้พูด
“อืม”
เหวินเสี่ยวจี้วางสายลงมองไปที่จงเหยียนเฉินลังเลและกล่าวว่า “ปู่เล็กของคุณเสียชีวิตแล้ว”
หลังจากที่เขาพูดจบก็ปลอบโยนว่า “เขาอายุมากแล้ว อย่าได้เศร้าใจไปเลย”
แน่นอนว่าเรื่องนี้จงเหยียนเฉินเข้าใจดี แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดใจ “เราจะกลับวันนี้เลยไหม?”
“ตอนนี้เรายังเดินทางไปงานศพหัน จะได้ส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย” เหวินเสี่ยวจี้พูด
จงเหยียนเฉินก็คิดแบบเดียวกัน พวกเขาทั้งสองจึงได้เดินทางกลับไปพร้อมกันในวันนั้น ส่วนเยวียนเอ๋อร์ต้องการรักษาดวงตาของจงเหยียนเฉินต่อ ดังนั้นจึงกลับไปพร้อมพวกเขา
ตอนนี้เหวินเสี่ยวจี้บอกความจริงเกี่ยวกับจงเหยียนเฉินให้เฉินช็อหานได้รับรู้แล้ว เมื่อตอนนี้เห็นจงเหยียนเฉินเดินทางกลับมาจึงรู้สึกดีใจมาก
“ฉันฟังจากลุงของคุณแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะนะ ลุงของคุณจะเตรียมเรื่องเดินทางไปเมืองCให้เอง เราจะไปกันในคืนนี้”

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+