เฉิงยู่ซิ่วหายตัวไปแล้ว ตั้งแต่สายนั้นวางไปเบอร์ของเธอก็โทรไม่ติดอีกเลย

จงฉีเฟิงไปหาเธอที่อำเภอเหมิงเฉิงอีกครั้ง อยากจะถามให้เข้าใจ แต่ว่าหาเธอไม่เจอ อีกอย่างแฟนเก่าของเธอไป๋หงเฟยก็ไม่อยู่แล้ว

เขาถึงได้ตายใจ เป็นไปได้ว่าเฉิงยู่ซิ่วหนีไปกับไป๋หงเฟยแล้ว

ที่เคยพูดไว้ก่อนหน้า เป็นเรื่องโกหกทั้งหมด

แต่ว่าเหวินเสียนกลับไม่เชื่อว่าเฉิงยู่ซิ่วจะจากไปแบบนี้ เธอจะทอดทิ้งลูกของตัวเองได้ยังไง?

“ฉันเชื่อในนิสัยของเธอ” เหวินเสียนพูดออกมาอย่างมั่นใจ

จงฉีเฟิงผิดหวังมากๆ เขาไม่อยากพูดอะไร อยากที่จะอยู่เงียบๆ คนเดียว ไม่ได้สนใจคำพูดของเหวินเสียน แต่เป็นการเดินขึ้นไปชั้นบนคนเดียว

เหวินเสียนอุ้มลูกน้อยออกไปกลับบ้านตระกูลเหวิน

เรื่องนี้ เธอต้องถามให้ชัดเจน ว่าเป็นสิ่งที่เหวินชิงทำหรือไม่

ยังไงซะเขามีแรงจูงใจนี้

เขาไม่อยากให้ทั้งสองตระกูลมีความขัดแย้ง ไม่อยากให้เธอไม่มีความสุข เพราะงั้นจับตัวเฉิงยู่ซิ่ว

ตอนที่เธอกลับไปถึงบ้านนั้น เหวินชิงยังไม่กลับมา

“แม่ค่ะ พี่จะกลับมาตอนไหน?”

คุณนายเหวินก็ได้กระชับเสื้อของเหวินเสียน รับเอาลูกจากอ้อมกอดของเธอ “หนูพึ่งออกมาจากโรงพยาบาลไม่กี่วัน ยังไม่ได้หมดเดือนของการพักฟื้นหลังคลอด ทำไมก็ได้วิ่งออกมาแล้ว? อยากจะเจอพี่ของหนู โทรมาหาเขาเขาก็ไปหาหนูแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เหวินเสียนก็ได้ฝืนยิ้มสักพัก พูด “หนูก็คิดถึงแม่และพ่อแล้วค่ะ นั่งในรถก็ไม่หนาว หนูใส่หนาพอ”

คุณนายเหวินหัวเราะ ลูกสาวบอกว่าคิดถึงเธอต้องดีใจอยู่แล้ว ต่างบอกว่าลูกสาวที่แต่งออกไปแล้วก็เหมือนกับการสาดน้ำออกไปนอกบ้าน แต่ว่าเหวินเสียนยังคิดถึงพวกเขา เธอจะไม่ดีใจได้ยังไง

เธอได้ก้มหน้ามองเด็กทารกในอ้อมกอด พึ่งคลอดมาได้กี่วัน ใบหน้าเล็กๆ ก็ได้เริ่มเข้ารูปแล้ว

เหวินเสียนก็ได้มองตาม “พึ่งไม่กี่วันก็ได้หนักขึ้นหลายขีดแล้ว”

“เด็กที่พึ่งคลอดออกมาก็โตเร็วอยู่แล้ว พอเดือนนี้ลงมา มีโตขึ้นได้เร็ว สามารถหนักเพิ่มขึ้นสองถึงสามโล” คุณนายเหวินที่คลอดและเลี้ยงลูกมาสองคน มีประสบการณ์

คุณนายเหวินกลัวว่าลูกสาวจะไม่สบาย ก็ให้เธอไปพักผ่อนในบ้าน เธอนอนอยู่บนเตียงกังวลจงฉีเฟิงที่อยู่ในบ้านคนเดียว ก็ได้โทรไปหาคนใช้ในบ้าน ให้เธอดูแลจงฉีเฟิงดีๆ

อยู่ๆ เฉิงยู่ซิ่วก็หายตัวไป เธอมองออก เรื่องนี้มันกระทบจิตใจจงฉีเฟิงมากเกินไป

เพราะงั้นเธอถึงได้กลับมาหาเหวินชิง เธอต้องการยืนยัน ว่าเฉิงยู่ซิ่วนั้นถูกเหวินชิงจับตัว หรือว่าได้หนีไปกับไป๋หงเฟยจริงๆ

ถ้าเกิดโดนจับ ต่อให้เธอต้องพูดความจริงออกไป ต่อให้ชาตินี้ไม่มีทางที่จะอยู่กับจวงจื่อยี่ ก็จะไปช่วยคนออกมา

ถ้าเกิดเธอหนีไปกับไป๋หงเฟยจริง งั้นเธอก็จะอยู่ ดูแลจงฉีเฟิงกับลูก

เรื่องได้เกิดขึ้นเพราะเธอ เธอต้องรับผลที่ตามมา

ส่วนเรื่องจวงจื่อยี่ เธอทำได้แค่ผิดสัญญา

คิดไปสายตาของเธอก็ได้มองไปยังเด็กทารกที่นอนอยู่ข้างๆ เธอก็ได้ยื่นมือไปลูบหน้าของเขา เธอจะทำใจให้เด็กที่เล็กขนาดนี้ไม่มีแม่แท้ๆ ได้ยังไง?

มื้อค่ำเหวินชิงก็ไม่ได้กลับมากิน เหวินเสียนก็ได้ร้อนใจเล็กน้อย “พี่ยุ่งขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

“ช่วงนี้เขาออกไปข้างนอกบ่อยหน่อย” คุณนายเหวินพูด

เหวินเสียนลองถามไปดู “พี่เขาออกไปข้างนอกทำอะไรคะ?”

“เรื่องงานนั่นแหละ เขายังไม่ได้แต่งงาน นอกจากเรื่องงานแล้ว ยังมีเรื่องอะไรให้ยุ่งอีก?”

เหวินเสียนอยากที่จะรู้เรื่องเหวินชิงจากปากแม่แต่ก็ถือว่าล้มเหลวไป คิดๆ ดูก็ถูก ถ้าเหวินชิงจับตัวเฉิงยู่ซิ่วไปจริงๆ จะไปให้พ่อแม่รู้ได้ยังไง?

ต้องปิดพวกเขาอยู่แล้ว กลัวพวกเขากังวล

เพื่อที่จะสามารถเจอหน้าเหวินชิงเหวินเสียนก็ได้ค้างที่บ้าน เพราะว่าเรื่องของเฉิงยู่ซิ่วเธอนอนไม่หลับ รอเหวินชิงกลับมาตลอด

จนกระทั่งใกล้สี่ทุ่ม ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงของประตู

เธอก็ได้ค่อยๆ เปิดผ้าห่มลงจากเตียงเบาๆ การกระทำเธอได้เบามากกลัวว่าจะทำให้ทารกบนเตียงตื่น

เหวินชิงก็ได้แขวนเสื้อผ้าที่ระเบียง เห็นว่าเหวินเสียนอยู่ที่บ้าน เลิกคิ้วถาม “ยังพักฟื้นหลังคลอดอยู่ ทำไมวิ่งกลับมาแล้ว? ทะเลาะกับฉีเฟิงแล้ว?”

พอเปิดปากก็ได้ถามลองเชิงเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับจงฉีเฟิง

“ฉันกับเขายังดีกันอยู่ค่ะ” เหวินเสียนเดินมา มองเขา “พี่ พี่พูดความจริงกับฉัน พี่ได้จับผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อว่าเฉิงยู่ซิ่วไหม?”

ท่าทางที่ได้แขวนเสื้อของเหวินชิงก็ได้หยุดไปสักพัก ไม่นานก็ได้กลับเป็นปกติ “เฉิงยู่ซิ่วเป็นใคร?”

ในใจกลับได้เต้นแรง หรือว่าเหวินเสียนรู้เรื่องที่จงฉีเฟิงมีผู้หญิงข้างนอกแล้ว?

“น้อง……”

“พี่ พี่รู้ว่าที่ฉันแต่งงานกับฉีเฟิงเป็นการแต่งงานระหว่างตระกูล ระหว่างพวกเราไม่ได้มีความรัก ลูกก็เพราะเพื่อความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูล พวกเราถึงได้มี เรื่องที่เขามีผู้หญิงฉันรู้ ฉันเต็มใจ พี่ไม่ต้องรู้สึกว่าฉันได้มีความน้อยเนื้อต่ำใจ ฉันไม่ได้น้อยใจ ทั้งหมดฉันเป็นคนเห็นด้วยทั้งหมด ถ้าเกิดพี่จับเธอไป ถือว่าฉันขอพี่ล่ะ พี่ปล่อยเธอไปเถอะ”

เหวินชิงคิดไม่ถึงว่า เหวินเสียนจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของจงฉีเฟิงกับเฉิงยู่ซิ่ว เธอยังไม่หึง? ไม่โมโห?

“น้องมีผู้หญิงคนนี้อยู่ เธอจะใช้ชีวิตกับจงฉีเฟิงดีๆ ได้ยังไง? ระหว่างพวกเธอทั้งสองจะปลูกฝังความรู้สึกได้ยังไง?”

“พี่ ฉันพูดแล้ว พี่ส่งคนมาให้ฉันก่อน เรื่องที่เหลือฉันจัดการ……”

“ฉันไม่ได้จับตัวเธอ เธอหนีไปกับแฟนเก่าของเธอไม่ใช่เหรอ? น้องทำไมถึงได้มาถามเอาตัวคนจากพี่? จงฉีเฟิงเป็นคนให้เธอมา?” ในใจเหวินชิงหัวเราะอย่างเย็นชา

ได้ยินที่เหวินเสียนพูด เขายิ่งไม่ปล่อยคนแน่ๆ มีเธออยู่ จงฉีเฟิงจะปลูกฝังความรู้สึกกับเหวินเสียนได้ยังไง?

ไหนๆ ก็แต่งงาน มีลูก งั้นก็ต้องอยู่ด้วยกัน

ไม่ว่าเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลหรือลูก

“พี่ พี่ไม่ได้จับตัวเธอไปจริงเหรอ?” เหวินเสียนมองเธอ อยากจะจับร่องรอยโกหกจากใบหน้าของเขา

เหวินชิงก็ได้จ้องมองเธอ ก็ได้พูดไปทีละคำ “ใช่ ฉันไม่ได้จับเธอ”

เหวินชิงเป็นคนอะไร เป็นคนที่อยู่ในกองทัพ การต่อสู้ไหนบ้างที่ไม่เคยเจอมาก่อน?

อย่าว่าแต่เหวินเสียนมาถามอย่างกดดันเลย ต่อให้พ่อของเขาเหวินจิ่นมากดดัน เขาก็ตั้งรับได้ ไม่มีทางบกพร่อง

เหวินเสียนก็ได้เดาว่าเขาได้เอาตัวเฉิงยู่ซิ่วไป แต่ว่าไม่มีหลักฐาน เวลานี้เขาไม่ยอมรับ เธอก็ทำอะไรไม่ได้

“พี่……”

“เวลาก็ไม่เช้าแล้ว รีบไปนอน ฉันได้ฝึกมาทั้งวันแล้ว ให้ฉันพักผ่อนหน่อยได้ไหม?” เหวินชิงก็ได้ขัดคำพูดเธอ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากจะคุยไปมากกว่านี้

เหวินเสียนเม้มปาก เสียงก็ได้ข่มขืนเล็กน้อย “พี่ค่ะ พี่ก็รู้ว่าตอนฉันแต่งงานกับฉีเฟิงในใจก็ได้มีจื่อยี่อยู่ เพราะงั้นเขามีคนข้างนอกก็ปกติ ฉันไม่ถือสา พี่ไม่ต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้ฉันแล้ว ถ้าเกิดพี่จับเธอไปจริงๆ ขอร้องล่ะพี่ ปล่อยเธอ ดีไหม?”

“พวกเธอก็ต่างมีคนในใจ ยังใช้ชีวิตยังไง? หย่าไปเถอะง่ายดี ทำไมยังกลัวว่าจะทำให้สองตระกูลเสียผลประโยชน์ ก็ฝืนอยู่ด้วยกัน? เหวินเสียน เธอแต่งงานแล้ว ก็ต้องใช้ชีวิตด้วยกันดีๆ ไม่ต้องคิดอะไรนอกลู่ อีกอย่าง ฉันไม่ได้จับตัวเธอ”

เหวินชิงพูดจบก็ได้มองข้ามเธอแล้วเข้าไปในห้อง

เหวินเสียนยืนอยู่กับที่ สับสนไปชั่วขณะ

หรือว่าเธอสงสัยผิดคน?

เหวินชิงไม่ได้จับคนจริงๆ?

แต่ว่าเธอก็ยังรู้สึกว่าจากนิสัยของเฉิงยู่ซิ่ว ไม่มีทางที่จะคืนดีกับไป๋หงเฟยแน่ อย่าว่าแต่หนีไปด้วยกัน

เธอยังไม่เคยมองหน้าลูก เป็นไปได้เหรอที่จะหายไปแบบนี้?

เธอไม่เชื่อ แต่ว่าท่าทางของเหวินชิงหนักแน่นขนาดนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรไปชั่วขณะ

เธอกลับไปที่ห้อง เด็กน้อยที่นอนบนเตียงก็ได้ตื่นขึ้น ไม่ร้องไม่โวยวาย ลืมตามองไปรอบๆ เหมือนว่าได้ดูโลกใบนี้

แต่ว่าพยาบาลบอกว่าตอนนี้เขามองได้ไม่ไกลนัก เธอเดินมา ก้มหน้ามองเขา

ตาของเขาก็ยังหมุนอยู่เหมือนเดิม เหมือนว่าไม่เจอว่าเธออยู่

เป็นไปตามคาด เขายังมองไม่เห็น

เหวินเสียนก็ได้อุ้มเขาขึ้น