ไป๋ยิ่นหนิงส่ายหน้า“เข้าใจเธอไม่ดีนักหรอก แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่พูดเรื่องของเธอกับผม แค่เคยพูดสั้นๆว่า พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงของเธอไม่ดีต่อเธอเท่าไหร่”

ไป๋ยิ่นหนิงมองพระอาทิตย์ขึ้นอยู่นอกหน้าต่าง พูดอย่างกังวลว่า“มีเยอะแค่ไหนเชียวที่เด็กกำพร้าถูกคนดีๆรับเลี้ยงน่ะ？”

เขาโชคดี ถูกไป๋หงเฟยผู้ชายที่เคยแต่งงานรับเลี้ยงไป ถึงแม้เขาไม่ได้เอาใจใส่อย่างละเอียดเท่าคนเป็นแม่ แต่ว่า ปฏิบัติต่อเขาด้วยความรักที่พ่อมีต่อลูกชาย

“ดังนั้นวันนี้ที่คุณเรียกฉันมา คืออยากบอกฉันว่า เรื่องนั้น ไม่ใช่เธอทำเหรอ？”หลินซินเหยียนลองถามดู

“ใช่”ไป๋ยิ่นหนิงยังยอมที่จะเชื่อว่า เหยาชิงชิงยังเป็นผู้หญิงใสซื่อบริสุทธิ์คนนั้น

อีกอย่าง จงจิ่งห้าวก็แค่เดา เรื่องร้านเสื้อผ้า ไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอทำเรื่องแบบนี้

“วันนี้เรียกคุณออกมา ก็แค่อยากให้เธอพูดต่อหน้าคุณให้ชัดเจน”

หลินซินเหยียนมองเขา เขาหมายความว่าอะไร？

คือจะให้เหยาชิงชิงเจอกับเธอเหรอ？

ไม่ใช่เธอที่ใจแข็ง หรือว่าไม่ยอมปล่อยเธอ หลังจากที่เห็นคลิปนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าเหยาชิงชิงเป็นคนแบบไหนกันแน่

ถ้าหากเธอไม่เคยดูคลิปนั้น เธอจะต้องเชื่อคำพูดของไป๋ยิ่นหนิงแน่ แค่ตอนนี้ ในใจของเธอมีหลายอย่างที่ไม่เข้าใจ

จงจิ่งห้าวไม่ใช่เด็กสามขวบ ไม่เดามั่วๆ มักจะมีทฤษฎีเสมอ เขาถึงพูดแบบนี้

อีกอย่างผลลัพธ์จากการหา เธอมีเรื่องปิดบังไป๋ยิ่นหนิงจริงๆ

“ที่จริงแล้ว……”

หลินซินเหยียนกำลังจะพูดกับเขาเรื่องที่เธอเจอ สุดท้ายตอนนี้ จู่ๆประตูห้องส่วนตัวก็ถูกเปิดออก เหยาชิงชิงยืนอยู่หน้าประตู เธออายเล็กน้อย ละสายตาลง“ไม่ได้รบกวนพวกคุณใช่ไหม”

หลินซินเหยียนเอาเรื่องที่อยากจะพูดกลืนกลับไป ฉีกยิ้มออกมา“ไม่รบกวน”

ไป๋ยิ่นหนิงให้เธอเข้ามานั่ง“คุณหลินไม่ใช่คนที่คิดเล็กคิดน้อย อย่าอึดอัดขนาดนั้น”

หลินซินเหยียนมองไป๋ยิ่นหนิงแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ที่จริงให้คุณมา ผมอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง สองสามวันนี้ คุณได้ไปโรงแรมไหม”ไป๋ยิ่นหนิงถามไปตรงๆ และยังตรงไปตรงมา

มือเหยาชิงชิงที่วางไว้บนโต๊ะกำแน่น เธอคิดไม่ถึงว่าไป๋ยิ่นหนิงให้เธอมา ก็เพื่อสืบเรื่องนี้ให้หลินซินเหยียน และยังสงสัยเธอด้วย

เธอเงยหน้ามองหลินซินเหยียน“คุณเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วคิดว่าฉันทำใช่ไหม？”

“ไม่ใช่……”

“ไม่มีใครสงสัยคุณ วันนี้เรียกคุณมา เพราะอยากพูดให้ชัดเจนจะได้ไม่เข้าใจผิด”ไป๋ยิ่นหนิงอธิบายแทนหลินซินเหยียน

คิดไม่ถึงว่า ในสายตาของเหยาชิงชิง ไป๋ยิ่นหนิงกำลังปกป้องการแสดงออกมาของหลินซินเหยียน

อารมณ์แปลกๆแวบผ่านสายตาของเธออย่างรวดเร็ว เธอส่ายหน้า“ฉันไม่ได้ไป”

เรื่องร้านเสื้อผ้า ตอนนั้นเธอจงใจจะปิดลง ถึงไม่ใช่บังเอิญเจอหลินซินเหยียนเข้าไปพอดี เธอก็คิดจะปิดร้านเสื้อผ้าอยู่แล้ว ก็แค่หาเหตุผลที่เหมาะสมมาตลอดไม่ได้ และก็ลากไปตลอด

ที่เธอถูกรับเลี้ยงเพราะว่าคนนั้นไม่อาจมีลูกได้ ก็เลยไปรับเลี้ยงเธอ ตอนแรกก็ดีต่อเธอ แต่หนึ่งปีถัดมา ภรรยาที่เดิมทีไม่อาจท้องได้ ก็ตั้งท้อง ตั้งแต่นั้น ท่าทีที่มีต่อเธอก็เริ่มไม่ดี ต่อมา ก็คลอดลูกชายมาคนหนึ่ง ก็ยิ่งไม่ดีต่อเธอมากขึ้น

ผู้ชายคนนี้ก็คือชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังจะเอาเงินกับเธอ

ถูกคนในบ้านตามใจจนเสียคน ยังไม่บรรลุนิติภาวะก็ไม่เรียน วันๆเอาแต่เสเพลกับกลุ่มอันธพาลข้างถนน และยังขอเอาเงินกับเหยาชิงชิงอยู่บ่อยๆ

ตั้งแต่รู้จักกับไป๋ยิ่นหนิงโดยบังเอิญ เหยาชิงชิงก็มีโอกาสเปิดร้านเสื้อผ้า เดิมทีแค่อยากให้ตัวเองมีชีวิตที่ดีขึ้น แค่คิดไม่ถึงว่า พอเปิดร้านเสื้อผ้าแล้ว คนที่เรียกว่าน้องชายนั้น ก็เอาเงินกับเธอหนักมากขึ้น

ไม่ใช่แค่ไม่ทำให้ชีวิตของตัวเองดีขึ้นมา แต่ยังกลายเป็นบ่อเงินบ่อทองของน้องชายอีก

เธอถูกรังควานจนรำคาญ แล้วเจอน้องสาวฝ่ายแม่หางานพอดี เธอก็คืนพระคุณนี้ไป ให้น้องสาวฝ่ายแม่ดูร้าน พอน้องชายหาเธอไม่เจอ ก็เลยเอาเงินไม่สะดวกขึ้น

ที่ทำให้เธอเสียใจก็คือ ถูกน้องสาวฝ่ายแม่รู้ว่าเธอรู้จักกับไป๋ยิ่นหนิง

เธอกลัวไป๋ยิ่นหนิงรู้การมีอยู่ของน้องชาย และก็กลัวน้องสาวฝ่ายแม่จะพูดเรื่องของเธอต่อหน้าไป๋ยิ่นหนิง

ดังนั้น จึงใช้ประโยชน์จากเรื่องราวในวันนั้นปิดร้านเสื้อผ้าซะ

แบบนี้ก็จะกันไม่ให้ไป๋ยิ่นหนิงรู้ความลับที่ผ่านมาของเธอ

เธอรู้สึกรักไป๋ยิ่นหนิง วันนั้น เธอเห็นไป๋ยิ่นหนิงโกรธเนื่องจากหลินซินเหยียน เธอทั้งริษยา และอิจฉา

ทั้งที่หลินซินเหยียนมีสามีมีลูกแล้ว ทำไมไป๋ยิ่นหนิงยังต้องดีต่อเธออีก？

อย่างเช่นเมื่อครู่ ก็ยังจะแก้ตัวให้เธอ

เธอกำมือไว้แน่น เส้นเลือดหลังมือที่บอบบางก็ปูดขึ้นมา

ไป๋ยิ่นหนิงถอนหายใจอย่างงุนงง เขาไม่คิดว่าเพื่อนเล่นในวัยเด็กของตัวเอง จะเปลี่ยนเป็นคนที่เขาไม่รู้จัก

เห็นได้ชัดว่าเหยาชิงชิงกำลังโกหก จงจิ่งห้าวเคยสืบมาว่า ช่วงนั้นที่เธอออกไปจากไป๋เฉิง เหยาชิงชิงเคยปรากฏตัวที่โรงแรมบ่อยๆ

เธอก้มหน้าคนโจ๊กที่กินไม่หมดในชาม ไม่ได้เปิดโปงเหยาชิงชิง แต่หัวเราะพูดไปว่า“ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร น่าจะเป็นแค่ความเข้าใจผิด ลูกของฉัน ยังรอฉันอยู่ ฉันกลับก่อนนะคะ”

หลินซินเหยียนเรียกพนักงานเสิร์ฟมา“เก็บเงินด้วยค่ะ”

เธอเอากระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋า ตอนกำลังจะจ่ายเงิน พนักงานเสิร์ฟมองไปที่ไป๋ยิ่นหนิงอย่างลำบากใจ“ประธานไป๋ เอ่อ……”

ไป๋ยิ่นหนิงผิดกระเป๋าเงินในมือเธอ“มื้อนี้ผมเลี้ยงคุณ”

หลินซินเหยียนยังคงยืนกราน“ก็คุยกันแล้วนี่ ฉันจะเลี้ยงคุณ จะให้คุณจ่ายเงินได้ไง”

“ในถิ่นของผม ผมรับเงินของคุณคงไม่ดีหรอก”ไป๋ยิ่นหนิงหัวเราะ

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นทันที มองเขา แล้วก็มองพนักงานเสิร์ฟที่เพิ่งเรียกเขาว่าประธานไป๋ ตระหนักได้ทันทีว่า ที่แท้นี่คือร้านที่เขาเปิด “ถ้ามีโอกาส คุณไปที่เมืองB ฉันจะเลี้ยงคุณ”

“ต้องมีโอกาสแน่”ไป๋ยิ่นหนิงพูดอย่างมั่นใจ ยังไงตอนนี้เขากับจงจิ่งห้าวก็มีความร่วมมือกัน จะต้องมีโอกาสไปที่เมืองB

หลินซินเหยียนยืนขึ้นมา“ขอบคุณการเลี้ยงต้อนรับของประธานไป๋วันนี้ ฉันยังมีธุระ ฉันกลับก่อนนะคะ”

“ผมไปส่งคุณ”ไป๋ยิ่นหนิงหมุนรถเข็น

เหยาชิงชิงเห็นไป๋ยิ่นหนิงจะตามหลินซินเหยียนไป รีบยืนขึ้นมา“ยิ่นหนิง ขาของคุณไม่สะดวก ฉันส่งคุณหลินแทนคุณละกัน”

“ไม่ต้อง คุณกลับไปเถอะ”ไป๋ยิ่นหนิงโบกมือ ไม่รับน้ำใจของเธอ

“วันนี้เช้าผมโทรหาคุณ ไม่ใช่คุณรับ”ไป๋ยิ่นหนิงพูดถึงเรื่องเมื่อเช้าก่อนเอง

เหมือนว่าหลินซินเหยียนจะจำได้ว่าตอนที่นอนสะลึมสะลือ ก็ได้ยินจงจิ่งห้าวรับสาย พูดว่า10086อะไรโทรมา หรือว่าไม่ใช่ 10086 แต่เป็นไป๋ยิ่นหนิง？

“เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย ตอนเช้าเลยตื่นไม่ไหว”หลินซินเหยียนอธิบาย

ไม่อธิบายก็คงดี หลินซินเหยียนอธิบายแบบนี้ ไป๋ยิ่นหนิงก็ยิ่งหดหู่

เมื่อคืนทำอะไรไป ถึงนอนดึกขนาดนั้น？

ตอนดึกระหว่างสามีภรรยาจะทำเรื่องอะไรกันได้？

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้มอย่างขมขื่น“เห้อ ผมคือคนที่หาความทุกข์ใส่ตัวเอง”

หลินซินเหยียนไม่ได้ตระหนักว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้ไป๋ยิ่นหนิงเข้าใจผิด ได้แต่ยิ้มบางๆ

เหยาชิงชิงยืนอยู่ในห้องส่วนตัว มองไป๋ยิ่นหนิงกับหลินซินเหยียน

เธอไม่เคยเห็นไป๋ยิ่นหนิงดูตกต่ำขนาดนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิง และยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงาน และเคยมีลูกแล้วด้วย เธอจะคู่ควรกับไป๋ยิ่นหนิงได้อย่างไร？

เธอกำมือไว้ข้างกายแน่น รู้สึกเคียดแค้นในใจ คิดว่าหลินซินเหยียนแพศยา มีสามี มีลูกแล้ว ยังจะอ่อยไป๋ยิ่นหนิงอีก

ไป๋ยิ่นหนิงยังมาหาเธอเพราะเรื่องตุ๊กตาอีก！

หาความยุติธรรมเพื่อผู้หญิงคนนี้เหรอ？

เหยาชิงชิงสั่นไปทั้งตัว เพราะว่าโกรธมาก

อากาศวันนี้ไม่เลว พระอาทิตย์อบอุ่นมาก แสดงสีเหลืองสาดไปทั่วถนน หลินซินเหยียนกับไป๋ยิ่นหนิงเดินเล่นริมถนนโดยไม่พูดอะไร

ในใจหลินซินเหยียนยังมีอยู่เรื่องหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าต้องพูดเรื่องของเหยาชิงชิงกับไป๋ยิ่นหนิงไหม

“คิดอะไรอยู่？”ไป๋ยิ่นหนิงมองออกว่า เหมือนหลินซินเหยียนจะมีเรื่องในใจ

“ไม่ได้คิดอะไร”หลินซินเหยียนยังคิดไม่ออกว่า จะพูดอย่างไรดีกับไป๋ยิ่นหนิง เอ่ยปากอย่างไร？

เห็นได้ชัดว่า เขายังทะนุถนอมความรู้สึกส่วนนั้นของเมื่อก่อนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

สำหรับพวกเขาแล้ว เพื่อนเล่นในวัยเด็กที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็คือครอบครัว

ไป๋ยิ่นหนิงเชื่อว่าเหยาชิงชิงไม่ผิด เธอก็เข้าใจ

ก็แค่……

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ

“สำหรับเรื่องของเหยาชิงชิง ฉันว่า คุณน่าจะเข้าใจมากขึ้นหน่อย”หลินซินเหยียนตัดสินใจบอกเขา

ไป๋ยิ่นหนิงคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดถึงเหยาชิงชิง หลินซินเหยียนไม่ใช่คนแบบนั้น ที่ขี้เม้าท์เรื่องของคนอื่น

“คุณรู้อะไรใช่ไหม？”