เสิ่นเผยซวนรู้ จงจิ่งห้าวคงจะลำบากใจ แต่เขาก็รู้นิสัยของเขาดี

“คุณไม่ต้องคิดมากหรอกครับ” เสิ่นเผยซวนไม่รู้ว่าตัวเองจะปลอบเธอได้อย่างไร

หลินซินเหยียนลืมตา มองดูแสงที่วิ่งผ่านของหน้าต่างรถ สีสันสดใส สะกดทุกสายตา ดึงสติของเธอไป

“พี่สะใภ้ ผมขอพูดอะไรที่ไม่ควรหน่อย ผมคิดว่าคุณไม่ควรอยู่ใกล้เฉิงยู่ซิ่วเกินไป”

นี่คงเป็นเหตุผลของเหวินชิง

เขาไม่เข้าใจ คนที่โปร่งใสอย่างหลินซินเหยียน ทำไมถึงได้ทำเรื่องไร้เหตุผล หาเรื่องเหวินชิง ทำให้จงจิ่งห้าวลำบากใจ

หลินซินเหยียนไม่ได้อธิบาย เพราะเธอเคยรับปากเฉิงยู่ซิ่ว

“คุณปวดมากใช่ไหม” เสิ่นเผยซวนกระวนกระวาย เขาสัมผัสได้ถึงเหงื่อบนตัวหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนส่ายหัว ความเจ็บปวดแบบนี้ บางครั้งเจ็บมาก บางครั้งเจ็บน้อย ครั้งนี้ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น

ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล เสิ่นเผยซวนอุ้มเธอลงจากรถ รีบวิ่งเข้าห้องฉุกเฉิน หมดให้เสิ่นเผยซวนวางเธอลง “พวกคุณรอด้านนอกก่อนนะคะ”

เสิ่นเผยซวนดึงมือออกมา จึงพบว่า สิ่งที่เขาคิดว่าเหงื่อมาตลอดนั้นมันคือเลือด

เขาหันกลับไปมองหลินซินเหยียนที่นอนอยู่บนเตียง ร่างกายส่วนล่างของเธอนั้นเต็มไปด้วยเลือด

เขานิ่งอึ้ง นี่มันเรื่องอะไรกัน

หมอแค่มองก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ให้ผู้ช่วยไปเตรียมการผ่าตัด “พวกคุณไปรอด้านนอกก่อนนะคะ”

เสิ่นเผยซวนไม่ขยับ หัวหน้าเฉินลากเขาออกจากห้องฉุกเฉิน

ตอนนั้นเอง ซูจ้านรีบวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

เขาขับรถตามรถของหัวหน้าเฉินมา แต่โดนรถคันอื่นขับมาแทรกจึงทำให้เขามาถึงช้า

“นายให้ฉันทำใจก่อน” เสิ่นเผยซวนพูดขัดซูจ้านเอาไว้ สมองของเขาขาวโพลน ทำไมมีเลือดล่ะ

เขานั่งลงที่มุมๆหนึ่ง มองดุเลือดที่เลอะที่มือทั้งสองข้าง เขาไม่เคยมีแฟน แต่ว่าเขาโตแล้ว สถานการณ์แบบนี้…มีความเป็นไปได้อยู่อย่างหนึ่ง

เขายืดคอขึ้น ลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลง

“ครืด ครืด…”

ตอนนั้นเองโทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น

จงจิ่งห้าวออกมาจากตระกูลเหวินแล้วก็โทรหาเขา

เมื่อมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ เสิ่นเผยซวนไม่กล้ากดรับสาย

เขากลืนน้ำลาย กดรับสาย ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู “ผมอยู่ที่โรงพยาบาล”

“ห๊ะ” จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว

“…พี่สะใภ้ไม่สบาย ส่งตัวมาที่โรงพยาบาลครับ”

“โรงพยาบาลอะไร”

เสิ่นเผยซวนก้มหน้า เขาก้มลงมองเงาเลือนรางที่สะท้อนขึ้นมา ลำคอของเขาแห้งผาก น้ำเสียงแหบแห้ง “ขอโทษครับ”

“ขอโทษ…”

เสิ่นเผยซวนกุมขมับ โทษตัวเอง เขาไม่รู้ว่าจะมองหน้าจงจิ่งห้าวได้อย่างไร ขอโทษเขาออกมา

“ฉันถามนายว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน”

จงจิ่งห้าวโมโห

ซูจ้านเดินเข้ามาดึงโทรศัพท์จากมือเสิ่นเผยซวนไป เดินมาด้านข้าง บอกจงจิ่งห้าวไปว่าพวกเขาอยู่ที่โรงพยาบาลอะไร

เมื่อวางสายแล้วเขาจึงเดินเข้ามาใกล้ มองเสิ่นเผยซวน “นายเป็นอะไร อาการของพี่สะใภ้ไม่ดีเหรอ”

ดังนั้นจึงไม่กล้าคุยกับจงจิ่งห้าว

สองมือของเสิ่นเผยซวนกำแน่น เอ่ยออกมาช้าๆ “อย่ามาคุยกับฉัน ให้ฉันตั้งสติหน่อย”

ซูจ้านไม่พูดอะไรอีก ยัดโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าของเขา

เขายืนรออยู่ข้างๆ เงียบๆ

ผ่านไปสิบกว่านาที ทางเดินมีเงาคนเคลื่อนเข้ามาใกล้ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นัยน์ตาดำทะมึนมีพายุซัดสาดไม่สงบ

บรรยากาศอึมครึม คนที่เดินผ่านต้องหลบเลี่ยงกันหมด

เขาเดินเข้ามาด้วยเท้าที่ก้าวมาอย่างมั่นคง ตรงเข้ามา

ซูจ้านเข้าไปรับ

เสิ่นเผยซวนได้ยินเสียงซูจ้านเรียกชื่อจงจิ่งห้าว ก็รู้แล้วว่าเขามาแล้ว

เขานั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ และไม่เงยหน้า

จนกระทั่งมีรองเท้าหนังคู่หนึ่งโผล่เข้ามาในระยะสายตา เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ