ได้ยินกวนจิ้นบอกว่าเหวินชิงมาแล้ว ซูจ้านหัวเราะอย่างเย็นชาทีนึง

“คิดว่าแบบนี้จะได้รับการยกโทษให้หรอ？”

จงจิ่งห้าวนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานเงียบไม่พูดอะไร เหมือนคิดไม่ถึงว่าเหวินชิงจะออกมายอมรับเอง เห็นได้ชัดว่าการกระทำนี้เป็นการแสดงดีต่อเขา

เหวินชิงนิสัยโบราณ เห็นความสำคัญของชื่อเสียงมาก ใช้กลยุทธ์ในการถอยเป็นกลยุทธ์ที่ดี ทำให้เขาชะงักแล้ว สังหารราบเรียบกลับทำให้เขาดูเป็นคนโหดเกินไป

เสิ่นเผยซวนมองซูจ้านทีหนึ่ง เขาไม่เห็นด้วยกับที่ซูจ้านพูด ในเมื่อเหวินชิงยอมออกมายอมรับผิดก็แปลว่าอยากจพคืนดี เขามองจงจิ่งห้าวไว้ “เจอหน่อยเถอะ ไม่ว่ายังไงเขาก็คือ………”

ไม่คิดเผื่อคนอื่น ก็ต้องคิดเพื่อหลินซินเหยียน

เธอจากไปเพราะไม่อยากให้นายลำบาก นายก็ต้องคิดเผื่อเธอด้วย”

ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่ว่าความสัมพันธ์กลับลบไม่ออก เหวินชิงก็คือลุงแท้ๆ ของหลินซินเหยียน

ตั้งแต่ต้นตนถึงตอนนี้จงจิ่งห้าวไม่เงยหน้าเลย เสียงที่พูดก็เบามาก “พวกนายออกไปเถอะ ให้เขาเข้ามา”

เหตุผลที่เสิ่นเผยซวนรู้ เขาจะคิดไม่ถึงได้ยังไง แต่ว่าข้ามปมในใจนั้นไปไม่ได้ซะที

แค้นการฆ่าแม่ จะบอกวางลงก็วางลงได้ยังไงกัน เพราะว่าเหวินชิงเขาถึงได้เสียใจตลอดชีวิต

นี่เป็นปมตาย ผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ยังมีร่องรองอยู่ตรงนั้น ไม่มีทางหายไป

หลี่จิ้งพยุงเหวินชิงที่ใส่ชุดลำรองเดินเข้ามา เวลาไม่ไปผ่านไปนานมาก แต่เจอกันอีกทีเหมือนผ่านไปเป็นชาติเลย เรื่องต่างๆ เปลี่ยนไปมาก เจอกันอีกครั้งทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว

หลี่จิ้งพยุงเหวินชิงนั่งลงที่โซฟาแล้วพูดเบาๆ ว่า “จะกลับแล้วเรียกฉัน ฉันรออยู่คุณอยู่ข้างนอก”

เหวินชิงอื้มทีหนึ่ง

หลี่จิ้งก้มหัวแล้วเดินออกไปห้องทำงาน ตอนนี้เหตุการณ์แบบนี้แล้วเธอเองก็ไม่มีอะไรต้องคุยกับจงจิ่งห้าว ก็เลยไม่ทักทายเลย

หลังจากประตูห้องทำงานปิดลง บรรยากาศก็เงียบลงทันที เป็นเหวินชิงที่เปิดปากพูดก่อน “เสี่ยวจี้ได้ถอยออกจากวงการบันเทิงแล้วเข้ากองทัยไปแล้ว เขาไม่ได้มาหานายเลยใช่ไหม”

หลี่จ้านที่รู้เรื่องทุกอย่าง ไม่มีหน้าออกมาเจอใครทั้งนั้น

“ฉันมาไม่ใช่จะมาแก้ตัวอะไร และไม่ได้จะมาขอให้นายให้อภัย เรื่องที่ฉันทำฉันควรได้รับบาป ควรได้รับโทษ ฉันจะไม่แก้ตัวอะไรเลย”

หลี่จ้านเข้ากองทัพ เขาก็ยืนออกมายอมรับทุกอย่าง นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เขากำลังคิดเพื่อตัวเอง ความสัมพันธ์ของเขากับหลี่จ้านไม่ดี ดังนั้นคนข้างนอกก็ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลี่จ้านมากเท่าไหร่ เขาทำงานมานานหลายปี เพื่อนที่ไว้ใจได้ก็มีหลายคน เอาหลี่จ้านเข้าไปไม่ใช่เรื่องยากอะไร และหลี่จ้านก็ไม่ได้เข้าไปในฐานะลูกชายของเขา หลังจากนั้นไม่ว่าเขาจะทำผิดร้ายแรงแค่ไหน ก็ไม่กระทบโดนหลี่จ้าน

เขาทำแบบนี้ แค่ไม่อยากให้ตระกูลพ้ายแพ้เพราะว่าเขา

หลี่จ้านไปอย่างเต็มใจ เพราะว่าเขาเข้าใจ เรื่องนี้ เหวินชิงต้องได้รับโทษตามนั้น ถึงจะสามารถทำให้เรื่องนี้เงียบหายไป ดังนั้นเขาก็เลยไปเข้ากองทัพ ไปสร้างความสำเร็จให้กับตระกูลเหวิน ให้เหวินชิงไม่จำเป็นต้องมีกังวล แล้วออกหน้ายอมรับทุกอย่าง

เหวินชิงรู้ว่าตัวเองโทษใครก็ไม่ได้ เกลียดใครก็ไม่ได้ ถึงจะไม่รู้เรื่อง แต่ว่าทำผิดก็คือทำผิด ถึงเขาไม่ได้คิดจะพรากชีวิตของเฉิงยู่ซิ่ว แค่อยากจับตัวเธอไว้ แต่ว่า เฉิงยู่ซิ่วกลับตายแล้วจริงๆ ตายเพราะเขา

เขาก็มีความผิดที่ไม่สามารถปฏิเสธได้！

“เข้าคุกก็ดี ชื่อเสียงเหม็นฉาวก็ช่าง ฉันจะไม่บ่นเลย ขอแค่ได้เจอเธอครั้งหนึ่ง” พูดเยอะขนาดนี้เขาก็ไม่เงย จนถึงคำสุดท้ายเขาถึงจะเงยหน้ามองจงจิ่งห้าว

เขาเกลียดเฉิงยู่ซิ่ว แต่ว่าเขาไม่เคยมีเจตนาที่จะฆ่า ถ้าอยากฆ่าเธอก็ได้ฆ่าเธอตั้งแต่เมื่อ 20 ปีก่อนตอนที่ขังเธอไว้ก็ฆ่าไปแล้ว ไม่รอให้ถึงตอนนี้หรอก

สั่งเดียวที่เขาเสียใจก็คือ ห้ามไม่ให้เหวินเสียนอยู่กับคนที่ชอบ เขาไม่รู้ว่าเหวินเสียนจะดื้อรั้นขนาดนี้ หลังจากแต่งงานกับจงฉีเฟิงแล้วก็ยังไม่ยอม เขาไม่รู้ว่าจงฉีเฟิงจะปล่อยให้เหวินเสียนทำตามใจมากขนาดนี้ ปล่อยให้เธอหาผู้หญิงมา มันเป็นเรื่องไร้สาระที่เขาปกปิดทุกคนแล้วให้กำเนิดลูกนอกสมรสกับจวงจื่อยี่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า คนที่เขาเกลียดชังมาตลอดครึ่งชีวิต ล้วนเกิดจากน้องสาวของเขาทั้งหมด

เหวินเสียนไม่เพียงแต่ทำร้ายชีวิตของคนอื่น ยังทำร้ายเขาด้วย แต่ว่าเขาจะพูดอะไรได้ล่ะ？จะแก้ตัวยังไงล่ะ？

ใครให้ตนนั้นคือเหวินเสียนล่ะ？ใครให้น้องสาวที่เขารักมาตั้งแต่เด็กล่ะ？เขาสมน้ำหน้า เขาโทษคนอื่นไม่ได้

จงจิ่งห้าวยืนอยู่หน้ากระจกฝรั่งเศส มือข้างหนึ่งพิงไว้บนโต๊ะทำงานอย่างตามสบาย เหลือแค่โครงร่างเพียงครึ่งเดียว สีหน้าของเขา ความคิดของเขา ความในใจของเขา ไม่มีใครมองออกเลย ขนาดน้ำเสียงก็เฉยชาไม่มีอารมณ์อะไรเลย “ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ไหน เธอจากไปตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อน”

เหวินชิงขยับปาก ไม่กล้าเชื่อ “นายปล่อยเธอไปแบบนี้เนี่ยนะ？นายรักเธอมากไม่ใช่หรอ？”

ก่อนหน้านั้นเข้าเป็นห่วงหลินซินเหยียนมากแค่ไหน？จนถึงขั้นยอมเป็นศัตรูกับเขา ไม่กลัวแผนที่เขาร่วมมือสร้างกับเฉินชิงเลย

จงจิ่งห้าวค่อยๆ หันหน้ากลับมา ความหนาวเย็นซึมออกมาจากกระดูก สายตาที่น่ากลัวนั้นทำห้คนอดไม่ได้ที่จะถอยหลัง “ไม่อย่างนั้นล่ะ？ให้เธอมองพวกเราสองคนสู้รบกันต่อตาหรอ？”

แบบนั้นไม่โหดร้ายเกินไปหรอ？

เหวินชิงพูดอะไรไม่ออกทันที

พูดอะไรไม่ออกเลย จริงสิ ไม่ว่าเธอยอมรับหรือไม่ยอมรับ ฐานะของเขาก็วางไว้ตรงนั้นแล้ว จงจิ่งห้าวเป็นสามีของเธอ เธอจะยืนฝั่งใคร？

ใครตาย ถึงเป็นสิ่งที่เธออยากเห็น？

เขาจับที่วางมือแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เขามองจงจิ่งห้าวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนว่า “เป็นความผิดของฉันทั้งนั้น ให้เธอกลับมาเถอะ”

สุดท้ายเขาเพิ่มอีกคำหนึ่งว่า “เรื่องที่ฉันทำ ฉันไปมอบตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาลงมือ”

เขาจะไปมอบตัวเอง แบบนี้ก็ไม่เท่ากับว่าเขาสู้รบกับจงจิ่งห้าวแล้ว หลินซินเหยียนก็ไม่ต้องรู้สึกผิดต่อจงจิ่งห้าวแล้ว ความผิดที่เขาก่อ เขาจะไปจัดการเอง

“ฉันรู้ว่านายไม่อยากเห็นหน้าของฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันปรากฏอยู่ตรงหน้านาย” พูดเสร็จเหวินชิงก็ขยับเดินไปทางประตู เขาถูกส่งไปที่โรงพยาบาลทันเวลาพอดี ก็เลยไม่ได้ทิ้งผลข้างเคียงอะไรไว้ เพียงแต่ร่างกายไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ขาทั้งสองไม่มีแรงเดินไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เขาเปิดประตูห้องทำงาน หลี่จิ้งได้ยินเสียงก็เลยรีบมาพยุงเขา “ทำไมไม่เรียกฉัน？”

“ไม่ได้พิการซะหน่อย ฉันยังเดินได้” เหวินชิงอะไรก็จะเอาดีมาตลอดชีวิต แก่แล้วอะไรก็ไม่เหลือแล้ว

หลี่จิ้งถอนหายใจ รู้ว่าเหวินชิงโกรธตัวเอง ในใจของเธอเกลียดเหวินเสียนมาก ความเห็นแก่ตัวของคนเพียงคนเดียว ทำให้คนตายไปกี่คนแล้ว？

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเหวินเสียน เหวินชิงก็ไม่มีทางเป็นแบบนี้

สำหรับหลี่จิ้งแล้วทุกอย่างเป็นความผิดของเหวินเสียนทั้งนั้น แต่ว่าเธอไม่กล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าสามี ถึงจะอย่างนั้น เหวินเสียนก็เป็นน้องสาวของเหวินชิงอยู่ดี เขาก็เป็นห่วง เหมือนกับที่เป็นห่วงลูกของเหวินเสียนหลินซินเหยียน

ถ้าไม่เป็นห่วง เขาจะมาที่นี่ทำไม？

เหวินชิงที่จากไปเหมือนจะบอกกับจงจิ่งห้าวว่าที่ตัวเองพูดนั้นเป็นความจริง เขาก็เลยไปมอบตัว และได้ลากกู้เป่ยไปด้วย เหวินชิงรู้จักนิสัยของจงจิ่งห้าวดี เขาไม่มีทางปล่อยให้คนที่มีส่วนร่วมในการลักพาตัวไปแน่

ดังนั้นเขาช่วยจงจิ่งห้าวทำหมดแล้ว ไม่ได้จะแสดงความดีอะไร เพียงเพื่อให้หลินซินเหยียนไม่ต้องรู้สึกผิดเมื่ออยู่ต่อหน้าของเขา

แม้ว่าเหวินชิงจะมองตัวแล้ว แต่ว่าทางเจ้าหน้าที่ไม่มีทางให้การพิจารณาเร็วขนาดนั้น ยังต้องรอการตรวจสอบหลักฐาน

จงจิ่งห้าวไม่ได้ใจอ่อนเพราะคำพูดเหล่านั้นของเหวินชิง ไม่ใช่เพราะเขามอบตัว แล้วไม่รับประกันการเสียชื่อเสียง แล้วมีความสุข อารมณ์ของเขาในตอนนี้ซับซ้อนมาก จนถึงขั้นขัดแย้ง

เขากลัวว่าตัวเองจะทำร้ายเธอ

และกลัวว่าเธอจะเข้ากันไม่ได้กับตัวเองเพราะการมอบตัวของเหวินชิง

นี่เป็นทางที่ไม่มีทางออก ไม่ว่าจะจัดการยังไง ก็จะมีบาดแผลอยู่ตรงนั้น กั้นไว้กลางระหว่างพวกเขา ใครก็ไม่กล้าพูดถึง ใครก็ไม่กล้าไปเตะต้องอย่างระมัดระวัง

ช่วงเวลาที่เหวินชิงรับการสืบสวน เขาก็จมอยู่ในการทำงาน เขาให้กวนจิ้นกลับไปที่วิลล่าเอาเสื้อผ้าที่สะอาดมาไม่กี่ชุด เหนื่อยแล้วก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องทำงาน ไม่ยอมกลับไป

ชีวิตแบบนี้เต็มอิ่ม แม้ว่าจะมีแนวโน้มในการทำร้ายตัวเอง แต่ก็สามารถทำให้ลืมเรื่องยุ่งยาก แล้วก็คนนั้นที่พอเขาคิดถึงก็จะทำให้ปวดใจไปหมด

ความเงียบสงบของทุกอย่าง จนเขาได้เห็นการ์ดเชิญโดยบังเอิญถึงได้ทำให้หัวใจเฉยชาของเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะว่าบัตรเชิญนี้พิเศษ และไม่ใช่เรื่องที่เขาสนใจ แต่เป็นคนที่อยู่ข้างบนนั้น