“ฉันอยากให้นาย ไปช่วยสืบว่าเกิดอะไรขึ้นทางฝั่งเขาหรือเปล่า”หลินซินเหยียนพูด

ตอนนี้เธอรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะเมื่อกี้ที่ช่าวหยุนบอกว่าคนคนนั้นพยายามตีสนิทกับเธอ

ช่าวหยุนคนนี้เนี่ย ดูเหมือนคนไม่เอาถ่าน แต่ว่าที่จริงแล้วสามารถไว้ใจให้เขาทำอะไรได้ เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ว่าเขายังไม่เคยทำให้เธอผิดหวังมาก่อน มาคิดดู ตอนแรกที่เหวินเสียนกับจวงจื่อยี่เลือกเขา น่าจะเพราะว่ารู้จักนิสัยของเขาดี

วันนี้เธอรู้สึกโชคดีมากที่ได้โทรหาช่าวหยุน ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้เลยว่าจะได้เจอกับเรื่องวุ่นวายอะไรหรือเปล่า

เธอรู้สึกว่าสมองสับสนไปหมด เธอปวดหัว แล้วก็ยกมือขึ้นนวดขนาดเบาๆ

“เธอไม่วางใจใช่ไหม？”ช่าวหยุนถาม

ที่จริงเขาอยากจะพูดว่า เขาเคยเจอจงจิ่งห้าวอยู่ที่ชั้นล่าง

เขาไม่รู้ว่าหลินซินเหยียนรู้แล้วว่าจงจิ่งห้าวเคยมาที่นี่

“เป็นกังวลนิดหน่อย ลูกทั้งสองคนยังอยู่กับเขา”หลินซินเหยียนเอามือกุมหน้าผาก

“พวกเธอเจอกันแล้วเหรอ？”ช่าวหยุนประหลาดใจมาก “เด็กทั้งสองคนนั้นไปเมืองBกับเขาแล้วเหรอ？”

หลินซินเหยียนพูดเสียงเบา “เขาไม่ได้ออกหน้า แค่ให้เพื่อนมารับ”

“เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันว่าสีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ กลับไปพักผ่อนให้เยอะๆ เดี๋ยวฉันจะช่วยสืบให้เอง”ช่าวหยุนพูด

“อืม” เธอรู้สึกเหนื่อย

ไม่นานรถก็จอดที่หน้าประตูคอนโด หลินซินเหยียนปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูและลงมาจากรถ “ขับรถช้าๆ นะ”

ช่าวหยุนตอบว่ารู้แล้ว “ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ”

หลินซินเหยียนยิ้มให้เขา หลังจากนั้นก็หันหลังเดินเข้าคอนโดไป พอกลับมาที่ที่พักเธอก็เข้าไปในห้องนอน และนอนแผ่ลงไปบนเตียง

ทั้งๆ ที่เหนื่อยมาก แต่ว่านอนยังไงก็นอนไม่หลับ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดเบอร์ของซูจ้านและเสิ่นเผยซวน เธอเปลี่ยนโทรศัพท์แล้ว แต่ว่ายังเมมเบอร์ของพวกเขาไว้ไม่ได้ลบ

เธออยากจะโทรไปถามถึงสถานการณ์ แต่ว่าก็ลังเล

สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจไม่โทร

ตอนที่วางโทรศัพท์ลงนั้น ก็มีข่าวหนึ่งปรากฏขึ้นที่หน้าจอ เธออยากจะลบออก ทุกวันก็มีข่าวอะไรแบบนี้ตลอด เธอชินแล้ว แต่ว่าตอนที่จะลบ มือก็เผลอกดเข้าไปโดน เราด้านในนั้น ก็เป็นข่าวของเหวินชิง

มือของเธอบีบโทรศัพท์แน่นในทันที แขนก็สั่นไม่หยุด

ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะเห็นเรื่องราวอะไรที่เกี่ยวกับเขา ตอนแรกที่จากมา ก็เพราะว่าไม่อยากจะสนใจทิศทางใดๆ ของเรื่องนี้

แต่ว่ามือของเธอกลับเลื่อนลงไปเรื่อยๆ โดยอัตโนมัติ

หลังจากตัวอักษร ก็ไม่มีรูปใดๆ ของเหวินชิงเลย

เหวินชิงถูกตัดสินจำคุก 2 ปี ไม่โดนประหารชีวิต จำคุก 2 ปีนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ ชื่อเต็มของการคุมประพฤติคือ 'ระงับโทษชั่วคราว' ซึ่งหมายความว่าผู้ที่ฝ่าฝืนกฎหมายและได้รับการยืนยันว่ากระทำความผิดตามขั้นตอนทางกฎหมายและควรได้รับโทษ จะต้องได้รับโทษก่อน และโทษที่กำหนดจะไม่ถูกประหารชีวิต ชั่วคราว

สำหรับการคุมประพฤติ หน่วยงานตรวจสอบเฉพาะจะตรวจสอบผู้กระทำความผิดภายในระยะเวลาการทดสอบที่กำหนด และตามผลการปฏิบัติงานของผู้กระทำความผิดในระหว่างช่วงการทดสอบ ระบบจะกำหนดว่าจะใช้บทลงโทษเฉพาะตามกฎหมายหรือไม่

สำหรับอาชญากรที่ได้ประกาศคุมประพฤติแล้วภายในระยะเวลาทดลอง ถ้าไม่มีความผิด เปลี่ยนทัศนคติให้ถูกต้อง หลังจากพ้นระยะเวลาคุมประพฤติแล้ว โทษเดิมจะไม่ถูกประหารชีวิตอีกต่อไปและจะมีการประกาศคำพิพากษาต่อสาธารณะ

ตระกูลเหวินงั้นมีชื่อเสียงบารมีมานาน ถึงแม้ว่าเรื่องของเหวินชิงในครั้งนี้ไม่ถึงกับทำให้บ้านแตกสาแหรกขาด แต่ว่ามันก็ยังน่าอดสู ฉาวโฉ่

ผลลัพธ์แบบนี้ เกรงว่าจะโจมตีต่อด้านจิตใจของเหวินชิงมากกว่าชีวิตของตัวเองซะอีก

เธอวางโทรศัพท์ลง มองไปที่เพดาน เดิมทีคิดว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับตระกูลเหวิน แต่ว่า พอเห็นผลลัพธ์แบบนี้ เธอก็ยังคงรู้สึกผันผวนจากก้นบึ้งของหัวใจ

ไม่ลึกซึ้ง แต่ก็มีอารมณ์ที่เศร้าโศก

ถ้าเกิดบอกว่าทุกข์ใจ เธอถูกใจกับการตายของเฉิงยู่ซิ่ว

เหวินชิงทำให้ผู้ชายที่เธอรัก ไม่มีแม่ ทำให้ลูกของเธอไม่มีย่า ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับคนรักด้วยหัวใจที่สำนึกผิดตลอดไป

ติ๊งต่อง—

ทันใดนั้นก็มีเสียงกริ่งหน้าประตู เธอพลิกตัวแต่ว่าไม่ได้ลงจากเตียง ตอนนี้คนที่อยู่บ้านหลังนี้มีแค่เธอกลับฉินยา ฉินยาก็รู้รหัสเปิดประตู ไม่จำเป็นต้องให้เธอเปิดประตูให้

ติ๊งต่อง—

เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นอีกครั้ง เธอขมวดคิ้วลงจากเตียง ใส่รองเท้าแตะแล้วก็เดินไปเปิดประตู