ความจริงถึงหลินซินเหยียนจะไม่พูด เพื่อซูจ้านไม่ว่าต้องใช้วิธีอะไรเขาก็ต้องช่วยฉินยาออกมาให้ได้

เขายื่นมือหยิบเส้นผมที่ห้อยลงมาของหลินซินเหยียน คล้องไว้หลังหู พูดเสียงต่ำ “จากนี้ไปทำแบบนี้กับผมตลอดได้ไหม?”

หลินซินเหยียนสอดมือจากเอวกอดเขาไว้ แนบอยู่ข้างหัวใจเขาพูดว่า “จากนี้ไป ฉันจะดีกับคุณยิ่งขึ้น”

เพราะว่าเธออยากให้ครอบครัวที่อบอุ่นกับเขา

บางที บ้านนี้อาจจะสิ่งบกพร่อง แต่ว่าอย่างน้อยพวกเขาและลูกๆก็ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน

ไม่นานเธอก็ดึงแขนกลับมา พูดเร่งเขา “รีบลงไปเถอะ พวกเขาต่างก็รอคุณอยู่ข้างล่าง”

อีกหน่อยพวกเขายังมีเวลาอยู่ด้วยกัน แต่ว่าเรื่องของฉินยาล่าช้าไม่ได้

จงจิ่งห้าวจูบหน้าผากเธอ พูดปลอบโยน “ไม่ต้องห่วง”

หลินซินเหยียนตอบเสียงอืม พวกเขาเดินออกจากห้องแต่งตัว จงจิ่งห้าวลงไปชั้นล่าง เสิ่นเผยซวนและซูจ้านอยู่ข้างล่าง เขามองไปที่ซูจ้าน “นายกลับไปก่อน”

ไม่ได้นอนทั้งคืน ซูจ้านรู้สึกเหนื่อยและง่วง ลุกขึ้นยืน “งั้นฉันกลับไปพักผ่อนก่อน ดูคุณย่าด้วย”

จงจิ่งห้าวอืมไปคำหนึ่ง เขาจากไปแล้วเสิ่นเผยซวนถึงกล้าถาม “ซูจ้านไม่รู้?”

ยังดีเมื่อกี้เขาไม่ได้พูด ดูท่าทางผ่อนคลายของซูจ้าน ไม่เหมือนว่ารู้เรื่อง เพราะฉะนั้น เขาจึงไม่กล้าพูดถึงเรื่องของฉินยา

“ไม่รู้ มันรู้ไม่มีอะไรดีต่อพวกเรา” ซูจ้านวู่วามง่าย สำหรับการช่วยฉินยาของพวกเขามีความช่วยเหลืออะไรเลย ในทางกลับกันจะสร้างปัญหามากกว่า

“กู้เป่ยมันไม่ใช่คนจริงๆ จับตัวผู้หญิงนี่มันอะไรกัน แน่จริงก็มาเจาะจงที่พวกเรานี่?” เสิ่นเผยซวนสีหน้าเย็นชา

“ไปเถอะ” จงจิ่งห้าวเดินนำออกไปข้างนอก เสิ่นเผยซวนเดินตามเขาไม่ได้ถามอะไรเลย เขารู้เรื่องของฉินยา ต้องเคยติดต่อกับกู้เป่ยแน่นอน

พวกเขาไม่ได้พาคนขับรถไปด้วย จงจิ่งห้าวเป็นคนขับ เวลานี้ยังไม่ถึงเวลาชั่วโมงเร่งตัวในการทำงาน ระหว่างทางรถไม่ค่อยติด ไม่นานพวกเขาก็ขับมาถึงใจกลางเมือง ไนต์คลับที่เดิมแล้วยั่วยวนใจคนพองโตในยามค่ำคืน ตอนนี้แลดูเงียบเหงา

รถจอดเรียบร้อย ทั้งสองก็พากันลงรถ มาครั้งนี้ไม่ได้มีสถานการณ์ร้อนแรงเหมือนครั้งที่แล้ว เสมือนเฮฮากันทั้งคืน ทั้งชายทั้งหญิงต่างก็เหนื่อยกันแล้ว

ที่นี่ตอนแรกมีผู้จัดการดูแลอยู่ ตอนนี้ผู้จัดการเข้าไปแล้ว พี่สี่กลายเป็นผู้มีอำนาจอันดับที่สองของที่นี่

นอกจากกู้เป่ยแล้วก็เขามีอำนาจพูด เห็นคนมา เขาก็เดินเข้ามายิ้มแย้ม “มาหาประธานกู้ของเราเหรอครับ?”

“เขาอยู่ไหน?” เสิ่นเผยซวนสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้เอาท่าทางของพี่สี่อันตอแหลอยู่ในสายตา

“ประธานกู้ของเรายุ่งมาก แต่ก็สั่งผมไว้แล้ว บอกว่าหากประธานจงมา ก็ให้ผมต้อนรับแทนก่อน ไม่นานท่านก็มา”

พี่สี่ทำท่าเชิญ แต่ท่าทางเลินเล่อไม่ค่อยเคารพ แต่กลับดูเหมือนตั้งใจเสียดสี

ถ้าหากตอนนี้ซูจ้านอยู่ ต้องเสียดสีกลับไปแน่ แกเป็นตัวอะไร? สุนัขข้างกายกู้เป่ยตัวเดียวเท่านั้น ไม่มีกู้เป่ยแกคิดว่าแกจะเป็นอะไรได้?

แต่ทว่า จงจิ่งห้าวและเสิ่นเผยซวนไม่ใช่คนไม่มั่นคง ไปถือสากับคนต่ำต้อย

จงจิ่งห้าวพยักหน้าเล็กน้อย ไม่แยแส “ในเมื่อประธานกู้เตรียมการไว้แล้ว พวกเราเป็นแขกก็ทำตามเจ้าของเป็นธรรมดา”

พี่สี่มีความรู้สึกเหมือนหมัดต่อยอยู่กลางอากาศ ไม่ได้ทำให้คนอื่นลำบากใจ กลับทำให้ตัวเองโมโห

เขากลั้นอารมณ์ไว้ พูดไปคำหนึ่งไปเถอะ เดินบนทางเดินเข้าไปด้านในเอง

เสิ่นเผยซวนมองดูหลังของอันโมโหของพี่สี่ เข้าใกล้จงจิ่งห้าวพูดเสียงเบา “คนคนนี้ดูแล้วไม่ได้หนักแน่นเหมือนผู้จัดการคนนั้น”

จงจิ่งห้าวมุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ตอบสนอง แต่ก้าวเดินเข้าไป

ยังคงเป็นห้องครั้งที่แล้ว พี่สี่ผลักประตูออกยืนอยู่ข้างประตู “กรุณารอในนี้สักครู่ ประธานกู้ของเราน่าจะถึงในไม่นาน”

จงจิ่งห้าวและเสิ่นเผยซวนไม่ได้มองเขา เดินเข้าห้องโดยตรง พี่สี่ปิดประตูเสร็จก็ไป

เสิ่นเผยซวนยิ้ม “คนนี้น่าสนใจ”

รู้สึกว่าคนแบบนี้ที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ ทำไมถึงสามารถเป็นมือซ้ายมือขวาของกู้เป่ย?

จงจิ่งห้าวมองไปรอบห้องหนึ่งรอบ บอกว่าถ้าผู้จัดการไม่ได้เกิดเรื่อง เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาเสนอหน้า

แต่ว่าคนแบบนี้สำหรับพวกเขาแล้วก็มีข้อดี

เขาพูดกระซิบกับเสิ่นเผยซวน ให้คนของเสิ่นเผยซวนแอบสะกดรอยตามพี่สี่คนนี้อย่างเงียบๆ

ดูการแสดงออกของเขาเมื่อกี้ก็รู้ กลายเป็นคนดังข้างกายกู้เป่ย กำลังเป็นช่วงเวลาเจริญก้าวหน้า

คนเลื่อนลอยเกินไป หลงระเริงจนเกินตัว ความระวังก็จะลดลง เวลาแบบนี้ก็จะเกิดความผิดพลาดได้ง่าย

“ถ้ากู้เป่ยเข้าใจว่าเขาเป็นคนที่ไว้ใจได้ ไม่ได้บอกสถานที่ซ่อนคนให้เขาล่ะ?” พวกเขาแค่มองก็รู้แล้ว ว่านี่มันคนแบบไหน กู้เป่ยจะดูไม่ออกหรือ?

จงจิ่งห้าวแกะกระดุมแขนเสื้อด้วยมือข้างหนึ่ง “คนแบบนี้ หัวอ่อน เพื่อเอาชีวิตรอดคนอะไรก็ขายได้”

เสิ่นเผยซวนเข้าใจความหมายของเขาทันที ถ้าสะกดรอยตามเขาไม่มีผลลัพธ์ จับตัวทรมาน จะงัดปากเขาไม่ได้เหรอ?

จงจิ่งห้าวนั่งลงบนโซฟา เอนลงอย่างขี้เกียจ พูดกับเสิ่นเผยซวนอย่างเรียบเฉย “รอดูละกัน”

เห็นได้ชัดว่ากู้เป่ยกำลังวางมาด เวลาสั้นๆนี้ก็ไม่มาหรอก

เสิ่นเผยซวนนั่งลง ก้มตัวหยิบแก้วบนโต๊ะเทน้ำสองแก้ว วางแก้วหนึ่งไว้ข้างหน้าจงจิ่งห้าว “ใช่ ซูจ้านฉันรู้สึกขอโทษจริงๆ”

ถ้าหากเขาไปที่เมืองC เรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นแล้ว

จงจิ่งห้าวไม่ได้พูด เพียงแค่มือข้างหนึ่งนวดระหว่างคิ้ว เพราะว่าพักผ่อนไม่เพียงพอ จิตใจไม่ค่อยแจ่มใส่

เสิ่นเผยซวนดูออกว่าเขาอ่อนเพลีย ไม่ได้พูดอีก แต่ใช้วิธีส่งข้อความส่งไปให้ลูกน้องตัวเอง ให้ลูกน้องสะกดรอยตามพี่สี่

ได้รับข้อความตอบกลับถึงเก็บมือถือ บอกกับจงจิ่งห้าวว่าทำเรียบร้อยแล้ว “หรือไม่ นายนอนพักสักครู่? เขามาแล้วฉันปลุกนาย ดูสถานการณ์แล้วเขาไม่กลับมาในชั่วขณะเดียวหรอก”

จงจิ่งห้าวอืมไปคำหนึ่ง

เสิ่นเผยซวนดึงคอเสื้อ กรอกน้ำเข้าไปคำหนึ่ง เตรียมตัวแล้วที่ต้องรอนาน

เวลาก็ผ่านไปแบบนี้ทีละวินาที เสิ่นเผยซวนยกมือมองนาฬิกา ผ่านไปแล้วสองชั่วโมงอย่างไม่รู้ตัว เขามือกอดอก นั่งต่อไป

ผ่านไปอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดประตูห้องก็มีความเคลื่อนไหว