ฉินยาไม้แม้แต่จะหันไปมองเขา เธอเอามือเท้าคางไว้ข้างเดียวพร้อมกับทำท่าเฉยเมย“ป้าไม่สนิทกับเขา”

เพียงแค่ประโยคเดียวก็บ่งบอกได้เลยว่านี่คือเส้นแบ่งเขตระหว่างคนสองคน

ซูจ้านรู้สึกเจ็บใจ ทว่ายังคงยิ้มออกไปได้“พวกเราเป็นคนแปลกหน้าที่สนิทกันสินะ？”

ฉินยายิ้มแล้วถามกลับ“พวกเราเคยสนิทกันด้วยหรอ？ทำไมฉันไม่เห็นจำได้เลย？”

เมื่อเปรียบเทียบกับความเย็นชาของฉินยา ซูจ้านนั้นเทียบเธอไม่ได้เลย เขาเม้มปากแน่นพลางลากเก้าอี้ออกมานั่ง“ถ้าเกิดว่าการที่ทำให้ผมเจ็บปวดมันทำให้คุณมีความสุข คุณก็ทำได้เลย”

“คุณไม่มีค่าพอสำหรับการที่ฉันต้องทำให้คุณเจ็บหรอก เพราะว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรในใจฉัน ฉันไม่มีความรู้สึกใดๆต่อคุณ แม้แต่จะเกลียดก็ไม่มี ทว่ารำคาญคนอย่างคุณต่างหาก”

ขณะที่พูดประโยคนี้ มือของฉินยาที่วางอยู่บนโต๊ะก็กำหมัดแน่นขึ้นมา เล็บนี่แทบจิกเข้าไปในฝ่ามือ ความเจ็บปวดเท่านั้นที่จะทำให้เธอรักษาท่าทีที่ดูสงบนี้ได้

ที่จริงเธอเกลียดแค้นเขามาหลายต่อหลายครั้งแล้ว

ขณะที่หลินซินเหยียนหยิบนมออกมาก็บังเอิญเห็นท่าทางของหล่อนพอดี ถึงแม้หล่อนจะดูเงียบ แต่ท่าทางที่เป็นอยู่มันก็มากพอที่จะบ่งบอกได้แล้วว่าในใจของเธอนั้นไม่นิ่งสงบเหมือนหน้าตา

ถ้าไม่ใช่เพราะยังมีความรู้สึกกับซูจ้านอยู่ หล่อนคงไม่เป็นแบบนี้หรอก

หล่อน——ซ่อนอะไรไว้ในใจกันแน่？ถ้าเกิดว่าปล่อยวางแล้วจริงๆ ทำไมถึงต้องทำร้ายทั้งตัวเองและคนอื่นด้วย？

เธอสูดหายใจเข้าลึก แล้วแกล้งทำว่าไม่เห็นอะไร จากนั้นก็เดินไปเทนมให้พวกเขา ตอนที่รินนมให้ซูจ้านเธอก็ถามขึ้น“คุณย่าสบายดีไหม？”

เธอตั้งใจหาเรื่องคุย เพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลายลง

“จำเป็นต้องมีคนดูแลครับ”เนื่องจากยังคงดูแลตัวเองไม่ได้เลยเหมือนเดิม แต่สิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงก็คือพูดได้แล้ว เพราะเมื่อก่อนพูดไม่ได้แม้แต่คำเดียว

หลินซินเหยียนพยักหน้า“ดูแลหล่อนให้ดีนะ”

ซูจ้านพยักหน้ารับ“ครับ หล่อนเป็นญาติเพียงคนเดียวของผม ผมจะดูแลหล่อนเป็นอย่างดีแน่นอน”

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามาแล้วดึงเก้าอี้ออกมานั่งพร้อมกับเหลือบมองซูจ้านแต่ไม่พูดอะไรออกมา

ซูจ้านยิ้มร่า“ครั้งหน้าผมจะเรียกเผยชวน จะได้ไม่ต้องรบกวนพวกคุณอีก”

จงจิ่งห้าวยกนมสดที่หลินซินเหยียนรินให้ขึ้นมาดื่ม แล้วเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ตอนนี้รู้สึกว่าเขาตั้งใจแน่ๆ ตั้งใจที่จะมาที่นี่

จริงสิ ฉินยาก็อยู่ที่นี่ เพราะงั้นถ้าเขาไม่ทำทุกวิถีทางเพื่อมาถึงจะแปลก

เขาก็ไม่ได้อยากจะเจาะจงมากจึงเอ่ยถามขึ้นมาประโยคหนึ่ง“เมื่อวานเมาหรอ？”

ซูจ้านดื่มเยอะก็จริงแต่ว่าเขายังคงมีสติรู้ทุกอย่างได้อย่างชัดเจน ก็จริงที่เขาจงใจบอกให้พนักงานร้านเหล้าโทรหาจงจิ่งห้าว

ไม่งั้นคงไม่บังเอิญขนาดนี้หรอก เพราะยังไงในโทรศัพท์เขาก็มีเบอร์ตั้งเยอะแยะมากมาย แล้วทำไมถึงได้โทรหาเขาล่ะ？

“ของแบบนี้แกล้งทำได้ด้วยหรอ？”ซูจ้านไม่ยอมรับหรอก

จงจิ่งห้าวมองเขาอย่างมีเลศนัย“แค่นายรู้อยู่แก่ใจก็พอแล้ว”เขาไม่มีเวลาไปสนใจปัญหาของเขาหรอก เขายื่นมืออกไปหยิบไข่มาแกะให้ลูกสาว“อยากไปเรียนวาดรูปไหม？”จงเหยียนซีรีบพยักหน้า“อยากค่ะ”

เธอสนใจเรื่องนี้มากจริงๆ พอเห็นตัวเองวาดรูปได้เหมือนจริง เธอก็รู้สึกอิ่มเอมใจมาก

“วันนี้พ่อจะพาไปร้านสอนวาดรูปโดยเฉพาะเลย ไปไหม?”

“จริงหรอคะ?”จงเหยียนซีไม่อยากจะเชื่อ

ยังจะถามเธออีกว่าไปรึเปล่า นี่มันประหลาดมาก คุณพ่อเป็นคนยุ่งมากแล้วจะมีเวลาว่างพาเธอออกไปได้ยังไง

“จริงสิ”เขาโทรบอกกวนจิ้งแล้วว่าวันนี้ไม่เข้าบริษัท และยังสั่งไว้อีกด้วยว่าถ้าไม่มีเรื่องสำคัญอะไรอย่างติดต่อเขา

วันนี้เขาจะอยู่กับลูกสาว

“ว้าว ดีใจจังเลย”เธอไถลตัวลงมาจากเก้าอี้ด้วยความดีใจ แล้ววิ่งเข้ามากอดขาเขาไว้“คุณพ่อเยี่ยมที่สุดเลย”

จงจิ่งห้าวยื่นมือออกไปลูบหัวลูกสาว ดูเหมือนเด็กคนนี้จะพึงพอใจมาก หลังจากนี้เขาจะหาเวลาว่างมาอยู่กับพวกเขาเยอะๆให้ได้

เช้าวันนี้คนที่มีความสุขที่สุดก็คือจงเหยียนซี เพราะว่าคุณพ่อจะพาเธอออกไปข้างนอก

หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จซูจ้านก็ขับรถของจงจิ่งห้าวออกไปจากคฤหาสน์คันหนึ่ง

“คุณไปกับพวกเราด้วยสิ”จงจิ่งห้าวยืนพิงข้างประตูมองเธอ

หลินซินเหยียนสวมชุดกันแดดให้เด็กๆพลางเงยหน้ามองเขา“พวกคุณไปเถอะ ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยเลยไม่อยากออกไปข้างนอก”

เด็กๆออกไปข้างนอกกันหมด พอดีเลยเธอจะได้มีเวลาคุยกับฉินยา

ตอนนี้ในทุกๆเดือนลูกในท้องของเธอเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ เพราะงั้นการรู้สึกเหนื่อยจึงเป็นเรื่องปกติ ถึงแม้จงจิ่งห้าวจะอยากให้เธอไปกับเขาแต่พอเธอพูดว่าเหนื่อยเขาก็ไม่ได้บังคับ เขาไม่อยากให้เธอเหนื่อย“อยากได้อะไรไหม？เดี๋ยวผมซื้อกลับมา”

หลินซินเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง“ฉันอยากกินแตงโม”

“มีอย่างอื่นอีกไหม？”

“ไม่มีแล้ว”เธอส่ายหน้าแล้วพูดกับเขาออกไป“ในเมื่อมีเวลาก็พาเด็กๆออกไปเล่นซักหน่อยเถอะ”

จงจิ่งห้าวตอบตกลง

เขาไม่ได้พาคนอื่นไปด้วย เขาขับรถไปกับเด็กๆเอง หลินซินเหยียนออกไปส่งพวกเขาที่หน้าประตู เมื่อเห็นว่ารถแล่นออกไปแล้วหลินซินเหยียนถึงได้กลับเข้าไป

คุณน้าหวางกับป้าหยูเก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน เนื่องจากพื้นที่ในบ้านค่อนข้างกว้างจึงมีหลายที่ที่ต้องเช็ด ถ้าไม่เช็ดก็จะเป็นฝุ่น เพราะงั้นห้องนั่งเล่นจึงไม่สะดวกคุย เธอเลยประคองฉินยากลับไปที่ห้อง

เมื่อนั่งลงที่เตียงฉินยาก็ถามขึ้น“มีอะไรจะพูดกับฉันหรอ？”

ไม่งั้นคงไม่หาข้ออ้างอยู่บ้านหรอก เพราะวันนี้ถือเป็นเรื่องยากกว่าที่จะได้ออกไปข้างนอกพร้อมทั้งครอบครัว

“บอกฉันมาว่าเธอมีเรื่องอะไรกันแน่？”หลินซินเหยียนมองเธอด้วยท่าทีจริงจัง

ฉินยาเอามือจับผ้าห่มไว้ด้วยความเลิ่กลั่ก“ฉันจะมีเรื่องอะไร？”

“มองตาฉันแล้วพูดออกมา”หลินซินเหยียนทำหน้าขรึม“ถ้าเกิดว่าไม่มีอะไรปิดบังฉันก็มองมาที่ฉัน”

เธอไม่ได้อยากบังคับฉินยา เพียงแต่กลัวว่าเธอจะมีอะไรปิดบังไว้ในใจต่างหาก และถ้าเก็บกดไว้นานๆมันจะไม่ดีต่อตัวหล่อนเอง

บางทีการพูดออกมามันอาจจะทำให้สบายใจขึ้นมาหน่อย

ฉินยาไม่กล้ามองเธอ แถมยังปากแข็งไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีก“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ เธอคิดมากเกินไปแล้ว”

“ฉันก็คิดว่าฉันคงคิดมากไปเอง แต่ว่าท่าทางที่เธอแสดงออกมาทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจมาก”หลินซินเหยียนยื่นมือออกไปจับมือเธอไว้“เธอยังเชื่อใจฉันอยู่ไหม？”

ฉินยาก้มหน้าลง

ตาของหล่อนแดงก่ำ รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก และไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไงดี

นึกย้อนไปตั้งแต่ตอนที่รู้เรื่องมาจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดในตอนนั้นได้อยู่เลย ตอนนั้นเธอสิ้นหวัง ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ ชีวิตของเธอไม่มีความหมายใดๆแล้ว

หลังจากผ่านจุดที่ยอมรับไม่ได้และจุดที่เจ็บปวดที่สุดมาแล้ว เธอจึงเรียนรู้ที่จะเข้มแข็งเมื่อต้องเจอซูจ้านแล้วจะได้สงบนิ่ง เอาชนะ และอดทนได้

ถึงเธอจะแสดงออกต่อหน้าซูจ้านว่าตัวเองมั่นใจ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลินซินเหยียนนั้นกลับทำไม่ได้เลย

เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น นัยน์ตายังคงมีความเจ็บปวดอยู่ เพราะว่าเธอสูญเสียคุณสมบัติของผู้หญิงคนหนึ่งไป

“เธอรู้ไหมว่าฉันเคยท้อง”หล่อนพูดเสียงแหบ

หลินซินเหยียนพยักหน้า“ฉันรู้”

“ฉัน……”หล่อนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่พอตอนที่จะพูดออกมาความเจ็บปวดในใจมันกลับยังคงอยู่