กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม 742 ปวดท้อง
หลินซินเหยียนนอนแล้ว จวงจื่อจิ่นตอบว่า “ผู้หญิงคนหนึ่งมาเยี่ยมเหยียนเหยียนเอามาให้”
“ชื่ออะไร?” จงจิ่งห้าวถาม
จวงจื่อจิ่นคิดไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “ฉันไม่รู้จัก……..”
หวู—-
หลินซินเหยียนได้ยินเสียงคนคุยกันอย่างสะลึมสะลือ ค่อยๆลืมตาขึ้นมา จงจิ่งห้าวเดินไปข้างเตียง พูดเบาๆ “ตื่นแล้ว?”
หลินซินเหยียนขยี้ตา เดิมทีเธอก็หลับไม่ลึกอยู่แล้ว “ทำไมคุณถึงกลับมาแล้วล่ะ?”
จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบเธอ แต่ถามโดยตรง “คุณเจอกู้หุ้ยหยวนแล้ว?”
ทำไมเขาถึงรู้เร็วขนาดนี้?
หลินซินเหยียนลุกขึ้นนั่ง “คุณกลับมาเพื่อถามเรื่องนี้กับฉันโดยเฉพาะเหรอ? หรือพูดได้ว่า คุณรู้ได้ยังไง?”
จงจิ่งห้าวเอาเรื่องของเธอและกวนจิ้ง เล่าให้เธอฟัง
ถือสักว่าเรื่องเรื่อยเปื่อย ให้เธอแก้เซ็ง อยู่แต่ในห้องทั้งวัน รู้ว่าเธออึดอัดมาก
ฟังคำพูดของจงจิ่งห้าวจบ หลินซินเหยียนเบิกตากว้าง ตะลึงตาค้าง สักพักถึงได้สติกลับมา “กวนจิ้งกับเธอ?”
จงจิ่งห้าวยื่นมือเอาผมที่ย้อยลงมาข้างหูเอาไปไว้หลังหู “ตะลึงมาก?”
หลินซินเหยียนพยักหน้า รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ
เธอพูดความคิดเห็นตัวเองออกไป “ถึงแม้ว่าเธออยากจะแก้แค้น ก็ไม่ต้องเสียสละตัวเองนะ”
กู้หุ้ยหยวนใช้ตัวเองไปเป็นเหยื่อล่อ เธอรู้สึกยากที่จะเข้าใจอยู่บ้างจริงๆ ความจริงเธอสามารถหาผู้หญิงคนอื่นไปทำได้
ใช้เงินก็สามารถจัดการเรื่องแบบนี้ได้ จำเป็นที่เธอต้องทำเองเหรอ?
เธอคิดยังไงกัน?
หลินซินเหยียนนอนแล้ว จวงจื่อจิ่นตอบว่า “ผู้หญิงคนหนึ่งมาเยี่ยมเหยียนเหยียนเอามาให้”
“ชื่ออะไร?” จงจิ่งห้าวถาม
จวงจื่อจิ่นคิดไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “ฉันไม่รู้จัก……..”
หวู—-
หลินซินเหยียนได้ยินเสียงคนคุยกันอย่างสะลึมสะลือ ค่อยๆลืมตาขึ้นมา จงจิ่งห้าวเดินไปข้างเตียง พูดเบาๆ “ตื่นแล้ว?”
หลินซินเหยียนขยี้ตา เดิมทีเธอก็หลับไม่ลึกอยู่แล้ว “ทำไมคุณถึงกลับมาแล้วล่ะ?”
จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบเธอ แต่ถามโดยตรง “คุณเจอกู้หุ้ยหยวนแล้ว?”
ทำไมเขาถึงรู้เร็วขนาดนี้?
หลินซินเหยียนลุกขึ้นนั่ง “คุณกลับมาเพื่อถามเรื่องนี้กับฉันโดยเฉพาะเหรอ? หรือพูดได้ว่า คุณรู้ได้ยังไง?”
จงจิ่งห้าวเอาเรื่องของเธอและกวนจิ้ง เล่าให้เธอฟัง
ถือสักว่าเรื่องเรื่อยเปื่อย ให้เธอแก้เซ็ง อยู่แต่ในห้องทั้งวัน รู้ว่าเธออึดอัดมาก
ฟังคำพูดของจงจิ่งห้าวจบ หลินซินเหยียนเบิกตากว้าง ตะลึงตาค้าง สักพักถึงได้สติกลับมา “กวนจิ้งกับเธอ?”
จงจิ่งห้าวยื่นมือเอาผมที่ย้อยลงมาข้างหูเอาไปไว้หลังหู “ตะลึงมาก?”
หลินซินเหยียนพยักหน้า รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ
เธอพูดความคิดเห็นตัวเองออกไป “ถึงแม้ว่าเธออยากจะแก้แค้น ก็ไม่ต้องเสียสละตัวเองนะ”
กู้หุ้ยหยวนใช้ตัวเองไปเป็นเหยื่อล่อ เธอรู้สึกยากที่จะเข้าใจอยู่บ้างจริงๆ ความจริงเธอสามารถหาผู้หญิงคนอื่นไปทำได้
ใช้เงินก็สามารถจัดการเรื่องแบบนี้ได้ จำเป็นที่เธอต้องทำเองเหรอ?
เธอคิดยังไงกัน?
เธอส่ายหัว “ไม่ใช่ ขาเป็นตะคริว”
จงจิ่งห้าวดึงผ้าห่มออกนวดหาให้เธอ “ขาข้างนี้ไหม?”
ขาข้างขวาของเธอเป็นตะคริวบ่อยกว่า เพราะฉะนั้นจิตใต้สำนึกของเขาก็ไปนวดขาขวาของเธอก่อน
หลินซินเหยียนพยักหน้า
ปวดเหมือนเส้นเอ็นพันกัน
นวดก็แค่ช่วยผ่อนคลายความตึงของกล้ามเนื้อเท่านั้น ตะคริวยังต้องพอให้มันผ่านไปสักพักถึงจะไม่เจ็บ
หลินซินเหยียนเคยชินแล้ว เธอพิงอยู่ที่เตียงรอความเจ็บปวดนั้นผ่านไปอย่างเงียบๆ
จงจิ่งห้าวตั้งใจพูดกับเธอ เบี่ยงเบนความสนใจของเธอ “สายๆหน่อย ลูกทั้งสองคนจะมา กินข้าวเที่ยวพร้อมพวกเขา”
หลินซินเหยียนพูดเสียงเบา “วันนี้ไม่ใช่วันเสาร์และไม่ใช่วันหยุดสัปดาห์ ทำไมถึงว่าง?”
พวกเขากินข้าวเที่ยงที่บริษัท ส่งไปตอนเช้า ตอนเย็นไปรับ
มีเวลาเพียงวันหยุดสัปดาห์เท่านั้น หรือไม่ก็ตอนเย็น
“ผมให้คนขับรถไปรับ มากินข้าวเป็นเพื่อนคุณ ผมค่อยส่งพวกเขาไปโรงเรียน ไม่ได้เจอพวกเขามาหลายวันแล้ว น่าจะคิดถึงพวกเขาแล้วมั้ง?”
หลินซินเหยียนพยักหน้า
ใกล้เที่ยวจงจิ่งห้าวโทรหาคนขับรถ ให้เขาไปรับลูกทั้งสองมาที่โรงพยาบาล
หลินซินเหยียนนอนแล้ว จวงจื่อจิ่นตอบว่า “ผู้หญิงคนหนึ่งมาเยี่ยมเหยียนเหยียนเอามาให้”
“ชื่ออะไร?” จงจิ่งห้าวถาม
จวงจื่อจิ่นคิดไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “ฉันไม่รู้จัก……..”
หวู—-
หลินซินเหยียนได้ยินเสียงคนคุยกันอย่างสะลึมสะลือ ค่อยๆลืมตาขึ้นมา จงจิ่งห้าวเดินไปข้างเตียง พูดเบาๆ “ตื่นแล้ว?”
หลินซินเหยียนขยี้ตา เดิมทีเธอก็หลับไม่ลึกอยู่แล้ว “ทำไมคุณถึงกลับมาแล้วล่ะ?”
จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบเธอ แต่ถามโดยตรง “คุณเจอกู้หุ้ยหยวนแล้ว?”
ทำไมเขาถึงรู้เร็วขนาดนี้?
หลินซินเหยียนลุกขึ้นนั่ง “คุณกลับมาเพื่อถามเรื่องนี้กับฉันโดยเฉพาะเหรอ? หรือพูดได้ว่า คุณรู้ได้ยังไง?”
จงจิ่งห้าวเอาเรื่องของเธอและกวนจิ้ง เล่าให้เธอฟัง
ถือสักว่าเรื่องเรื่อยเปื่อย ให้เธอแก้เซ็ง อยู่แต่ในห้องทั้งวัน รู้ว่าเธออึดอัดมาก
ฟังคำพูดของจงจิ่งห้าวจบ หลินซินเหยียนเบิกตากว้าง ตะลึงตาค้าง สักพักถึงได้สติกลับมา “กวนจิ้งกับเธอ?”
จงจิ่งห้าวยื่นมือเอาผมที่ย้อยลงมาข้างหูเอาไปไว้หลังหู “ตะลึงมาก?”
หลินซินเหยียนพยักหน้า รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ
เธอพูดความคิดเห็นตัวเองออกไป “ถึงแม้ว่าเธออยากจะแก้แค้น ก็ไม่ต้องเสียสละตัวเองนะ”
กู้หุ้ยหยวนใช้ตัวเองไปเป็นเหยื่อล่อ เธอรู้สึกยากที่จะเข้าใจอยู่บ้างจริงๆ ความจริงเธอสามารถหาผู้หญิงคนอื่นไปทำได้
ใช้เงินก็สามารถจัดการเรื่องแบบนี้ได้ จำเป็นที่เธอต้องทำเองเหรอ?
เธอคิดยังไงกัน?
Comments