โรงพยาบาลใหญ่แบบนี้ คนที่มาลงทะเบียนหาหมอตอนกลางวันล้วนต้องเข้าแถว ตอนเย็นคนก็น้อยไปมาก พวกเขาจอดรถเรียบร้อย เดินเข้าไปจากแผนกภายใน นั่งลิฟต์ขึ้นไปโดยตรง

ซูจ้านห่างจากพวกเขามาก

เสิ่นเผยซวนถามเขา “พวกเรามีโรคติดต่อหรือไง? นายอยู่ห่างขนาดนั้น?”

ซูจ้านหัวเราะเหอะๆ “พวกนายไม่มีโรค มีพิษ”

ตอนอยู่ซูเปอร์มาร์เก็ตซางหยูกอดแขนเสิ่นเผยซวนไว้ตลอด นี่นั่งลิฟต์ เธอก็กอดไว้

โชว์ความรักกันขนาดนี้…….

ไม่เพียงแค่ฟันคัน ตาก็คัน ดูแล้วตาร้อน แต่ว่ามีเพียงแค่ความอิจฉาเท่านั้น

ซางหยูหัวเราะ

ซูจ้านมองเธอไปทีหนึ่ง “คุณหัวเราะอะไร?”

ซางหยู “ฉันหัวเราะไม่ได้ผิดกฎหมายสักหน่อย”

ซูจ้าน “……”

ยายเด็กนี่ ปากเก่งไม่เบา

เสียงดังติง เวลานี้ลิฟต์หยุดลง ซูจ้านก้าวเท้าเดินออกไปก่อน

เสิ่นเผยซวนพูดเสียงเบา “นิสัยเด็ก”

ซูจ้านหันกลับมาขึงตาใส่เขา ถ้าไม่ใช่ซางหยูอยู่ เขาจะพูดคำหยาบแล้ว

ไม่มีตาดูเลยสักนิด โชว์ความรักใคร่ต่อหน้าเขา เขายังจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกไหม?

รู้แต่สะเทือนอารมณ์เขา

ภายในห้องผู้ป่วย หลินซินเหยียนจ้องจงจิ่งห้าวตาแป๋ว “แค่ครั้งนี้ คุณยอมฉันนะ”

จงจิ่งห้าวยังคงปฏิเสธ “ไม่ได้ พวกนั้นไม่ดีต่อสุขภาพ”

หลินซินเหยียนโมโห ใช้ขาถีบเขา “คุณไปเลย ไปห่างๆจากฉันหน่อย”

จงจิ่งห้าวจับข้อเท้าของเธอไว้ พูดเสียงเบา “เชื่อฟังนะ อย่าโวยวาย ไม่งั้นเรากินของอย่างอื่นกันหน่อย ผมไปซื้อให้คุณ”

“ฉันไม่อยากกินอย่างอื่น อยากกินต้มหม่าล่า” เธอก็รู้ว่าของพวกนี้ไม่ดีต่อสุขภาพ แต่ก็อยากจะกิน อยากกินเป็นพิเศษ

หลินซินเหยียนไม่ค่อยเอาแต่ใจ พอเอาแต่ใจขึ้นมาจงจิ่งห้าวก็ทำอะไรไม่ได้

“ผมให้ป้าหยูทำให้คุณได้ไหม?” จงจิ่งห้าวตบหลังเท้าเธอเบาๆ

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ที่ป้าหยูทำไม่ใช่รสชาตินั้น”

จงจิ่งห้าว “…….”

ก๊อกๆ เวลานี้เสียงเคาะประตูดังขึ้น จงจิ่งห้าวดึงผ้าห่มปิดเท้าของเธอ เธอใส่กระโปรง ชายกระโปรงม้วนขึ้นไปเยอะมาก ต้นขาก็โชว์ออกมาแล้ว

“ผมไปเปิดประตู” จงจิ่งห้าวลุกขึ้นยืน

หลินซินเหยียนเก็บท่าทางเอาแต่ใจต่อหน้าจงจิ่งห้าวเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นสงบมาก

จะเอาแต่ใจยังไง เธอก็รู้จักความพอดี

อีกอย่างเวลาที่มีคนมา เธอจะมีด้านนิสัยเอาแต่ใจต่อหน้าจงจิ่งห้าวเท่านั้น

“พวกเรามาเยี่ยมพี่สะใภ้”

จงจิ่งห้าวเปิดประตู ซูจ้านยืนพูดอยู่หน้าประตู

เขาปล่อยประตู ให้พวกเขาเข้ามา

“นายรู้ไหมว่าเสิ่นเผยซวนทำอะไรลับหลังพวกเราไปบ้าง?” ซูจ้านเข้ามาก็พูดทันที

เสิ่นเผยซวนมองเขาไปทีหนึ่ง “ฉันพูดแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันไม่มีโอกาสพูดกับพวกนาย”

ซูจ้านจงใจหาเรื่อง ในใจไม่พอใจ ทั้งอิจฉาตาร้อนทั้งเกลียด “อะไรไม่มีโอกาส ฉันไม่มีมือถือ หรือว่าจงจิ่งห้าวออกจากโลกแล้ว? ทำให้นายติดต่อไม่ได้?”

จงจิ่งห้าวเหล่ตามองซูจ้านอย่างเรียบเฉย ซูจ้านก็ขี้ขลาดทันที “เป็นฉันที่ออกจากโลกเอง”

ซางหยูหัวเราะ รู้สึกว่าซูจ้านน่าสนุก ชอบพูด ยังขี้ขลาด ในมือเธอยังถือของไว้ ถามว่า “ฉันเข้าไปได้ไหม?”

จงจิ่งห้าวมองของในมือเธอ แล้วพยักหน้า

ซางหยูเดินเข้าไปด้วยฝีเท้าเบาๆ หลินซินเหยียนยิ้ม “คุณมาแล้วเหรอ?”

พวกเขาเข้าไป เธอก็ได้ยินแล้ว

ซางหยูอืมไปคำหนึ่ง พูดเสียงเบา “รบกวนคุณหรือเปล่า?”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ไม่รบกวน พวกคุณมาฉันดีใจมาก อยู่ในห้องนานแล้วก็เบื่อ”

ซางหยูหัวเราะ วางของกินไว้บนโต๊ะ “ซื้อตอนมา ไม่รู้ว่าคุณชอบกินอะไร ก็เลยซื้อไปเลื่อย”

หลินซินเหยียนพูด “ตอนนี้หิวง่ายจริงๆด้วย”

“ฉันได้ยินว่า เวลานี้ทารกกำลังเติบโต ดูดสารอาหารเยอะ”

หลินซินเหยียนยิ้ม “คุณเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง รู้เยอะเหมือนกันนะ”

ซางหยูหัวเราะ ถามเธอ จะกินของว่างหน่อยไหม

หลินซินเหยียนบอกว่าดี

ซางหยูเปิดกล่องขนมเค้ก หยิบขนมหวานอันประณีตออกมาชิ้นหนึ่ง ยื่นให้หลินซินเหยียน เธอไปเทน้ำแก้วหนึ่ง วางไว้บนโต๊ะ

ของหวานห่อไว้เรียบร้อย มีจานและช้อนในตัว หลินซินเหยียนตักช้อนหนึ่งป้อนเข้าปาก ไม่ได้หวานมาก ในความนุ่มนวลมีรสมะนาวอันเข้มข้น

ซางหยูนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง ยืดยาดอยู่สักพักพูดว่า “ฉันกับเสิ่นเผยซวนจดทะเบียนกันแล้ว”

ท่ากินขนมของหลินซินเหยียนชะงัก ค่อยๆมองไปที่เธอ ดูเหมือนประหลาดใจมาก

ซางหยูพูดอย่างยิ้มแย้ม “กะทันหันมากใช่ไหม?”

หลินซินเหยียนรีบส่ายหน้า “ไม่ใช่”

เกินคาดมาก เสิ่นเผยซวนจะรวดเร็วขนาดนี้

“เขากลัวว่าจะมีผลกระทบไม่ดีกับฉัน เพราะฉะนั้นจึงบอกว่าจดทะเบียนก่อน แต่ว่าโชคดีที่จดทะเบียนก่อนแล้ว ไม่อย่างนั้นก็ต้องเพิ่มปัญหาให้เขาอีกแล้ว” ซางหยูพูดอย่างรู้สึกดีใจ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” หลินซินเหยียนถาม

เธออยู่ในโรงพยาบาลทุกวัน ไม่รู้อะไรเลย

ซางหยูเล่าเรื่องที่เสิ่นเผยซวนถูกคนร้องเรียนอย่างง่ายๆรอบหนึ่ง

หลินซินเหยียนรู้สึกแปลกใจ ทำไมถึงมีคนร้องเรียนล่ะ?

“คุณไม่ต้องกังวล ผ่านไปแล้ว” พูดไปซางหยูก็รู้สึกเสียใจแล้ว

เรื่องแบบนี้ไม่ควรพูดกับหลินซินเหยียน

“พี่สะใภ้”

ซูจ้านยืนอยู่หน้าประตู “เสิ่นเผยซวนกับซางหยูจดทะเบียนแล้ว คุณรู้ใช่ไหม?”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

“ผมรู้สึกว่าเขาต้องเลี้ยงข้าวพวกเรา” ซูจ้านพูด

หลินซินเหยียนพูด “เลี้ยงอะไร ฉันก็กินไม่ได้ เพราะฉะนั้นฉันไม่อยู่พวกเดียวกับคุณ”

สถานการณ์ของเธอตอนนี้ หมอไม่ให้เธอลงพื้น ถึงจะขูดรีดเสิ่นเผยซวนอย่างหนัก กินของเลิศรส เธอก็ไม่ได้กิน

“นี่ยังไม่ง่ายเหรอ” ซูจ้านพูด “พวกเราให้คนมาที่นี่ คุณก็สามารถกินได้แล้ว”