หลินซินเหยียนเอ่ยถามขณะที่จับจองไปที่เสิ่นเผยซวน “พวกคุณงอนกันไปมาเหรอ?”

เสิ่นเผยซวนรู้สึกแปลกใจมากที่หลินซินเหยียนถามแบบนี้ พูด “เปล่านะ”

หลินซินเหยียนแสดงออกว่าไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ไม่ถามต่อ ถึงอย่างไรเสิ่นเผยซวนก็ไม่ใช่เด็กแล้ว แต่ซางหยูนั้นยังเด็ก ความคิดของผู้หญิงนั้นละเอียดอ่อน บอกกล่าวเขา “เรื่องของซางหยูคุณเป็นคนที่รู้ดีที่สุด คุณจะต้องดูแลทุนะถนอมเธอให้ดี ให้เธอรู้สึกว่ามีบ้าน อย่าทำเป็นเมินเฉยเธอ”

เสิ่นเผยซวนยิ้ม พูดเข้าใจ

เขาเองก็ใช้วิธีของตัวเองดูแลซางหยู สนับสนุนการเรียนของเธอ เธอบอกว่าเรียนหนักอยากพักที่โรงเรียน ถึงแม้ว่าที่เขากลับมาก็เพื่อที่จะอยู่ร่วมกับเธอมากขึ้น จากนั้นเธออยากจะอยู่ที่โรงเรียนเขาเองก็ไม่พูดหรือจะห้ามปรามอะไร

เขายังไปส่งซางหยู

เสิ่นเผยซวนตอนนี้ครุ่นคิดอย่างละเอียดเหมือนว่าซางหยูจะแปลกไปจากแต่ก่อนอยู่จริงๆ เมื่อก่อนเธอจะกระตือรือร้นมาก ชอบที่จะอยู่กับเขาตลอด ครั้งนี้เธอเหมือนจะเย็นชาอยู่บ้างกับตัวเอง เขาทำผิดอะไรหรือเปล่านะ?

เขาตรึกตรองอย่างละเอียด ครั้งก่อนหลังจากที่เขากลับมาเขาก็ไปเลย ระหว่างเราสองคนไม่ได้มีความขัดแย้งอะไรกันเลย ช่วงเวลาสั้นๆนี้เขาค่อนข้างยุ่ง เราสองคนเลยไม่ได้ติดต่อกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงงอนกันไปมา

บางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไป ซางหยูอาจจะไม่ได้โกรธเขาก็ได้?

“นำทารกน้อยมาให้ฉัน” จวงจื่อจิ่นมารับเด็กน้อยจากอ้อมแขนของหลินซินเหยียน “เวลานี้เขาต้องนอนสักพัก”

หลินซินเหยียนส่งทารกน้อยให้กับจวงจื่อจิ่น รินน้ำมาสองแก้ว แก้วหนึ่งวางไว้ตรงหน้าของเสิ่นเผยซวน ถาม “คุณจะสามารถกลับมาได้เมื่อไหร่?”

“ประมาณหนึ่งเดือน”เสิ่นเผยซวนตอบกลับ

หลินซินเหยียนพยักหน้า เธอดื่มน้ำเข้าไปหนึ่งคำแล้วถาม “ครั้งนี้กลับมากี่วัน จะกลับไปเมื่อไหร่?”

“ก่อนหน้านี้ยุ่งมาก พอเรียบร้อยหลายวันนั้นก็มีเวลาว่างไม่น้อยเลย น่าจะเพิ่มได้อีกหนึ่งวัน วันอังคารค่อยกลับไป ครั้งนี้กลับไปกลับมาอีกทีก็คงจะเกือบจบการเรียนครั้งนี้แล้ว”เสิ่นเผยซวนพูด

“รู้ว่าคุณยุ่งมาก แต่ว่าถึงจะยุ่งยังไงก็ต้องหาเวลามาอยู่กับซางหยูสักหน่อยนะ”ครั้งที่แล้วที่ซางหยูมา หลินซินเหยียนดูว่าเธอมีอะไรอยู่ในใจ แต่ก็ยิ้มตลอดเวลา แต่ก็ใจลอยอยู่บ่อยๆ

เสิ่นเผยซวนพยักหน้าพูด “ฉันรู้”

“มาทานข้าวเถอะ” ป้าหยูยกอาหารที่ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วมาวางบนโต๊ะ วันนี้ในบ้านเงียบเหงา วันนี้วันหยุดจงฉีเฟิงพาลูกสองคนไปศูนย์วัฒนธรรม ไม่กลับมากินข้าว จงจิ่งห้าวมีไปเข้าสังคมก็เลยไม่กลับมาเหมือนกัน

ก็เลยดูเหมือนเงียบเหงาอยู่ไม่น้อย

พอทานข้าวเสร็จเสิ่นเผยซวนก็กลับไป พออยู่ในรถเขาพบว่าตัวเองไม่มีที่ไป กลับบ้านไปก็ไม่มีใคร ซางหยูเองก็ไม่อยู่ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความหาซางหยู “กินข้าวกลางวันหรือยัง?”

ซางหยู่กำลังอยู่ที่โรงอาหาร สั่งอาหารอะไรก็ไม่อยากอาหาร พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพอเห็นว่าเป็นข้อความจากเสิ่นเผยซวน เธอก็ดีใจขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าจะโกรธที่เสิ่นเผยซวนไม่ยอมติดต่อมาเลย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีกับเขา ข้อความเพียงข้อความเดียวก็ทำให้เธอดีใจได้มากขนาดนี้

ดูข้อความแล้วเธอจงใจตอบกลับไปอย่างเย็นชาสองคำ【กินแล้ว】

เสิ่นเผยซวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี บอกว่าผมคิดถึงคุณ? เลี่ยนไป อีกอย่างซางหยูเรียนอยู่ ดังนั้นเลยถาม【กินอะไรเหรอ?】

ซางหยู “……”

ผู้ชายคนนี้ เป็นพวกตายด้านหรือยังไง?

เธอระงับความโกรธไว้และตอบกลับ【ถั่ว,เนื้อหมูผัดขิง,เต้าหู้】

เสิ่นเผยซวนรู้สึกว่าตัวเองนั้นน่าเบื่อมาก ถาม【ช่วงบ่ายมีเรียนกี่วิชา?】

ในใบหน้าของซางหยูเกิดแสงสว่างขึ้นมา ถาม【ทำไมเหรอ?】

เสิ่นเผยซวนพิมพ์บนหน้าจออย่างรวดเร็ว ฉันอยากจะเจอคุณ……

เขาลังเลอยู่สักพัก เปลี่ยน【ตอนเย็นพวกเราไปทานข้าวกันเถอะ】

ซางหยู “……”

ไอ้ผู้ชายผีทะเล!

【มีเรียนเยอะไม่มีเวลา】หลังจากที่ซางหยูตอบกลับไปก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ตอนแรกที่ไม่อยากอาหาร ตอนนี้ยิ่งไม่อยากอาหารเข้าไปใหญ่

หวางทิงเสว่เข้ามาหา “ซางหยู พวกเราไปเดินเล่นซื้อของกันเถอะ อีกอย่างก็ไม่มีเรียนแล้วด้วย”

ซางหยูไม่ได้อยากไป ไม่มีอารมณ์เดินเล่นซื้อของ

ถามเธอ “คุณหาที่ฝึกงานเรียบร้อยหรือยัง?”

หวางทิงเสว่ส่ายหน้า “ยังเลย แล้วคุณล่ะ?”

“ฉันอยากไปหุ้ยหงเจิ้งเชวี่ยน”ซางหยูเรียนด้านการเงิน ดังนั้นจะอยากจะสะสมประสบการณ์กับบริษัทที่เกี่ยวข้อง

แต่ว่าบริษัทนี้เข้ายากมาก ไม่มีใครเข้าได้เลย

“ไปบอกสามีคุณซิ เขาจะต้องมีเส้นสายอย่างแน่นอน” หวางทิงเสว่พูดด้วยความอิจฉา “เฮ้อ อิจฉาคุณจริงๆเลย มหาลัยยังไม่ทันจะจบก็แต่งงานซะแล้ว เป็นฉันเป็นคุณนะ ฉันไม่เรียนแล้ว ตรงกลับไปเป็นแม่บ้านที่บ้าน ให้กำเนิดลูกชายสั่งสอนลูกสาวดูแลสามี ก็ดีอยู่เหมือนกัน”

ซางหยูมองเธอ “ฉันไม่ได้อยากเป็นแม่บ้าน”

เธอต้องการที่จะเป็นคนที่เท่าเทียมกับเสิ่นเผยซวนได้

เมื่อก่อนเธออยากจะเปลี่ยนสาขาวิชาเพื่อที่จะไปสอบตำรวจ ตอนนี้เธอคิดว่าสองคนทำงานเหมือนกันนั้นจริงๆแล้วอาจจะไม่ใช่เรื่องดี ดังนั้นเธอเลยเรียนสาขาวิชาเดิม

“ซางหยู ฉันเลี้ยงชานมคุณ ไปเป็นเพื่อนเดินเล่นซื้อของหน่อยนะ” หวางทิงเสว่กอดรัดแขนของของซางหยูเอาไว้ “ฉันไปคนเดียวมันน่าเบื่อนะ”

ซางหยูเม้มริมฝีปาก

“ฉันเลี้ยงชานมคุณสองแก้วเลย ตกลงไหม?”

ซางหยูมองไปที่เธอแล้วพูด “ก็ได้ ชานมแก้วเดียวก็พอแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นรีบทานข้าวเร็ว”หวางทิงเสว่เร่งซางหยู ให้เธอรีบกิน จากนั้นจะได้รีบไปเดินเล่นกัน

ซางหยูหยิบตะเกียบขึ้นมา มองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ ไม่เห็นว่ามีข้อความอะไร เธอจับโทรศัพท์ใส่เข้าไปในกระเป๋า ก้มหน้ากินข้าว

กินข้าวเสร็จหวางทิงเสว่ก็ใช้แอปเรียกรถ ออกจากประตูโรงเรียนพวกเธอก็นั่งรถ ซางหยูคิดว่าหวางทิงเสว่บอกว่าจะกลับไปถนนคนเดินถาวหยวนเดินเล่นซื้อของ ที่นั่นมีขายไปหมดทุกอย่าง และราคาก็ถูกด้วย ไม่คิดว่าหวางทิงเสว่นั้นต้องการที่จะไปห้างสรรพสินค้าในเมือง

พวกเธอเป็นนักเรียนมหาลัย จึงไม่ได้มีเงินมากมายอะไร

เสื้อผ้าในห้างสรรพสินค้าแพงเกินไป

ซางหยูถามเธอ “คุณอยากซื้ออะไร?”

“ซื้อชุดที่เหมือนแบบนั้นสักหนึ่งชุด เอาไว้ใช้ตอนสมัครงาน” หวางทิงเสว่พูดขณะที่หันมามองเธอ “คุณไม่ซื้อเหรอ?”

ซางหยูส่ายหน้า “ฉันมีแล้ว”

“คงไม่ใช่ว่าคุณซื้อมาจากถนนคนเดินถาวหยวน?” หวางทิงเสว่จับจ้องมาที่เธอ

ซางหยูซื้อมาจากถนนคนเดินถาวหยวน เธอไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรไม่ดี “ฉันคิดว่าไม่ได้แย่อะไรนะ เหมาะกับฉันดี”

เธอยังไม่มีงานทำ ไม่มีความจำเป็นจะต้องสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม จะดูเสแสร้งไปหน่อย

เธอไปบริษัทก็เป็นเด็กฝึกงานเหมือนกัน สวมเสื้อผ้าดีเกินไปจะไม่เหมาะกับฐานะของเธอ

หวางทิงเสว่ไม่ได้คิดแบบนั้น เธอคิดว่าเสื้อผ้าบนร่างกายนั้นจะสามารถทำให้คนมีความมั่นใจขึ้นมาได้ “สามีของคุณไม่ได้ให้เงินคุณเหรอ?”