เสิ่นเผยซวนเอ่ยออกมา “ดีใจมาก”

เสื้อผ้าที่อยู่บนร่างของซางหยูถอดออกไปจนหมดแล้ว ตอนนี้บนร่างของเธอไม่มีเสื้อผ้าอยู่แล้ว ถูไถไปที่อมกอดของเขาไปอย่างซุกซน ขยิบตาพลางเอ่ยถามออกไป “ดีใจมาก? แสดงออกมาให้ฉันดู”

เสิ่นเผยซวนมองไปที่เธอ รูม่านตาเปลี่ยนมามีสีดำสนิท มีความรู้สึกบางอย่างกำลังขับเคลื่อนอยู่ แต่ก็ได้ควบคุมเอาไว้ “เมื่อกี้เพิ่งตากฝนมา…อย่าซน”

ครั้งที่แล้วกลับไปซางหยูให้เขานอนบนโซฟา ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน ตอนนี้มายั่วเย้าเขา เขาจะทนไม่ไหวเอาได้

ในทันใดนั้นเองซางหยูก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เบิกตากว้างออกมา “ทำยังไงดี? โทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ของฉันหายไปหมดแล้ว กระเป๋าตังค์ฉันยังมีบัตรธนาคารที่คุณให้ฉันอยู่ด้วย รหัสก็ยังง่ายเสียขนาดนั้น จะถูก…”

“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ผมจะไปแจ้งหายที่ธนาคาร ส่วนโทรศัพท์พรุ่งนี้ผมจะไปซื้อใหม่ให้คุณอีกเครื่อง” น้ำเสียงของเสิ่นเผยซวนจริงจัง “คุณมาถึงแม้ว่าผมจะดีใจ แต่ครั้งหน้าอย่าเป็นอย่างนี้อีก จะต้องแจ้งผมมาก่อน ไม่อย่างนั้นคุณผู้หญิงเพียงลำพังมันอันตรายเกินไป”

“คุณกำลังเป็นห่วงฉันเหรอ?” ซางหยูเงยหน้าขึ้นไป

เสิ่นเผยซวนหลุบตาลง ปลายนิ้วถูบนแก้มของเธอ ผิวของเธอยังเย็นอยู่บ้าง “แน่นอนอยู่แล้ว คุณเป็นภรรยาของผมนี่”

สายตาของซางหยูทอดมองไปยังสายตาของเขาที่มีความอ่อนโยนออกมามากยิ่งขึ้น ยกริมฝีปากขึ้นมาเบาๆ โอบรัดลำคอของเขาแล้วเอาริมฝีปากประชิดเข้าไป

ริมฝีปากทั้งสองแนบชิดกัน เสิ่นเผยซวนลังเลขึ้นมา สายตาที่อ่อนโยนกวาดมองใบหน้าของซางหยู หัวใจของเขาสั่นรัวออกมาเล็กน้อย ภายใต้รูรับแสงที่ไม่ได้สว่างเลย ความสวยน่ารักอันเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่เห็นในยามปกติไปบ้างของซางหยู เสิ่นเผยซวนเห็นเธอที่อยู่ใกล้กันมากๆ อดไม่ได้ที่จะตอบสนองกลับไปอย่างรุนแรง

ทั้งสองคนโอบกอดกันไปอย่างร้อนแรง

ผ้าห่มที่ปกคลุมอยู่บนร่างของซางหยู ค่อยๆร่วงลงไปช้าๆ เผยผิวที่ขาวเนียนละเอียดออกมา เพียงแต่มันได้แฝงไปด้วยความเย็นอยู่บ้างเล็กน้อย

เธอพาร่างแนบเข้ากับเสิ่นเผยซวนแน่น อย่างนี้มันจะสามารถอบอุ่นขึ้นมาได้สักหน่อย

การหายใจของเสิ่นเผยซวนติดขัดขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ เรียกชื่อเธอไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

ซางหยูตอบกลับไปอย่างนิ่มนวล “ฉันคิดถึงคุณ…” เสียงพูดเพิ่งจะหลุดออกไปก็ได้จามออกมาอย่างไม่ถูกเวล่ำเวลา น้ำลายพ่นลงไปบนหน้าของเสิ่นเผยซวนไปหมด

สีหน้าของเธอได้แดงออกมาทันที แล้วก็รีบเข้าไปเช็ดหน้าให้เขาเสียให้วุ่น “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ…”

บรรยากาศที่ดีอย่างนี้ ก็ได้ถูกเธอจามทำลายบรรยากาศไปเสียแล้ว

ตัวเธอเองรู้สึกอารมณ์เสียไปหมด

เสิ่นเผยซวนจับมือที่กำลังเช็ดหน้าให้ตนไปอย่างตะลีตะลานเอาไว้ ยิ้มพลางเอ่ยออกมา “ไม่เป็นไร”

เขาเอาผ้าห่มพาดลงไปบนร่างของซางหยูใหม่อีกครั้ง ประคองเธอนอนลงไป “คุณนอนสักงีบ ผมออกไปข้างนอกสักหน่อย”

“ฉันไม่เป็นไร… ฮัดชิ้ว——” คำพูดของซางหยูยังไม่ทันได้พูดจบก็ได้จามออกมาอีกครั้ง

เสิ่นเผยซวนแตะหน้าผากเธอดู ดูเหมือนว่าจะไม่แน่ใจนัก จึงใช้หน้าผากกดลงไปวัดอุณหภูมิของเธอ จากนั้นคิ้วของเขาก็ได้ขมวดออกมาเล็กน้อย “คุณคงจะไข้ขึ้นแล้ว”

ตัวซางหยูเองก็ได้ยกมือขึ้นมาแตะดูด้วยเหมือนกัน “ไม่หรอกมั้ง?”

เธอรู้สึกไม่ร้อนเลย

เสิ่นเผยซวนลุกขึ้น “ตัวคุณเองสัมผัสออกมาไม่ได้หรอก”

เขาดึงผ้าห่มเอาไว้ให้เรียบร้อย “ผมออกไปซื้อยามาสักหน่อย คุณนอนพักให้ดีๆ”

ซางหยูเอ่ยออกมา “ไม่ต้องหรอกฮัดชิ้ว…”

ราวกับว่าร่างกายมันไม่ไว้หน้าเธอเลย

เสิ่นเผยซวนโน้มตัวลงมาจูบหน้าผากเธอไปเบาๆ “เป็นเด็กดี ผมจะรีบกลับมา”

ซางหยูพยักหน้าออกมา แล้วเอ่ยออกมาว่า “งั้นก็เร็วหน่อยนะคะ”

เสิ่นเผยซวนไม่อยู่ข้างๆ เธออยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้มันไม่มีความรู้สึกปลอดภัยอยู่เลย

“อืม ผมจะรีบกลับมาโดยเร็ว” พูดจบเสิ่นเผยซวนก็หยิบกุญแจรถออกจากห้องไป ซางหยูมองเขา “อย่าลืมเอาร่มไปด้วย”

เสิ่นเผยซวนส่งเสียงอืมไปคำนึง พลางถือร่มออกไป

เขาเดินออกไปสักพักซางหยูก็เริ่มรู้สึกไม่สบายตัวขึ้นมา ทั้งๆที่อยู่ในผ้าห่มแล้วก็ยังรู้สึกหนาวอยู่เลย เธอขดตัวลงเล็กน้อย

สายตากวาดมองไปรอบๆห้อง ในใจคิดไปว่านี่ก็คือที่พักของเสิ่นเผยซวน

ในตู้แขวนเสื้อผ้าแค่ไม่กี่ตัวเอาไว้อย่างง่ายๆ บนโต๊ะได้วางกระติกน้ำร้อนกับแก้วชาเอาไว้ใบนึง ภายในห้องทั้งหมดดูเรียบง่ายอย่างมาก

ซางหยูรู้สึกว่าร่างกายมันหมดแรงลงไปเรื่อยๆ เธอจึงนอนรอเสิ่นเผยซวนกลับมาด้วยความอ่อนเพลีย

ผ่านไปหลายชั่วโมงเสิ่นเผยซวนก็ได้กลับมา ตอนนี้ก็เป็นเวลาค่อนคืนไปแล้ว ร้านค้าแทบจะทุกร้านปิดกันไปหมดแล้ว

เขาถ่อไปหลายที่กว่าจะซื้อยามาได้

ตอนที่กลับมาซางหยูก็ได้นอนหลับไม่ได้สติไปแล้ว

เสิ่นเผยซวนรินน้ำอุ่น เอายาวางลงไปบนโต๊ะแล้วถึงจะปลุกซางหยูให้ตื่นขึ้นมา

ซางหยูลืมตาออกมาอย่างสะลึมสะลือ เสิ่นเผยซวนประคองเธอขึ้นมา ก็ได้พบว่าบนร่างเธอร้อนมาก ริมฝีปากแนบลงไปบนหน้าผากของเธอ เห็นได้ชัดว่าร้อนกว่าตอนที่เขาแตะไปเมื่อกี้นี้เยอะเลย เขาเอ่ยออกไปเสียงเบา “ผมซื้อยามาแล้ว คุณกินยาให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยนอน”

“ฉันอยากนอน” ซางหยูม้วนตัว เสิ่นเผยซวนพูดกล่อมเธอ “เป็นเด็กดี”

เขายื่นยาจ่อไปข้างๆริมฝีปากของซางหยู ซางหยูอ้าปากอมมันเข้าไป ก่อนจะคิ้วย่นออกมาเล็กน้อย “ขมมาก”

“ดื่มน้ำเข้าไปสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว” เสิ่นเผยซวนส่งน้ำไปที่ริมฝีปากของเธอ ซางหยูอ้าปากดื่มน้ำไปสองอึกใหญ่ ให้ยาที่อยู่ในปากไหลลงไป รสขมเองก็ได้เจือจางไปเยอะเลยเหมือนกัน

เสิ่นเผยซวนส่งไปให้เธออีกสองเม็ด “กินอีกสองเม็ดนี้ให้เสร็จ”

ซางหยูออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดเขา “ไม่กินได้มั้ย”

เสิ่นเผยซวนพูดออกมา “ไม่ได้ คุณป่วยแล้ว”

“งั้นคุณก็ป้อนฉัน” ซางหยูกลัวว่าเขาไม่เข้าใจ จึงเอ่ยออกมาว่า “ใช้ปากป้อนฉัน”

ยานี้ละลายในปาก เสิ่นเผยซวนเอ่ยพูดออกมา “อย่างนั้นมันจะยิ่งขม”

“ฉันก็อยากให้คุณขมไปพร้อมกับฉันด้วย คุณไม่ยินดีเหรอ?” ซางหยูเอ่ยออกมาอย่างแสร้งทำเป็นโกรธออกมา

เสิ่นเผยซวน “…”

ซางหยูหยิบเม็ดยาที่อยู่ในมือของเขามาวางอยู่ที่ระหว่างริมฝีปากทั้งสองของเขา จากนั้นก็ประกบริมฝีปากของตัวเองลงไป “อย่างนี้มันก็จะไม่ละลาย”