เสิ่นเผยซวนหลุบตาต่ำลง ไม่ขยับไปชั่วขณะ

ซางหยูทอดถอนหายใจออกมา “ไม่ยินดีก็ช่างมัน”

เธอยื่นมือออกไปเพื่อเอายาลงมา แต่ผลสุดท้ายจู่ๆเสิ่นเผยซวนก็โน้มตัวลงมา สายตาสบเข้ากับเธอ ซางหยูกลืนน้ำเข้าไปคำแล้วคำเล่า “เอ่อ ฉันก็แค่ล้อคุณเล่นอุ๊บ——“

เธอเพิ่งจะอ้าปากริมฝีปากของเสิ่นเผยซวนก็แนบเข้ามา เม็ดยาติดอยู่ที่บนริมฝีปาก เสิ่นเผยซวนใช้ปลายลิ้นกดมันเข้าไปในปากของเธอ

ท่าทางการกินยาไปอย่างนี้กลืนลงไปได้ยาก ละลายในปากของซางหยูในช่วงเวลาสั้นๆ ความขมนั้นนะ ทำใบหน้าเล็กของเธอย่นเข้าด้วยกัน ใช้แรงผลักเสิ่นเผยซวนออกไป “รีบเอาน้ำมาให้ฉันเร็ว ขมจะตายอยู่แล้ว”

เสิ่นเผยซวนส่งน้ำไปให้เธอ ซางหยูกรอกน้ำไปสองอึกใหญ่เพื่อให้เม็ดยาที่ละลายอยู่ในช่องปากไหลลงไป

เห็นสภาพเธอย่นคิ้วออกมา เสิ่นเผยซวนก็คิดว่ามันน่ารักมาก ยื่นมือออกไปไล้ปลายจมูกของเธอ “หลังจากนี้ยังจะซนอีกมั้ย?”

ซางหยูยู่ปากออกมา ถลึงตาใส่เขาไป “บ้า!”

พูดจบก็คลุมผ้าห่มนอน เสิ่นเผยซวนดึงผ้าห่มพลางเอ่ยออกมาว่า “อย่างนี้มันจะทำให้รู้สึกอุดอู้”

“ใครใช้ให้คุณมายุ่งกัน” ซางหยูยังคงไม่เลิกผ้าห่มออก แต่ได้ส่งเสียงอู้อี้ออกมา

เสิ่นเผยซวนไม่ได้ฝืนบังคับเธอ ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ตอนที่ออกมาซางหยูเหมือนจะนอนหลับไปแล้ว พอที่จะได้ยินเสียงการหายใจที่แผ่วเบาได้รางๆ เขาค่อยๆย่องไปยังข้างเตียงนอนแล้วก้มตัวลงไปดึงผ้าห่มที่เธอคลุมไปถึงหัวมา

“อืม——“

ซางหยูนอนหลับไปเหมือนกับได้ยินการเคลื่อนไหวจึงได้พลิกตัวไปอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก หน้าหันมาทางเสิ่นเผยซวนพอดี เธอกินยาลดไข้ไปและยังคลุมอยู่ในผ้าห่มด้วยอีก บนร่างก็เลยมีเหงื่อออกมา

เส้นผมสีดำติดอยู่บนใบหน้า เสิ่นเผยซวนยื่นมือออกไปปัดผมที่อยู่บนหน้าของเธอออก แตะไปที่หน้าผากของเธอก็สามารถรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่ลดลงไปแล้ว

เขาไปเอาผ้าขนหนูที่แช่น้ำอุ่นบิดเอาน้ำออกมาผืนนึง เช็ดหน้าให้เธอ สายตาสัมผัสได้ถึงผิวบนลำคอของเธอ ด้านบนก็มีเหงื่อไหลซึมออกมาด้วย เสิ่นเผยซวนหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดให้เธอ ไม่รู้ว่ามีสาเหตุเพราะเธอเหงื่อออกหรือเปล่า ผิวถึงได้ดูอมชมพูออกมา

ด้านล่างกระดูกไหปลาร้าที่วับๆแวมๆออกมาเพียงพอที่จะสามารถสอดส่องเห็นทิวทัศน์ที่ได้ใช้ผ้าห่มปิดเอาไว้ได้พอดี

ลูกกระเดือกของเสิ่นเผยซวนขยับขึ้นลง เพียงไม่นานก็ได้เก็บสายตากลับไป เขาไปวางผ้าขนหนูลงไป ถือโอกาสใช้น้ำเย็นล้างหน้าไปสักหน่อย เมื่อได้สติมาบ้างแล้วก็ได้เดินออกไป เขาหยิบเอาผ้าห่มผืนบางมาผืนนึง นอนลงไปข้างๆซางหยู ไม่ได้เลิกผ้าห่มของซางหยูขึ้น

บนร่างของเธอไม่มีเสื้อผ้า กับอีแค่ผ้าห่มผืนนึงของเธอไม่ใช่ว่ากำลังหาเรื่องให้ตนไม่สบอารมณ์อยู่หรือไง?

ซางหยูในตอนนี้นอนหลับไปแล้วแต่ยังป่วยอยู่ ตนเองก็ไม่อาจทำอะไรลงไปโดยไม่สนร่างกายของเธอได้

ในใจทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แต่ก็ยังคงกระสับกระส่ายอยู่ พลิกตัวไปมานอนไม่หลับ เห็นหน้าของเธอ มักจะสามารถทำให้นึกไปถึงภาพที่เธอฝ่าฝนมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตนอยู่เสมอ มุมปากก็ได้แสยะขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เข้าไปประทับจูบลงไปบนหน้าผากของเธอ พลางเอ่ยออกไปเบาๆ “คุณมาได้ ผมคิดไม่ถึงเลย และยังมีความสุขมากเหมือนกัน”

อย่างน้อยๆก็พิสูจน์ได้ว่าผู้หญิงคนนี้ชอบเขา ถ่อมาเยี่ยมเขาเพียงลำพัง กระเป๋าตังค์หายตากฝน ตอนนี้ก็ยังป่วยอีก แท้จริงเพียงแค่จะมาเยี่ยมเขาเพียงเท่านั้นเอง

ใจของเสิ่นเผยซวนอ่อนปวกเปียกไปหมด ล้วนแล้วแต่จะเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ทั้งนั้น

เขาโอบซางหยูอยู่ในอ้อมแขนโดยมีผ้าห่มกั้นอยู่ ในใจคิดว่าเขาจะต้องปกป้องผู้หญิงคนนี้ให้ดีให้ได้

ฟ้าสว่างซางหยูคอแห้งตื่นขึ้นมา “น้ำ…”

เสิ่นเผยซวนตื่นขึ้นมาแล้ว เตรียมจะออกไปซื้ออาหารเช้าที่ข้างนอก ได้ยินเสียงพึมพำของซางหยูก็เดินเข้ามา เอ่ยถามออกไป “คุณพูดว่าอะไร?”

ซางหยูสะลึมสะลือ รู้สึกแค่เพียงในปากมันแห้งจนรู้สึกไม่สบายตัว “น้ำ”

เสิ่นเผยซวนไปรินน้ำมา ประคองเธอขึ้นมา ซางหยูถือแก้วน้ำมาดื่มเอง ดื่มหมดไปแก้วนึงก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมา

เธอลืมตาออกมา แสงอ่อนๆจากด้านนอกที่ทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามา “ฟ้าสว่างแล้ว?”

“เพิ่งจะหกโมงเอง คุณนอนอีกสักพักนึงผมจะไปซื้อของกินมาให้คุณสักหน่อย” เสิ่นเผยซวนวางแก้วลงไปบนโต๊ะแล้วเอ่ยออกไป

ซางหยูแตะหน้าผากของตัวเอง เสิ่นเผยซวนเอ่ยพูดออกมา “เมื่อคืนไข้ลดลงแล้วไม่ได้ขึ้นมาอีก”

เสิ่นเผยซวนตื่นขึ้นมาอันดับแรกก็ได้แตะหน้าผากของเธอดูไปแล้ว ตลอดคืนนี้ทั้งคืนไม่ได้มีไข้ขึ้นมา

ซางหยูเองก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาแล้วไม่น้อยเลย พลางเอ่ยออกมาว่า “ฉันไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน เสื้อผ้าของเมื่อวานก็เปียกไปหมดแล้ว วันนี้ฉันใส่อะไร?”

เสิ่นเผยซวนพูดออกมา “สายๆหน่อยผมจะไปซื้อให้คุณ”

ซางหยูยิ้มออกมา “งั้นก็ดี ชั้นในก็ต้องซื้อเหมือนกัน”

เสิ่นเผยซวนเข้าใจความหมายที่อยู่ในคำพูดของเธอโดยทันที สีหน้าที่แสดงออกมามันผิดไปจากปกติออกมานิดหน่อย เขาผู้ชายทั้งแท่งคนหนึ่งซื้อชุดชั้นในผู้หญิง จะยังไงก็รู้สึกกระดากใจจริงๆนั่นแหละ

“คุณไม่เต็มใจจะซื้อให้ฉัน?” ซางหยูเอ่ยถามออกมา

เสิ่นเผยซวนส่ายหน้าออกไปทันที “เปล่า”

ซางหยูยิ้มออกมา “งั้นลำบากคุณแล้ว ฉันหิวแล้วคุณไปซื้อของกินมาให้ฉันด้วย”

เสิ่นเผยซวนดึงผ้าห่มขึ้นไปบนร่างของเธอ “อืม คุณนอนอีกสักพักนึง”

ซางหยูพยักหน้าออกมา เสิ่นเผยซวนหยิบกุญแจรถออกจากห้องไป ฟ้าโปร่งขึ้นมาแล้ว บนพื้นถนนไม่มีน้ำท่วมขังอยู่แล้ว เพียงแต่พื้นถนนยังเปียกชื้นอยู่เท่านั้น

ซางหยูนอนไม่หลับก็ลุกตื่นขึ้นมาหาเสื้อเชิ๊ตของเสิ่นเผยซวนมาตัวนึงมาสวมเอาไว้ก่อน เธอไปเอาเสื้อผ้าเปียกที่ตนถอดเอาไว้เมื่อวานมาซักให้สะอาด เห็นผ้าของเสิ่นเผยซวนก็ได้ถือโอกาสเอามาซักไปด้วยเลย

เสิ่นเผยซวนกลับมาซางหยูก็ซักผ้าเสร็จพอดี ยกออกไปตากที่ระเบียงเล็กๆที่อยู่ในห้องนอน

เสิ่นเผยซวนวางของในมือลงแล้วเดินเข้ามา “ให้ผมตากเองดีกว่า”

ซางหยูพูดออกมา “ฉันดีขึ้นแล้ว…”

เสิ่นเผยซวนคว้าเสื้อผ้าที่อยู่ในมือของเธอไปโดยที่ไม่ปล่อยให้เธอได้อธิบายอะไร ดึงเธอเข้าห้องนอนไป แล้วยังดึงผ้าห่มผืนบางที่ตนห่มไปเมื่อคืนผืนนั้นมาห่อหุ้มร่างของเธอเอาไว้ ซางหยูมีใบหน้างงงวยออกมา “ฉันดีขึ้นแล้ว คุณห่อตัวฉันเสียแน่นขนาดนี้ก็ร้อนแย่สิ”

เธอดิ้นพยายามที่จะสลัดผ้าห่มออกไป เสิ่นเผยซวนก็ไม่ยอม

ซางหยูเงยหน้าขึ้นมองเขา “ทำไมอ่ะ?”