ซางหยุก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย แม้ว่าอายที่จะพูด แต่ทุกคนก็รู้ว่า นี่เป็นการยอมรับโดยปริยาย
หลินซินเหยียนเอ่ยปากพูดก่อน “ขอแสดงความยินดีด้วยนะ”
ฉินยายังดึงสติกลับมาไม่ได้ และส้กพักจึงค่อยแสดงความยินดี หลินซินเหยียนเป็นแม่ของลูกสามคนแล้ว และตอนนี้ซางหยูก็มีลูกแล้ว
มีเพียงเธอกับซูจำานไม่มี เธอหันไปมองซูจำน เห็นเสิ่นเผยซวนเป็นพ่อคนแล้ว อยากดูว่าเขาจะแสดงสีหน้าแบบไหน
อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของซูจำนนั้นนิ่งสงบมาก อันที่จริง เมื่อเขาได้ยินมันเป็นครั้งแรก เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พูดให้ถูกคือ ‘อิจฉา’
“อิจฉา” ทั้งสามคน มีแต่เขามีลูกไม่ได้
แต่ในไม่ช้าเขาก็คิดได้ว่า นี่คือชีวิตของเขา ไม่มีอะไรน่อิจฉาหรือริษยา ถ้ำไม่มีลูก เขาก็สามารถใช้ชีวิตโลกของคนสองคนกับฉินยา นอกจากนี้ ยุคนี้มี DINK
มากมาย เขาไม่มีลูกก็ไม่เห็นเป็นอะไร
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่สามารถปล่อยให้ฉินยาเห็นว่าอารมณ์ของเขาเป็นอย่างไร เขารู้ ความเซนซิที่ฟของฉินยาเป็นอย่างตึ ดังนั้นเขาจึงคำนึงถึงความรู้สึกของฉิน
ยามากกว่าเดิม
ในเวลานี้ เขายิ้มอย่างสดใส และพูดติดตลกว่า “วันนี้ถือว่าเสิ่นเผยชวนมีโชคสองชั้นเลย อาชีพการงานของเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และครอบครัวของเขามีความ
สุข ตอนนี้ครอบครัวกำลังจะเป็นสามคน ช่างเป็นผู้ชนะในชีวิตจริง กับสิ่งเหล่านี้ ผมต้องขอแสดงความยินดีกับเขา ‘
ซูจำานลุกขึ้นหยิบแก้วอีกใบมาวางไว้หน้าเสิ่นเผยซวน เทเหลำาเต็มแก้ว เดิมที่เสิ่นเผยซวนมีแก้วหนึ่งแก้ว บวกกับแก้วของซางหยู ตอนนี้ชูจ้านเทให้เขาอีกแก้ว รวมเป็น
ทั้งหมด สามแก้ว ซูจ๋านหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา “ผมหนึ่งแก้ว คุณสามแก้ว”
เสิ่นเผยซวนเงยหน้าขึ้น “ทำไมคุณแก้วเดียว ผมต้องสามแก้วด้วย?”
ซูจำานมองเขาอย่างเย็นชา “ทำไม คุณมีโชคสองชั้น คุณไม่ควรดื่มสามแก้วหรือ?ผมอวยพรอย่างจริงใจ คุณไม่รับมันไว้หรือ?
เสิ่นเผยซวน”…”
นี่มันเหตุผลบ้าๆอะไรกัน?
ได้ เขาเถียงไม่ไหวซูจ้าน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงดื่มเท่านั้น
ซูจำานชนแก้วกับเสิ่นเผยซวนดื่มไปหนึ่งคำ เสิ่นเผยซวนดื่มเสร็จ ครั้งที่สองที่ชนแก้ว ซูจ้านดื่มแค่หนึ่งคำอีกครั้ง เสิ่นเผยซวนดื่มไปอีกแก้ว และครั้งที่สามที่ชนแก้วกัน
ซูจ๋านดื่มที่เหลือหมดแล้วเสิ่นเผยชวนก็ดื่มแก้วสุดท้ายจนหมด
วางแก้วลง ซูจันขยันข้นมาก ยุ่งกับการเติมแก้วที่สามของเสิ่นผยชวน และพูดกับจจิ่งห้าวและหลินซินเหยี่ยนว่า “วันนี้เป็นวันดีของเสิ่นเผยซวน พวกคุณควรแสดง
ความยินดีนะ”
เสิ่นเผยซวนเหลือบมองแก้วเหล้าที่อยู่ข้างหน้าเขา แล้วจ้องไปที่ซูจ้าน”อย่าให้ผมมีโอกาสนะ”
ซูจ้านยิ้ม “คาดว่าคุณคงไม่มีโอกาส อยากเล่นงานผม รอชาติหน้านะ”
“ระวังรักสนุกทุกข์ถนัดนะ”
“หากชีวิตมีอุปสรรคก้าก้าแปดสิบเอดอย่าง งั้นผมก็คงพันทุกข์แล้ว ที่เหลือก็เป็นวันที่ดี มีคำกล่าวที่ว่า ขมชื่นก่อนค่อยหวานที่หลัง ผมได้ผ่านทุกข์ทั้งปวงแล้ว และต่อ
จากนี้ผมจะมีชีวิตที่ดี” ซูจ้านเทแก้วให้ตัวเอง หยิบมันขึ้นมาแล่วชนแก้วของฉินยา “เราสองคนดื่มกันหนึ่งแก้ว”
ฉินยาเหลือบมองเขา ยกริมฝีปากขึ้นและดื่มกับเขา
ซูจำานวางแก้วลงมองไปที่หลินซินเหยียน”พี่สะใภ้ คุณรีบแสดงความยินดีกับเขาสิ เป็นโอกาสหายากที่จะดให้เขาดื่มแล้วเขายังปฏิเสธไม่ได้ มิฉะนั้น พลาดโอกาสนี้ไป
ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว ”
หลินซินเหยียนหัวเราะและกล่าว “ใช่ ปกติผยซวนเป็นคนหนักแน่น แม้ความรักจะมาช้ไปหน่อย แต่ได้เจอคนที่ใช่ ตอนนี้เก็บเกี่ยวได้ทั้งความรักและการงานหน้าที่
เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมยินดี”
เธอหยิบแก้วขึ้นมาและมองที่เสิ่นเผยซวน”ฉันขอแสดงความยินดีกับคุณ”
เสิ่นเผยซวนหยิบแก้วขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ “พี่สะใภ้ ทำไมคุณก็..”
“อย่าพูดเหลวไหล ดื่มเลย ดื่มเร็วๆ” ซูจัานจับกันแก้วของเขาแล้วเทลงไปในปากของเขา
ทำให้ทุกคนหัวเราะเสียงดั่ง
มื้ออาหารนี้จบลงด้วยดี แต่เสิ่นเผยซวนดื่มมากเกินไป หลินซินเหยียนดื่มกับเขา จงงห้าวดื่มกับเขา และซูจ้านกล่าวว่า “ผมคิดว่าผมต้องบอกกับคุณ ผมแสดงความ
ยินดีกับคุณด้วยความจริงใจ ขอแสดงความยินดีกับคุณอีกครั้ง”
เพราะแบบนี้ เสิ่นเผยซวนดื่ไปอีกสามแก้ว ดังนั้นเขาจึงดื่มมากเกินไป
หลังจากเรียกคนบริการขับให้มา ซูจ๋านและฉินยาจะอยู่ช่วยหลินซินเหยี่ยนทำความสะอาด แต่หลินซินเหยียนให้พวกเขากลับไป
“มันตึกมากแล้ว คุณทำคนเดียวเมื่อไหร่จะทำเสร็จ” ฉินยากำลังจะเริ่ม หลินซินเหยียนเอามือของเธอออก “อย่าเลย กลับไปกับซูจ้านเถอะ พวกนี้ฉันเก็บกวาดหน่อย
แล้วเอาออกไปทิ้ง ไม่มีอะไรให้ล้างมากนัก คุณว่าอยากกลับเมืองCไม่ใช่เหรอ รีบกล้บไปพักผ่อนเถอะ”
“โอเค” หลินซินเหยียนพูดขนาดนี้แล้ว และเธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
จงจิ่งห้าวกำลังคุยกับซูจ้านในห้องนั่งเล่น
ความหมายประมาณว่าช่าวหยุนอายุมากแล้ว ดังนั้นให้เขาดูแลให้มากหน่อย
ซูจ้านกล่าวอย่างชัดเจน
คนบริการขับรถมาแล้ว ซูจำานและฉินยาออกไป หลินซินเหยียนเรียกพวกเขาไว้ “ฉินยา ซูจ้าน…
“พี่สะใก้มีอะไรหรือเปล่า?” ซูจ้านหันกลับมามอง
เดิมที่หลินซินเหยียนต้องการพูดเรื่องขอให้ขาช่วยดูแลลูกน้อยแต่เนื่องจากการป่วยของจงฉีเฟิง เธออยากให้ลูกของเธออยู่กับจงฉีเฟิง ดังนั้นเรื่องนี้จึงต้องถูกเลื่อน
ออกไป
“ไม่มีอะไร เดินทางปลอดภัยนะ”
รอให้สิ่งต่างๆมาถึงจุดนั้นค่อยมาคุยกัน
“เข้าใจแล้ว งั้นเราไปละนะ”
หลินซินเหยียนโบกมือ “ไปกันเถอะ”
เมื่อพวกเขาไปกันหมด ทั้งวิลล่าก็งียบลง หลินซินเหยี่ยนกำลังเคลียร์โต๊ะและจงจิ่งห้าวก็เดินเข้ามา “ผมช่วยคุณ”
หลินซินเหยียนไม่ให้ช่วย”เดี๋ยวก็เลอะเทอะหมดหรอก”
เธอเงยหน้าขึ้น “คุณเป็นไหม?”
“สามารถเรียนรู้ได้” สีหน้าท่าทางของเขาจางๆ และไม่มีความอบอุ่นใด ตั้งแต่จงฉีเฟิงป่วย เขาก็ไม่เคยยิ้ม
หลินซินเหยียนรู้ว่าเขารู้สึกไม่สบายใจ ดังนั้นจึงถอนหายใจและพูดว่า “ช่วยฉันทิ้งมันลงในถังขยะข้างนอกหน่อย”
เธอเก็บกวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงในถุงขยะแล้วส่งให้จงจิ่งห้าว
ฟ้าคืนนี้มีดมาก แสงยามค่ำคืนเหมือนน้ำ
จงจิ่งห้าวกลับมาหลังจากทิ้งขยะ โต๊ะอาหารถูกเซ็ดทำความสะอาดจนสะอาด หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าอ่างล้างจานเพื่อล้างแก้ว
เขาซิดเข้ามาจากด้นหลังและโอบเอวของเธอโดยไม่มีร่องรอยของเสน่ห์หาใดๆ แต่เพียงต้องการกอดเธอ
หลินซินเหยียนไม่ขยับ ปีดน้ำเล็กลง มีเพียงสายน้ำบางๆ เธอจับแก้วลงในน้ำเพื่อล้าง พร้อมกับเสี่ยงน้ำ พูดว่า “ทิวทัศน์ของชีวิตไมใช่มีแค่วันที่สดใสเท่านั้น มันยังมีวัน
ที่ฟ้าพายุฝนบุกเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว แต่ไม่ว่าจะมีดมนแค่ไหนฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ”
เธอเงยหน้าขึ้น ใกล้เกินไป คิ้วของเธอผ่านมุมตาของเขา
จงจิ่งห้าวหยิบแก้วในมือของเธอออกแล้วปิดน้ำ “นั่งคุยกับผมสักพัก”
เขาพาหลินซินเหยี่ยนไปที่ห้องนั่งเล่นและนั่งบนโซฟ แสงฟสว่างสว่ ทำให้ห้องสว่างสวเหมือนเวลากลางวัน แต่บรรยากาศที่หนักหน่วงรอบตัวพวกเขา ดูเหมือนแรง
ดันต่ำ ไม่ได้สว่างเพราะแสงไฟ
ในอีกด้านหนึ่ง ซางหยูและเสิ่นเผยซวนไปถึงที่บ้านของพวกเขา
เสิ่นเผยชวนดื่มมากไป และซางหยูไม่สามารถพยุงเขาไร้ได้ ชายหนุ่มที่บริการขับรถแทนขาใจดีมากและช่วยเธอส่งเสิ่นเผยซวนเข้าไปในบ้าน
หลังจากวางเสิ่นเผยซวนไว้บนเตียงแล้ว ซางหยุก็เทน้ำหนึ่งแก้วให้เขา “ดื่มน้ำก่อนค่อยไปเถอะ”
“ไม่แล้ว” ชายหนุ่มบริการขับรถโบกมือแล้วจากไป ซางหยูนมาปิดประตู หลังจากกลับเข้าไปในห้อง เธอเอากะละมั่งตักน้ำแล้ววางไว้ช้างเตียง จากนั้นจึงถอดเสื้อผ้า
เสิ่นเผยซวน
เสิ่นเผยชวนอยู่ในความสะลืมสะลือ เขารู้สึกว่าเหมือนมีคนกำลังตึงเขา