“ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้น” หลินซินเหยียนถาม
ซางหยูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คุณเป็นคนมีธุรกิจของตัวเอง คุณสามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งใคร แต่ตอนนี้ ทำได้เพียงอยู่บ้านดูแลสามีและสอนลูก”
เธอรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับผู้หญิง ทำไมผู้หญิงต้องยืนหลังผู้ชาย
ครอบครัวจะดีหรือร้าย เป็นสิ่งที่คนสองคนสู้ด้วยกันไม่ใช่หรือ?
หลินซินเหยียนยิ้ม “มันขัดแย้งกันไหม?”
ซางหยูไม่เข้าใจ ถามว่า “ขัดแย้งกันตรงไหน?”
“คุณบอกว่าครอบครัวจะดีหรือไม่ดี ทั้งสองจำเป็นต้องพยายามด้วยกัน และคุณรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับผู้หญิงที่จะละทิ้งอาชีพการงาน นี่มันไม่ขัดแย้งกันเห
รอ?”หลินซินเหยี่ยนกล่าวหลังจากหยุดไปสักพัก “แม้ทั้งสองจะทุ่มทด้วยกัน ผู้ชายอยู่ข้างนอก ทำงานหนักคือกรทุ่มเข ผู้หญิงอยู่บ้านดูแลลูกและเลี้ยงดูผู้ใหญ่ มันคือการ
ทุ่มเทเช่นกัน ดังนั้นทั้งคู่ก็ทุ่มเทเพื่อครอบครัวไม่ใช่เหรอ?”
ซางหยูลองคิดดูก็เหมือนจะถูก “แต่ฉันไม่อยากพึ่งพิงเขาในการมีชีวิตอยู่”
เพราะครอบครัวของเธอ เธอไม่มีความรู้สึกปลอดภัยพอที่จะพึ่งพาคนอื่นอย่างสุดใจในการใช้ชีวิต
เธอมักจะกลัวเสมอ ถ้าวันหนึ่ง ถ้าเสิ่นเผยชวนเปลี่ยนใจ ไม่ต้องการเธอ และเรื่องต่างๆ จะเกิดขึ้น เธอไม่มีความสามารถที่จะอยู่รอดได้ในสังคม อนาคตของเธอจะเป็น
อย่างไร ?
ไม่ใช่ว่าไม่รัก ไม่ใช่ไม่ชื่อ แค่ตอนเด็กๆเจอแต่เรื่องแย่ๆของพ่อแม่ เลี้ยงตนเองจนโตตั้งแต่เด็ก เธอมักจะเตรียมทางถอยให้ตนเอง
หลินซินเหยียนเข้าใจและเห็นด้วยว่า ผู้หญิงต้องมีความมั่นใจในการอยู่ได้ด้วยตนเอง จึงจะมีชีวิตอยู่ได้สบายใจ มีชีวิตที่ยอดเยี่ยม
“ต่อไปคุณจะทำงานของคุณต่อไหม?” ซางหยูนไปมองหลินซินเหยียนและถาม
หลินซินเหยียนตอบว่าไม่ ร้านค้าในเมือง C ถูกส่งมอบให้กับฉินยาแล้ว และเธอจะไม่เข้าไปแทรกแซงอีกต่อไป
เธอยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่กลัวเขาทิ้งฉัน ยังไงก็ตาม เงินของเขาอยู่ในมือฉัน ถ้าเขาทิ้งฉัน ฉันก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้ ไม่ต้องกังวลเรื่องการเงิน ใช้ชีวิตอย่างอิสระได้ทั้ง
ชีวิต”
ซางหยูยิ้ม “แน่นอน เงินที่มีอยู่เป็นเรื่องที่สามารถทำให้สบายใจ”
หลินซินเหยียนก็หัวเราะเช่นกัน
“คุณกลับไปก็อยู่บ้านคนเดียว งั้นก็ไปที่บ้านฉันเถอะ บ้านฉันคนเยอะคึกคัก” เธอกล่าว
ซางยูตอบ “โอเค”
อย่างไรก็ตาม เธอถูกไล่ออกและไม่ต้องไปที่บริษัท
ช่วงนี้ไม่มีเรียน เป็นโอกาสหายากที่จะมีเวลาแบบนี้
เธอพบว่าการคุยกับหลินซินเหยียนเป็นเรื่องที่น่าสนุก