ในตอนเย็น เมฆบนขอบฟ้าดูเหมือนจะถูกไฟแผดเผาและเป็นสีแดงทั้งหมด
เสิ่นเผยซวนเดินออกจากสถานีตำรวจ เขาถอดหมวกแล้วหยิบกุญแจรถในมือ เดินไปที่รถ เมื่อเขากำลังจะขึ้นรถ โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็สั่น มันคือซางหยูที่ส่ง
ข้อความหาเขา เขาหยิบออกมา กดโทรศัพท์เพื่อเปิดข้อความ ฉันอยู่ที่บ้านพี่สะใภ้ ถ้าคุณเลิกงานเร็วและทันกินข้าวเย็น ก็มาที่นี่ ]
เขาออกจากหน้าจอหลังจากอ่านข้อความเสร็จ ขณะที่เขากำลังจะขึ้นรถ เขาก็ได้ยินคนพูดอยู่หลังต้นไม้ดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกล เขามองไปตามเสียงที่ได้ยิน และเห็นเงา
บนพื้น
เขาเดินมาเบาๆ และผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งก้านและบไม้ เขาเห็นซ่งหย่าซินและหัวหน้าหวางยืนห้นหน้าเข้าหากัน สีหน้าของทั้งคู่ดูไม่ดี
“คุณบอกว่าจะลากเขาลงมาให้ได้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ไม่พูดล่ะ?” หัวหน้าหวางนั่งบนขอบสระดอกไม้แล้วเยาะเย้ย “ผมมันบ้าไปแล้วที่เชื่อคำพูดของคุณ ตอนนี้มีเรื่องกับเขา ในอนาคตผมต้องไม่มีวันที่ดีแน่นอน และเขาจะหาเรื่องใส่ผมอย่างแน่นอน”
สีหน้าซ่งหย่าชินดูน่าเกลียด “ฉันจัดการทุกอย่างแล้ว ฉันจะทรยศอย่างง่ายดายได้อย่างไร? ก็เพราะความสามารถของคุณไม่เพียงพอไม่ใช่หรือ?ที่คุณไม่สามารถ
เลื่อนตำแหน่งก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลของมัน”
ตอนนี้ ในใจเธอโกรธมาก ครั้งที่แล้วที่พบกันที่ทางเข้าร้านอาหาร เพราะความวู่วามของเธอ แฟนใหม่ที่ถึงขั้นจะได้แต่งงานก้นได้เลิกราไป เธอจะไม่โกรธได้ไง ไม่ได้
เม็ดแตงโมแล้วยังเสียเมล็ดงาไป ในใจทั้งโกรธทั้งเกลียด
เมื่อมีคนพูดแบบนั้น สีหน้าของหัวหน้าหวางดูน่าเกลียด และส่งเสียงอย่างเย็นชา “ไม่น่าแปลกใจที่เสิ่นเผยซวนจะไม่ชอบคุณ มันก็มีเหตุผลของมัน”
“คุณ.
ซ่งหย่าซินยกมือขึ้นจะตีเขา แต่ห้วหน้าหวางไม่ได้ตามใจเธอ ตอนนี้เธอไม่ใช่ลูกสาวของผู้บัญชาการซ่ง
เขาจับมือของซ่งหย่าซินและโยนมันออกไป ซ่งหย่าชินยืนไม่นิ่ง และล้มลงบนพื้น มีเลือดออกจากข้อศอกของเธอ
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ!?” เธอหรี่ตามอง
ซ่งหย่าซินมองดูเธออย่างเย็นชาและเหยียดหยาม “ผมมันบ้าไปแล้วจริงๆ ไม่อย่างนั้นผมจะทำเรื่องที่ใส่ร้ายคนอื่นกับคุณได้ไง?ผมจะไปสารภาพตอนนี้และทำให้คุณ
อับอาย ไม่ใช่ทำให้พ่อของคุณต้องเสียหน้า”
“อย่าลืมสิ คุณก็ร่วมมือทำเหมือนกัน” ซ่งหย่าชินลุกขึ้นจากพื้นแล้วจับชายเสื้อของเขา “เสิ่นเผยชวนรู้แล้ว เขาจะปล่อยคุณไปไหม?”
“ฉันแค่พูดไปไม่กี่คำตอนที่ข้างบนจะมาตรวจสอบเขา แต่คุณทำทุกอย่าง เรื่องส่งเงินและแจ้งความ มันเกี่ยวไรกับผมเหรอ?”
ซ่งหย่าซินเบิกตากว้างและจ้องที่เขาอย่างดุเดือด “คุณต้องการข้ามแม่น้ำแล้วรื้อสะพานหรือ?”
หัวหน้าหวางส่งเสียงอย่างเย็นชา “ผมไม่ได้ข้ามสะพานของคุณ เสิ่นเผยชวนเป็นผู้บัญชาการ ไม่มีใครแตะต้องเขา ตอนนี้การสอบสวนเป็นเพียงพิธีการ ตรงกันข้าม
ผมเองที่ไม่ได้รับอะไรเลย ยังหาเรื่องใส่ตัวอีก ต่อไปอย่ามาหาผม”
หลังจากพูดจบเขาก็จากไป
ซ่งหย่าซินอยู่ที่เดิม และเธอก็ดึงสติกลับมาไม่ได้เป็นเวลานาน เธอไม่เข้าใจ แผนการที่วางแผ่นได้รอบคอบเช่นนี้ของเธอ ทำไมเสิ่นเผยซวนจึงหลบหนีไปได้
เสิ่นเผยซวนยืนอยู่หลังต้นไม้ ปีดการบันทึกวิดีโอ เก็บโทรศัพท์อย่างเฉยเมย ราวกับว่าเขาไม่รู้อะไรเลย หันหลังและเดินจากไป แต่เขามีแผนในใจ
ซ่งหย่าซินบ้าไปแล้ว ทำร้ายซางหยูครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้กลายเป็นเขา เขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรอีกในอนาคต เรื่องนี้เขาปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้แล้ว เขาต้องทำอะไรบาง
อย่าง ไม่อย่างนั้น ในอนาคตจะต้องมีเรื่องเดือดร้อนมากมายอย่างแน่นอน ..