อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com

“คุณหลิน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” เจียงโม่หานยังนึกว่าตนมองผิดไปเสียอีก

มือทั้งสองข้างของจงเหยียนซีกำหมัดแน่น ข่มกสั้นอารณ์ที่ปั่นป่วนอยู่ภายในใจเอาไว้อย่างสุดกำลัง กว่าจะสามารถรักษาความสงบนิ่งบนใบหน้าได้

“ฉัน…” เสียงของเธอแหบแห้งไปเล็กน้อย “ฉันหลงทาง”

“ผมไปส่งคุณเอง ขึ้นรถมาสิ” เขามองเธอพลางเอ่ยออกมา

จงเหยียนซีคลายหมัดที่กำแน่นลง ยิ้มพลางเอ่ยออกไป “งั้นก็รบกวนประธานเจียงแล้ว”

เจียงโม่หานเงียบจนไม่มีคำพูดอะไรออกมา

เธอเปิดประตูเบาะหลังรถขึ้นไปนั่ง

“ไม่ทราบว่าเรื่องของประธานเจียงจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วหรือยังคะ?” ในความหมายที่เธอพูดออกไปได้มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงไปด้วย “ในช่วงที่พวกเราร่วมงาน

กัน ฉันไม่หวังให้มันเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาหรอกนะคะ”

เจียงโม่หานยังคงเงียบ เขาสตาร์ทรถขับออกไป

เรื่องเมื่อคืนวาน มันเป็นอุบัติเหตุ ถูกคนที่วางแผนใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้จงใจหาเรื่องกลับดำเป็นขาวกลับขาวเป็นดำเผยแพร่ลงอินเทอร์เน็ต เขาได้จัดการไป

เรียบร้อยแล้ว

เรื่องนี้มันก็ทำให้เขาไม่พอใจเหมือนกัน

“คุณหลินยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงใช่มั้ยครับ? ผมเลี้ยงเอง” จูๆเจียงโม่หานก็โพล่งออกมา

จงเหยียนชีคิดอยู่แป็บนึง “น้ำใจของประธานเจียง ฉันจะปฏิเสธได้ยังไงกันคะ”

เจียงโม่หานมองเธอจากกระจกมองหลัง ทุกครั้งที่เจอเธอ มักจะทำเรื่องที่นอกเหนือความคาดหมายของเขาอยู่เสมอ

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

บนร่างของเธอเหมือนกับมีพลังลึกลับบางอย่างที่ดึงดูดเขา มักจะทำให้เขาอยากเข้าใกล้อยู่เสมอ

ภายในใจของเขาก็ไม่ได้ชอบความรู้สึกแบบนี้หรอก

เขาไม่ชอบเพราะว่าผู้หญิงทำให้ตัวเองทำเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุมของตัวเองออกมา

รถขับมาจอดอยู่ที่หน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง

จงเหยียนซีเห็นร้านอาหารชัดเจนแล้ว อารมณ์ที่ได้สงบลงไปก็ได้ปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง ที่นี่เป็นร้านอาหารร้านที่เมื่อก่อนเธอซอบมากินมากที่สุด และก็ชอบตื้อให้เจียง

โม่หานมาด้วยกัน ที่นี่มีเมนูที่เธอชอบกิน

ทำไมเขาถึงได้พาตนมาที่ร้านนี้?

เขารู้อะไรมา?

ในใจของจงเหยียนซีมีความร้อนรนอยู่บ้างเล็กน้อย

เจียงโม่หานลงจากรถ ไม่เห็นเธอลงมา ก็ช่วยเปิดประตูรถให้เธอ “คุณหลิน”

จงเหยียนซีนั่งอยู่ไม่ขยับ “ฉันไม่ค่อยหิว ประธานเจียงไปส่งฉันกลับโรงแรมดีกว่า”

“มาถึงแล้ว คุณหลินลงมาดีกว่านะครับ” เจียงโม่หานไม่ได้มีท่าที่จะส่งเธอกลับไป บ่งบอกชัดเจนแล้วว่าให้เธอลงจากรถ

จงเหยียนซีกัดริมฝีปากออกมาเล็กน้อย โค้งตัวลงจากรถไป เจียงโม่หานเดินอยู่ข้างหน้า เขาเป็นลูกค้าเก่า พอเข้ามาผู้จัดการร้านก็ได้เข้ามาต้อนรับด้วยตัวเอง

“ประธานเจียง”

เจียงโม่หานพยักหน้าทักทาย

“ทางนี้มีที่ว่าง และก็เงียบด้วยครับ” ผู้จัดการได้นำเจียงโม่หานมายังที่นั่งริมหน้าต่างโซนแขกวีไอพี

จงเหยียนซีหลุบตาลงเดินตามเข้าไป

“คุณผู้หญิงท่านนี้เชิญครับ” ผู้จัดการได้ดึงเก้าอี้ให้เธอ

เธอบอกขอบคุณไปคำนึง จากนั้นก็นั่งลง

“เอาเหมือนเดิม” เจียงโม่หานนั่งลงแล้วพูดออกมา

ผู้จัดการตะลึงงนไปเล็กน้อย เมื่อก่อนเขาจะมาด้วยกันกับภรรยา ทุกครั้งวนแล้วแต่จะเป็นสองสามเมนูนั้นตลอด เพราะว่าภรรยาของเขาชอบกิน มาตอนนี้นี่เป็นผู้

หญิงอีกคน ก็ยังจะเอาอย่างเดิม?

เจียงโม่หานเงยหน้าขึ้นไป ซ่าเลืองมองไปทางผู้จัดการ “ผู้จัดการหลี่?”

“อ้อ ผมจะไปให้ห้องครัวเขาเตรียมให้เดี๋ยวนี้เลยครับ ได้โปรดรอสักครู่นะครับ” ผู้จัดการรีบยิ้มให้เพื่อเป็นการขอโทษพลางเอ่ยออกไป

ผู้จัดการไปให้ห้องครัวจัดเตรียม จงเหยียนซีหยิบน้ำเปล่าที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม พลางเอ่ยถามออกไป “ประธานเจียงชอบอาหารร้านนี้?”

“อิ่ม” เขาเอ่ยออกมาโดยที่แทบจะไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ แต่หลังจากที่พูดจบถึงได้ตระหนักขึ้นมาได้ว่าที่นี่ไม่ใช่ร้านที่เขาชอบกิน แต่เป็นร้านที่เธอชอบกันต่างหาก

เขามาหลายครั้งมาก จึงเคยชินไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองนั้นชอบหรือว่าเคยซิน แต่สรุปแล้วก็คือชอบมา

จงเหยียนซีตาปรือเหมือนจะหลับออกมาเล็กน้อย ขนตางอนเด้งได้สั่นไหวออกมาเล็กน้อย

“อันที่จริงเป็นกรรยาเก่าของผมที่ชอบน่ะครับ” ร่างของเจียงม่หานเอนไปข้างหลัง มองเธอไป แสงอาทิตย์ทแยงเข้ามาจากด้านนอกหน้าต่าง ปกคลุมร่างของเธอไป

อย่างเลื่อนราง เขาตกตะลึง เหมือนกับเห็นเธอเลย

เขาชี้นิ้วออกไป “คุณเหมือนกับเธอ”

จงเหยียนซึเงยหน้าขึ้นไปมองเขาโดยทันที คิ้วอดไม่ได้ที่จะย่นออกมาเล็กน้อย เขาคันพบอะไร?

เธอคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป “ฉันเหมือนกับภรรยาเก่าของคุณ?”

เธอยื่นมือออกไปจับหน้าตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ หน้านี้ เกรงว่าพ่อแม่เธอคงจำไม่ได้เหมือนกัน นึกไม่ถึงว่าเขาจะสังเกตเห็น?

คิดพิจารณาจากรอบด้านแล้ว เธอก็ไม่อาจหาเจอได้เลยว่าตัวเองได้เผยช่องโหว่อะไรออกไปที่ตรงไหน

สีหน้าดูย่ำแย่ออกมามากขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่ใช่ว่าหน้าเหมือน มันเป็นความรู้สึกที่มอบให้กับคนอื่น” เจียงโม่หานมองเธอพลางเอ่ยกับเธอออกไป “อันที่จริงมันก็ไม่ได้เหมือนกันหรอก”

ในใจของจงเหยียนซีไม่แน่ใจในความหมายของเขา กำลังหยั่งเชิงเธออยู่? หรือว่าจะอาศัยความรู้สึกเพียงอย่างเดียว?

“คุณหมายความว่าอะไร?” เธอถาม

“คุณหลินสวยมาก แต่ไม่ได้มีชีวิตชีวาเท่าเธอ เธอชอบยิ้มมาก ตอนที่ยิ้มให้ผมดวงตาโค้งออกมา มักจะทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจอยู่เสมอ” ตอนที่พูดถึงเธอขึ้นมา ใบหน้า

ของเขาอ่อนลงหลายส่วน สายตาจรดอยู่ที่ร่างของหลินลุ่ยชี ความอ่อนโยนเหล่านั้นก็ได้หายลับไปอีกครั้ง “คุณค่อนข้างจะมีดมน ตรงกันข้ามกับเธอไปหมด ถึงแม้ว่าคุณหลิน

จะยิ้มตามระเบียบออกมา แต่มันก็ปลอมเกินไป ไม่จริงใจเลย”

มือของจงเหยียนซีจับชายเสื้ออยู่ใต้โต๊ะแน่น ปลอมเกินไป? ไม่จริงใจ?

เมื่อก่อนตอนที่เธอเผยรอยยิ้มออกไปให้เขาอย่างเต็มที่ ทั้งหัวของเขาเอาแต่คิดอยู่ว่าจะวางแผนทำร้ายเธอยังไงดีล่ะมั้ง?

“เมื่อก่อนฉันก็คงจะเหมือนกับภรรยาเก่าของคุณล่ะมั้ง สำหรับคนที่ตัวเองชอบแล้วจะทุ่มเทไปหมดทุกอย่างไม่มีเหลือไว้ให้ตัวเองเลยแม้แต่น้อย ให้ความจริงใจ แต่

แฟนเก่าของฉันรังแกฉัน หลอกลวงฉัน ทำร้ายฉันจนบาดเจ็บไปหมดทั้งตัว ฉันจึงไม่กล้าที่จะยิ้มอย่างนั้นอีก ฉันกลัวว่าจะเจอผู้ชายสารเลวอีก ถึงแม้ว่าดวงตาของคนจะมี576

ล้านพิกเซล แต่กลับมองใจคนไม่ออก” เธอกดมุมขอบตาลงส่งยิ้มขมขื่นออกมา

“เกลียดแฟนเก่าของคุณหรือเปล่า?”

จู่ๆเจียงโม่หานก็นึกได้ขึ้นมา ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ อย่างนั้นแล้วเธอจะเป็นยังไงกัน?

จะเกลียดเขาหรือเปล่า?

เกลียด?

จงเหยียนซีเพียงคิดว่าคำนี้มันอธิบายความรู้สึกภายในใจของเธอไม่ได้

“ถ้าเป็นไปได้ ฉันหวังว่าฉันจะสามารถฆ่าเขาด้วยมือตัวเองได้” ตอนที่พูด สายตาของเธอก็ได้สบเข้ากับดวงตาของเขา

เจียงโม่หานสบเข้ากับดวงตาของเธอ งงงวยไปเล็กน้อย “คุณ…”

ตอนนี้ผู้จัดการกับพนักงานคนหนึ่งได้เดินเข้ามาด้วยกัน เขาก็ได้หุบปากไป

ผู้จัดการให้พนักงานเอาอาหารวางลงไปบนโต๊ะ “ประธานเจียง อาหารมาครบแล้วครับ”

เจียงโม่หานส่งเสียงอืมกลับไปนิ่งๆ

“งั้นก็ค่อยๆกินให้อร่อยนะครับ” พูดจบผู้จัดการกับพนักงานก็ได้เดินออกไป

อาหารอันโอชะเต็มโต๊ะ แต่เขากลับไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย ได้พูดประเด็นเรื่องเมื่อกี้นี้ออกมาต่อ “คุณทำลงเหรอครับ? กับคนที่ตัวเองเคยรัก?”

“คนที่รังแกคุณ หลอกลวงคุณคนหนึ่ง มีอะไรให้ต้องใจอ่อนกัน? รัก? มันได้มลายหายไปตั้งแต่ตอนที่เขาทำร้ายฉันแล้ว เหลือเพียงแค่ความแค้นเท่านั้น” จงเหยียนซี

โน้มไปข้างหน้าเข้าไปใกล้เขา “ถ้าป็นไปได้ ฉันอยากจะควักหัวใจของเขาออกมาดูสักหน่อยว่าคุณไปทำร้าย หลอกลวงคนคนนึงอย่างนั้นได้ยังไง”

ลูกกระเดือกของเจียงโม่หานขยับขึ้นลงเล็กน้อย ในตอนที่หลินสุยซีพูดคำพูดประโยคนี้อยู่นั้น เขานีกถึงตัวเองขึ้นมาเลย

จากนิสัยของเธอแล้ว เธอจะเป็นอย่างนี้ด้วยหรือเปล่า?

ในนาทีนี้เขาคิดว่าถ้าเธอยังอยู่บนโลกนี้ ถึงแม้ว่าจะเกลียดเขา เหมือนที่หลินลุ่ยซีเกลียด มันก็ดี

แต่ว่าตอนนี้เธอได้จากเขาไปจากโลกนี้ไปโดยสมบูรณ์แล้ว

“ได้ยินประธานเจียงพูดถึงภรรยาเก่าขึ้นมา แล้วทำไมประธานเจียงถึงได้หย่าล่ะคะ?” จงเหยียนซีเลิกคิ้วถามออกมา

ความคิดของเจียงโม่หานไม่มีการแสดงออกมา เบื้องหน้าดูสงบนิ่งไม่ได้สนใจอะไรเลย “ๆผมก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีธุระต้องทำ คุณหลินทานให้อร่อยนะครับ”

พูดจบเขาก็ลุกยืนขึ้นก้าวเดินออกไป

จงเหยียนซีนั่งอยู่ที่โต๊ะไม่ได้ขยับไปไหน แผ่นหลังเหยียดตรง

นี่คือร้อนตัวขึ้นมาเหรอ?

แม้แต่คำตอบก็ยังไม่ให้กันเลย?

เจียง, โม่, หาน!

เธอหลับตาลงไปช้าๆ เพียงครู่เดียวก็ได้ลืมตาออกมา อารมณ์ทั้งหมดได้ถูกเธอเก็บซ่อนเอาไว้ลึกๆ หยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร คีบเมนูที่เธอชอบกิน

ที่สุดจานนั้นมาวางเข้าไปในปากแล้วค่อยๆเคี้ยวไปอย่างช้าๆ

ไม่รู้ว่าสภาพจิตใจเปลี่ยนไปหรือเปล่า หรือไม่ก็เชฟที่ทำเมนูนี้เปลี่ยนคนไปแล้ว รสชาติจึงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ทั้งหมดมันได้เปลี่ยนไปแล้ว เธอไม่ใช่เธอคนเดิมอีกแล้ว

เธอคีบเข้าปากต่อ “เจียงโม่หาน คุณฆ่าลูกของฉัน ฉันจะต้องทำให้คุณชดใช้มาให้ได้”

วางตะเกียบลง เธอเงยหน้าขึ้นไปมองฟ้าข้างนอก แสงอาทิตย์กำลังส่องสว่างอยู่อย่างนั้น

เธอหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปากเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นเดินออกไป

สถานที่แห่งนี้เรียกรถง่ายแล้ว แต่เธอไม่อยากกลับโรงแรมไปตอนนี้ เดินไปตามริมถน ช่วงเวลาหนึ่งปี ไม่ได้ยาวนานเลย

ทั้งหมดมันไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไรเลย

ต้องบอกว่าสิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือใจคน