เถียนฉีเฟิงกระพริบตา แล้วถาม “ถ้าผู้ชายทำผิด ก็จะไม่ได้รับการให้อภัยอีกต่อไปเหรอครับ”

จงเหยียนซีแปลกใจมาก เธอถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าเพราะอะไร?

“หรือว่าคุณอยากให้ฉันคืนดีกับเขา”

เถียนฉีเฟิงกระแอมเบา ๆ “ผมก็แค่อยากรู้ ว่าผู้ชายต้องทำผิดรุนแรงแค่ไหน ถ้าหากแบบนี้คุณสามารถยังสามารถให้อภัยได้ ถ้าอย่างนั้น ก็ยังมีช่องว่างสำหรับการทำผิดอีก”

จงเหยียนซี “…

“ล้อเล่นครับ” เขาเริ่มสตาร์ทรถ “กลับโรงแรมเลยไหมครับ?”

“ไม่ ไปที่เหิงคังกรุ๊ป” จงเหยียนซีพูด

“เรื่องงานพรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้ครับ วันนี้กลับไปพักก่อน” เถียนฉีเฟิงเอ่ยพูด เขากลัวว่าจงเหยียนชีจะเหนื่อยเกินไป เพิ่งลงจากเครื่องบินก็ต้องเผชิญหน้ากับเยงโม่หาน คงจะเหน็ดเหนื่อยเกินไป

จงเหยียนซีมองออกไปนอกหน้าต่าง “ไปที่เหิงคั่งกรุ๊ปเถอะ”

เธอต้องการที่จะแก้ปัญหาที่นี่ให้จบโดยเร็ว ฟอแม่ของเธอคอยเป็นห่วงเธอตลอด เธอควรจะกลับไปหาพวกเขาได้แล้ว

พราะเธอต้องการแก้แค้นเจียงโม่หาน เธอจึงหลบหน้พ่อแม่ของเธอมาตลอด ส่วนพ่อแม่ของเธอก็ยอมร่วมมือไม่ปรากฏตัว เธอรู้ว่าพวกเขาคิดถึงเธออยู่เสมอ

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว เธอเพียงแค่อยากจบทุกอย่างที่นี่อย่างรวดเร็ว และเริ่มชีวิตใหม่สักที

เธอจะปล่อยให้อดีตขัดขวางเธอไปตลอดชีวิต

เพราะเส้นทางชีวิตยังอีกยาวไกล

เถียนฉีเฟิงพูดว่า “ไม่รู้ว่าเจียงม่หานอยู่ในบริษัทหรือเปล่า ผมโทรไปถามก่อนดีกว่า”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็โทรไปที่โทรศัพท์หน้โต๊ะเลขา แล้วถามว่าเจียงโม่หานอยู่ที่นั่นหรือเปล่า

เลขาบอกว่า “ประธานเจียงไม่อยู่ค่ะ”  เว็บสล็อต

“คุณหลินกลับมาแล้ว มีธุระต้องการจะคุยกับเขา” เถียนฉีเฟิงพูด

เลขานิ่งเงียบไปสักพักถึงตอบ “ดิฉันขอถามเจ้านายแล้วตอบกลับคุณทีหลังได้ไหมคะ”

“ได้ครับ”

เลขากดวางสายแล้วติดต่อไปหาหนานเฉิง

หนานเฉิงที่กำลังจะทนไม่ไหว กำลังคิดจะขึ้นไปดูเจียงโม่หาน เขาอยู่ข้างบนนานเกินไปแล้ว นานจนเธออดที่จะพุงตัวขึ้นไปดูให้แนใจไม่ได้

ตรงหน้าเขามีแก้วน้ำเปล่าวางอยู่ คอแห้งเขายังสามารถดื่มน้ำ แต่เยงโม่หานที่อยู่ชั้นบนไม่ได้ดื่มน้ำแม้แต่หยดเดียว เขาอยู่ชั้นบนมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว

เขาเป็นห่วงจริงๆ

ในเวลานี้เอง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา เป็นเลขาที่โทรมาถามเขาว่าเจียงโม่หานอยู่ที่ไหน “ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากบริษัทรุ่นเหมยค่ะ ทางนั้นบอกว่าคุณหลินกลับมาแล้ว ทางฝ่ายนั้น

ต้องการพบประธานเจียง คุณรู้ว่าประธานเจียงอยู่ที่ไหนไหมคะ”

“เธอกลับมาแล้วอย่างนั้นเหรอ” หนานเฉิงถามอย่างดีใจ

บางทีในเวลานี้คงมีแต่เธอคนเดียวที่สามารถทำให้เจียงโม่หานมีกำลังใจกลับมาแล้วล่ะมั้ง?

ทางฝั่งเลขาก็ตกตะลึงไปสักพัก เสียงของหนานเฉิงดีใจมากเกินไป ทำไมเขาถึงต้องดีใจขนาดนั้นด้วย “ใช่ค่ะ คุณหลินจากบริษัทรุ่นเหม่ยต้องการพบประธานเจียงค่ะ”

“เข้าใจแล้ว ให้เธอรออยู่ที่บริษัท ประธานเจียงจะรีบไปที่บริษัท”

“ได้ค่ะ”

หนานเฉิงกดวางสายแล้วรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน รีบตรงไปที่ประตูห้อง เห็นเจียงโม่หานนั่งอยู่บนพื้นข้างเตียง แล้วจับกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่ในมือ

หนานเฉิงยืนตะลึงอยู่ที่หน้าประตู

เขาไม่เคยเห็นเจียงโม่หานมีสภาพทรุดโทรมขนาดนี้มาก่อน

เขาเดินช้าลง ค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างแผ่วเบา แล้วพูดเสียงทุ้ม “เธอกลับมาแล้วครับ”

เจียงโม่หานเงยหน้าขึ้นมาทันที หนานเฉิงพุดซ้ำอีกครั้ง “ภรรยาของนายกลับมาแล้ว เธอกำลังรอคุณอยู่ที่บริษัท”

ก่อนหน้านี้เขาอยากเจอเธอมาก แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกกล้ว

เขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับเธอ และยิ่งไม่กล้าถาม ว่าเด็กยังอยู่หรือเปล่า

หนานเฉิงคุกเข่าลง “ตอนนี้ยังมีโอกาส คุณไปขอโทษเธอ ยังมีโอกาสแก้ไขได้”

เจียงโม่หานมองมาที่เขา แล้วเอ่ยถาม “ฉันยังมีโอกาสอยู่เหรอ”

ในใจของเขาไม่มั่นใจเอาซะเลย

ในคำพูดของเขาเหมือนกำลังถามหนานเฉิง แต่มันเหมือนกับกำลังถามตัวเองมากกว่า

หนานเฉิงตอบอย่างมั่นใจ “เมื่อก่อนเธอรักคุณมากขนาดนั้น เธอต้องให้โอกาสคุณอย่างแน่นอน”

“อย่างนั้นเหรอ” เจียงโม่หานเองยังไม่เชื่อ ถ้าหากเขาถูกทำร้ายแบบนี้ เขายังไม่รู้เลยว่าจะให้อภัยตัวเองได้โดยไม่คำนึงถึงอดีตได้หรือเปล่า

“เธอกลับมาแล้ว ฉันควรไปเจอเธอ” เขาลุกขึ้นยืน คงเพราะนั่งนานเกินไป ครึ่งตัวของเขาเหน็บชาหมดแล้ว เขายืนไม่คงที่ ทำให้ชวนเซไปมา หนานเฉิงรีบไปช่วยพยุงเขา แต่เขาโบกมือปฏิเสธ

“ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นไร”

“นายลงไปรอฉันข้างล่างก่อน”

เขาต้องอาบน้ำก่อน ไปเจอกับเธอ อย่างน้อยเขาต้องแต่งตัวให้เรียบร้อย ใช้สภาพที่ดีที่สุด ปรากฎตัวตรงหน้าเธอ

หนานเฉิงพยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกไป

เจียงโม่หานอาบน้ำเสร็จ เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ออก เปลี่ยนเป็นชุดสุทสีดำ ชุดสุทที่เดิมทีออกแบบมาให้พอดีกับรูปร่าง ตอนนี้กลับดูหลวมโพรกเล็กน้อย แค่วันเดียว เขาก็ผอมแล้ว

แม้ว่าเขาจะพยายามปกปิดสีหน้าของเขาอย่างเต็มที่ แต่ก็ยังยากที่จะปกปิดใบหน้าที่ซูบโทรมของตัวเองไปได้

เขาเดินลงไปชั้นล่าง หนานเฉิงนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น รีบงยหน้าขึ้นพอได้ยินเสียง เห็นเขาท่าทางของเขาดีขึ้น เขาก็โล่งใจขึ้นมาก

“เดี๋ยวผมขับรถไปส่ง” เขารีบเดินออกไปข้างนอก

เจียงโม่หานเดินลงมันได แล้วยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น ก่อนจะมองไปรอบ ! ห้อง สถานที่คุ้นเคยแห่งนี้ เขาเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กับเธอเป็นเวลาสามปี

รวบรวมความทรงจำอันน่าจดจำไว้มากมาย

ในช่วงหนึ่งปีที่เธอจากไป เขาไม่กลัก้วเข้ามาที่นี่ เพราะไม่กล้าเผชิญหน้ากับความทรงจำเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาเคยมีกับเธอ

เขาพยักหน้าเล็กน้อย ตอนนี้ เขาจะต้องตามหาเธอกลับมาให้ได้

พอคิดได้อย่างนั้น เขาก็ก้าวเดินออกไป

ตรงหน้าประตู หนานเฉิงได้สตาร์ทเครื่องยนต์และนั่งอยู่ในรถรออยู่แล้ว

พอเจียงโม่หานขึ้นรถ เขาก็ขับรถออกไปทันที

ตลอดทางเขามองเจียงโม่หานผ่านกระจกมองหลังเป็นครั้งคราว อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับพบว่าเขาไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

รถขับเคลื่อนอย่างรวดเร็ว แล้วหยุดจอดที่ชั้นล่างของเหิงค้งกรุ๊ป

หนานเฉิงลงจากรถแล้ววิ่งไปด้านหลัง กำลังเตยมจะเปิดประตูให้เขา แต่เขากลับผลักประตูแล้วเดินลงมาก่อนแล้ว

เขายืนอยู่ใต้ตึกใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแล้วเดินตรงเข้าไป

หนานเฉิงเดินตามไป ก่อนจะโทรหาเลขาพร้อมกับเดินไปด้วย แล้วถามว่าจงเหยียนซีอยู่ที่ไหน

เลขาบอกว่าอยู่ในห้องรับแขก

ลิฟต์หยุดลง ทั้งสองก็เดินขึ้นลิฟต์ หนานเฉิงพูดว่า “คุณผู้หญิงอยู่ในห้องรับแขกครับ”

เจียงโม่หานไม่พูด สีหน้าของเขาก็ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่มือของเขาที่วางอยู่ด้านข้าง กำลังกำหมัดแน่น

ก่อนจะมีเสียงติ๊งบ่งบอกว่าถึงแล้ว

เขาชะงักฝีเท้าไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไป

เขาเดินตรงไปที่ห้องรับแขกทันที

หนานเฉิงไปที่โต๊ะเลขาแล้วสั่งการว่าวันนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามเธอเข้าไปรบกวนเจียงโม่หานเด็ดขาด

เลขาไม่เข้าใจ “แล้วถ้าเป็นเรื่องงาน ที่เร่งด่วนมากล่ะคะ?”

“อย่างนั้นก็ไม่ได้ ถ้าเร่งด่วนจริงๆ ก็มาหาฉัน สรุปก็คือ วันนี้ประธานเจียงจะไม่เจอใครเด็ดขาด ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปรบกวน เข้าใจไหม”

เลขาพยักหน้า “เข้าใจแล้วค่ะ”

ตรงประตูทางเข้าห้องรับแขก เจียงโม่หานยืนอยู่ที่ประตู กรามของเขามีบจนเป็นเสันตรง เขาจับที่ลูกบิดประตูแน่นแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะบิดลูกบิดแล้วผลักประตูเปิดออกเดินเข้าไป

จงเหยียนซีนั่งหันหลังให้กับเขา ดวงตาของเจียงโมหานเป็นประกาย เป็นแผ่นหลังบางที่คุ้นเคยมาก