” คือว่า……
จงเหยียนซีอยากจะปฏิเสธ เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยเหมาะที่จะไปปรากฏตัวในที่สาธารณะ
“ตอบตกลงฟอหนูเถอะค่ะ เขาเป็นคนรักษาอาการบาดเจ็บของคุณ ทั้งยั่งดูแลคุณ ” จู่ 1 ก็ไม่รู้ว่านียาโผล่ออกมาจากไหน
ซงเก้นมองไปที่เธอเหมือนกับว่ากำลังรอคำตอบอยู่
เธอถูกโน้มนำวไปตามคำพูดของ นียายากที่จะปฏิเสธ เหมือนกับว่าเธอตอบว่าไม่ ก็เหมือนลืมบุญคุณคนที่ช่วยเหลือเธอ เธอกลับทิ้งพวกเขา
เธอมองไปที่นี่ยาเด็กน้อยคนนี้ ฉลาดหลากแหลมเหมือนกับผู้ใหญ่ ? อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
นี่เด็กเหรอ ?
ดูเหมือนพี่ชายของเธอมากตอนที่ยั่งเป็นเด็ก
“รีบตกลงไปเถอะค่ะ คุณยุ่งจนไม่ยอมช่วยพ่อของหนูจริง ๆ เหรอคะ? ” นียาพูดต่อ
จงเหยียนซี “…”
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่ตกลง…”
” งั้นแสดงว่าเธอตกลง”
ไม่รอให้จงเหยียนซีพูดจบ นี่ยา ก็จับ ซงเก้นอย่างมีความสุข ” พ่อ พ่อคะ เธอตกลงแล้ว ”
ซงเก้นรู้ว่าจงเหยียนซีไม่ได้อยากตกลง แต่ไม่มีโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ ” ขอบคุณนะ ”
จงเหยียนซี “…”
หนทางของเธอถูกปิดกั้นโดยสองพ่อลูก
” โอเคค่ะ ” เธอถูกบังคับให้ตกลง
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากตกลงกับซงเก้นพูดเรื่องอื่นดีกว่า การไปงานเลี้ยงกับเขาคือการยืนเคียงข้างเขาในที่สาธารณะ ซึ่งทำให้คนเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์พวกเราได้ง่าย
“โฮ้ มีความสุขจริง ๆ เลย ” นียากระโดดด้วยความดีใจแล้วตะโกนว่า ” แซลลี่ แซลลี่ รีบไปเอาถ้วยมาสองใบ ”
จงเหยียนซีรู้สึกว่าเธอดีใจมาก ” นี่ยาคุณจะเอาถ้วยมาทำอะไร
นียาหัวเราะชื่ ๆ”วันนี้พวกเราออกไปเที่ยวมา ไม่สนุกเลย ทั้งยังพลาดเทศกาลสงกรานต์ไป นำาเสียดายมาก ๆ คุณมาเล่นกับฉันเถอะ ”
แซลลี่หยิบถ้วยพลาสติกเล็กๆ สองใบมา หนึ่งใบทั้งลงบนพื้น อีกใมเธอถืออยู่ในมือ ตักน้ำจากในบ่อน้ำขึ้นมาครึ่งถ้วย “พร้อมนะ เริ่ม…
ซู่ ซุ่
ไปตามเสียงของเธอ น้ำก็ถูกสาดลงบนร่างของจงเหยนซี เสื้อผ้าของเธอก็เปียกโซก
จงเหยียนซี “…”
ซงเก้น “…”
ทั้งสองคนคิดเหมือนกันว่าเด็กคนนี้นี่มันจริงๆเลย ?
” มาสาดหนู มาสาดหนูสิ ” นียาเริ่มตักน้ำขึ้นมาอีกครั้ง และคอยมอง ซงเก้นให้เขารีบเข้ามาร่วมวงด้วย
ซงเก้นยืนอยู่กับที่ไม่ไปไหน ” นี่ยา มีอะไรเข้าตาเหรอ ? ”
บีบคั้นอะไร ?
นียา”….”
เธอกลอกตา พ่อคนนี้ใช่ไม่ได้เลย ใช่ไม่ได้เลยจริง ๆ
เธอใช้ความพยายามอย่างมาก เพื่อให้เขาจีบลูกสะใภ้
ปรากฏว่าเขาถามเธออย่างโง่เขลาว่าอะไรเข้าตาเธอเหรอ ?
เธอสาดน้ำไปบนตัวของ ซงเก้นคิดในใจ เธอควรมีสติ!
บนตัวของเหยียนซีและ ซงเก้นเปียกโชก ‘ตัวการ’ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วหัวเราะอย่างมีความสุข
จงเหยียนซี “…
ซงเก้น”…”
ในขณะเดียวกันทั้งสองคนรู้สึกว่ารอยยิ้มของเด็กคนนี้กวน ๆ
จากนั้นก็เดินไปหยิบถ้วยที่อยู่บนพื้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย มือของพวกเขาทั้งสองจับไว้ที่ขอบบ่อ แล้วเงยหน้าขึ้นมองกันและกัน
ทำให้ทั้งสองคนปล่อยมือออกจากกัน
นียา”….”
พ่อคนนี้ไม่รื่องเลยจริง ๆ
แม้ว่าเธอเป็นราชา แต่เธอก็ไม่สามารถหาแก่นแท้ได้ อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
นียา หัวเราะดังลั่น ” ดูสิ ท่าทางพวกคุณเหมือนลูกหมาตกน้ำเลย ”
จงหยียนซี “….”
เด็กคนนี้รู้คำศัพท์มากมาย แต่เสียงหัวเราะนั้นกวนมากจริง ๆ
“ต้องลงโทษเธอ ” ซงเก้นยื่นถ้วยให้จงเหยียนซี
เธอมองไปที่ ซงเก้นลั่งเลอยู่สักแปบแล้วเอื้อมมือไปหยิบ ” ฉันจะแก้แค้นให้คุณเอง ”
หลังจากพูดจบก็ตักน้ำหนึ่งถ้วยสาดไปที่นี่ยา บนตัวของนียา ก็เปียกทันที
นียา”…”
” พวกคุณรอก่อนเถอะ ” นียาตักน้ำขึ้นมาสาดคืน
จงเหยียนซีไม่ยอมแพ้ จากนั้นทั้งสองก็สาดน้ำใส่กันและกัน
ซงเก้นที่ยืนอยู่ด้านข้างก็หลีกเสี่ยงไม่ได้เช่นกัน เปียกไปทั้งตัว
ในไม่ช้าเขาก็เข้าไปในบ้านเอาถ้วยมาเล่นด้วย
ฮ่าๆ ~
วู้ ~
วูฮู้ ~
ดูเหมือนเป็นเทศกาลสงกรานต์จริง ( เลย และบนตัวของทั้งสามคนก็เปียกปอนไปหมด
นียา ยอมรับว่าโดนแกล้ง ” ไม่เล่นแล้ว ไม่เล่นแล้ว …
” ไม่ได้ ! ” จงหยียนซีตักน้ำในบ่อมาสาดใส่เธออีกครั้ง
นียา”…”
สุดท้ายเธอก็หนี
จงเหยียนซีมองดูด้านหลั่งของเธอแล้วหัวเราะออกมา
ซงเก้นโดนคำพูดของจงเหยี่ยนซีดึงสติกลับมา”เธอเป็น……”
ตอนนี้เธอไม่กังวลเรื่องอะไรแล้ว ยิ้มออกมาจากกันบึ้งของหัวใจ
รอยยิ้มแบบนี้เหมือนกับรอยยิ้มของซงเก้นที่เธอเห็นในตอน เขารู้สึกอึ้ง
” นียาเจ้าเด็กคนนี้ อย่างกับจอมเจ้าเล่ห์เชียว ” จงหยานชีห้วเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ซงเก้นถูกน้ำเสียงของจงเหยียนซีดึงสติกลับมา ” เธอคือ…”
เด็กที่จลาดและมีไหวพริบ เขาไม่พูดอะไรออกมาส์กคำ เสื้อผ้าที่เปียกแนบเนื้อจนเห็นรูปร่างของจงเหยี่ยนซี ทำให้เห็นรูปร่างที่งดงาม มองลอดผ่านห็นผิวเนียนละเอียด
คอเสื้อเผยให้เห็นไหปลาร้าที่โผล่ออกมาน้ำใส ๆ ที่หยดลงอยู่นั้นดูเซ็กซี่และดึงดูด
ใบหูของเขาแดง จึงรีบหันหลังหนี
จงเหยี่ยนซีตั้งสติและก้มลงดูก็พบรูปร่างของตัวเองในตอนนี้ อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ อ่านทั้งวัน.com
คิ้วที่ขมวดของเธอ ถ้วยในมือของเธอตกลงไปบนพื้น เอามือทั้งสองทาบอก ตอนนี้ทั้งอายทั้งเขิน
ตอนที่เล่นน้ำเมื่อครู่นี้ เธอเป็นแบบนี้ตลอดเลยไหม ?
ซงเก้นเข้าไปในห้องหยิบผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืน มองไป แล้วยื่นให้กับเธอ
จงเหยียนซีหยิบมันมาพันรอบตัว กัมหน้าแล้วพูดว่า ” ขอบคุณนะ ”
ซงเก้นพูดไม่เป็นตัวเอง ” เข้าไปอาบน้ำเถอะ”
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน ไม่มองหน้ากันและกันเลย
จงเหยียนซีส่งเสียงอืมเบา ๆ จากนั้นก็หันหลังกลับเข้าห้อง
ซงเก้นยืนอยู่กับที่ แต่มองตามแผ่นหลังของจงเหยียนชี สายตาของเขาก็มืดหม่นลง
ฝีเท้าของจงเหยียนซีก้าวไปเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าเธอรู้สึกถึงสายตาที่ร้อนแรงมองตัวเองอยู่
แต่เธอก็ไม่กล้าหันหลังกลับไปมอง