SC บทที่ 42 ให้สอนให้ก็แล้วกันนะ

ฉันสวมชุดสีเทาอ่อนพร้อมขาเรียวยาวอกเต็มสะโพกสะโพก หุ่นดีและผมรวบเอาไวเป็นมวย ซิงเฉิงมักจะคิดเสมอว่ามีผู้หญิงเพียงอายุประมาณ 30 ปีเท่านั้นที่จากฉายความสง่างามออกมา ผู้หญิงตรงหน้าเขาก็คงเป็นแบบนั้นอย่างแน่นอน

เมื่อเขาหลุดออกมาจากห้วงความคิดของเขา สาวสวยคนนั้นก็เข้าไปยังฉางชาน เหลาฉุยแล้ว ตอนนั้นเองที่เขาจําได้ ว่าเขาบอกให้เขาไปรับนักเรียนจากมหาวิทยาลัยฟู๋ต๋านและเขาก็เริ่มสบถในใจอย่างเงียบๆ

หรือว่าเขาควรจะไปรับนักเรียนตามที่เธอสั่ง?

ซิงเฉิงลังเลที่จะไปขณะที่เขาจ้องที่กุญแจรถเล็กซัสในฝ่ามือของเขา ผู้จัดการซู่กําลังจะมาถึงและเขาไม่สามารถทําให้ผู้จัดการของเขารู้สึก ในวันแรกของการทํางาน อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงคําสั่งของเธอคนนั้นได้ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นสมาชิกที่มีคุณค่าของฉางชานเหลาฉุย และหน้าที่ของพนักงานของสโมสรก็คือการช่วยเหลือสมาชิกเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาพบกับปัญหา ยิ่งกว่านั้น นี่เป็นความโปรดปรานเล็กๆน้อยๆ

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นซิงเฉิงก็ต้องทําตามที่ผู้หญิงคนนั้นสั่ง แต่เขาต้องบอกผู้จัดการซูก่อน เขาโทรไปยังหมายเลขของผู้จัดการซูแต่เขาไม่ได้รับสาย ซิงเฉิงตัดสินใจว่าเขาจะไม่โทรติดต่ออีก แต่จะวิ่งเข้าไปในอาคารเพื่อมองหารองผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัย น่าเสียดายที่แผนกต้อนรับส่วนบุคคลบอกเขาว่าผู้จัดการหยวนกําลังอยู่ในระหว่างการประชุมและเขาไม่สามารถติดต่อใครได้

สิ่งที่ซิงเฉิงสามารถทําได้คือบอกกับฝ่ายต้อนรับ ถามเธอว่าส่งข้อความถึงผู้จัดการหยวนว่าเขาต้องจัดการเรื่องเร่งด่วนและจะกลับมาในภายหลัง นอกจากนี้เขายังส่งข้อความส่วนตัวไปยังผู้จัดการซูอีกด้วย

ซิงเฉิงมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนมัธยมในเครือของมหาวิทยาลัยฟู๋ต๋าน

ซิงเฉิงมีความคุ้นเคยกับโรงเรียนมัธยมในเครือมหาวิทยาลับฟุตํานอย่างที่คิด มันเป็นหนึ่งในโรงเรียนมัธยมชั้นนําในเซี่ยงไฮ้และตั้งอยู่ติดกับมหาวิทยาลัยฟู๋ต๋านไม่ไกลจากถนนซีนานเขาจะใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าจะได้รับถ้าการจราจรติดขัด ที่จริงแล้วเขารู้สึกดีที่ขับเลกซัสเมื่อเขาออกเดินทาง

ตอนนี้เกือบจะ 11.00 น.แล้ว ตามเวลาที่เขาไปถึงโรงเรียนมัธยม อย่างไรก็ตามผู้จัดการซู่ไม่ได้ติดต่อกับเขาและเขาไม่ได้ตอบข้อความของซิงเฉิง แม้ว่าซิงเฉิงจะสับสน แต่เขาคิดว่าผู้จัดการหยวนจะต้องแจ้งให้เขาทราบ

ซิงเฉิงจอดรถเลกซัสตรงข้ามโรงเรียนมัธยมและเริ่มรอ มันเป็นการรอที่ยาวนานในระหว่างที่เขาสูบบุหรีไม่กี่แท่ง เขาคิดว่านี่ค่อนข้างแปลกประหลาด อย่างน้อยผู้หญิงคนนั้นก็ให้เขาติดต่อกับเธอหรือนักเรียนไม่อย่างนั้นเธอจะคาดหวังได้ อย่างไรว่าเขาจะยังคงรออยู่?

ในที่สุดก็มีรถบัสขนาดใหญ่ที่มาถึงประตูโรงเรียน และนักเรียนมัธยมในเครื่องแบบเริ่มลงจากรถบัส หลังจากนั้นครู่หนึ่งชายร่างสูง 1.7 เมตรที่กําลังถือกระเป๋าเดินทางและกระเป๋านักเรียนของเขาเดินมาทางนี้อย่างช้าๆ

ซิงเฉิงเดาว่านี่คือคนที่เขาต้องมารับ แต่เด็กหนุ่มไม่ได้ดูมีความสุขที่เห็นซิงเฉิงเลย ก่อนที่ซิงเฉิงจะทักทาย เขาก็ชิงพูดออกมา ”ป้าของฉันอยู่ที่ไหน” ด้วยน้ําเสียงขุ่นเคือง

“เธอไม่ว่างเธอจึงขอให้ผมมารับคุณ” ซิงเฉิงพูดอย่างไม่ตั้งใจ

“คุณเป็นคนขับรถของบริษัท ทําไมฉันถึงไม่เคยเห็นหน้านะ” เด็กหนุ่มถาม

ซิงเฉิงไม่สามารถให้คําอธิบายกับเด็กหนุ่มได้ สิ่งที่เขาต้องการทําก็คือกลับไปที่ ฉางชานเหลาฉุยโดยเร็วที่สุด “ขึ้นรถเร็ว เราจะได้ไปกัน” ซิงเฉิงกล่าว

“เปิดท้ายรถให้หน่อย?” เด็กหนุ่มพูด

ซุงเฉิงเปิดท้ายรถโดยคิดว่าเขากําลังจะเอากระเป๋า เดินทางของเขาและขึ้นรถ ซิงเฉิงแทบจะไม่ได้คาดหวังว่าหลังจากที่เด็กหนุ่มฝากกระเป๋าเดินทางเขาพูดกับซิงเฉิงว่า “ช่วยรอหน่อย ฉันมีเรื่องที่ต้องไปจักการ”

” จะใช้เวลานานเท่าไหร่?” ซิงเฉิงถามหน้าบึ้ง เด็กหนุ่มพยายามเสียงเหมือนเป็นผู้ใหญ่ ราวกับเขาจะต้องจัดการเรื่องสําคัญอะไรบ้าง

น่าประหลาดที่ เด็กหนุ่มตอบคําถามซิงเฉิงด้วยค ามขุ่นเคือง “ถามมากจัง รอไปเถอะน่า”

เด็กหนุ่มเดินไปยังย่านที่อยู่อาศัยใกล้เคียงหลัง จากนั้นซิงเฉิงแอบด่าอีกครั้งโดยคิดว่าเขาโชคร้ายมากที่ได้พบป้าและหลานชายคู่นี้

ซิงเฉิงมีความคิดที่จะทิ้งเขาไว้เสีย อย่างไรก็ตามทําไมเขาถึงอารมณ์เสียและใช้พลังงานไปมากเหลือเกิน

เป็นที่น่าเสียดายที่ป้าของเขาเป็นสมาชิกของฉางชานเหลาฉุย ดังนั้นเขาจะมีส่วนร่วมในสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ เนื่องจากเขาไม่มีทางเลือกอื่น เขาได้แต่ตามเด็กหนุ่มไป

หลังจากเข้าไปในเขตที่อยู่อาศัยเขาพบเด็กหนุ่มที่มุมหนึ่งหลังอาคาร มีเด็กชายอีกสามคนในเครื่องแบบเดียวกันกับเขาและพวกเขาดูราวกับว่าพวกเขากําลังจะ เข้าสู่การต่อสู้ ดังนั้นนี่คือ “เรื่องส่วนตัว” ที่เขาต้องจัดการใช่ไหม เขาฟังราวกับว่าเขากําลังทําขั้นตอนของรัฐสภา

ซิงเฉิงไม่ได้พยายามอําพรางตัวเอง เขาแค่ยืนดูจากต้นไม้ห่างๆ เมื่อเด็กชายทั้งสามเห็นซิงเฉิงพวกเขาพูดกับอย่างล้อเลียนว่า “ทําไมฉุยเห๋าเอาคนมาช่วยด้วยเนี่ย! นึกว่าจะแน่ซะอีก!”

“ไร้สาระ ใครจะตามฉันมากันเล่า?” เด็กหนุ่มหันกลับมาแล้วก็เห็นซิงเฉิง

นั่นทําให้ซิงเฉิงโกรธ แต่เขาตะโกนและพูดว่า “แค่มาดู พวกนายอยากทําอะไรก็ตามสบาย

เด็กหนุ่มสงสัยความตั้งใจของซิงเฉิง แต่เขาคงไม่รังเกียจถ้าซิงเฉิงจะเข้ามาช่วย เพราะเด็กตรงหน้าทั้งสามคนดูแข็งแกร่ง เขาจะมีตัวช่วย หากพวกเขาแข็งแกร่งเกินไป

“นี่จะเป็นเพียงแค่ระหว่างฉันกับพวกแก จางฉวง, หวางหยู และซู๋ฮ๋าง ฉันจะเอาคืนเรื่องที่พวกแกทํากับฉัน!” ฉุยเห๋ารู้สึกอับอายจากเด็กชายเหล่านี้ทําต่อหน้าคนที่เขารักเมื่อพวกเขาเข้าร่วมกิจกรรม เขาตั้งใจจะกู้คืนศักดิ์ศรีของเขา

เด็กชายทั้งสามหัวเราะออกมาและพูดว่า “คิดว่าพวกเรากลัวแกเหรอ ฉุยเห๋าคิดว่าจะเอาชนะพวกเรา ได้คนเดียวแม้แต่ผู้ช่วยของแกก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเราหรอก แกควรที่จะห่างๆจากเราในโรงเรียน ไม่อย่างนั้นแกได้เจ็บตัวแน่?

“เส็งเคร็ง กูจะขัดพวกมึงซะ!” ฉุยเห๋าสบถแล้วพุ่งเข้าหากลุ่มคนทั้งสามในทันที

ซิงเฉิงคิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้ต้องมีความสามารถในการพูดคุยในลักษณะนั้นและต่อจ้านกับเด็กผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าสามคน เขาคาดหวังเพียงเล็กน้อยว่าเขาได้ถูกคนหนึ่งเข้ามา อย่างรวดเร็วและไม่สามารถป้องกันตัวเองได้หลังจากนั้น

เด็กหนุ่มที่เสียเปรียบต่อสู้กับสามอย่างแน่นอน นอกจากนี้เขายังอ่อนแอทางร่างกาย ดูเหมือนชัดเจนว่าเขาถึงวาระที่จะล้มเหลวซะแล้ว

ชิงเฉิงไม่มีความตั้งใจที่จะไปช่วย เขาแค่ยืนดูห่างๆ ในตอนแรกเด็กชายสามคนยังกังวลเล็กน้อยว่าซิงเฉิงจะมาช่วยเขา อย่างไรก็ตามหลังจากตระหนักว่าซิงเฉิงไม่ใช่ผู้ช่วยของฉุยเห๋า พวกเขาออกไปทั้งหมด

อย่างไรก็ตามฉุยเห๋าเป็นเด็กฉลาด รู้ว่าเขาไม่สามารถเอาชนะเด็กชายทั้งสามคนได้เขาจึงจดจ่อกับคนเพียง หนึ่งในนั้น อย่างไรก็ตามเขายังอ่อนแออยู่คนเดียว และในที่สุดก็ถูกตรึงอยู่กับพื้นและทุบตี

เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในไม่กี่นาที ซิงเฉิงผู้ซึ่งคาดหวังว่าบางสิ่งที่น่าตื่นเต้นและน่าตื่นเต้นยิ่งกว่านั้นค่อนข้างผิดหวังสุดๆ

“ฉันคิดว่าแกจะแน่ แต่ในความเป็นจริงแกมันก็แค่คนอ่อนแอเท่านั้นแหละ ถ้าเจอกันอีกครั้งล่ะก็ แกได้เจ็บกว่านี้แน่นอน” เด็กชายชื่อหวางหยูกล่าวอย่างโหดร้าย ขณะที่เขาถ่มน้ําลายใส่ฉุยเห๋า

มาถึงตอนนี้ ทั้งตัวฉุยเห๋าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ําและ ไม่สามารถโต้แย้งได้ เขาแค่ขดตัวอยู่บนพื้นและจ้องไปที่เด็กชายทั้งสามคน

“มองหน้าหาอะไรวะ!” หวางหยูกล่าวว่าให้เตะอีกสองลูก หลังจากนั้นเขาก็พูดกับเด็กชายอีกสองคนว่า “ไปทานอาหารมื้ออร่อยกันเถอะ”

เด็กชายทั้งสามจากไปหลังจากเด็กหนุ่มทุบตีฉุยเห๋าจนพอใจ ผู้แพ้ได้แต่เจ็บนอนนิ่งบนพื้น ดูเหมือนว่าเขาจะลุกไม่ขึ้น

เด็กชายทั้งสามให้ซิงเฉิงดูถูกขณะที่พวกเขาเดินผ่านเขาหมายถึงการข่มขู่เขา แต่ชิงเฉิงก็พยายามหยุดพวกเขา เขาเพียงแค่ตั้งใจพูดว่า ”เดินอย่างระมัดระวัง!”

คําพูดของซิงเฉิงทําให้ฉุยเห๋าโกรธ

หลังจากที่เด็กชายทั้งสามห่างออกไปในที่สุด ซิงเฉิงก็เดินไปที่ฉุยเท่าและพูดเยาะเย้ยว่า “วีรบุรุษผู้เดียวดาย นายมันไม่เอาไหน อีกฝ่ายคนมากกว่าแต่ก็ยังมาสู้คนเดียว คิดได้ยังไงเนี่ย?”

“ไปไกลๆตีนไป!” ฉุยเห๋าตะโกนใส่ซิงเฉิง ตอนนี้เขาไม่มีความประทับใจที่ดีกับซิงเฉิงเลยแม้แต่น้อย” เป็นแค่คนขับรถอย่ามาปากมาก” แต่เขาได้แค่คิดเท่านั้น

ซิงเฉิงกล่าวว่า ” ทําไมระบายความหงุดหงิดออกมาหลังจากที่แพ้ล่ะ?”

” ทําไมถึงไม่ยอมช่วย?” ฉุยเห๋ากล่าวหาระหว่างที่เขาพยายามลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ

ซิงเฉิงผงะไปชั่วครู่หนึ่งแล้วหัวเราะออกมา ไม่ได้บอกให้ช่วยแล้วมาว่ากันแบบนี้ได้ไงเล่า? บ้าแล้วรึไง! ฉันกับนายไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวซะหน่อย”

“ขี้ขลาดรึไงวะ!” ฉุยเห๋าตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

ความอดทนของซิงเฉิงเองก็มีจํากัด เขาพยายามที่จะอดทนไว้ ในขณะที่ความอดทนของเขาใกล้หมด ”เนื่องจากพ่อแม่ของคุณไม่ได้สอนมารยาทคุณฉันจะสอนคุณ!” ซิงเฉิงเปล่งประกายอย่างรุนแรง

หลังจากพูดคําพูดเหล่านั้นชิงเฉิงก็ซัดลูกเตะไปที่ท้องของ ฉุยเห๋าโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า พลังของการเตะนี้ไกลเกินกว่าหมัดของเด็กสามคน

หลังจากฉุยเห๋าล้มลงกับพื้นด้วยเสียงอันดังดังกึกก้องไปที่ท้องของเขา และเริ่มส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด เขาไม่ได้คาดหวังว่าคนขับรถจะกล้าพอที่จะเอาชนะเขาได้