บทที่ 54 คลุมเครือ

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนหน้านั้นมีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ มัน ไม่ได้แพร่กระจายไปทั่ว หลังจากที่ซิงเฉิงกลับไปที่ทอมสันกอล์ฟรีสอร์ต ฉุยเห๋าส่งข้อความขอบคุณอย่างง่ายๆมาให้เขาและซิงเฉิงไม่ตอบแม้แต่ข้อความ ถึงแม้ว่ามันจะทําให้ใบหน้าของเขายิ้มได้ก็ตาม

ในช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงเซี่ยงไฮ้มักจะขึ้นและมีเมฆมาก ซิงเฉิง ไม่ชอบฝนโดยเฉพาะฝนในฤดูใบไม้ร่วงเพราะมันทําให้บรรยากาศหดหู่ บ่อยครั้งที่มันทําให้ซิงเฉิงเหนื่อยล้าและง่วงนอน เขาชอบอากาศที่เต็มไปด้วยหิมะ พายุหิมะที่เขาเคยมีประสบการณ์ในเทือกเขาซงนานจะไม่มีในเซี่ยงไฮ้ ไม่มีใครที่จะชื่นชอบหิมะในเทือกเขา

ซงนาน

เมื่อมองจากสายฝนของฉางชานเหลาฉุย ทําให้ฉางป่าจี้รู้สึกคิดถึง ในขณะที่หญิงสาวในชุดกี่เพ้าเดินบนเส้นทางก้อนกรวดใต้ร่ม มันเหมือนภาพวาดที่สวยงามของฉากในยุคของสาธารณรัฐจีน

เฉินเซียงหยางดูเหมือนว่าจะคอยซิงเฉิงอยู่ เขาดูมีผอมลง เขาสวมใบหน้าบูดบึงและมีรอยคล้ําใต้ตาของเขา เขารอให้ซิงเฉิงเข้าใกล้และพูดกับเขาอย่างเย็นชาว่า “ซิงเฉิง ฉันมีอะไรอยากจะพูดซักหน่อย”

ซิงเฉิงไม่ทําให้เขาผิดหวัง แต่ตามเขาไปที่ศาลากลางสวน เฉินเซียงหยางยื่นบุหรี่ให้ซิงเฉิงเฉินเซียงหยางมาจากสุนันท์มาก่อน แล้วและชอบที่จะสูบบุหรีสุนัน

ซิงเฉิงส่งบุหรี่อย่างสุภาพสําหรับพวกเขาทั้งสองและพูดว่า “พี่เฉินเป็นอะไรหรือเปล่า?”

” ก็ไม่ได้มีอะไรมาก ในฐานะที่เป็นผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยฉันอยากจะฟังว่าคุณมีคําแนะนําที่ดีสําหรับฉันหรือไม่ เพราะคุณอยู่ที่นี่มาพักหนึ่งแล้ว?” เฉินเซียงหยางได้เริ่มต้นการสนทนาอย่างชาญฉลาดกับหัวข้อนี้ซึ่งฟังดูเป็นมิตร

ซิงเฉิงไม่อยากที่จะบ่ายเบี่ยง ดังนั้นเขาจึงยิ้มและตอบว่า “ตามตรงเลยนะ ผมไม่มีความรู้ในเรื่องนี้ ดังนั้นผมไม่มีคําแนะนําที่ดีใดๆในทางกลับกันความปลอดภัยของฉางชานเหลาฉุยเลย”

“ฉันคิดว่าคุณค่อนข้างปรับตัวเข้ากับการทํางานในฉางชานเหลาฉุยได้ดี” เฉินเซียงหยางกล่าวแล้วพยักหน้าและยิ้มพร้อมๆกัน เฉินเซียงหยางจะตรวจสอบสภาพแวดล้อมเป็นครั้งคราวเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นดู

” พี่เฉิน ผมชอบทํางานที่นี่ ไม่มีที่ไหนอีกแล้วที่เสนอแพ็คเกจค่าตอบแทนและสวัสดิการที่น่าดึงดูดอย่างฉางชานเหลาฉุย”

“นั่นเป็นเรื่องดีที่จะรู้” เฉินเซียงหยางกล่าวว่ายังคงยิ้มอยู่ อย่างไรก็ตามเขาไม่ทราบว่าจะนําหัวข้อของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน

ซิงเฉิงเงียบและบรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างเชื่องช้า ในที่สุด เฉินเซียงหยางก็ไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป และพูดว่า “ซิงเฉิงขอให้ฉันไปที่จุดนั้นมันคือผู้จัดการซุ๋ยที่ขอให้ฉันมาพูดกับคุณเมื่อคืน เขากับฉันกําลังพูดถึงเรื่องที่เป็นความลับ เมื่อคุณผ่านไป คุณเคยได้ยินอะไรไหม ”

ในขณะที่เขาพูดเฉินเซียงหยางมองดูซิงเฉิงอย่างตั้งใจพยายามคิดออกว่าสิ่งที่เขาพูดจะจริงใจหรือไม่ ซิงเฉิงรู้สึกงุนงงอยู่ครู่หนึ่งและทําตัวราวกับว่าเขาจําบางสิ่งได้ทันใดนั้นเขาพูดว่า ”พี่ชายเฉิน คุณหมายถึงเมื่อคืนที่ผ่านมาตอนที่ผมชนเข้ากับคุณและผู้จัดการในขณะที่ฉันจะส่งท่านซุ่ยกลับบ้าน?”

อะแฮม” เฉินเซียงหยางตอบเบาๆ

ซิงเฉิงกล่าวต่อว่า “ในเวลานั้นคุณซุยและผมกําลังคุยกันถึงสิ่งที่เรากําลังจะไปทานอาหารเย็น เพราะเขาจะปฏิบัติต่อฉันในมื้ออาหาร ฉันไม่ได้ยินสิ่งที่คุณทั้งสองคุยกันอยู่คุณอาจตรวจสอบกับคุณซุ๋ย ถ้าคุณชอบ ”

“จริงเหรอ? คุณไม่เคยได้ยินอะไรเลยเหรอ?” เฉินเซียงหยางถามไม่ใช่สิ่งที่ซิงเฉิงพูด

ซิงเฉิงพูดซ้ําอย่างหนักแน่น “ฉันไม่ได้ยินอะไรเลยจริงๆ”

เฉินเซียงหยางยังคงดูที่ชิงเฉิงอย่างต่อเนื่องชั่วระยะเวลาหนึ่งจนกระทั่งชิงเฉิงกลายเป็นไม่สบายใจ ในที่สุดเฉินเซียงหยางก็พู ดว่า “ซิงเฉิง ฉันไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คุณพูดคือความจริง มันจะดีมากถ้าคุณไม่ได้รับอะไรเลย มิฉะนั้นโปรดรักษาสิ่งที่คุณได้ยินด้วยตัวคุณเอง ต้องการเชิญปัญหาใดๆ”

“พี่เฉินคุณคิดว่าผมโกหกเหรอ? ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ในเวลานั้นคุณทั้งสองยืนห่างกันมาก” ซิงเฉิงพยายามอธิบายเพิ่มเติม

“เอาล่ะฉันเข้าใจแล้วไปทํางานต่อเถอะ” เฉินเซียงหยางไม่ต้องการเจาะลึกลงไปอีก เขาโบกมือเพื่อไล่ซิงเฉิง

ซิงเฉิงรู้สึกว่ามีภาระตกจากไหล่ของเขาและรีบออกไป ในใจของเขา เขาคิดว่าถ้าเฉินเซียงหยางยังคงทําตัวแบบนี้ต่อไป เขาจะถูกโยนออกจากชางชานรัวซุยในวันหนึ่ง เขาควรรักษาระยะห่างจาก เฉินเซียงหยางเพื่อความปลอดภัย

เฉินเซียงหยางต้องพูดถึงเรื่องไร้สาระเมื่อเขากล่าวว่าซูหลันเฉิง เป็นคนที่ส่งเขาไปพูดกับซิงเฉิง ซูหลันเฉิงต้องการบอกเฉินเซียงหยางด้วยซ้ํา ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพูดกับซิงเฉิง ซูหลันเฉิงต้องรู้ว่าเฉินเซียงหยางจะเข้าหาฉางป่าจี้เพื่อสอบปากคํา

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทั้งยาเสพติดและการพนันจะทําลายบุคคล เฉินเซียงหยางได้รับการปฏิบัติอย่างดีในฉางชานเหลาฉุย ไม่เพียงแต่เขาจะสามารถเพลิดเพลินไปกับเครือข่ายทรัพยากรมนุษย์ขนาดใหญ่เท่านั้น เขายังได้รับพรจากค่าตอบแทนที่ดี น่าเสียดายที่เขาเลือกที่จะเหยียบย่ําเส้นทาง

หลังจากซิงเฉิงไปที่สํานักงานและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าทํางานเขาชนกับคุณอันซึ่งเป็นคนที่มีเสน่ห์เช่นเคย ซิงเฉิงคิดว่าเธอจะต้องเป็นผู้หญิงในฝันของผู้ชายหลายคนในฉางชานเหลาฉุย

” เมื่อคืนซิงเฉิง คุณทําให้ฉันหวาดกลัวฉันคิดว่ามีบางอย่างร้ายแรงเกิดขึ้น” อันตบบ่าของซิงเฉิงแล้วแล้วพูดด้วยเสียงที่เย้ายวนใจ

ซิงเฉิงจะรู้สึกได้ทันทีว่าขนทั้งร่างลุกพรึ่บ “คุณอันรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” เขาตอบไป

“ผู้จัดการบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเราลองโทรหาคุณ คุณก็ไม่รับโทรศัพท์ อย่าทําอย่างนี้อีกเข้าใจไหม”

ซิงเฉิงหัวเราะเบาๆ และตอบว่า “ครับ อัน ผมจะทําให้แน่ใจว่าจะรับทันทีถ้าคุณโทรหาผมในครั้งต่อไป”

“มันเป็นแบบนั้นมากกว่านี้ อย่างไรก็ตามฉันได้ยินมาว่าคุณมีความสามารถพอสมควรคุณสามารถสู้แบบหนึ่งรุมแปดได้แบบสบายๆ! ฉันคิดว่าคุณเหมาะสมที่จะเป็นส่วนหนึ่งของแผนกรักษาความปลอดภัยของเราจริงๆ แล้วคุณสามารถเป็นผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยได้ทันที” อันพูดติดตลก

ซิงเฉิงหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “คุณแน่ใจหรือว่าคุณจะปล่อยฉันไปได้

” แน่นอนฉันทนไม่ได้ที่จะปล่อยคุณไป!” นางสาวอันกล่าว โน้มตัวไปข้างหน้าและหายใจออกสู่ซิงเฉิง

ซิงเฉิงไม่ถูกกับผู้หญิงที่มีประสบการณ์ในฤดูกาลนี้เขาคิดว่าเขารักษาระยะห่างและพูดอย่างรวดเร็วว่า

ซิงเฉิงรู้สึกเขินรีบลุกขึ้นและรีบออกไปข้างหลังพร้อมกับอัน นี่คือที่ชายหนุ่มแตกต่างจากหญิงสาว

สองวันต่อมาเป็นเรื่องง่ายสําหรับซิงเฉิง เขายังคงเป็นรุ่นน้องของหลี่หยวนและสามารถรับทุกสิ่งได้อย่างรวดเร็ว เพราะความสามารถพิเศษของเขา อันยังคงใจดีกับคําชมของเธอที่มีต่อเขา ความรู้ของซิงเฉิงเกี่ยวกับฮวงจุ้ยควบคู่ไปกับความรู้ด้านวัตถุโบราณทําให้เขาสามารถออกแบบและตกแต่งภายในอาคารของฉางชานเหลาฉุยได้อย่างมีรสนิยม สมาชิกที่เป็นมืออาชีพประทับใจเป็นอย่างยิ่งกับการออกแบบชุดเครื่องประดับหยกของซิงเฉิงที่อยู่เหนือน้ํา เมื่อคิดว่าฉางชานเหลาฉุยจะต้องว่าจ้างนักออกแบบให้ทําเช่นนี้ เขาสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เพียงเพื่อจะพบว่าซิงเฉิงเป็นเพียงพนักงานปกติ ที่นั่นจําเป็นต้องพูดเขาประทับใจอย่างมากกับความสามารถของซิงเฉิงและความสําเร็จอันสูงส่งนี้ส่งผลให้คนซุบซิบเกี่ยวกับเขา.

วันอาทิตย์เป็นวันหยุดของซิงเฉิงจากการทํางาน เขาและคนอื่นๆ ช่วยหานปิงย้ายข้าวของของเธอกลับไปที่เคหะฮัวหลุน 9 ไมล์ หลังจากนั้นพวกเขาก็เก็บข้าวของและย้ายไปที่บ้านใหม่ของพวกเขา มันเป็นอพาร์ทเมนต์สามห้องบนชั้นสูงตั้งอยู่ภายในเขตนี่หลินฮาวหยวนตามถนนฟูชิ้นตะวันออกมันเป็นทําเลที่ต้องการมาก และอพาร์ทเมนท์มีวิวที่ยอดเยี่ยม นอกจากนี้ยังสามารถเข้าถึงได้ง่ายทั้งเคหะฮัวหลุน 9 ไมล์และถนนซีนานสิ่งที่ดียิ่งกว่านั้นคือค่าเช่าเพียง 8000อาร์เอ็มบี มันเป็นเพราะเพื่อนของหานปิง ซิงเฉิงคิดว่าค่าเช่าในเซี่ยงไฮ้นั้นยังสูง

หานปิงเป็นอิสระเธอจึงช่วยซิงเฉิงและคนอื่นๆ ในการทําความสะอาดสถานที่ร่วมกัน พวกเขาจัดการทั้งห้องเรียบร้อยภายในสองชั่วโมง หลังจากนั้นพวกเขาไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของใช้ประจําวัน เมื่อถึงเวลาที่ทุกอย่างสมบูรณ์ มันเป็นเวลาเย็นแล้ว

หานปิงวางแผนในเบื้องต้นว่าจะไปทานอาหารฉลองเพื่อการเคลี่อนไหว แต่ซิงเฉิงแนะนําว่าเขาปรุงอาหารให้พวกเขาทั้งหมด หานบังรู้สึกประหลาดใจที่ซิงเฉิงสามารถปรุงอาหารได้

ในขณะที่หานบึงเสนอที่จะช่วยเหลือซิงเฉิงยืนยันว่าเธอจะไม่เข้าไปในครัวเลย ชายสามคนยุ่งอยู่ในครัวเตรียมอาหารเย็นในขณะที่หานปิงนั่งอยู่บนโซฟาเพื่อดูโทรทัศน์ในที่สุด

ในขณะที่อยู่ในครัว ฮาวเหล่ยลอบมองหานปิงที่มีรูปร่างที่ดีและแต่งตัวในชุดกีฬากล่าวกับซิงเฉิงว่า ”ซิงเฉิงเห็นได้ชัดเลยว่า คุณนายหานชื่นชอบคุณเป็นอย่างมากทําไมถึงไม่สวม: คุณไม่ได้ไปด้วยกัน ดังนั้นเราสองคนสามารถสนุกกับชีวิตที่สะดวกสบายกับคุณหรือไม่ “

ขอขอบคุณซิงเฉิงทุกคนที่ได้เปลี่ยนนางสาวหานผู้ซึ่งตั้งใจแน่วแน่คนนี้ให้กลายเป็นภรรยาที่ดี

ซิงเฉิงตาเบิกกว้าง ” ฉันขายทักษะไม่ได้ขายตัวนะเฮ้ย”

“คุณกําลังเล่นอย่างหนักเพื่อที่จะไม่ได้รู้ว่ามีอะไรที่ตกหล่นในตัวคุณ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหาภรรยาอย่างคุณนายหาน คุณไม่ควรมองด้วยตัวเอง! คุณโชคดีที่เธอไม่ได้ดูถูกคุณ” ฮาวเหลยไม่พอใจกับความเขลาของซิงเฉิง

ฉางป่าจี้ไม่ต้องการถูกทิ้งให้เข้าร่วมและพูดว่า “ถูกต้องแล้วฮาวเหล่ย หานปิงเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆแล้วคุณสองคนเข้ากันได้ดีจริงๆ”

” พี่ฉาง ฉันไม่อยากคิดเรื่องนี้ตอนนี้ เอาไว้คราวหลังเถอะ” ซิงเฉิงส่ายหัวและยิ้ม ฉินเฉิงก็เหลียวมองไปที่หานปิงทันทีเช่นกันว่าหานปิงเติบโตผมของเธอมานานตั้งแต่ซิงเฉิงให้ความเห็นว่าเขาชอบผมยาว อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ดูแตกต่างกันมากเพราะต้องใช้เวลาสําหรับผมที่จะเติบโตนาน ซิงเฉิงไม่อยากให้ฮันจึงเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเอาใจคนอื่น เธอดูเรียบร้อยแล้วด้วยผมที่มีความยาวบ่า

หานปิงรู้สึกได้ถึงสายตาของใครบางคนและเมื่อเธอหันไปทางห้องครัวดวงตาของซิงเฉิงพบเธอและเขาก็ยิ้มให้เธอ ทันใดนั้นหานปิงก็เขินและมองไปทางโทรทัศน์อย่างรวดเร็ว

หลังจากเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงทั้งสามคนก็เตรียมอาหารเสร็จ ซึ่งประกอบไปด้วยอาหารหกจานและซุป ในความเป็นจริงซิงเฉิงเป็นพ่อครัวหลักในขณะที่ฉางป่าจี้และฮาวเหล่ยเพียงผู้ช่วย

“ว้าวคุณได้เตรียมสิ่งเหล่านี้จริงๆเหรอ?” หานปิงร้องอุทานอย่างตื่นเต้นเมื่อเธอมองดูอาหารที่อร่อยบนโต๊ะ

ฮาวเหล่ยตอบอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอนคุณสามารถมาที่นี่เพื่อรับประทานอาหารได้บ่อยครั้ง เนื่องจากซิงเฉิงมักจะเป็นอิสระหลังจากที่เขากลับบ้านจากการทํางาน”

“ฉันยินดีที่นี่ไหม” หานบังกล่าวว่าให้ซิงเฉิงดูอย่างรอบคอบ

ฉางป่าจี้พูดอย่างสุภาพว่า ”คุณจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้รับการต้อนรับ ที่นี่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะได้รับการต้อนรับ”

สิ่งที่ฉางป่าจี้พูดจริงๆก็คือ “จงสบายใจเราจะจับตาดูซิงเฉิงให้คุณ เราจะทําให้แน่ใจว่าเขาจะไม่พาผู้หญิงคนอื่นกลับบ้าน”

หลังจากพวกเขาทั้งสี่นั่งเก้าอี้แล้ว ซิงเฉิงก็ดื่มน้ําส้มเท่านั้น เพราะเขาจะขับรถกลับบ้านหานญิงในภายหลังหานวิ่งเข้าร่วมกับฉางป่าจี้ และฮาวเหล่ยในการดื่มเบียร์ เธอเปิดเบียร์กระป๋องและปิ้งขนมปังที่เหลือ พูดว่า “ยินดีต้อนรับสู่บ้านหลังใหม่ของคุณ ขอให้วันเวลาของคุณดีขึ้นกว่านี้ไชโย!”

“ขอบคุณที่นี่ขออวยพรให้คุณสวยขึ้น เชียร์!”

“เชียร์!”

ทุกคนต่างก็มีกําลังใจสูง หานปิงเริ่มคุ้นเคยกับบรรยากาศ เธอปฏิบัติต่อเพื่อนของซิงเฉิงเป็นของตัวเองและไม่มีความแตกต่างของผู้บังคับบัญชาและผู้ใต้บังคับบัญชาในหมู่พวกเขา จริงๆแล้วเธอไม่มีเพื่อนแท้มากมาย ในความเป็นจริงหลังจากผ่านพ่อของเธอจํานวนเพื่อนรอบๆเธอลดน้อยลง จากนั้นเธอก็ตระหนักว่าความจริงที่โหดร้ายของความสัมพันธ์ของมนุษย์ อย่างไรก็ตาม เธอไม่พ่ายแพ้โดยความผิดหวัง แต่ยอมรับสิ่งเหล่านี้โดยไม่บ่น เธอรู้ว่าชีวิตมนุษย์ไม่ใช่การแล่นเรือใบธรรมดา และเป็นเรื่องธรรมดาที่จะพบกับความพ่ายแพ้ในชีวิต

หลังอาหารเย็นฉางป่าจี้และฮาวเหลยเสนอให้ทําอาหาร เพื่อให้พวกเขาสามารถให้เวลาซิงเฉิงเพื่อพูดคุยกับหานปิง ซิงเฉิงชื่นชมความพยายามของทั้งสองในการสร้างหานปังและเขาขี้นมา

แก้มของหานบังแดงก่ํา หลังจากดื่มเบียร์และดวงตาของเธอมัว เธอไม่ได้พยายามซ่อนสายตาที่ซิงเฉิงและบรรยากาศก็เปลี่ยนไปเป็นคนโรแมนติก ซิงเฉิงไม่สามารถรับมันได้และออกจากหานปิงเพื่อดูโทรทัศน์ ในขณะที่เขาเข้าไปในห้องนอนเพื่อตั้งเตียงของเขา

ด้วยความประหลาดใจหานปิงตามเขาเข้ามาในห้องแล้วจู่ๆก็โอบแขนของเธอรอบเอวของซิงเฉิง แล้วเอาหน้าของเขาวางบนหลัง เธอดื่มแอลกอฮอล์ได้ไหม? หรือเธอทําสิ่งนี้โดยเจตนา?

ในเวลานี้ซิงเฉิงตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง