กําเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 : บทที่ 47 – สังหารหมู่

ขบวนเริ่มออกเดินทางไปยังคฤหาสน์ลานเซย์ความเร็วต่ําเนื่องจากมีคนจํานวนมากที่เดินเท้าอยู่ข้างนอกรถขบวนประกอบไปด้วยรถม้าสี่คันและมีชายจํานวนหนึ่งที่ผ่านขั้นตอนการคัดออกจนเหลืออยู่สี่สิบคน ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะหาที่นั่งพอ

ทหารราวสิบคนที่เป็นคนของตระกูลลานเซย์ หน้าตาของพวกเขาคล้ายกับหองกําลังเล็กๆที่กําลังมุ่งหน้าไปสู่สงคราม

ด้วยความเร็วเท่านี้มันจะทําให้พวกเขาไปถึงยังที่หมายในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า

โนอาห์นั่งอยู่บนหลังคาของรถม้าแต่เมื่อใดก็ตามที่เขามองลงไปยังกลุ่มคนข้างล่างเขามักจะส่ายหน้าเสมอ

“พวกเขารู้กันไหมว่าจะตัวเองกําลังจะไปเจอกับปัญหาอะไรข้างหน้า? เราจะต้องสู้กับผู้พิทักษ์เขตในของตระกูลขุนนางตระกุเลานเซย์อาจจะปฏิเสธแต่ด้วยจํานวนผู้ฝึกตนนั้นมีเยอะกว่าเรามากพวกเขาแค่ใช้ปืนใหญ่ก็สิ้นเรื่อง

ก่อนที่เขาจะยอมรับ โนอาห์ตั้งคําถามกับเควินมากมายถึงแผนเพื่อให้มั่นใจว่ามันจะเป็นไปได้เมื่อเขาได้ยินเรื่องจํานวนของผู้มีกตนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของโทเบียส ลานเซย์ก็ทําให้เขาแทบจะถอนตัวจากภารกิจนี้โดยไม่สนใจเรื่องรางวัลที่พวกเขาได้สัญญาไว้เลยแม้แต่น้อย

ผู้ฝึกตนยี่สิบห้าคนต่อของเราสิบคนก็ไม่ต่างอะไรจากโล่เนื้อหนังดีๆนี่เองมันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพาเบซิลกลับเข้าคฤหาสน์ไปอย่างหน้าตาเฉยและภารกิจสําเร็จ

ถ้าสองกลุ่มนี้ต่อสู้กัน ผลลัพธ์ที่ได้ก็มีแต่แพ้เท่านั้น อย่างไรก็ตามเควินบอกให้เขารู้ว่าเมื่อเบซิลเข้าสู่ประตูคฤหาสน์เขาจะถูกเข้าควบคุมทันที

ด้วยทรัพย์สมบัติที่ตระกูลลานเซย์สําสมมาตลอดหลายชั่วอายุคนโทเบียสอาจจะละทิ้งแผนของเขาเพื่อขึ้นมาเป็นอัครบิดรและหนีหรือละทิ้งสถานะขุนนางของเขาไป

ท้ายที่สุดแล้วตระกูลชั้นสูงก็ไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดที่มากไปกว่าทรัพย์สมบัติและเคล็ดวิชา

“ถ้าเราให้ผู้ไม่ใช่ผู้ฝึกตนมาเป็นโล่กําบังและมุ่งตรงไปยังใจกลางการป้องกันของคนพวกนั้นเราอาจจะทําได้ก็ได้

นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทําไมโนอาห์จึงเลือกที่จะอยู่ เขามั่นใจในชื่อเสียงของเควิน ทําลายแนวป้องกันของศัตรูก็ยังพอเป็นเรื่องที่เป็นไปได้อยู่

สัปดาห์แรกของการเดินทางผ่านไปโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขบวนเคลื่อนที่ไปได้อย่างราบรื่นแต่จากนั้นก็เกิดปัญหาขึ้น

โนอาห์คือคนแรกที่สัมผัสได้ถึงกลุ่มคนจํานวนมากอย่างผิดปกติบนถนนและเมื่อขบวนหยุดก็เห็นคนที่เข้ามาขวางทางได้อย่างชัดเจน

ชายจํานวนห้าสิบคนหรือมากกว่านั้นเข้ามาขวางทางแต่ในหมู่พวกเขาไม่มีผู้ฝึกตน พวกเขาแต่งกายด้วยชุดธรรมดาหรือชุดเกราะสนิมเขรอะแต่อาวุธดูใหม่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยช่างฝีมือดี

โนอาห์กระโดดลงมาจากหลังคารถม้าและเดินไปหาเควินที่กําลังจ้องมองกลุ่มชายฉกรรจ์ด้วยสายตาดุดันเมื่อเขารู้สึกว่าโนอาห์มายืนอยู่ข้างๆ เขาก็พูดออกมา

“คนพวกนี้น่าจะถูกว่าจ้างโดยลุงของนายน้อยจากหมู่บ้านใกล้ๆนี้เขาคงอยากจะแหย่เราเล่น ถ้าข้าส่งคนไปส่งกับพวกนั้น เราจะเผยให้ถึงพวกมันเห็นถึงความสามารถของเราแต่ถ้าข้าส่งผู้ที่ไม่ใช่ผู้ฝึกตนออกไปพวกเขาจะตายโดยเปล่าประโยชน์และเป็นการลดกําลังเราไปเสียซึ่งอันตรายต่อแผนมาก ข้าไม่คิดเลยว่าโทเบียสจะโหด เหี้ยมถึงขั้นที่ส่งคนมาตายเพียงเพื่อล้วงความลับจากเรา”

โนอาห์มองไปยังกองกําลังสามัญชน แต่ภายในจิตใจของเขากลับหัวเราะเยาะเย้ย

“นายก็ทําแบบเดียวกันไม่ใช่หรือ? มันไม่ใช่ว่าคนที่ถูกคัดเลือกมาที่นี่จะรอดกลับไปทุกคนสักหน่อย

เขาถอนหายใจเล็กน้อยจากนั้นก็ตอบกลับ “ถ้างั้นเราต้องโหด เหี้ยมกว่าเขา” โนอาห์ชักดาบออกมาและตรงไปยังกลุ่มศัตรู

“ถ้าให้ข้าจัดการ ความลับของเราจะไม่ถูกเปิดเผยต่อคนพวกนี้เลยและคนของท่านก็จะไม่มีคนใดที่ได้รับบาดเจ็บเลย”

เควินรู้สึกละอายเล็กน้อยเมื่อได้ฟังคําพูดของโนอาห์แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับเขาเพียงมองเด็กคนนั้นเข้าไปใกล้กลุ่มสามัญชน เมื่อโนอาห์ห่างจากพวกเขาได้ราวยี่สิบเมตรเขาก็หยุดและพูดเสียงดังลั่นออกมา

“ใครอยากตายเชิญก้าวออกมาข้างหน้า ถ้าไม่จึงถอยออกไปหลังจากที่ข้านับถึงสาม ไม่ว่าหน้าไหนก็ตามที่ไม่ยอมถอยไป ข้าจะ ทําตามความประสงค์ให้พวกท่านเอง” เด็กหนึ่งคนกําลังข่มขู่ชายฉกรรจ์ราวห้าสิบคนอย่างไรก็ตามก่อนที่พวกเขาจะมีโอกาสได้หัวเราะลมเย็นๆก็พัดผ่านพวกเขาเมื่อได้เห็นสายตาของเด็กคนนั้นที่คลื่นความเย็นชาออกมา

“หนึ่ง”

ชาวบ้านทุกคนที่ถูกคัดเลือกมาจากหมู่บ้านได้รับความทุกข์ทรมานจากการถูกลงโทษโดยตระกูลลานเซย์พวกเขาช่างน่าสงสาร

“สอง!”

เนื่องจากตระกูลลานเซย์ต้องชดใช้ค่าส่วยให้กับตระกูลโชสติจํานวนมากพวกเขาจึงขึ้นภาษีชาวบ้านที่อยู่ภายใต้การปกครองซึ่งนําพาพวกเขาไปสู่ความอดอยาก

“สาม!”

เช่นนั้นเอง จึงไม่มีใครก้าวถอยหลังหนีเด็กชายที่น่ากลัวคนนี้เลยพวกเขาได้รับเงินส่วนหนึ่งจากโทเป็นสแล้วและหากพวกเขารอดชีวิตมาได้ก็จะได้รับเงินเพิ่มอีก

สิ่งที่ตามมาต่อจากนั้นคือการสังหารหมู่จากสิ่งที่ทหารผู้อ่อนแอรอบๆขบวนเห็นนั้นคืออาห์เพียงแค่เดินไปตามแถวของศัตรูอย่างไรก็ตามชายบ้านต่างร่วงไปกองกับพื้นด้วยสภาพที่ศีรษะถูกตัดขาดหรือไม่ก็ถูกแทงที่หน้าอกเลือดสีแดงฉานนองไปทั่วพื้น

ไม่มีใครทันสังเกตว่าอาวุธที่ดีที่สุดที่ชาวบ้านใช้ได้หายไปก่อนที่มันจะร่วงลงพื้นเสียอีกและถูกดูดเข้าไปในเอวของโนอาห์

เมื่อโนอาห์กลับมาที่ขบวน รองเท้าหนังของเขาเปื้อนเลือดและเห็นรอยเท้าบนพื้นชัดเจนเมื่อเขาเดินสีหน้าที่ทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นถูกแสดงออกมาอย่างชัดเจน ราวกับเขาเพิ่งกลับมาจากการเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายเท่านั้น

“ยิ่งฉันแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ฉันก็จะมองผู้คนที่อ่อนแอในฐานะมนุษย์น้อยลงเท่านั้น ฉันคิดว่าการแยกอารมณ์ออกจากมนุษย์ทั่วไปมันเป็นสาเหตุตามธรรมชาติที่ทําให้พลังของฉัน เพิ่มขึ้น

เหล่าทหารต่างหลีกทางให้เขาเดินกลับไปยังหลังคารถมา

โนอาห์กระโดดขึ้นไปและถอดรองเท้าที่เปื้อนเลือดทิ้งไปเหลือเพียงเท้าเปล่าเตะอากาศห้อยอยู่บนหลังคา

แหวะ!

เบซิลพุ่งออกมานอกรถเพื่ออ้วก เขาแอบมองการต่อสู้ของโนอาห์และไม่สามาถยับยั้งความรู้สึกที่เขามีได้เควินปรี่ไปหาเขาทันทีและพาเขากลับขึ้นรถภายใต้สายตาที่ผิดหวังจากเหล่าทหารของเขา

พวกเขากําลังเปรียบเทียบขุนนางหนุ่มในรถกับเด็กชายผู้โหดเหี้ยมบนหลังคาคนนี้ และอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพในอนาคตของตระกูลลานเซย์ว่ามันจะเป็นอย่างไร