หลังจากทั้งสองประลองเสร็จ เมิ่งเชี่ยนโยวก็เดินขึ้นหน้า นำความบกพร่องเมื่อครู่ของพวกเขาสาธิตกับร่างกายของเมิ่งอี้เซวียนอีกครั้ง

 

 

ทั้งสองฝึกท่าตามที่เมิ่งเชี่ยนโยวบอกอีกครั้ง เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้าพูด “ดีขึ้นกว่าเมื่อครู่ แต่ยังต้องฝึกให้มากกว่านี้”

 

 

ซุนเหลียงไฉเห็นพวกเขาฝึกวรยุทธ์ ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เดินตรงมาอย่างสนอกสนใจ ยืนมองจากด้านข้างพร้อมเมิ่งเจี๋ยและเมิ่งชิง

 

 

ครั้งนี้เป็นการประลองกันของเมิ่งฉีและเมิ่งอี้เซวียน ทั้งสองสลับกันออกอาวุธ ไม่มีใครยอมให้ใคร

 

 

ซุนเหลียงไฉถลึงตาโต มองพวกเขาอย่างอิจฉา

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวยังคงบอกจุดบกพร่องของพวกเขา ทั้งแก้ไขให้ทีละจุด

 

 

ทั้งสองคนพยักหน้า

 

 

ซุนเหลียงไฉทนต่อไปไม่ไหวแล้ว รอจนพวกเขาฝึกเสร็จ จึงเดินไปถามเมิ่งเชี่ยนโยวต่อหน้า “เมื่อไหร่ข้าถึงจะได้ฝึกวรยุทธ์เช่นพวกเขา?”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวมองเขาแวบหนึ่งพูดว่า “รอให้ไขมันในตัวเจ้าหายไปก่อนค่อยว่ากัน”

 

 

ซุนเหลียงไฉก้มหน้ามองดูไขมันทั่วทั้งร่าง พูดอย่างไม่พอใจ “เจ้ารู้แก่ใจว่าข้ากำจัดไขมันพวกนี้ออกไปไม่ได้ ยังจะพูดเช่นนี้ เจ้าไม่อยากสอนให้ข้าใช่ไหม”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพูด “ใครบอกว่าจะกำจัดไขมันออกไปไม่ได้ ขอเพียงเจ้ายืนหยัดออกกำลังเช่นนี้ทุกวัน ไม่เกินสามเดือน รับรองว่าเจ้าจะลดน้ำหนักไปได้ครึ่งหนึ่ง มีรูปร่างผอมโปร่งเหมือนพี่ใหญ่และพี่รองข้า”

 

 

ซุนเหลียงไฉถามนางอย่างประหลาดใจ “เจ้าพูดเป็นความจริง หลังจากนี้สามเดือนข้าจะเป็นเหมือนพวกเขาได้จริงๆ?”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้า “ประมาณนั้น”

 

 

ซุนเหลียงไฉดีใจจนลืมตัว พูดรับประกัน “ข้าจะต้องยืนหยัด”

 

 

เมิ่งชื่อเดินมาเรียกทุกคนไปกินข้าว

 

 

ซุนเหลียงไฉกลับเข้ามาในห้องพับผ้าห่มของตัวเองลวกๆ ถึงเดินเข้ามากินข้าวในครัว

 

 

อาหารเช้ายังคงมีไข่ต้ม

 

 

หลังจากนั่งลง ก็คว้าไข่สองใบมาไว้ตรงหน้าตัวเอง เมิ่งเสียนที่นั่งข้างเขากระแอมขึ้นเบาๆ ซุนเหลียงไฉถึงได้สติกลับมา รีบวางไข่หนึ่งใบกลับคืนไป แล้วแอบมองเมิ่งเชี่ยนโยวแวบหนึ่ง พบว่านางกำลังก้มหน้ากินข้าว ถึงลอบถอนใจโล่งอก

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวแสร้งทำเป็นไม่เห็นพฤติกรรมของเขา ก้มหน้ากินอาหารของตัวเอง

 

 

กินข้าวเช้าเสร็จ เมิ่งเชี่ยนโยวและเมิ่งเสียนพาเมิ่งอี้เซวียนและซุนเหลียงไฉไปส่งที่โรงเรียน จากนั้นก็รีบเร่งกลับมา

 

 

เมิ่งต้าจินมาบ้านเมิ่งเอ้ออิ๋นตามเวลาที่นัดหมาย รอเมิ่งเชี่ยนโยวกลับมาพร้อมกับเมิ่งเอ้ออิ๋น

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวเพิ่งจะลงจากรถม้า ทั้งสองก็ออกมาจากบ้านอย่างอดใจรอไม่ไหว เมิ่งเอ้ออิ๋นพูดกับนางอย่างเร่งเร้า “โยวเอ๋อร์ พวกเราไปบ้านผู้ใหญ่บ้านเถอะ”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวโบกมือ พูดว่า “ไม่ต้องรีบ พวกเราไปโรงงานเรียกหลิวต้าเป่ามาก่อน”

 

 

เมิ่งเอ้ออิ๋นถามอย่างไม่เข้าใจ “เรียกเขามาทำไม?”

 

 

“อีกประเดี๋ยวท่านก็รู้เอง” เมิ่งเชี่ยนโยวตอบ

 

 

ทั้งสามมาถึงโรงงานเนื้อรมควัน

 

 

อู๋ต้าและพวกเห็นเมิ่งเชี่ยนโยวเข้ามา รีบร้อนเข้าไปทักทาย

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวมองแวบหนึ่งไม่เห็นหลิวต้าเป่า ถามอู๋ต้า “หลิวต้าเป่าเล่า?”

 

 

อู๋ต้ารีบตอบ “ไปเทน้ำเสีย เดี๋ยวก็กลับมาขอรับ”

 

 

สิ้นเสียง หลิวต้าเป่าที่หาบน้ำเสียไปทิ้งเพียงลำพังก็กลับมา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างกายมีน้ำเสียสาดกระเซ็น คอยส่งกลิ่นไม่พึงประสงค์

 

 

เห็นเมิ่งเชี่ยนโยวอยู่ในลานบ้าน หลิวต้าเป่าร้องเรียกอย่างนอบน้อม “นายหญิง”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้า ยิ้มพูด “หลิวต้าเป่า เจ้าเอาหาบให้พวกเขา แล้วตามข้าไปบ้านพวกเจ้าหน่อยเถอะ”

 

 

หลิวต้าเป่างงงัน

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่อธิบายเพิ่ม ก้าวอาดๆ ออกไปจากโรงงานรมควันเนื้อ

 

 

เมิ่งต้าจินและเมิ่งเอ้ออิ๋นตามติดไป

 

 

หลิวต้าเป่าได้สติคืนกลับมา เร่งฝีเท้าวิ่งตามหลังไปด้วยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ

 

 

คนทั้งหมดมาถึงบ้านผู้ใหญ่บ้าน ประตูใหญ่ยังคงปิดสนิท

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวส่งสัญญาณให้หลิวต้าเป่าเคาะประตู

 

 

หลิวต้าเป่าเดินขึ้นหน้า ออกแรงเคาะประตูบ้านตัวเองหลายครั้ง เสียงภรรยาผู้ใหญ่บ้านดังลอยออกมา “ใครกัน กลางวันแสกๆ เคาะประตูเสียงดังเช่นนี้ ในบ้านมีใครตายหรือไร?”

 

 

หลิวต้าเป่ามองพวกเมิ่งเชียนโยวอย่างอักอ่วนแวบหนึ่ง ถึงเปล่งเสียงตอบกลับ “ท่านแม่ ข้าเอง”

 

 

เกิดเสียงฝีเท้าดังอลหม่านไปทั้งลานบ้าน ประตูใหญ่ถูกเปิดออกโดยเร็ว บุตรชายสองคนของหลิวต้าเป่าวิ่งออกมา กระโจนเข้าหาอ้อมกอดหลิวต้าเป่า พูดอย่างยินดี “ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว”

 

 

ภรรยาหลิวต้าเป่าก็เดินออกมาอย่างยินดี ถามขึ้น “ต้าเป่า เจ้า…” คำพูดต่อจากนั้นหลังจากเห็นเมิ่งเชี่ยนโยวก็ไม่ได้พูอต่อ

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านพลางเดินพลางถาม “ต้าเป่า เหตุใดวันนี้นังตัวดีนั่นถึงยอมปล่อยเจ้ากลับมาได้?”

 

 

ภรรยาหลิวต้าเป่าหันหลังพยายามขยิบตาให้นาง ภรรยาผู้ใหญ่บ้านกลับถามนางอย่างสงสัย “สะใภ้ต้าเป่า ตาเจ้าเป็นอะไรหรือ?” แต่พอเห็นเมิ่งเชี่ยนโยวและคนอื่นๆ ก็เข้าใจทันที

 

 

บุตรชายทั้งสองของหลิวต้าเป่าดมกลิ่นที่ตัวเขา บีบจมูกถามเขาอย่างแปลกใจ “ท่านพ่อ ตัวท่านมีกลิ่นอะไร เหม็นจะตายแล้ว”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านก็เห็นแล้วว่าบนตัวหลิวต้าเป่าเต็มไปด้วยน้ำเน่าเสีย ก่นด่าเมิ่งเชี่ยนโยวอย่างไม่เกรงใจ “ข้าว่าแล้วนังตัวดีนี่จะต้องคอยทรมานต้าเป่าของพวกเรา เจ้ายังไม่ยอมรับ คราวนี้เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก?”

 

 

หลิวต้าเป่าลอบมองเมิ่งเชี่ยนโยวแวบหนึ่ง เห็นสีหน้านางไม่สบอารมณ์ รีบร้อนพูดขึ้น “ท่านแม่ ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ให้พวกเราเข้าไปก่อนเถอะ”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านแค่นเสียงหึ หลีกทางให้พวกเขา

 

 

หลิวต้าเป่ารีบเชิญพวกเมิ่งเชี่ยนโยวทั้งสามคนเข้ามาในลานบ้าน

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านเห็นสภาพเช่นนี้ของบุตรชายก็ให้เจ็บปวดใจ หันไปพูดกับภรรยาหลิวต้าเป่า “สะใภ้ต้าเป่า เจ้าไปต้มน้ำ ให้ต้าเป่าได้อาบน้ำชำระล้างร่างกาย แล้วหาเสื้อผ้าสะอาดให้เขาเปลี่ยนด้วย”

 

 

ภรรยาหลิวต้าเป่ารับคำ เตรียมจะไปต้มน้ำ

 

 

หลิวต้าเป่ารั้งนางไว้ “ไม่ต้องแล้ว อีกประเดี๋ยวข้ากลับไปกับนายหญิงยังต้องไปเทน้ำเสีย เปลี่ยนชุดสะอาดไปก็สกปรกอยู่ดี”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านพูดอย่างลำพองใจ “ต้าเป่า ข้าและพ่อเจ้าตกลงกับพวกเขาแล้ว วันนี้พอเจ้ากลับมาก็จะไม่ต้องกลับไปอีก”

 

 

หลิวต้าเป่ามองเมิ่งเชี่ยนโยว

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่ได้พูดอะไร

 

 

ภรรยาหลิวต้าเป่าได้ยินแม่สามีพูดเช่นนี้ ออกไปต้มน้ำอย่างดีใจ

 

 

บุตรชายสองคนของหลิวต้าเป่าก็ดีใจดึงเขาเข้าไปในบ้าน

 

 

ผู้ใหญ่บ้านได้ยินความเคลื่อนไหวด้านนอกนานแล้ว กลับไม่ได้ออกมา

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านก็ไม่เอื้อนเอ่ยให้พวกเขาเข้าบ้าน ถามพวกเขาอย่างหยิ่งผยอง “พวกเจ้าเอาสูตรเนื้อรมควันมาด้วยหรือเปล่า?”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวตอบ “เปล่า”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านเปล่งเสียงแหลมสูง “ไม่ได้เอาสูตรมา แล้วพวกเจ้ามาทำอะไร? คิดจะใช้สัญญาทาสของลูกชายข้ามาแลกกับที่ดินผืนใหญ่ขนาดนั้น พวกเจ้าฝันไปเถอะ”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน “สัญญาทาสของหลิวต้าเป่าพวกเราก็ไม่ได้เอามา”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านยิ่งทวีความไม่เกรงใจ “เช่นนั้นพวกเจ้ามาทำอะไร? รีบกลับไป ไปเอาสัญญาทาสของต้าเป่าและสูตรเนื้อรมควันมาค่อยว่ากัน”

 

 

ทั้งสามคนไม่ขยับ

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านพูดอย่างฉุนเฉียว “ยังไม่ไปอีก ถ้าข้าไม่พอใจ พวกเจ้ายังต้องเอาสูตรกุนเชียงมาให้ข้าด้วย”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านส่งเสียงกระแอมดังลอยมาจากในบ้าน

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านแผดเสียงพูดอย่างไม่พอใจ “แค่กๆๆ ดีแต่ไอ จะถูกคนขึ้นไปนั่งถ่ายอุจจาระบนหัวแล้วยังไม่รู้จักปริปาก”

 

 

ครั้งนี้ผู้ใหญ่บ้านสำลักจริงๆ ส่งเสียงไอจนแทบขาดใจดังลอยออกมาจากในบ้าน

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะพูด “ท่านยายเข้าใจผิดแล้ว พวกเรามิได้ไม่ยินยอมนำสูตรอาหารและสัญญาทาสมา แต่พวกเราแค่อยากพูดเรื่องหนึ่งกับผู้ใหญ่บ้าน หากเขาตกลง พวกเราจะรีบกลับไปเอามาทันที”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านส่งเสียงไอครู่ใหญ่ถึงหยุดได้ หายใจแรงพูดกับทุกคน “พวกเจ้าเข้ามาเถอะ”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านแค่นเสียงหึ หมุนตัวเดินเข้าบ้าน

 

 

พวกเมิ่งต้าจินทั้งสามคนเดินตามเข้ามา

 

 

เห็นคนทั้งหมดเข้ามา ผู้ใหญ่บ้านไม่เคลื่อนไหว และไม่ได้เชื้อเชิญให้พวกเขานั่ง พูดขึ้นทันควัน “มีอะไรพวกเจ้าก็พูดออกมาเถอะ”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวขมวดหัวคิ้วมุ่น หันไปพูดกับเมิ่งต้าจินและเมิ่งเอ้ออิ๋น “ดูท่าตาผู้ใหญ่บ้านจะไม่ต้อนรับพวกเรา พวกเราก็อย่าหน้าด้านนั่งลงเลย เรียกหลิวต้าเป่ากลับไปพร้อมกันเถอะ”

 

 

พูดจบหันหลังเดินออกไป หลิวต้าเป่าและเมิ่งเอ้ออิ๋นก็หมุนตัวเดินตามออกมา

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านร้อนใจ รีบเดินมาขวางหน้าพวกเขาแล้วพูด “ก็แค่ไม่ให้พวกเจ้านั่งลงเท่านั้น ต้องใจน้อยเช่นนี้เชียวหรือ? คิดจะไปก็ไป พวกเจ้าไม่อยากซื้อที่ดินผืนนั้นแล้วหรือไร?”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวตอบ “วันนี้พวกเราตั้งใจมาตกลงเงื่อนไขกับพวกท่านด้วยใจจริง เมื่อพวกท่านไม่สนใจ พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องทำตามพวกท่าน อย่างมากพวกเราไม่ซื้อที่ดินผืนนั้นก็ได้”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านผลุนผลันโบกมือ “อย่าๆ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันก่อน”

 

 

พูดจบก็หันไปร้องพูดกับผู้ใหญ่บ้าน “ตาเฒ่า เจ้าพูดอะไรบ้างสิ”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านมองพวกเขาแวบหนึ่ง พูดอย่างจำใจ “เข้ามานั่งเถอะ”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านโล่งอก พูดกับเมิ่งเชี่ยนโยวอย่างเอาใจ “ตาผู้ใหญ่บ้านเรียกพวกเจ้าเข้าไปนั่งแล้ว รีบเข้าไปเถอะ”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวลังเลครู่หนึ่ง ถึงหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านให้ทุกคนนั่งอย่างเอาอกเอาใจ

 

 

ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยปากถามตามตรง “พวกเจ้าตัดสินใจว่าอย่างไร?”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวยิ้มตอบเขา “เมื่อคืนวานพอข้านำข้อเสนอของท่านไปบอกท่านปู่ พวกเขาก็บอกว่าเห็นด้วย…”

 

 

ยังพูดไม่ทันจบ เสียงกระวนกระวายของภรรยาผู้ใหญ่บ้านก็ดังแทรกเข้ามา “เมื่อเห็นด้วยแล้ว เหตุใดพวกเจ้าถึงไม่นำสูตรอาหารและสัญญาทาสมาด้วยเล่า”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวตอบ “ท่านอย่าเพิ่งใจร้อน ข้ายังพูดไม่จบ ท่านปู่ข้าเห็นด้วยแล้วก็จริง แต่พวกเขาก็ยื่นข้อเสนอหนึ่งออกมา หากพวกท่านก็เห็นด้วย พวกเราจะนำของสองสิ่งนั้นมาให้พวกท่านทันที”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านยิ่งร้อนรนกระวนกระวายถาม “เงื่อนไขอะไร?”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวมองผู้ใหญ่บ้าน

 

 

ผู้ใหญ่บ้านก็มองมาที่นางพอดี

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวส่งยิ้ม พูดกับผู้ใหญ่บ้านอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เงื่อนไขของท่านปู่ข้าก็คือ ท่านต้องถอนตัวออกจากตำแหน่งผู้ใหญ่บ้าน ให้ลุงใหญ่ของข้ามาเป็นแทน”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านลุกพรวดขึ้นฉับพลัน

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านร้องเสียงหลง “เจ้าว่าอะไรนะ?” เสียงหวีดแหลมนั้นสามารถทำให้เยื่อแก้วหูฉีกขาดได้

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวขมวดคิ้ว ปิดหูตัวเอง พูดซ้ำอีกครั้งด้วยเจตนาดี “เงื่อนไขของพวกเราคือให้ท่านถอนตัวออกจากตำแหน่งผู้ใหญ่บ้าน ให้ลุงใหญ่ข้ามาดำรงตำแหน่ง”