ข้ามเวลาล่าฝัน! ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 31 ตอนที่ 2

ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 31 ตอนที่ 2

“เอาเงินมาปะ?”

“อ่า”

มารุมองดูเพื่อนทั้งสองคนพูดคุยกัน พวกเขามักจะอยู่คุยกันเสมอในช่วงพักเที่ยง

“เงินอะไร?” มารุถาม

 

“เงินให้ครูฝึก”

 

ทั้งสองคนนําเงินออกมาคนละสามหมื่นวอน รวม เป็นหกหมื่นวอนมารุได้แต่ทําหน้างง เพราะเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย

“ไปบอกกันตอนไหนเนี่ย?”

“วันเสาร์”

 

“อ่อ”

 

“แกไม่ต้องจ่ายหรอก แค่พวกเราก็พอ”

 

“เหรอ?”

 

โชคดีที่เขาไม่ต้องเสียเงิน

 

“แต่…” เดมยังพูดขัดขึ้น “ทําไมครูเขาถึงพูดสุภาพกับครูฝึกจัง? แถมเงินนี่อีกถ้าครูเราบอกครูมิโซไปตรง ๆ ฉันว่าเธอน่าจะพอเข้าใจนะ”

 

โดจินเดาะลิ้น

“คนพวกนั้นเขาก็มีศักดิ์ศรีของตัวเองนะเว้ย ลองคิดดิ จะมาแสดงท่าทางน่าสมเพชต่อหน้าอดีตลูกศิษย์ได้เหรอ? ถ้าต้องเป็น แบบนั้นฉันคงได้บ้าตายแน่ไม่แปลกหรอกที่ครูเขาจะใช้เงินเดือน ตัวเองจ่าย

 

“เหรอ?”

“ใช่สิ”

 

“แล้วทําไมต้องทําตัวสุภาพด้วย?”

“อาจจะเพราะไม่ได้สนิทกันมั้ง ก็ครูเขาไม่บอกเราด้วยซ้ําว่าครูมิโซเป็นรุ่นพี่เรา”

ดูโดจินค่อนข้างมั่นใจในคําตอบ แต่มารุกลับส่ายหัว

 

“อะไร คิดว่าไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่มีทางเลย”

“งั้นทําไมเขาถึงทําตัวสุภาพกับเธอแบบนั้นล่ะ? มองผ่าน ๆ นี้นี้กว่าคนไม่รู้จักกันด้วยซ้ํานะ”

“ต่อให้พวกเราไม่เห็นฉันว่าพวกเขาก็เป็นแบบนั้น พนันไหม?”

 

โดจินและเดมยังส่ายหัวเมื่อเห็นมารุหยิบเงินแบงค์พันขึ้นมา

“ครูเราแค่รักษาหน้าครูฝึกแค่นั้นแหละ คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาทําเหมือนเธอเป็นเด็กไปอีกคนต่อหน้าเรา?”

 

“เรื่องนั้น”

 

เดมยังพยักหน้ายอมรับและเข้าใจทันที

 

“พวกแกก็รู้จักครูเราดี ฉันเห็นเขาทําตัวแบบนี้กับศิษย์เก่าทุกคนแหละฉันว่าเขาคงพยายามที่จะปฏิบัติกับพวกนั้นให้เหมือนพวกเขาเป็นผู้ใหญ่จริง ๆ นั่นเป็นสิ่งที่ฉันต้องนับถือเลย เพราะแบบนั้นด้วยแหละมั้งเขาถึงพยายามจะเก็บเรื่องเงินไว้ให้เป็นความลับที่สุดเขาไม่อยากให้มันเกิดปัญหาอะไรกันขึ้น ยิ่งเพราะเขารู้จักครูฝีกดีแกเองก็บอกนี่ ใช่ไหมโดจิน? ว่ายิ่งรู้จักคนอื่นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องให้เกียรติเขามากเท่านั้น”

 

“อ่า ครูเรานี่เท่จริง ๆ”

ทั้งสองคนต่างเห็นด้วย

“แล้วจะเอาเงินไปให้ยังไง? ฉันว่าเขาไม่น่าจะยอมรับหรอกนะ”

“เราคิดว่าจะเอาให้ครูฝึกเองเลย”

 

“โอ้ แบบนั้นเอาสินะ”

“แต่รู้ไหมว่ามันน่าตลกตรงไหน?”

“ตรงไหน?”

“ครูน่ะซื้ออาหารมาเลี้ยงพวกเราทุกวัน ครูมิโซเองก็ไม่ชอบปกปิดอะไรมาก เธอบอกมาว่าเธอได้ชั่วโมงละ 40000 วอน”

 

มารุได้แต่ขํา ผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบปกปิดอะไรจริง ๆ แต่เรื่องนั้นเขาก็เห็นตั้งแต่ไปคุยกันบนดาดฟ้าแล้ว

แต่เดี๋ยวนะ

 

ถ้าเธอทํางานหนักขนาดนี้

 

“แต่เธอมาทุกวัน แถมวันหยุดยังมาเต็มวันอีกไม่ใช่เหรอ?”

 

“อ่า ถ้าเธอได้เงินเต็มจํานวนจากการมาสอนมากขนาดนั้นมันคงจะบ้ามาก ๆ เราเลยถาม”

“ถามว่าสรุปได้เท่าไหร่กันแน่?”

“ใช่”

 

“เหอะ”

โดจินเองก็กล้าไม่เบา ถึงขนาดถามอะไรแบบนั้นออกไป

“จริง ๆ เธอควรจะได้ทั้งหมดเลย 800000 วอน จากการที่มาสอนแค่ช่วงวันหยุดน่ะนะ แต่นี้เธอเล่นมาทุกวัน แถมยังใช้เงินที่ได้เกีอบครึ่งมาเลี้ยงข้าวพวกเราอีก”

 

มารุยังจําได้ว่ามิโซควักเงินตัวเองออกมาใช้พวกปีหนึ่งไปซื้อข้าวมากิน

 

“จะบอกว่าทํางานแล้วเสียเงินเหรอ?”

“เนอะ?”

 

“พยายามเข้าล่ะพวกแก”

“ตั้งใจแบบนั้นอยู่แล้ว”

ทั้งสองคนยิ้ม

 

เวลาไหลผ่านไปราวกับน้ําที่ไหลผ่านอุ้งมือ กว่าจะทันรู้ตัว มันก็เล็ดลอดออกไปจนหมดแล้ว ชมรมนั้นกําลังไปได้สวย ทั้งเรื่องฉาก และเรื่องการแสดงมารุใช้เวลาส่วนมากนั่งทําฉาก

“ไปเอามาจากไหนเนี่ย?”

 

“แค่ลองค้น ๆ ดูแถวนี้น่ะ”

 

มีกองไม้กองอยู่ทั่วห้องไปหมด พวกมันดูสภาพใช้การไม่ค่อยได้เพราะถูกทิ้งร้างมานาน แต่หลังจากลองได้ทาสีใหม่ พวกมันก็ดูสดใสขึ้นมา

มารุช่วยตอกตะปูยึดแผ่นไม้ เพราะเขาทนดูพวกเด็ก ๆ ยืนงงหาวิธีตอกตะปูกันเองไม่ไหว มันดูอันตรายจนเกินไป

“ให้ตายสิมารุ”

“สุดยอด ผู้จัดการเราทําได้ทุกอย่างเลย”

 

แน่นอนว่าเขาทําได้ เขาไม่ได้เพิ่งจะเคยทําอะไรแบบนี้เสียหน่อยมารุตอกแผ่นไม้เข้าไปเสริมโครงสร้างของฉากร้าน มันถูกสร้าง ขึ้นลวก ๆ จากไม้อัดแต่ก็ยังหนักไม่เบา สมาชิกคนอื่น ๆ มาช่วย เขายกมันตั้งขึ้น

 

“โอ้”

 

“ถ้าได้ตกแต่งอีกหน่อยสวยแน่นอน”

มารยิ้มกว้างขณะจ้องมองไปที่ฉาก อย่างน้อยเขาก็ยังทําประโยชน์กับชมรมได้บ้าง มันทําให้เขารู้สึกดีขึ้นมาหน่อย หลังจากได้คุ ยกับพ่อในวันนั้นมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากมายนัก เขายังคิด ถึงเรื่องความฝันของตัวเองอยู่บ้างเป็นครั้งคราวแต่ก็คิดหามันไม่เจ อสักที ตอนอายุ 45 เขามีความฝันอะไรรึเปล่านะ? มีอะไรที่เขาต้องยอมแพ้ไปเพราะไม่มีเวลารึเปล่านะ? มันคือสิ่งเดียวที่ติดอยู่ในหัวมารุในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา

 

คําถามของเขาเปลี่ยนไปจาก “เราจะใช้ชีวิตยังไง?” เป็น “ความฝันของเราคืออะไร?

 

ความฝัน มารุอยากจะเป็นอะไรกันนะ?