ข้ามเวลาล่าฝันบทที่ 4 1

Now you are reading ข้ามเวลาล่าฝัน Chapter บทที่ 4 1 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

มารุทิ้งตัวลงนอนบนเตียงและมองไปที่เพดานอยู่พักหนึ่ง เขาครุ่นคิดอยู่กับเรื่องที่ว่าเขาจะใช้ชีวิตในอนาคตต่อไปยังไงดี

 

‘หรือจะลองเข้าเรียนมหาวิทยาลัยดี ๆ? กลายเป็นหัวกะทิ? ไม่ล่ะ เราไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น เรารู้ดีว่าการเรียนมันไม่ได้ยากมาก แต่การตั้งใจไปกับมันฟังดูไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่’

 

มารุลองหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ออกมาจากชั้นวาง พอสายตาของเขาได้เห็นเข้ากับกราฟและสูตรต่าง ๆ นา ๆ ก็ทำเอาเขาแทบจะสำลัก แน่นอว่าวิชาภาษาอังกฤษก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าใดนัก

 

“อือ ตั้งใจเรียนเหรอ ไม่ล่ะ ขอบใจ”

 

มารุโยนหนังสือทั้งสองเล่มออกไปให้พ้นสายตา เขามีความคิดอยากจะลองตั้งใจเรียนแล้วเข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ ให้ได้ แต่การที่จะเริ่มทำมันนั้นช่างยากเย็นเหลือเกินสำหรับเขา

 

“ถ้าเราจำเลขหวยได้สักงวด… หรือชื่อของบริษัทที่จะโตขึ้นในอนาคต…”

 

เขายังคงจำได้ดีกว่าบริษัทไหนจะเติบโตขึ้นเป็นบริษัทใหญ่โตในอนาคต แต่เขาก็รู้ตัวว่าความทรงจำเหล่านี้คงจะจางหายไปในไม่ช้า คงเพราะสวรรค์ไม่อยากให้เขาต้องสับสนกับความทรงจำที่ขาด ๆ หาย ๆ ล่ะมั้ง?

 

“จดไว้ดีไหมนะ?” เขาคิดขึ้น

 

แต่พอเขากำลังลุกขึ้นเพื่อจะไปจด

 

“ไม่ได้ค่ะ”

 

มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นที่ด้านหลังของเขา หญิงสาวในชุดรัดรูปปรากฏตัวขึ้นในห้อง

 

“เอิ่ม…”

 

“คุณใช้ชีวิตวันแรกได้อย่างราบรื่นดี ฉันคิดว่าคุณเป็นคนปรับตัวได้ดีนะคะ”

 

“อ่า ครับ”

 

“แต่ฉันปล่อยให้คุณนึกถึงเรื่องในอนาคตไม่ได้ค่ะ เพราะมันจะเป็นการผิดพันธสัญญา”

 

หญิงสาวที่ลอยตัวอยู่ค่อย ๆ ลอยตัวลงจนถึงพื้น มารุพยายามใช้เสียงให้เบากว่าปกติเพราะถ้าแม่ของเขาได้ยินเข้าคงได้เป็นเรื่องยุ่งยากแน่ ๆ

 

แต่หญิงสาวกลับตอบมาราวกับว่าเธออ่านใจเขาได้

 

“ไม่ต้องกังวล ฉันผนึกห้องนี้ไว้แล้ว และวันนี้ฉันมาเพื่ออธิบายอะไรเพิ่มเติมนิดหน่อย”

 

“อะไรเพิ่มเติมเหรอ?”

 

“แค่มาเน้นย้ำเรื่องที่คุณน่าจะรู้อยู่แล้วน่ะ คุณจะค่อย ๆ ลืมความทรงจำจากอนาคตทั้งหมดไปในไม่ช้า และความทรงจำเหล่านั้นมันจะถูกเก็บไว้ในจิตใต้สำนึกแทน คุณจะยังมีความรู้สึกคุ้นเคยเวลาทำหรือได้พบเจออะไรบางอย่างอยู่ คล้าย ๆ กับความรู้สึกเดจาวู ใช่แล้ว เพราะคนส่วนมากที่รู้สึกถึงเดจาวูนั้นก็เป็นเพราะว่าพวกเขาได้ประสบกับเหตุการณ์นั้นมาแล้วในอนาคต”

 

“คุณจะบอกว่ามีคนที่มาเริ่มชีวิตใหม่แบบผมอีกเยอะเลยเหรอ?”

 

“แน่นอน แต่มีไม่กี่คนหรอกที่รู้ตัวว่าได้กลับมาในอดีตของตัวเอง แต่คุณรู้นี่? ‘ถ้าได้กลับไปตอนหนุ่ม ๆ เราคงทำอะไรได้ดีกว่านี้’ ตอนที่พวกเขาเริ่มคิดแบบนั้นนั่นแหละ คือตอนที่พวกเขาได้กลับมายังอดีต แค่พวกเขาจำมันไม่ได้เท่านั้นเอง” เธอพูดต่อด้วยรอยยิ้ม “ยังไงก็ตาม ความทรงจำเก่าของคุณทั้งหมดน่าจะหายไปหลังจากเข้านอนในวันนี้ แต่คุณจะยังรู้ตัวอยู่นะ ว่าตัวเองมาจากอนาคต เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมาก”

 

มารุยกมือขึ้นขัดเธอ

 

“มีคำถามอะไรเหรอคะคุณฮาน?”

 

“วันนี้ผมเห็นกล่องคำพูดด้วย”

 

“อ่า เห็นแล้วเหรอคะ”

 

“ผมอ่านใจคนได้จริง ๆ เหรอ?”

 

“ค่ะ มันคือของขวัญอีกชิ้นที่คุณยูมอบไว้ให้คุณ”

 

“ของขวัญ…”

 

“แน่นอนว่าคุณจะต้องคิดหาวิธีใช้มันเอาเอง เพราะนั่นมันจะทำให้ชีวิตสนุกขึ้นใช่ไหมล่ะคะ และคุณยังมีความสามารถอื่นที่รอให้คุณค้นพบอยู่อีก ถึงแม้บางทีทั้งชีวิตนี้คุณอาจจะไม่รู้ถึงมันเลยก็ได้”

 

“ความสามารถอื่น? อย่างกับว่าเป็นยอด—”

 

“ต้องขอโทษด้วยแต่มันไม่มีความสามารถไหนที่ทำให้คุณกลายเป็นยอดมนุษย์หรอกนะคะ แต่ว่าความสามารถพวกนั้นทำให้คุณเป็นได้มากกว่านั้นเสียอีก ถึงจะบอกตรง ๆ ไม่ได้ก็เถอะ แต่ความสามารถของคุณน่ะ เกี่ยวข้องกับผู้คน”

 

“ผู้คน?”

 

“ค่ะ”

 

ความสามารถที่เกี่ยวข้องกับผู้คน… ความสามารถแบบนั้นจะทำให้เป็นยิ่งกว่ายอดมนุษย์ได้ยังไง? ถ้ากล่องข้อความที่เขาเห็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเป็นสิ่งที่ทำให้เขาอ่านใจคนได้จริง ๆ มันก็คงจะดีกว่าความสามารถที่ทำให้เขาเป็นยอดมนุษย์เฉย ๆ แหละ เพราะการที่สามารถอ่านใจคนได้ทุกเมื่อ คงจะมีอีกแค่ไม่กี่อย่างที่ดีไปกว่านี้ได้

 

‘โกงชัด ๆ‘

 

เขารู้สึกค่อนข้างตื่นเต้นเลยทีเดียว เพราะถ้าเขาใช้พลังนี้ดี ๆ ชีวิตคงจะสนุกขึ้นอีกมากโข

 

แต่นั่นก็ทำให้เขารู้สึกกังวลเช่นกัน เพราะกล่องข้อความนั่นโผล่ออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ถ้ามันเกิดโผล่ขึ้นมาในสถานการณ์ที่ไม่เหมาะมันอาจจะทำให้เรื่องแย่ลงกว่าเดิมก็ได้ เขารู้ได้จากประสบการณ์ชีวิต 45 ปีของเขาว่าไม่ควรจะทำอะไรที่เกินตัว

 

“เหมือนว่าจะรู้ตัวแล้วนะคะ ใช่ค่ะ ความสามารถนั้นจะช่วยเรื่องต่าง ๆ ในชีวิตคุณได้ แต่บางครามันก็อาจจะนำพามาซึ่งความยุ่งยาก และไม่ใช่ทุกคนที่จะได้เจอความสุขหลังกลับมาใช้ชีวิตใหม่”

 

“น่ากังวลจริง”

 

“ทุกสิ่งมันขึ้นอยู่กับว่าคุณตัดสินใจจะทำอะไร ตัดสินใจจะใช้ชีวิตยังไง และตัดสินใจว่าจะใช้ความสามารถนี้ในแบบไหน แน่นอนว่าพลังของคุณไม่ได้มีอย่างไม่จำกัด เรื่องนั้นเดี๋ยวคุณก็จะได้รู้มันเอง แต่จงจำไว้ว่าไม่มีอะไรในโลกได้มาเปล่า ๆ”

 

ไม่มีอะไรที่ได้มาเปล่า ๆ ประโยคนี้เป็นประโยคที่หนักหน่วงสำหรับเขามาก

 

มารุพยักหน้ารับ ตอนนี้เขาได้รับรู้ถึงมันอีกครั้งแล้วว่าเขากลับมายังจุดเริ่มต้นของชีวิตจริง ๆ นั่นมันยิ่งทำให้ก้าวแรกของชีวิตนี้ สำคัญกับเขากว่าก้าวไหน ๆ

 

“เราคงไม่ได้พบกันอีกแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแย่ ๆ เกิดขึ้นจริง ๆ”

 

“งั้นเหรอ”

 

“ยังไงก็ตาม ขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะคะ”

 

หญิงสาวค่อย ๆ จางหายไป แต่ก่อนเธอจะหายไปอย่างหมดสิ้นนั้น

 

“หวังว่าจะตัดสินใจได้ถูกต้องนะ”

 

หญิงสาวกระซิบมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

 

หลังหญิงสาวหายลับไป มารุจ้องมองไปยังเพดานห้องตัวเองอีกหลายนาทีจนแม่ของเขาเรียกเขาลงไปกินข้าวที่ห้องนั่งเล่น เขาได้กลิ่นหอมของน้ำซุปลอยมาแต่ไกล ซุปทเว็นจังนี้มีกลิ่นที่หอมกว่าอันที่เขาได้กินที่โรงเรียน

 

“หอมจัง” เขากล่าวพร้อมเปิดประตูออก

 

 

“นี่ลิ้นเปลี่ยนไปจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย? แม่นึกว่าลูกไม่ชอบกินเสียอีก”

 

“ผมมัธยมปลายแล้วนะ โตแล้ว”

 

“อ่อเหรอคะ? โตแล้วเหรอคะ?” แม่ของเขาถามมาด้วยท่าทีหยอกล้อ

มารุตัดสินใจนั่งลงและเริ่มลงมือทานข้าว รสชาติของมันช่างคุ้นเคย จนทำให้เขาต้องเผยรอยยิ้มออกมา

 

“โอ้ กลับมาแล้วเหรอบาดะ? มากินข้าวเร็ว” แม่ของเขากล่าวหลังเห็นว่าบาดะเดินเข้าประตูหน้าบ้านมา

“ไม่เป็นไร ยังไงก็มีแต่ซุปทเว็นจังใช่ไหมล่ะ? ขากลับหนูแวะกินต๊อกโบกีกับเพื่อนมาแล้วด้วย”

 

“จะกินของแบบนั้นแทนข้าวได้ยังไง”

 

“คือแม่ ต๊อกโบกีก็เป็นคาร์โบไฮเดรตนะ ไม่รู้เหรอ?”

 

“…เฮ้อ”

 

แม่วางชามข้าวที่กำลังตักลง มารุเข้าใจความรู้สึกนั้นได้ดี พ่อแม่นั้นเพียงแค่อยากจะเห็นลูกของตัวเองได้กินดีอยู่ดีเท่านั้น

 

“ฮาน บาดะ” มารุเรียก

 

“อะไร?”

 

“กิน”

 

มารุดึงเก้าอี้ข้างตัวของเขาออกมา ทำให้น้องสาวของเขาจ้องมาที่เขาตาเขม็ง ก่อนเขาจะชี้ไปที่เก้าอี้

 

“กิน สักคำหนึ่งก็ยังดี”

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

ข้ามเวลาล่าฝันบทที่ 4 1

Now you are reading ข้ามเวลาล่าฝัน Chapter บทที่ 4 1 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

มารุทิ้งตัวลงนอนบนเตียงและมองไปที่เพดานอยู่พักหนึ่ง เขาครุ่นคิดอยู่กับเรื่องที่ว่าเขาจะใช้ชีวิตในอนาคตต่อไปยังไงดี

 

‘หรือจะลองเข้าเรียนมหาวิทยาลัยดี ๆ? กลายเป็นหัวกะทิ? ไม่ล่ะ เราไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น เรารู้ดีว่าการเรียนมันไม่ได้ยากมาก แต่การตั้งใจไปกับมันฟังดูไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่’

 

มารุลองหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ออกมาจากชั้นวาง พอสายตาของเขาได้เห็นเข้ากับกราฟและสูตรต่าง ๆ นา ๆ ก็ทำเอาเขาแทบจะสำลัก แน่นอว่าวิชาภาษาอังกฤษก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าใดนัก

 

“อือ ตั้งใจเรียนเหรอ ไม่ล่ะ ขอบใจ”

 

มารุโยนหนังสือทั้งสองเล่มออกไปให้พ้นสายตา เขามีความคิดอยากจะลองตั้งใจเรียนแล้วเข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ ให้ได้ แต่การที่จะเริ่มทำมันนั้นช่างยากเย็นเหลือเกินสำหรับเขา

 

“ถ้าเราจำเลขหวยได้สักงวด… หรือชื่อของบริษัทที่จะโตขึ้นในอนาคต…”

 

เขายังคงจำได้ดีกว่าบริษัทไหนจะเติบโตขึ้นเป็นบริษัทใหญ่โตในอนาคต แต่เขาก็รู้ตัวว่าความทรงจำเหล่านี้คงจะจางหายไปในไม่ช้า คงเพราะสวรรค์ไม่อยากให้เขาต้องสับสนกับความทรงจำที่ขาด ๆ หาย ๆ ล่ะมั้ง?

 

“จดไว้ดีไหมนะ?” เขาคิดขึ้น

 

แต่พอเขากำลังลุกขึ้นเพื่อจะไปจด

 

“ไม่ได้ค่ะ”

 

มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นที่ด้านหลังของเขา หญิงสาวในชุดรัดรูปปรากฏตัวขึ้นในห้อง

 

“เอิ่ม…”

 

“คุณใช้ชีวิตวันแรกได้อย่างราบรื่นดี ฉันคิดว่าคุณเป็นคนปรับตัวได้ดีนะคะ”

 

“อ่า ครับ”

 

“แต่ฉันปล่อยให้คุณนึกถึงเรื่องในอนาคตไม่ได้ค่ะ เพราะมันจะเป็นการผิดพันธสัญญา”

 

หญิงสาวที่ลอยตัวอยู่ค่อย ๆ ลอยตัวลงจนถึงพื้น มารุพยายามใช้เสียงให้เบากว่าปกติเพราะถ้าแม่ของเขาได้ยินเข้าคงได้เป็นเรื่องยุ่งยากแน่ ๆ

 

แต่หญิงสาวกลับตอบมาราวกับว่าเธออ่านใจเขาได้

 

“ไม่ต้องกังวล ฉันผนึกห้องนี้ไว้แล้ว และวันนี้ฉันมาเพื่ออธิบายอะไรเพิ่มเติมนิดหน่อย”

 

“อะไรเพิ่มเติมเหรอ?”

 

“แค่มาเน้นย้ำเรื่องที่คุณน่าจะรู้อยู่แล้วน่ะ คุณจะค่อย ๆ ลืมความทรงจำจากอนาคตทั้งหมดไปในไม่ช้า และความทรงจำเหล่านั้นมันจะถูกเก็บไว้ในจิตใต้สำนึกแทน คุณจะยังมีความรู้สึกคุ้นเคยเวลาทำหรือได้พบเจออะไรบางอย่างอยู่ คล้าย ๆ กับความรู้สึกเดจาวู ใช่แล้ว เพราะคนส่วนมากที่รู้สึกถึงเดจาวูนั้นก็เป็นเพราะว่าพวกเขาได้ประสบกับเหตุการณ์นั้นมาแล้วในอนาคต”

 

“คุณจะบอกว่ามีคนที่มาเริ่มชีวิตใหม่แบบผมอีกเยอะเลยเหรอ?”

 

“แน่นอน แต่มีไม่กี่คนหรอกที่รู้ตัวว่าได้กลับมาในอดีตของตัวเอง แต่คุณรู้นี่? ‘ถ้าได้กลับไปตอนหนุ่ม ๆ เราคงทำอะไรได้ดีกว่านี้’ ตอนที่พวกเขาเริ่มคิดแบบนั้นนั่นแหละ คือตอนที่พวกเขาได้กลับมายังอดีต แค่พวกเขาจำมันไม่ได้เท่านั้นเอง” เธอพูดต่อด้วยรอยยิ้ม “ยังไงก็ตาม ความทรงจำเก่าของคุณทั้งหมดน่าจะหายไปหลังจากเข้านอนในวันนี้ แต่คุณจะยังรู้ตัวอยู่นะ ว่าตัวเองมาจากอนาคต เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมาก”

 

มารุยกมือขึ้นขัดเธอ

 

“มีคำถามอะไรเหรอคะคุณฮาน?”

 

“วันนี้ผมเห็นกล่องคำพูดด้วย”

 

“อ่า เห็นแล้วเหรอคะ”

 

“ผมอ่านใจคนได้จริง ๆ เหรอ?”

 

“ค่ะ มันคือของขวัญอีกชิ้นที่คุณยูมอบไว้ให้คุณ”

 

“ของขวัญ…”

 

“แน่นอนว่าคุณจะต้องคิดหาวิธีใช้มันเอาเอง เพราะนั่นมันจะทำให้ชีวิตสนุกขึ้นใช่ไหมล่ะคะ และคุณยังมีความสามารถอื่นที่รอให้คุณค้นพบอยู่อีก ถึงแม้บางทีทั้งชีวิตนี้คุณอาจจะไม่รู้ถึงมันเลยก็ได้”

 

“ความสามารถอื่น? อย่างกับว่าเป็นยอด—”

 

“ต้องขอโทษด้วยแต่มันไม่มีความสามารถไหนที่ทำให้คุณกลายเป็นยอดมนุษย์หรอกนะคะ แต่ว่าความสามารถพวกนั้นทำให้คุณเป็นได้มากกว่านั้นเสียอีก ถึงจะบอกตรง ๆ ไม่ได้ก็เถอะ แต่ความสามารถของคุณน่ะ เกี่ยวข้องกับผู้คน”

 

“ผู้คน?”

 

“ค่ะ”

 

ความสามารถที่เกี่ยวข้องกับผู้คน… ความสามารถแบบนั้นจะทำให้เป็นยิ่งกว่ายอดมนุษย์ได้ยังไง? ถ้ากล่องข้อความที่เขาเห็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเป็นสิ่งที่ทำให้เขาอ่านใจคนได้จริง ๆ มันก็คงจะดีกว่าความสามารถที่ทำให้เขาเป็นยอดมนุษย์เฉย ๆ แหละ เพราะการที่สามารถอ่านใจคนได้ทุกเมื่อ คงจะมีอีกแค่ไม่กี่อย่างที่ดีไปกว่านี้ได้

 

‘โกงชัด ๆ‘

 

เขารู้สึกค่อนข้างตื่นเต้นเลยทีเดียว เพราะถ้าเขาใช้พลังนี้ดี ๆ ชีวิตคงจะสนุกขึ้นอีกมากโข

 

แต่นั่นก็ทำให้เขารู้สึกกังวลเช่นกัน เพราะกล่องข้อความนั่นโผล่ออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ถ้ามันเกิดโผล่ขึ้นมาในสถานการณ์ที่ไม่เหมาะมันอาจจะทำให้เรื่องแย่ลงกว่าเดิมก็ได้ เขารู้ได้จากประสบการณ์ชีวิต 45 ปีของเขาว่าไม่ควรจะทำอะไรที่เกินตัว

 

“เหมือนว่าจะรู้ตัวแล้วนะคะ ใช่ค่ะ ความสามารถนั้นจะช่วยเรื่องต่าง ๆ ในชีวิตคุณได้ แต่บางครามันก็อาจจะนำพามาซึ่งความยุ่งยาก และไม่ใช่ทุกคนที่จะได้เจอความสุขหลังกลับมาใช้ชีวิตใหม่”

 

“น่ากังวลจริง”

 

“ทุกสิ่งมันขึ้นอยู่กับว่าคุณตัดสินใจจะทำอะไร ตัดสินใจจะใช้ชีวิตยังไง และตัดสินใจว่าจะใช้ความสามารถนี้ในแบบไหน แน่นอนว่าพลังของคุณไม่ได้มีอย่างไม่จำกัด เรื่องนั้นเดี๋ยวคุณก็จะได้รู้มันเอง แต่จงจำไว้ว่าไม่มีอะไรในโลกได้มาเปล่า ๆ”

 

ไม่มีอะไรที่ได้มาเปล่า ๆ ประโยคนี้เป็นประโยคที่หนักหน่วงสำหรับเขามาก

 

มารุพยักหน้ารับ ตอนนี้เขาได้รับรู้ถึงมันอีกครั้งแล้วว่าเขากลับมายังจุดเริ่มต้นของชีวิตจริง ๆ นั่นมันยิ่งทำให้ก้าวแรกของชีวิตนี้ สำคัญกับเขากว่าก้าวไหน ๆ

 

“เราคงไม่ได้พบกันอีกแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแย่ ๆ เกิดขึ้นจริง ๆ”

 

“งั้นเหรอ”

 

“ยังไงก็ตาม ขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะคะ”

 

หญิงสาวค่อย ๆ จางหายไป แต่ก่อนเธอจะหายไปอย่างหมดสิ้นนั้น

 

“หวังว่าจะตัดสินใจได้ถูกต้องนะ”

 

หญิงสาวกระซิบมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

 

หลังหญิงสาวหายลับไป มารุจ้องมองไปยังเพดานห้องตัวเองอีกหลายนาทีจนแม่ของเขาเรียกเขาลงไปกินข้าวที่ห้องนั่งเล่น เขาได้กลิ่นหอมของน้ำซุปลอยมาแต่ไกล ซุปทเว็นจังนี้มีกลิ่นที่หอมกว่าอันที่เขาได้กินที่โรงเรียน

 

“หอมจัง” เขากล่าวพร้อมเปิดประตูออก

 

 

“นี่ลิ้นเปลี่ยนไปจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย? แม่นึกว่าลูกไม่ชอบกินเสียอีก”

 

“ผมมัธยมปลายแล้วนะ โตแล้ว”

 

“อ่อเหรอคะ? โตแล้วเหรอคะ?” แม่ของเขาถามมาด้วยท่าทีหยอกล้อ

มารุตัดสินใจนั่งลงและเริ่มลงมือทานข้าว รสชาติของมันช่างคุ้นเคย จนทำให้เขาต้องเผยรอยยิ้มออกมา

 

“โอ้ กลับมาแล้วเหรอบาดะ? มากินข้าวเร็ว” แม่ของเขากล่าวหลังเห็นว่าบาดะเดินเข้าประตูหน้าบ้านมา

“ไม่เป็นไร ยังไงก็มีแต่ซุปทเว็นจังใช่ไหมล่ะ? ขากลับหนูแวะกินต๊อกโบกีกับเพื่อนมาแล้วด้วย”

 

“จะกินของแบบนั้นแทนข้าวได้ยังไง”

 

“คือแม่ ต๊อกโบกีก็เป็นคาร์โบไฮเดรตนะ ไม่รู้เหรอ?”

 

“…เฮ้อ”

 

แม่วางชามข้าวที่กำลังตักลง มารุเข้าใจความรู้สึกนั้นได้ดี พ่อแม่นั้นเพียงแค่อยากจะเห็นลูกของตัวเองได้กินดีอยู่ดีเท่านั้น

 

“ฮาน บาดะ” มารุเรียก

 

“อะไร?”

 

“กิน”

 

มารุดึงเก้าอี้ข้างตัวของเขาออกมา ทำให้น้องสาวของเขาจ้องมาที่เขาตาเขม็ง ก่อนเขาจะชี้ไปที่เก้าอี้

 

“กิน สักคำหนึ่งก็ยังดี”

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+