เดิมทีหน่วยที่สามแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนเข้ามาฝึกซ้อมอยู่ภายในป่าแสงจันทร์แห่งนี้เพื่อฆ่าเวลา  พวกเขากำลังรอให้ชื่อเซียวและหน่วยอื่นๆ มาสมทบ

พวกเขาเริ่มต้นจากการล่าอสูรมายาระดับต่ำจากบริเวณชายป่า ก่อนจะค่อยๆ รุกเข้าไปในส่วนลึกของป่ามากขึ้นเรื่อยๆ และในตอนที่มาจนถึงยังบริเวณนี้ จู่ๆ พวกเขาก็ได้กลิ่นหอมหวานอันแสนประหลาด

มันเป็นกลิ่นหอมเย้ายวนที่หอมเกินกว่าจะต้านทานได้ และด้วยความใคร่รู้จนอดใจไม่ไหว เหล่าทหารรับจ้างผู้เก่งกล้าจึงเดินตามกลิ่นนั้นไปยังจุดที่เป็นต้นกำเนิดของมันโดยไม่ลังเล

ในตอนแรก ไม่มีผู้ใดในกลุ่มพวกเขารู้จักกลิ่นนั้นเลยและทุกคนก็ไม่ได้คาดคิดด้วยว่าต้นกำเนิดของกลิ่นหอมนั้นจะเป็นผลหลิวหลี  จนกระทั่งพวกเขาได้เห็นมันกับตาและพบว่ากลิ่นนั้นมาจากผลหลิวหลีโตเต็มที่ลูกหนึ่ง

พวกเขาตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมากที่ได้พบสถานที่ที่มีผลไม้วิเศษชนิดนี้ขึ้นอยู่ ทว่าในเวลานั้นผลไม้วิเศษลูกโตยังไม่สุกอย่างเต็มที่จึงยังไม่เหมาะสมที่จะเด็ดดึงมาจากขั้ว

และเมื่อกวาดตามองโดยรอบ พวกเขาทั้งหมดก็พบว่า ณ บริเวณที่มีผลหลิวหลีอยู่นั้น มีอสูรมายาระดับต่ำอยู่รวมกันเป็นจำนวนมาก…ดูเหมือนพวกมันกำลังเฝ้ารอให้ผลหลิวหลีสุกและร่วงลงมา   ดังนั้นหน่วยที่สามแห่งกองทหารชื่อเหยียนจึงพยายามกำจัดอสูรมายาเหล่านั้นออกไปให้มากที่สุดในขณะที่รอคอยเวลาที่ผลไม้จะสุกงอม

ไม่คิดเลยว่าจู่ๆ จะมีคนจากกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจที่นำโดยหลี่เปียวเดินทางมาที่นี่

พวกเขาพบเสี้ยวฮังและสมาชิกหน่วยที่สามของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนที่เหมือนกำลังเฝ้ารอและคุ้มกันบางอย่างอยู่  หลี่เปียวที่พาคนมาเป็นจำนวนมากจึงเลือกที่จะซุ่มสังเกตการณ์อยู่ในมุมหนึ่ง

….จนในที่สุดเขาก็ได้รู้  หลี่เปียวไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะบังเอิญมาเจอผลหลิวหลีอย่างง่ายดายเช่นนี้…

ทว่าหลี่เปียวและกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจของเขาเป็นพวกต่ำช้าไร้ยางอายอย่างที่สุด  จากคำบอกเล่าของเสี้ยวฮัง กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจกำลังปฏิบัติภารกิจตามหาผลหลิวหลี และถ้าหากพวกเขาทำงานนี้ได้สำเร็จ กลุ่มทหารรับจ้างของพวกเขาจะเลื่อนขึ้นไปเป็นกลุ่มทหารรับจ้างระดับหนึ่งทันที…

ผลหลิวหลีนั้นเติบโตอยู่ติดกับเพดานถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ตรงส่วนไหล่เขาของทิวเขาที่อยู่เบื้องหน้า พวกเขามองเห็นมันได้รางๆ จากเชิงเขาจุดที่ตรงกับปากถ้ำ และยังไม่แน่ใจนักว่าภายในถ้ำแห่งนั้นมีผลไม้วิเศษอยู่มากเพียงใด

แน่นอนว่ากลุ่มอันธพาลในคราบทหารรับจ้างของหลี่เปียวก็ใช้กำลังขับไล่คนของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนเพื่อที่จะชิงเอาผลหลิวหลีไปเป็นของตน

และก็แน่นอนเช่นกันว่า เหล่าทหารหาญแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนไม่ยอมพวกเขาง่ายๆ ทว่าชื่อเหยียนหน่วยที่สามนั้นมีคนน้อยกว่า พวกเขาจึงไม่สามารถสู้กับทหารอันธพาลของหลี่เปียวได้  อีกทั้งด้วยความที่หลี่เปียวโหดเหี้ยมอำมหิตเป็นอย่างมาก เขาลงมืออย่างป่าเถื่อนและหมายจะเอาชีวิต!! เสี้ยวฮังจึงไม่เหลือทางเลือกอื่นนอกจากต้องนำคนของเขาถอยออกมา

อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ยังไม่ได้ถอดใจออกไปจากป่าแห่งนี้เสียทีเดียว หน่วยที่สามแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนยังคงรั้งรออยู่เพราะต้องการจะดูว่าพอมีโอกาสอื่นอยู่อีกหรือไม่

พวกเขารู้ดีว่าผลหลิวหลีเป็นผลไม้ที่หายากมากและยังล้ำค่าอย่างไร้สิ่งทัดเทียม ไม่เพียงแต่มนุษย์เท่านั้นที่ต้องการมัน แม้แต่อสูรมายาเองก็หมายตามันด้วยเช่นกัน  ดังนั้นเสี้ยวฮังและพวกพ้องจึงหมายใจจะรอดูว่าจะมีอสูรมายาบุกเข้าไปชิงมันบ้างหรือไม่

และต่อให้พวกเขาไม่ได้ผลหลิวหลีมาครอบครอง พวกเขาก็จะไม่ยอมให้กลุ่มทหารรับจ้างน่ารังเกียจนั่นได้มันไปแล้วใช้เป็นความดีความชอบเพื่อเลื่อนขึ้นเป็นกลุ่มทหารรับจ้างระดับหนึ่งเป็นแน่

ตอนนี้ผลหลิวหลียังไม่สุกเต็มที่ พวกเขาจึงใช้เวลาในช่วงนี้ประชุมปรึกษาหารือและเตรียมการกันอย่างเคร่งเครียด และก็เป็นตอนนี้เองที่พวกเขาได้พบกับฉินอวี้โม่และสหายทั้งสอง

หลังจากได้ฟังคำบอกเล่าของเสี้ยวฮัง ฉินอวี้โม่ก็พยักหน้าอย่างนุ่มนวล

กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจเป็นกลุ่มทหารรับจ้างที่โสมมอย่างแท้จริง ก่อนหน้านี้ที่สมาคมทหารรับจ้างในเมืองเยว่กวาง ฉินอวี้โม่ก็เพิ่งจะมีเรื่องกับคนพวกนี้มา ดังนั้นแล้วหากภารกิจของพวกเขาในครั้งนี้ล้มเหลว…อดีตสาวนักฆ่าผู้ถูกหาเรื่องก็จะมีความสุขเป็นอย่างมาก

“ข้าเองก็มีความแค้นบางอย่างกับกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจ ทำไมพวกเราไม่มาร่วมมือกันทำลายภารกิจของพวกเขาเลยล่ะ?”

ฉินอวี้โม่เอ่ยกับเสี้ยวฮังด้วยรอยยิ้มมาดหมาย

“หากเป็นเช่นนั้นได้ก็จะวิเศษไปเลย”

เสี้ยวฮังพยักหน้าและกล่าวต่อ “เอ่อ พวกข้าจะเรียกพวกท่านทั้งสามอย่างไรดี?”

“ข้าชื่อฉินอวี้โม่ คนนี้เสี่ยวโร่ว ส่วนคนผู้นั้นคือลั่วอวิ๋น พวกท่านไม่ต้องเกรงใจถึงเพียงนั้นหรอก ระดับพลังของพวกเราก็ไม่ได้สูงส่งไปกว่าพวกท่านมากนัก”

ฉินอวี้โม่ยิ้มพลางแนะนำตัว

“แม่นางช่างถ่อมตัวยิ่งนัก ที่ท่านกล่าวนั้นเพียงระดับพลังภายนอก ข้ารู้ดี แท้จริงแล้วพวกท่านทั้งสามแข็งแกร่งกว่ากองทหารของพวกเรามาก”

เสี้ยวฮังพูดจากใจจริง เขามองเห็นเสี่ยวเฮยที่เกาะอยู่บนไหล่ของฉินอวี้โม่อย่างชัดเจน

“แม่นางฉินอวี้โม่ พวกเขาไม่แน่ใจว่าพวกมันมีคนอยู่เท่าไหร่ กองทหารของเราเป็นผู้พบผลหลิวหลีก่อน  ทว่าพวกมันกลับลอบโจมตีเรา คิดจะปล้นผลไม้วิเศษไปหน้าด้านๆ ตอนนี้พวกเราไม่สนใจจะครอบครองผลหลิวหลีอีกแล้ว ขอเพียงแม่นางสามารถทำลายภารกิจของพวกมันได้  ผลไม้วิเศษนั้นจะเป็นของแม่นางทันที!”

เวลานี้เสี้ยวฮังและเหล่าทหารรับจ้างแห่งกองทหารชื่อเหยียนหน่วยสามดูสงบเยือกเย็นกันมากขึ้นแล้ว  อันที่จริงเวลาพวกเขาไม่ได้อยากได้ผลหลิวหลีอีกต่อไป แต่ด้วยเลือดแห่งชายชาตินักรบในกายที่กำลังเดือดพล่านเพราะไม่ยินยอมให้ผู้ใดมาหยามเกียรติ ทำให้พวกเขาไม่อาจทนดูกลุ่มทหารต่ำช้าที่ใช้กำลังขับไล่พวกเขาอย่างป่าเถื่อนได้ผลไม้วิเศษไปครอบครอง  ขอเพียงทำให้คนเหล่านั้นไม่ได้ผลหลิวหลีไปและทำให้ภารกิจของพวกมันต้องล้มเหลวได้ คนของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนก็พอใจมากแล้ว

“ขอบคุณพวกท่านมาก แต่ข้าคงรับน้ำใจทั้งหมดของพวกท่านไม่ได้”

ฉินอวี้โม่ค้อมศีรษะแสดงความขอบคุณ นางเองก็ต้องการผลหลิวหลีเช่นกัน เมื่อได้เห็นทัศนคิตของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนก็ทำให้นางสบายใจและเตรียมจะทุ่มเทพลังทั้งหมดชิงมันมาให้ได้  ทว่าหากจะให้นางรับของล้ำค่าเช่นนั้นไว้ฝ่ายเดียวทั้งๆ ที่อีกฝ่ายก็ยากลำบากต่อสู้มาด้วยกัน ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกละอายใจเกินไป

“มิได้แม่นาง ผลหลิวหลีจะมีประโยชน์ต่อตัวแม่นางและสหายมาก”

เสี้ยวฮังยิ้มและกล่าวเน้นย้ำว่าพวกเขาไม่ต้องการ

“เช่นนั้นตอนนี้พวกเราก็รอคอยกันอย่างเงียบๆ ก่อน รอให้ผลหลิวหลีสุกเต็มที่ พวกเราจะร่วมกันลงมือ”