เห็นหวังฮุ่ยที่งุ่มง่าม ฟางเหยียนรู้สึกตลกจากใจ ที่จริงแล้วการเคลื่อนไหวของเธอนับว่าเร็ว แต่ว่าสำหรับฟางเหยียนแล้วก็เหมือนกับวางให้ช้าลง เป็นตอนที่มีดสั้นของหวังฮุ่ยจะแทงไปถึงฟางเหยียน ฟางเหยียนก็หลบอย่างสบายๆอีกครั้ง

หวังฮุ่ยพุ่งเข้าสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง เพียงแต่ว่าครั้งนี้ เธอไม่ได้โชคดีขนาดนั้นแล้ว ล้มลงไปบนพื้นตรงๆ ส่วนมีดสั้นนั้นหันเข้าหาเธอพอดี เธอล้มลงไปครั้งนี้ มีดสั้นก็แทงเข้าที่ลำคอของเธอ

เธอล้มลงบนพื้น กรีดร้องอยู่สองครั้ง ต่อจากนั้นเลือดก็ทะลักออกมาจากลำคอ

ฉากนี้ทำให้ทุกคนในตระกูลเซียวตกใจหวาดกลัว เซียวเจิ้นเทียนรีบร้อนวิ่งไปทางหวังฮุ่ย เรียกเสียงดัง "หวังฮุ่ย หวังฮุ่ย!"

เซียวเหอรีบร้อนอุ้มหวังฮุ่ยขึ้นมา พูดไปแล้วพี่ใหญ่ก็ไม่ควรปฏิบัติกับน้องสะใภ้เช่นนี้ แต่ตอนนี้หวังฮุ่ยนั้นใกล้จะตายแล้ว ยังจะมีพิธีรีตองมากมายที่ไหนกัน เขาไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น ก็อุ้มหวังฮุ่ยขึ้นมา

มีดสั้นเล่มนั้นแทงเข้าไปในลำคอพอดี เลือดทะลักออกมาไม่หยุด ภาพฉากนั้นเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน

ฟางเหยียนอดไม่ไหวถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง พึมพำกับตัวเองว่า "ดูสิ บรรพบุรุษของตระกูลนายก็ทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว ถึงกับกล้าลอบฆ่าเทพแห่งสงครามของประเทศหวา ไม่รู้จริงๆว่านายคิดยังไง"

แน่นอน คำพูดนี้คนตระกูลเซียวไม่ได้ยินสักคน ทุกคนต่างอยู่ในความตกตะลึงถึงขีดสุด

"ใครก็ได้ ใครก็ได้!" เซียวเจิ้นเทียนร้องตะโกนเสียงดัง

ชายร่างใหญ่ไม่กี่คนเมื่อครู่ก็เดินเข้ามา เซียวเจิ้นเทียนตะโกนเอ่ย "หมอ รีบเรียกหมอมาให้ฉัน"

ประโยคนี้เพิ่งจะพูดจบ ในลำคอของหวังฮุ่ยก็มีเลือดทะลักออกมาอีก เลือดในปาก ในลำคอก็ล้วนผสมปนเปกัน เธอมองไปที่ฟางเหยียนอย่างสิ้นหวัง คิดจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ว่าก็หมดหนทางที่จะพูดออกมาแล้ว

และก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพลุ่งพล่านหรือไม่ เธอจ้องฟางเหยียน ไม่นานนักก็หมดลมไป ตอนที่กำลังจะหมดลม ดวงตาคู่นั้นของเธอยังคงจับจ้องไปที่ฟางเหยียน ท่าทางเหมือนกับว่าตายแล้วก็จะไม่ปล่อยฟางเหยียนไป

"คุณพ่อ!" เซียวเหอเหงื่อเต็มหน้าตะโกนว่า "หวังฮุ่ย หมดลมแล้ว!"

คำพูดนี้พูดออกมา ตระกูลเซียวทั้งหมดก็ตกตะลึงไปแล้ว! วันนี้นับว่าเป็นดีของตระกูลเซียว เพราะว่าพวกเขาจับอาชญากรที่ก่อเหตุร้ายแรงมาได้ ใครจะรู้ว่าตระกูลของตนเองยังจะมีคนตาย ยังตายไปในห้องโถงป้ายวิญญาณอีก

ชั่วขณะนั้น ตระกูลเซียวก็คร่ำครวญ! เซียวฮั่วชี้ฟางเหยียนอย่างดุดันเอ่ยว่า "คุณพ่อ คุณปู่ เป็นเขา เป็นเขาที่ฆ่าคุณป้ารอง ฆ่าเขาเถอะ ฆ่าเขา!"

เซียวเจิ้นเทียนเงยหน้าขึ้นสำรวจฟางเหยียน สายตามีความแค้นที่พูดไม่ออกแบบนั้น ราวกับต้องการกลืนกินฟางเหยียนทั้งเป็น

ส่วนฟางเหยียนยังคงมีท่าทีสบายๆเช่นนั้น ก็เหมือนกับว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาโดยสิ้นเชิง

เซียวเจิ้นเทียนโกรธเกรี้ยวขึ้นมาจริงๆแล้ว ฆ่าคนในห้องโถงตระกูลของตนเอง แล้วยังกล้าทำท่าทางเช่นนี้ เป็นการรังแกคนเกินไปแล้วจริงๆ เขากัดฟันตะโกนว่า "นายคิดจริงๆหรือว่าฉันไม่กล้าฆ่านาย?"

ฟางเหยียนชะงักเล็กน้อย ส่ายหน้าเอ่ยว่า "บางทีนายอาจจะไม่ทำแบบนั้น!"

"ปืน!" เซียวเจิ้นเทียนกัดฟันตะโกนออกมาคำหนึ่ง ยกมือขึ้นมาแสดงออกว่าต้องการปืน

ไม่นานเท่าไหร่นัก ปืนกระบอกหนึ่งก็มาอยู่ในมือของเขา เขาถือปืนพกไว้ ขยับไกปืนทันที ขยับเดินเข้าไปทางฟางเหยียนทีละก้าว เขายกปืนพกขึ้นจ่อไปที่หัวของฟางเหยียน ปากกระบอกปืนแนบติดอยู่ที่หัวของฟางเหยียน

เซียวเจิ้นเทียนไม่ได้เตี้ย ส่วนสูงไม่ต่างจากฟางเหยียนมากนัก เขาชี้ฟางเหยียน สายตาปะทะเข้ากับเขาพอดี สายตาของทั้งสองคนประสานกันเป็นเส้นตรงเข้าด้วยกัน ก่อให้เกิดการเผชิญหน้าระหว่างดวงตาทั้งสี่

ถูกปืนจ่อหัวไว้แล้วฟางเหยียนยังคงมีท่าทางไร้ความรู้สึกเช่นเดิม เขาในเวลานี้ตอนนี้ในหัวใจไม่มีคลื่นลมอะไรสักนิด ถูกปืนกระบอกเล็กๆจ่อหัวอยู่ ถ้าเขาตัวสั่น เขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นผู้นำของประเทศหวาแล้ว

ที่เขาเผชิญหน้าก็คืออาชญากรระหว่างประเทศที่เหี้ยมโหด เซียวเจิ้นเทียนคนนี้เป็นใครกันล่ะ? เป็นแค่พลเมืองคนหนึ่งที่เขาปกป้องเท่านั้น! ถูกพลเมืองที่ตนเองปกป้องใช้ปืนจ่อหัว ก็พอให้หัวเราะเยาะได้แล้ว

"นายหัวเราะอะไร?" เห็นมุมปากของฟางเหยียนปรากฏรอยยิ้มสายหนึ่งออกมา เซียวเจิ้นเทียนโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ตะคอกว่า "หรือว่า นายคิดว่าฉันไม่กล้ายิงปืนใส่นายหรือ? นายเชื่อหรือไม่ว่าตอนนี้ฉันลั่นไกปืนระเบิดหัวนาย"

ฟางเหยียนไหวไหล่ ใบหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทำหน้าตายเอ่ยว่า "ฉันไม่เชื่อ!"

"บัดซบ!" เซียวเจิ้นเทียนถูกบีบคั้นจนระเบิดคำสบถ

เซียวเหอและเซียวฮั่วล้วนเบิกตากว้าง รอให้เลือดของฟางเหยียนกระเซ็นออกมา ความโอหังของเขา ใกล้ที่จะเปลี่ยนเป็นกองเนื้อเน่าแล้ว ไอ้หมอนี่อวดดีเกินไปแล้ว ถูกจับตัวมาที่ตระกูลเซียว ถึงกับยังกล้าวางท่าทีเช่นนี้ หาเรื่องตายโดยแท้ หาเรื่องตาย!

ก็เป็นในตอนเส้นยาแดงผ่าแปดนี้ โทรศัพท์ของเซียวเจิ้นเทียนพลันเสียงดังขึ้นมา

เซียวเหอรู้ตัวขึ้นมาทันที เขาอุ้มร่างไร้วิญญาณของหวังฮุ่ยอยู่แล้วตะโกนว่า "คุณพ่อ ฆ่าเขา! กระสุนนัดเดียวระเบิดสมองของเขา"

"ใช่แล้ว คุณปู่ เขานั้นฆ่าคนต่อหน้าทุกคนในตระกูลเราแล้ว" เซียวฮั่วเอ่ยกลับขาวเป็นดำ

ที่จริงแล้วตระกูลเซียวทุกคนต่างเห็นว่าเป็นหวังฮุ่ยที่อยากจะฆ่าฟางเหยียน ผลสุดท้ายคือพุ่งเข้าสู่ความว่างเปล่ามีดสั้นแทงเข้าสู่ลำคอ เซียวฮั่วเอาแต่พูดว่าถูกฟางเหยียนฆ่า เอาตามความหมายของเขา ฟางเหยียนควรจะยืนอยู่ไม่ขยับ รอให้มีดสั้นของหวังฮุ่ยมาสังหารตนเอง

แต่ว่าเซียวเจิ้นเทียนถึงจะเป็นผู้นำตระกูลนี้ เขาสามารถเป็นผู้นำตระกูลได้ แน่นอนว่าไม่ใช่เป็นเพราะตนเองสามารถลั่นไกปืนฆ่าคนได้ มากไปกว่านั้นก็คือวิจารณญาณและความสงบนิ่งของเขาเอง

เขาสูดหายใจเข้าลึกครั้งหนึ่ง หยิบเอาโทรศัพท์ออกมารับสาย

ปลายสายของโทรศัพท์นั้นส่งเสียงของหวังชิงชิงออกมา "ท่านเซียว ได้ยินมาว่าคุณจับคนได้แล้วใช่ไหม?"

สีหน้าของเซียวเจิ้นเทียนค่อยๆฟื้นคืนมา เขาส่งเสียงอืมตอบว่า "ใช่แล้ว ประธานหวัง คนฉันจับมาได้แล้ว"

"ไม่เสียทีที่เป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองจินโจว ประสิทธิภาพในการจัดการเรื่องราวนั้นรวดเร็ว นายน้อยวางใจมากที่ร่วมมือทางธุรกิจกับตระกูลของคุณท่านเซียว เขาให้ฉันบอกคุณ คนกักตัวไว้ในตระกูลเซียวของพวกคุณก่อน ผ่านไปสองสามวันเขาจะจัดการลงโทษ!"

ฟังคำพูดของหวังชิงชิงจบ สีหน้าของเซียวเจิ้นเทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยว่า "ประธานหวัง เขาฆ่าคนในตระกูลของฉันนะ!"

ปลายสายเงียบลงไป ผ่านไปประมาณสิบวินาทีหวังชิงชิงถึงได้เอ่ยขึ้น "ความหมายของท่านเซียวคือต้องการฆ่าเขาใช่ไหม?"

คำพูดนี้มีการตำหนิและไม่พอใจเล็กน้อย เซียวเจิ้นเทียนกล้ายั่วโมโหนายน้อยฟางที่ไหนกัน รีบร้อนเอ่ยว่า "ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ประธานหวัง"

"ดี! นายน้อยเชื่อใจคุณมาก ท่านเซียว" พูดประโยคนี้จบปลายสายก็วางโทรศัพท์ไป

เซียวเจิ้นเทียนวางโทรศัพท์ลง ดวงตาเขาหรี่ลงเป็นเส้นตรง ชีวิตของฟางเหยียนคนนี้ยิ่งใหญ่จริงๆ

เขาเอาปืนพกขยับออกจากหัวของฟางเหยียนลงอย่างไม่ยินยอมนัก การกระทำนี้มองจนใจของเซียวเหอและเซียวฮั่วคันยิบๆ เซียวเหอตะโกนว่า "คุณพ่อ ฆ่าเขาสิ! โอกาสไม่ควรปล่อยให้หลุดมือ เวลาที่ผ่านไปไม่อาจย้อนกลับมาได้"

เซียวเจิ้นเทียนมองไปทางเซียวเหอ เอาความโกรธในจิตใจระบายไปที่เขา ตะคอกว่า "เอาศพของหวังฮุ่ยยกออกไป!"

"คุณพ่อ!" เซียวเหอลุกขึ้นยืน สีหน้าพลุ่งพล่าน

"เอาออกไป!" เซียวเจิ้นเทียนโมโห มีการระเบิดความโมโหของตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งประเภทนั้น

เซียวเหอสะอึกแล้ว เขาเอาร่างของหวังฮุ่ยออกไปอย่างทำอะไรไม่ได้

แต่ว่า เขาไม่มีทางปล่อยฟางเหยียนไปแน่!