“นายน้อยของตระกูลฟาง!” หลัวเทียนเยว่พูดซ้ำอีกครั้ง ขมวดคิ้วจนกลายเป็นรอยย่น

เซียวเจิ้นเที่ยนพยักหน้าพูด: “ใช่ ไอ้หมอนี่เหิมเกริมเกินไป กลับกวนโมโหนายน้อยของตระกูลฟาง”

“เฮ้อ!” หลัวเทียนเยว่ถอนหายใจยาว แล้วพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นดูท่าทาง ฉันก็ยากที่จะได้ระบายความโกรธแค้นนี้”

“ถ้าหากท่านเซียวไม่มีเรื่องอะไร ผมก็ขอตัวกลับไปก่อน” ตอนที่เขาคารวะเตรียมจากไป ลุงเหอที่อยู่ด้านนอกก็เดินเข้ามาอีกครั้ง พูดด้วยท่าทางที่สั่นเทา: “คุณท่าน ลู่หงปอเถ้าแก่ของป้อมจี๋หลงมาแล้ว!”

“อะไรนะ?” เซียวเจิ้นเที่ยนมองไปที่ลุงเหอด้วยใบหน้าที่ตกใจ

ลู่หงปอ ผู้นั้นที่มีชื่อเสียงพอๆกับตระกูลเซียว ใช้ชีวิตอย่างอิสระมีความสุขเสมือนเทพ ลู่หงปอที่ไม่เคยยุ่งเรื่องยุทธภพก็มาแล้ว เขามาร่วมสนุกอะไรด้วย เซียวเจิ้นเที่ยนแน่ใจได้ว่าเขาไม่ได้มาอวยพรวันเกิดให้ตัวเอง เพราะฐานะของตัวเองไม่เข้าตาของเขา

แม้ว่าจะบอกว่าตระกูลของตัวเองมีชื่อเสียงเหมือนกัน แต่คนคนนี้เย่อหยิ่งมาก แม้แต่ชื่ออีก็ไม่อยู่ในสายตาของเขา ว่ากันว่าความสัมพันธ์เบื้องหลังของเขาก็ยิ่งใหญ่อย่างมาก ดังนั้นเขาคิดไม่ออกจริงๆว่าทำไมคนคนนี้ถึงได้มาหาถึงที่!

หรือว่าก็มาเพื่อฟางเหยียนเหรอ? เซียวเจิ้นเที่ยนเพิ่งมีความคิดคาดเดานี้ก็โดนล้มล้าง เขาเรียกว่าความสุขเสมือนเทพ ไม่มีธุระไม่ออกมา

ไม่ออกไปไหน ฟางเหยียนจะรู้จักเขาได้อย่างไร?

ไม่ใช่เพียงแค่เซียวเจิ้นเที่ยนที่คิดไม่ออก หลัวเทียนเยว่ที่อยู่ข้างๆก็คิดไม่ออกว่าลู่หงปอจะมา

เซียวเจิ้นเที่ยนยังไม่ได้ออกไปต้อนรับ เสียงของลู่หงปอก็ดังขึ้นมาจากนอกประตู: “เซียวเจิ้นเที่ยน เซียวเจิ้นเที่ยนอยู่ที่ไหน?”

เมื่อรัศมีของเสือกับสิงห์มาปะทะกันมีอำนาจมากจริงๆ ทั้งเมืองจินโจว แต่ก็มีเพียงเขาที่กล้าเรียกชื่อจริงของเซียวเจิ้นเที่ยนตรงๆ

เซียวเจิ้นเที่ยนก็พุ่งไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเพียงลู่หงปอรูปร่างอ้วนที่เลือดขึ้นหน้า เดินเข้ามาด้วยความโกรธ

“คุณลู่ยินดีต้อนรับการมาเยือนบ้านของผม เป็นเกียรติอย่างยิ่งกับบ้านผม!” เซียวเจิ้นเที่ยนพูดอย่างเคารพนอบน้อม ไม่ว่าอย่างไรบ้านตัวเองก็ถือได้ว่าเฉิดฉาย แต่ว่าในสายตาของลู่หงปอ ถือได้ว่าเป็นกระท่อมซอมซ่อ

ตั้งแต่สมัยโบราณตระกูลเหล่านี้ก็ไม่กล้าต่อสู้กับคนแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นความสัมพันธ์ของเขาไปถึงไหนเซียวเจิ้นเที่ยนก็ไม่รู้

ลู่หงปอส่งเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า: “อย่ามาพูดเรื่องมีเกียรติไม่มีเกียรติเหล่านี้กับฉัน แกจับตัวคนมาหนึ่งคนมาไม่ใช่เหรอ ชื่อว่าฟางเหยียน!”

พูดเข้าประเด็น ตรงประเด็น ถามอย่างกดดัน ไม่ให้โอกาสเซียวเจิ้นเที่ยนได้พูดจาอย่างสุภาพแม้แต่น้อย

เซียวเจิ้นเที่ยนกลอกตาไปมา คาดไม่ถึงว่าจะมาเพื่อฟางเหยียนจริงๆ แม้แต่ลู่หงปอก็รู้จัก ฟางเหยียนคนนี้มีฐานะเป็นอะไรกันแน่? ตอนที่เขากำลังคาดเดาอยู่ ลู่หงปอก็ตะโกนว่า: “เฮ้ย ฉันถามแกว่า แกจับตัวคนมาใช่มั้ย?”

เซียวเจิ้นเที่ยนหัวเราะอย่างชอบใจ: “ใช่ คุณลู่ คุณถามเรื่องนี้….”

“ถ้านายไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเอง รีบปล่อยตัวคนคนนี้เดี๋ยวนี้!” เสียงของลู่หงปอดังขึ้นหลายเท่า รัศมีของคนทั้งคนก็กดดันเซียวเจิ้นเที่ยนอย่างสมบูรณ์

ความคิดของลู่หงปอไม่ได้ไตร่ตรองคำถามเหมือนคนหน้าเลือดเหล่านั้น เขามีเพียงจะอาศัยความมีสัจจะในใจเท่านั้น ฟางเหยียนคนนี้เป็นคนที่เขาแตะต้องไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับเขา ตราบใดที่เขารู้ เขาจะต้องลงมือช่วยอย่างแน่นอน

นี่เป็นการข่มขู่ ข่มขู่ผู้นำของตระกูลเซียวอย่างไม่เกรงกลัวในห้องโถงของตระกูลเซียว โดยไม่เห็นแก่หน้าของผู้นำตระกูลเซียว ที่นี่ไม่ใช่มีแค่คนของตระกูลเซียว ยังมีหลัวเทียนเยว่อีกคนหนึ่ง ทำให้ตระกูลเซียวอับอายต่อหน้าคนนอก สิ่งนี้ตระกูลเซียวไม่สามารถทนได้

เซียวเจิ้นเที่ยนกลับเข้าใจแนวทาง ไม่มีทางไตร่ตรองมาถึงส่วนนี้ด้วย

แต่ว่าตระกูลเซียวไม่ได้มีเพียงแค่เซียวเจิ้นเที่ยนเท่านั้น ยังมีเซียวเหออีกคนด้วย!

เมื่อเซียวเหอเห็นฉากนี้เข้าพอดี ตระกูลเซียวได้ผ่านความยากลำบากมาบ้าง แต่ยังไม่ถึงขนาดโดนคนทำให้อับอายหน้าถึงที่ ลู่หงปอคนนี้มีอำนาจ แต่ชื่อก็เสียงเหมือนกันกับตระกูลเซียว เขามีสิทธิ์อะไรมาอวดดีจองหองถึงที่นี่

ดังนั้นเขาจึงเดินไปอย่างโกรธเคือง และพูดว่า: “ลู่หงปอ แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? แกคิดว่าตัวเองเป็นเทพจริงๆเหรอ? สามารถควบคุมทุกอย่างได้เหรอ? ฉันจะบอกแกให้ ที่นี่เป็นตระกูลเซียว ทนต่อความเหิมเกริมของแกไม่ได้!”

สายตาของลู่หงปอจ้องไปที่เซียวเหอ ขมวดคิ้วถามว่า: “เซียวเจิ้นเที่ยน แกก็หมายความว่าแบบนี้เหรอ?”

เซียวเจิ้นเที่ยนกลอกตาไปมา ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหาเรื่องลู่หงปอ หมอนี่ค่อนข้างบ้า ใครจะรู้ว่าเขาจะทำเรื่องอะไรออกมาได้ เขาตระกูลร่ำรวยมีอำนาจ ภูมิหลังก็ยิ่งใหญ่มาก มีเรื่องด้วยไม่ได้

แต่สิ่งที่ทำให้เซียวเจิ้นเที่ยนแปลกใจคือ ฟางเหยียนคนนี้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับลู่หงปอได้อย่างไร?

ตอนที่เขากำลังคาดเดา เซียวเหอก็มาถึงที่ข้างๆตัวเองแล้ว และตะโกนว่า:“ลู่หงปอ แกสามารถมีเรื่องกับนายน้อยของตระกูลฟางได้มั้ย? ตระกูลเซียวของพวกเราบรรลุการร่วมงานกับตระกูลฟางสำเร็จแล้ว ฟางเหยียนคนนี้ก็เป็นนายน้อยของตระกูลฟางให้พวกเราจับตัว”

“เหอะๆ!” ลู่หงปอหัวเราะเยาะ : “ตระกูลฟาง ตระกูลฟางก็ไม่เท่าไหร่หรอก? ที่นี่เป็นเมืองจินโจว ไม่ใช่เจียงตู!”

ตระกูลฟางสำหรับลู่หงปอแล้ว เป็นปัญหาใหญ่ที่ไม่สามารถแตะต้องได้ เบื้องลึกของตระกูลนี้ยิ่งใหญ่มาก จนเขายากที่จะเข้าใจได้ แต่ว่าคนนั้นพวกเขาก็ยิ่งแตะต้องไม่ได้ ตระกูลฟาง ตระกูลฟางอยู่ในความรุนแรงของฟางเหยียนน่าจะถือว่าไม่ใช่ของเล่นอะไร!

เมื่อนึกถึงคนคนนั้น ในใจของลู่หงปอก็มีความกล้า จะโทษก็โทษที่รัศมีของราชายิ่งใหญ่เกินไป

เซียวเหอโกรธจนหน้าเขียว เขาพยักหน้าหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ต่อจากนั้นตะโกนอย่างเคร่งขรึม: “เด็กๆ!”

สองคำ ทันใดนั้นกลุ่มคนชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านนอกประตู และคนชุดดำเหล่านี้ก็ล้อมในบ้านไว้

ลู่หงปอ มองกวาดไปที่ผู้คนรอบๆด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยน หัวเราะอย่างชอบใจขึ้นมา

เซียวเหอตะโกนเสียงดังว่า: “ลู่หงปอ คนเราทำเรื่องอะไรก็ต้องเหลือทางรอดให้กับตัวเอง อย่าคิดว่าตัวเองไปถึงไหนก็เป็นใหญ่! ตอนที่มา แกก็น่าจะคิดได้ว่าตระกูลเซียวของฉันไม่ใช่ตระกูลธรรมดา!”

สีหน้าของลู่หงปอโกรธจัด เขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเซียวเจิ้นเที่ยน เซียวเจิ้นเที่ยนไม่ได้พูดอะไรสักคำ ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นด้วยกับการกระทำของเซียวเหอไปโดยปริยาย

เขาหรี่ตาพูดว่า: “เซียวเจิ้นเที่ยน แกกำลังจะทำอะไร? เตรียมลงมือกับฉันเหรอ?”

เซียวเจิ้นเที่ยนแกล้งทำเป็นว่าเพิ่งดึงสติกลับมา มองไปที่เซียวเหอแวบหนึ่ง ตะโกนว่า: “แกกำลังจะทำอะไร? ถอยไปทั้งหมด”

คำสั่งเดียว คนในชุดดำเหล่านั้นที่ล้อมรอบตัวอยู่ก็ถอยออกไป

“พ่อ!” เซียวเหอรีบพูดว่า: “ต่อให้ตระกูลเซียวยังเทียบไม่ติด ก็ไม่สามารถให้คนมาเหิมเกริมถึงที่นี่ได้?”

ลู่หงปอพูดว่า: “เหิมเกริมเหรอ? ฉันกำลังตักเตือนพวกแกอยู่ บอกตระกูลเซียวของพวกแกสักหน่อย นี่เป็นคนที่พวกแกแตะต้องไม่ได้ พวกแกสามารถที่จะไม่ปล่อยคนก็ได้ สามารถใช้นายน้อยของตระกูลฟางมาข่มฉันได้ แต่หากตระกูลเซียวของพวกแกกล้าทำอะไรเขา ฉันลู่หงปอคนแรกที่จะปล่อยพวกแกไว้!”

ลู่หงปอเดินไปถึงตรงหน้าของเซียวเจิ้นเที่ยน แล้วพูดว่า: “เซียวเจิ้นเที่ยน แกเป็นคนที่รู้เหตุรู้ผล ฉันเตือนแกปล่อยเขาไปเถอะ!”

เซียวเจิ้นเที่ยนตกตะลึงหวาดกลัวกับคำพูดของลู่หงปอ ถ้าหากเป็นคนอื่นพูดแบบนี้ เขาไม่เอามาใส่ใจเลย แต่นี่เป็นสิ่งที่ลู่หงปอพูด มีส่วนประกอบไม่เหมือนกัน ลู่หงปอเป็นใคร? เถ้าแก่ของป้อมจี๋หลง ภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่มาก! แม้แต่ชื่ออีเขาก็ไม่ก็ความสำคัญ แต่ให้ความสำคัญกับฟางเหยียนขนาดนั้น เป็นไปได้ว่าฟางเหยียนคนนี้ จะมีฐานะอะไรที่เหลือเชื่อเหรอ?

“คุณลู่ คุณรู้ว่าเขาเป็นใครเหรอ?” เซียวเจิ้นเที่ยนถาม