ถังเสี่ยนจงมองถังยู่ที่น้ำตาไหลรินเต็มใบหน้า เดินไปทางเธออย่างชื่นใจ ยกมือขึ้นคว้าเธอมากอดไว้ ถังยู่ที่ถูกกอดอยู่ในอ้อมอกจู่ๆก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา ฮือๆๆเหมือนเด็กน้อย

ทำไมตัวเองถึงได้ร้องไห้ออกมากันนะ? เป็นเพราะซาบซึ้ง? เป็นเพราะไม่เจอเย่เฟยนานแล้ว ตื่นเต้นจนน้ำตาไหล?

ไม่! ถังยู่รู้ดี ว่าเธอไม่ได้ซาบซึ้งไปกับเย่เฟย แต่ร้องเพราะความรู้สึกที่ไม่มีเย่เฟยอยู่อีกต่อไปแล้ว เธอเห็นพี่เย่เฟยของตัวเอง นึกไม่ถึงว่าจะกลายเป็นรู้สึกเหี่ยวเฉา และรู้สึกว่าเขาแปลกหน้าไปแล้ว

เขาเคยเป็นคนที่เธอคุ้นเคยที่สุด และรอคอยมากที่สุด แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้กลายเป็นแบบนี้ล่ะ？

ตอนนี้ เธอเพิ่งรู้ ว่าคนที่ตัวเองรอมาตลอดนั้นคือเย่เฟยในตอนแรก พี่เย่เฟยที่ทำให้เธอยิ้มได้ ร้องไห้ได้ แต่นั่นได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้เธอเพิ่งจะรู้ ว่าตัวเองไม่ได้ชอบเย่เฟยแล้ว ต่อให้เจอเขา ก็ไม่มีทางชอบ และไม่มีความรู้สึกอยากกระโดดเข้ากอดอีกแล้ว

เธอไม่รู้ว่าเป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่นี่เป็นความคิดที่แท้จริงในใจของเธอ！นี่คือน้ำตาไหลรินเพราะการสูญเสียความรักไปเหรอ？ใช่ นี่ก็เป็นเพราะเธอได้สูญเสียความรักที่มีต่อเย่เฟยไปแล้วน้ำตาจึงได้ไหลรินออกมา

ถังเสี่ยนจงปลอบโยนถังยู่ แล้วกล่าว “เสี่ยวยู่ ไม่ว่าแกจะตัดสินใจยังไง ปู่ก็ไม่โทษแกนะ แกโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีทางเลือกเป็นของตัวเอง และมีวิถีชีวิตเป็นของตัวเอง แกตอบเขาไปหน่อยแล้วกัน อย่าให้เค้าคุกเข่าตลอดแบบนี้！ฉันดูออกถึงความจริงใจของเด็กหนุ่มคนนี้ที่มีต่อแกมาก”

ถังยู่สะอื้น แล้วพยักหน้าตอบรับ จากนั้นเธอก็เดินไปที่เย่เฟยทีล่ะก้าวทีล่ะก้าว ถังยู่ในขณะนี้เป็นจุดที่ทุกคนสนใจ เธอและเย่เฟยอยู่ภายใต้แสงไฟ เป็นดวงดาวสองดวงที่สว่างที่สุด

ทุกคนล้วนรอคอยถังยู่ตกลงแต่งงานกับเย่เฟย จากนั้นก็ฉลอง！ยินดีกับโชคสองชั้นของตระกูลถัง！

เย่เฟยจ้องถังยู่ ด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น เหมือนกับรอยยิ้มที่มองถังยู่ในตอนแรก เธอเป็นหญิงสาวที่ทำให้เขาถวิลหาคนหนึ่ง สุดท้ายเขากำลังจะได้อยู่กับเธออย่างที่ปรารถนาไว้แล้ว！

“เสี่ยวยู่ ตกลงแต่งงานกับผมนะ！” เย่เฟยพูดประโยคนี้ออกมาสามครั้งแล้ว

เมื่อพูดจบเขายื่นแหวนที่อยู่ในมือไป ใกล้กับถังยู่มากขึ้น เขากล่าวอย่างจริงจังว่า “ผมก็ไม่รู้ว่าคุณจะชอบแหวนวงนี้มั้ย แต่ผมรู้สึกว่านี่เป็นแหวนวงเดียวที่คู่ควรกับคุณ！”

นี่คือตอนที่เจ้าของอัญมณีแห่งเอเชียใกล้จะเสียชีวิต เพื่อรักษาชีวิตไว้จึงได้มอบให้เขา เจ้าของคนนั้นบอกว่าแหวนวงนี้มีมูลค่ามหาศาล มีเงินก็ซื้อไม่ได้ เย่เฟยรู้เรื่องแหวนดี ตอนที่เห็นแหวนวงนี้ เขาก็เริ่มจินตนาการถึงตอนที่สวมแหวนให้ถังยู่！นั่นเป็นฉากที่สวยงามเหลือเกิน

เหมือนกับที่เขาพูดไว้ อาจจะมีเพียงแหวนวงนี้ที่คู่ควรกับถังยู่！

ถังยู่อยู่ห่างจากเย่เฟยเพียงสองเมตร เธอกัดริมฝีปาก จ้องไปยังแหวนที่อยู่ในมือของเย่เฟย มองไปสามวินาที แล้วเธอก็ได้มองไปที่เย่เฟยอีกครั้ง นี่คือพี่เย่เฟยของเธอ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอจะวิ่งเข้าไปกอดอย่างไม่ลังเล แต่ตอนนี้ เธอกลับไม่ทำแบบนั้น

ทั้งคู่สบตากัน ดวงตาคู่หนึ่งน้ำตาไหลริน อีกคู่เต็มไปด้วยความจริงใจ！

ถังยู่ไม่อยากหลอกตัวเองต่อไปอีกแล้ว ในเมื่อเห็นเย่เฟยแล้วไม่มีความรู้สึกแบบนั้นอีกต่อไป ถ้ายังอยู่ด้วยกันต่อไป ก็จะเป็นการทรมานตัวเอง และเย่เฟย เธอจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าว “ขอโทษค่ะ ฉันแต่งงานกับคุณไม่ได้！”

ประโยคนี้ เหมือนดั่งสายฟ้าผ่า！ผ่าเข้ากลางหัวของเย่เฟยอย่างรุนแรง จนหัวของเขาระเบิดเป็นรู ราวกับค้อนเหล็ก ที่ทุบลงไปที่หัวใจของเขา！ทำให้หัวใจเขาแตกสลาย！

แขกของตระกูลถังทั้งหมดกำลังรอพวกเขาให้ใช้ชีวิตด้วยกัน แล้วเปิดแชมเปญฉลอง ดังนั้นในห้องโถงจึงเงียบจนผิดปกติ！

เมื่อพูดคำนี้ออกมา เข้ายังโสตประสาทของทุกคน ถังเสี่ยนจง และแขกของตระกูลถังทั้งหมดล้วนชะงักไปตามๆกัน แทบจะไม่มีใครคิดว่าถังยู่จะพูดประโยคนี้ออกมา เธอควรจะตอบตกลง แล้วยกมือไปให้เขาสวมแหวนให้ไม่ใช่เหรอ？

ทำไมถึงได้กลายเป็นปฏิเสธไปได้ล่ะ！ไม่ตรงตามที่ทุกคนรอคอยไว้เลย！

นี่เป็นความรักที่ซาบซึ้งขนาดไหน แต่นึกไม่ถึงว่านางเอกจะไม่ตอบรับ กำลังล้อเล่นอยู่เหรอ？หรือเธอพูดผิดไป？

หนึ่งในนั้นเย่เทียนที่คาดไม่ถึงที่สุด ว่าเธอจะไม่ตอบตกลง！ไม่สิ ต้องเป็นเพราะถังยู่ตื่นเต้นเกินไปแน่นอน ดังนั้นจึงพูดผิด ต้องพูดผิดแน่นอน！

เขาส่ายหน้าแล้วกล่าว “เสี่ยวยู่ คุณพูดผิดไปใช่มั้ย”

ถังเสี่ยนจงก็รู้สึกประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองหลานสาวของตัวเองอย่างเงียบๆ เขาเคยพูดไว้ ว่าเรื่องนี้ให้หลานสาวของเธอตัดสินใจเอง แม้เขาจะเห็นดีเห็นงามกับเย่เฟยเด็กคนนี้ แต่จะอยู่ด้วยกันได้มั้ยเธอเป็นคนตัดสินใจเอง

ถังยู่ส่ายหน้า จู่ๆสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นมุ่งมั่น แล้วกล่าว “ใช่！ฉันไม่ได้พูดผิด ฉันตอบตกลงไม่ได้ค่ะ ขอโทษนะคะ พี่เย่เทียน！คุณไปเสียเถอะ！”

ครั้งที่สองแล้ว นี่เป็นการพูดที่เหมือนกันออกมาเป็นครั้งที่สองแล้ว ไม่มีใครสงสัยอีกต่อไปว่าเธอพูดผิด

เย่เฟยชะงักอย่างนิ่งสนิท รอยยิ้มเมื่อกี๊ค้างอยู่บนใบหน้า ใบหน้าที่อ่อนโยนเป็นมิตร หล่อเหลากลายเป็นเคร่งขรึมน่ากลัว เขาค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น จ้องไปที่สายตาของถังยู่ แล้วถาม “ทำไม？”

สองคำ ด้วยความสิ้นหวัง！

โลกของเย่เฟยพังทลายลง นี่คือหญิงสาวที่ทำให้เขาเป็นอย่างวันนี้ที่ล่ะก้าวทีล่ะก้าว เพื่อจะได้คู่ควรกับเธอ เขาได้ทำหลายอย่างมาก ตอนนี้ เขาคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว

แต่นึกไม่ถึงว่าหญิงสาวคนนี้จะปฏิเสธเขา แล้วยังให้เขาไปอีก！

“คุณกำลังโกรธผมอยู่ ใช่มั้ย？เสี่ยวยู่ ผมรู้ว่าผมโกหกกับคุณไว้มาก แต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมสาบานว่าจะไม่จากคุณไปไหนอีกตลอดไป และผมจะไม่ทำให้คุณโมโหอีก ตอบรับผม แต่งงานกับผมเถอะนะ？” เย่เฟยเดินไปที่ถังยู่ ยกมือขึ้นจับมือของถังยู่ ด้วยคำสาบานที่จริงใจ

นี่เป็นคำขอไม่กี่ครั้งของเขา ขอให้ได้ผู้หญิงของตัวเองมา！

ทันใดนั้นถังยู่ก็ยกมือขึ้นมาจับหน้าของเย่เฟย แต่ ตอนที่มือของเธอถูกหน้าเขา เธอก็ได้เก็บมันกลับไป เธอกัดฟันส่ายหน้าแล้วกล่าว “ขอโทษค่ะ พี่เย่เฟย！ฉันคิดว่าฉันชอบพี่มากมาโดยตลอด และคิดว่าตัวเองรอพี่กลับมาตลอดเช่นกัน แต่เมื่อกี๊ตอนที่เห็นพี่ ฉันเพิ่งรู้ ว่าตัวเองไม่ได้ชอบพี่อีกต่อไปแล้ว ที่เมื่อก่อนฉันชอบพี่ขนาดนั้น ก็แค่อยากได้คำอธิบายในการรอมาหลายปีก็เท่านั้น เพราะปลอบใจตัวเอง จนกระทั่งเมื่อกี๊ฉันเพิ่งจะรู้ตัว ว่านั่นไม่ใช่ความชอบ แต่เป็นความไม่ยอมจึงทำให้ฉันติดต่อพี่มาโดยตลอด เห็นความสำเร็จของพี่ในวันนี้ ฉันดีใจกับพี่ด้วยจริงๆ ขอบคุณที่พี่กลับมานะคะ การที่ฉันรอมานานหลายปี บางทีอาจจะแค่อยากเห็นพี่สักหน่อยแค่นั้นแหละค่ะ！”