ความจริงฉินเข่อไม่ค่อยชอบเอาความสัมพันธ์ของตระกูลลุงใหญ่มาพูดสักเท่าไหร่ แต่เมื่อเจอกับคนเลวทรามแบบนี้ เธอต้องใช้ไม้แข็ง

“ผมไม่แจ้งความก็ได้นะ ดูพฤติกรรมของคุณก็แล้วกัน ถ้าคุณขอโทษผมอย่างจริงใจ ผมสามารถคิดทบทวนปล่อยคุณไปได้นะ” อาจารย์วัยรุ่นเริ่มโอหังขึ้นมา แววตาก็อดที่จะมองไปที่ร่างกายของฉินเข่อไม่ได้

การขอโทษที่เขาว่านั้นไม่ใช่การขอโทษธรรมดา สิ่งที่เขาต้องการคือสิ่งนั้นที่ยากจะเอ่ยออกมา ส่วนสิ่งนี้นะเหรอ ทุกคนเข้าใจอยู่!

ฉินเข่อดูแคลน แล้วกล่าว “เดิมทีฉันก็แค่อยากจะหาคุณเพื่อรู้เกี่ยวกับศาสตราจารย์คนนั้น ฉันไม่คาดคิดว่าแป๊บเดียวคุณก็จะแยกเขี้ยวของตัวเองออกมาแล้ว ฉันล่ะเศร้าโศกแทนผู้หญิงของมหาลัยแห่งนี้ที่ถูกคุณทำร้ายเสียจริงๆ”

“คุณหมายความว่ายังไง?” อาจารย์วัยรุ่นเอียงหัวถาม

“ปัง!” จู่ๆ ประตูของห้องทำงานถูกถีบออก มีชายที่สูงใหญ่ รูปร่างกำยำเดินเข้ามาจากด้านนอก ด้านหลังของเขายังติดตามมาด้วยรปภ. อีกทั้งผู้บริหารของมหาลัยหลายคน ทุกคนต่างพากันยับยั้งคนนั้น แต่ไม่มีใครกล้าไปห้ามเขาข้างหน้า ล้วนยับยั้งเขาด้วยปากเปล่าว่าอย่าวู่วาม

ผู้ชายลักษณะกำยำล่ำสัน อายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี ใส่ชุดสูททั้งตัว ผิวค่อนข้างดำ แต่นี่ไม่ได้บดบังออร่าความเป็นชนชั้นสูงที่มีในตัวของเขาเลย หลังจากที่เดินเข้ามาแล้ว เขาสีหน้าเกรี้ยวกราด มองไปแล้วท่าทางโมโหสุดๆ แววตาคู่นั้นของเขาจ้องไปที่อาจารย์วัยรุ่นคนนั้นอย่างไม่ละสายตา เหมือนกับจะกลืนกินเขาทั้งเป็นก็มิปราณ!

อาจารย์วัยรุ่นตกใจกับการถีบประตู เขาหันไปมองวัยรุ่นอันกำยำคนนี้ตรงหน้าอย่างมึนงง จากนั้นได้เลื่อนสายตามองไปที่คณบดี แม้แต่อธิการบดีก็สีหน้าจำใจ เห็นได้เลยว่าคนนี้เก่งกาจมากขนาดไหน เขากลืนน้ำลาย แล้วถาม “อธิการบดี นี่มันอะไรกันเนี่ย? คนนี้เป็นใครกัน?”

อธิการบดีมองอาจารย์วัยรุ่นอย่างหน้าเสีย นัยน์ตามีความโกรธที่พูดออกมาไม่ได้ เขาพูดกับอาจารย์วัยรุ่นว่า “นี่คือลูกชายคนเล็กของท่านหยางดินแดนตะวันตกของเรา หยางซง! คุณชายหยาง”