ส่วนตัวฉินเข่อเอง ก็เชื่อฟังมาก เดิมทีต้องไปเรียนมหาลัยต่างถิ่น แต่คนในครอบครัวล้วนพูดว่าเรียนในท้องที่ดี ไม่ให้เธอไม่จากดินแดนตะวันตก ด้วยเหตุนี้เองเธอจึงได้กรอกมหาลัยของท้องถิ่นไป หลังจากเรียนมหาลัยแล้ว ฉินเข่อรู้สึกว่าการถูกดูแลแบบนี้ไม่ค่อยเป็นประโยชน์ต่อความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเพื่อนนักศึกษา จึงได้บอกหยางซงว่าอย่าเอะอะอะไรก็มามหาลัย โดยเฉพาะเขามักจะชอบขับรถมา

ต่อมาหยางซงก็ยุ่งอยู่กับธุรกิจของที่บ้าน จึงไม่ค่อยได้มาหาฉินเข่อที่มหาลัยแล้วจริง นี่เป็นครั้งหนึ่งในไม่กี่ครั้ง เขาก็ไม่คิดว่าเมื่อมาถึงฉินเข่อจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

คนที่พูดว่าฉินเข่อไปห้องทำงานกับอาจารย์คนนั้นคือหลิวเจียเจีย และคนที่พูดว่าคนนั้นไม่ใช่คนดีอะไรก็คือหลิวเจียเจียเช่นกัน

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเข่อ หยางซงส่งเสียงเหอะออกมา จากนั้นมองไปยังฉินเข่อด้วยใบหน้าโมโห แล้วกล่าว “เข่อเข่อ พี่บอกแล้ว ถ้าเกิดเรื่องอะไรที่มหาลัย ต้องบอกพี่ แกพูดว่ากลัวไม่มีเพื่อน กลัวว่าสถานะของครอบครัวเราทำให้แกรู้สึกแตกต่างจากเพื่อนของแก พี่ไม่มาหาแกที่มหาลัยได้ แต่ถูกรังแก แกต้องบอกพี่สิ ถ้าแม้แต่ถูกรังแกแกยังไม่บอกพี่ มันหมายความว่าไง！ในใจของแก ยังมีพี่ชายคนนี้อยู่มั้ย”

ฉินเข่อเห็นหยางซงที่โมโหขนาดนี้ ก็หัวเราะอิๆๆขึ้นมา แล้วกล่าว “มีๆๆ จะไม่มีพี่ชายคนนี้ได้อย่างไรกัน！ฉันรู้ว่าพี่ชายดีกับฉันที่สุดแล้ว แล้วก็จะปรากฏตัวปกป้องฉันในยามวิกฤตอีกด้วย พี่สบายใจได้ ฉันรับรองครั้งหน้าตอนเกิดเรื่อง จะต้องบอกพี่ก่อนแน่นอน” พอหัวเราะ ดวงตาทั้งสองขาก็โค้งๆ เหมือนดวงจันทร์ พูดแล้วว่าขอโทษรับผิด เธอได้ยิ้มรับความผิดแล้วยังจะโกรธเธอลงอีกเหรอ เมื่อเห็นฉินเข่อหัวเราะแบบนั้น หยางซงจะยังโมโหอยู่ได้อย่างไรกัน

เขาถอนหายใจ แล้วกล่าว “เข่อเข่อ ถ้าไม่ใช่เพราะแก คนเมื่อกี๊ถูกฉันขยี้ตายไปแล้ว！”

ฉินเข่อขี้เกียจจะพูดเรื่องนี้ กลัวว่าเดี๋ยวพี่ชายจะโมโหต่ออีก ด้วยเหตุนี้เองจึงได้ถามว่า “อ้อ จอดรถไว้ที่ไหน？”

หยางซงเบี่ยงเบนความสนใจสำเร็จ แล้วกล่าว “แกบอกว่าไม่ชอบให้ฉันมาที่มหาลัยไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ได้ขับรถมาแน่นอน จอดไว้ที่ลานจอดรถที่หน้าประตูมหาลัย！”

“อิๆ！” ฉินเข่อหัวเราะ “นี่สิถึงจะเป็นพี่ชายคนดีของฉัน！รู้ว่าพี่นี่แหละดีกับฉัน”