สายตาทุกคนในห้องนั้นจับจ้องไปที่หน้าหยางจิ่งเซียน พวกเพื่อนเก่ารวมถึงลูกชายของเขาทั้งหมดพากันมองไปที่เขา ทุกคนไม่รู้ว่าหยางจิ่งเซียนรู้จักกับหญิงสาวตรงหน้านี้

เสี่ยวหงเผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นปรบมือพลางว่า “ฉันเคยบอกแล้วว่ามาอวยพรวันเกิดให้คุณไง”

พอปรบมือเสร็จ ด้านนอกมีผู้ชายสองคนถือกล่องเข้ามา ทั้งสองคนเดินมาหยุดลงข้างเสี่ยวหง เธอยกมือขึ้นเปิดสองกล่องนั้นออก ทั้งสองกล่องเต็มไปด้วยเงิน

ทุกคนต่างส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ มีแต่หยางจิ่งเซียนที่คิ้วขมวดมุ่น สีหน้าดูไม่ได้เลย

เสี่ยวหงพูดระหว่างมองหน้าหยางจิ่งเซียนว่า “รู้ไหมนี่คืออะไร? นี่คือเงินที่คุณสั่งคนส่งให้ฉัน ห้าล้าน! ฉันไม่ได้ใช้เลยสักบาท ตอนนี้คืนให้คุณจำนวนเต็มเลย! อีกอย่าง ฉันจะแถมให้คุณหนึ่งล้านด้วย ถือซะว่าเป็นเงินอวยพร สุขสันต์วันเกิด”

พูดจบ ชายสองคนปิดกล่อง และวางไว้หน้าประตูตระกูลหยาง

ลูกชายหลายคนของบ้านหยางต่างมองมาที่หยางจิ่งเซียนอย่างไม่เข้าใจ พลางถาม “พ่อครับ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ดวงตาหยางจิ่งเซียนจับจ้องเสี่ยวหงเขม็ง ไม่พูดอะไรสักคำ เห็นแค่มือเขากำลังสั่นเทา ดูจากปฏิกิริยาของเขาแล้ว มันต้องมีเงื่อนงำแน่ ส่วนจะเป็นเงื่อนงำอะไรนั้น เหมือนที่เสี่ยวหงพูดหรือเปล่าว่า ตาแก่นี่รังแกเธอ อันนี้ก็ไม่แน่แล้ว เรื่องที่ใช้เงินจัดการได้ ไม่แน่ว่าจะต้องเกิดเรื่องอะไรถึงใช้เงินออกมาจัดการ

สรุปแล้วระหว่างหยางจิ่งเซียนกับเสี่ยวหงต้องมีความสัมพันธ์กันบางอย่างแน่ ส่วนจะเป็นอะไรนั้น นี่คงต้องรอดูกันต่อไป!

“นี่! หยางจิ่งเซียน แม้แต่ลูกชายคุณยังไม่รู้เลยว่าคุณทำเรื่องอะไรไว้ด้านนอกนั่นล่ะสิ? ในเมื่อพวกเขาไม่รู้ ให้ฉันบอกพวกเขาละกันนะ!” ดวงตาเสี่ยวหงเป็นประกายวูบหนึ่ง

พอได้ยินเสี่ยวหงพูดแบบนี้ สีหน้าหยางจิ่งเซียนเปลี่ยนอีก เหมือนกับพูดแทงใจดำเขา เขากัดฟันกรอด เริ่มมีเหงื่อผุดที่หน้าผาก ลูกชายคนโตของหยางจิ่งเซียนตะลึงถามขึ้น “พ่อ เกิดอะไรขึ้นครับ?”

หยางจิ่งเซียนไม่ได้พูดอะไร หยางซงชี้หน้าเสี่ยวหงพูดว่า “ยังต้องถามอีกหรอ? พี่ใหญ่ ต้องเป็นผู้หญิงคนนี้พูดจาซี้ซั้วแน่! คิดทำลายชื่อเสียงของพ่อ ให้ผมฉีกปากเธอ แค่นี้เธอก็จะว่าง่ายแล้ว!”

“อย่าวู่วาม!” ในฐานะพี่ใหญ่ของตระกูลหยาง เวลาจัดการปัญหาอะไรยังถือว่าสุขุมนุ่มลึกอยู่

พอพูดจบ เขาหันไปบอกผู้หญิงคนนั้นว่า “คุณผู้หญิงครับ ผมไม่รู้ว่าพ่อไปทำอะไรคุณไว้ แต่วันนี้เป็นวันเกิดพ่อ ที่บ้านยังจัดงานเลี้ยงกัน เรื่องที่คุณทำร้ายการ์ดบ้านเรา เราไม่ถือสาหาความได้ ต่างฝ่ายต่างถอยให้กันคนละก้าว รองานวันเกิดเสร็จสิ้นลงคุณค่อยมาหาพวกเรา พวกเราจะรอคุณอยู่ที่บ้านทุกคน แบบนี้คุณว่ายังไงครับ?”

ตอนนี้มีเพื่อนเก่าไม่น้อยอยู่ที่นี่ พ่อตนไปทำอะไรไว้พวกเขาเองก็ไม่รู้ มีแต่รู้เรื่องราวให้หมดก่อนถึงจะคิดวางแผนได้ ผู้หญิงตรงหน้านี้กับชายร่างบึกนั่นไม่ใช่คนดีอะไรแน่ ตระกูลหยางเป็นแค่ตระกูลที่ทำการค้า ไม่ได้มีคนมีอำนาจอะไร เกิดปะทะกันขึ้นมาจริงๆ แล้วตำรวจยังไม่มา คนเสียเปรียบก็คือพวกเขา

นี่เป็นแผนถ่วงเวลาของเจ้าใหญ่ตระกูลหยาง ตอนนี้ต้องสกัดกั้นผู้หญิงคนนี้ก่อน!

แต่เธอกลับหน้าดำคร่ำเครียด ไม่มองหน้าเจ้าใหญ่ตระกูลหยางเลย และไม่ได้ตอบคำถามด้วย เพียงแต่จ้องมองหยางจิ่งเซียนพลางว่า “ว่าไง? เจ้าตระกูลไม่ใช่คุณแล้วหรอ? ยกให้ลูกชายคุณเมื่อไหร่นิ?”

“เสี่ยวหง! เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยกัน” ในที่สุดหยางจิ่งเซียนก็พูดประโยคที่สองออกมา น้ำเสียงแหบพร่า ดูเคร่งเครียด ฟังดูแล้วเป็นคนละเสียงกัน ไม่เหมือนเสียงใสกระจ่างเมื่อกี้เลย

เสี่ยวหงหัวเราะร่วนว่า “ทำไม? คุณกลัวฉันพูดอะไรหักหน้าคุณหรอ? หรือว่ากลัวจะทำลายภาพลักษณ์ที่คุณสร้างมาต่อหน้าเพื่อนเก่าแก่พวกนี้? ในเมื่อแคร์หน้าตาขนาดนั้น แคร์ภาพลักษณ์ขนาดนั้น ตอนนั้นทำไมทำอย่างนั้นล่ะ?”

ถึงเสี่ยวหงจะยิ้มอยู่ แต่ผิวหนังบนใบหน้าเธอกลับแข็งทื่อ นี่มันหัวเราะอย่างผิดธรรมชาติชัดๆ

คำพูดนี้ยิ่งทำให้ทุกคนตกใจกันมาก พวกเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของหยางจิ่งเซียนพากันใช้สายตาตกตะลึงมองเขา ใครก็ไม่รู้ว่าคำพูดนี้หมายความว่ายังไง ใครก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเปิดเผยข่าวสะท้านฟ้าสะเทือนโลกอะไรออกมา

หยางจิ่งเซียนถอนหายใจยาวออกมา พูดอย่างเป็นนัยๆว่า “หนู หนูคิดว่าผมจะสนใจหน้าตาตัวเองหรอ? หนูคิดว่าผมทำแบบนั้นกับหนูเพราะแคร์หน้าตาตัวเองหรอ? หนูพูดเองสิว่า เมื่อก่อนผมทำยังไงกับหนู พูดอะไรกับหนู แล้วหนูตอบผมว่ายังไง?”

หนู หยางจิ่งเซียนเรียกเสี่ยวหงว่าหนู ดูท่าทั้งสองไม่ได้มีความสัมพันธ์กันแบบนั้น แต่มีความลับบางอย่าง

เสี่ยวหงแค่นเสียงหึ พูดด้วยสีหน้าบิดเบี้ยวว่า “ไม่ปิดบังทุกคนเลยนะ ฉันเป็นลูกสาวลับๆของหยางจิ่งเซียน! ต่อหน้าพวกคุณภาพลักษณ์ของเขาอาจจะยิ่งใหญ่ แต่ในใจฉัน เขาเป็นชายชั่วที่ทิ้งลูกทิ้งเมียคนหนึ่งตลอดไป”

“หา!” ทุกคนในที่นั้นอยู่ไม่สุขกันแล้ว ขนาดลูกชายทั้งเจ็ดคนของหยางจิ่งเซียนต่างเบิกตาโพลง ทุกคนมองจ้องเสี่ยวหงอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนหันกลับมามองหยางจิ่งเซียน

เรื่องที่หยางจิ่งเซียนมีลูกสาวนอกสมรสนี่ ไม่มีใครรู้กันเลย ลูกชายทั้งเจ็ดคนของเขาต่างยึดหยางจิ่งเซียนเป็นแบบอย่าง คิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดี ตอนนี้มาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คืออยากให้เขาเสื่อมเสียตอนแก่?

ทุกคนแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลย รู้สึกว่ามันไม่ใช่หยางจิ่งเซียน!

หันกลับมามองหยางจิ่งเซียน สีหน้าเขาดำคล้ำถึงขีดสุด ที่ไม่เชื่อที่สุดคือบรรดาลูกชายเขา ส่วนเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ไม่รู้สึกว่านี่เป็นปัญหา แถมยังพูดช่วยหยางจิ่งเซียนอีก

“นี่ นี่จะเป็นไปได้ยังไง? หยางกงไม่ได้มีแค่ลูกชายเจ็ดคนหรอ มีลูกสาวเพิ่มมาอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ก็บอกเป็นลูกสาวนอกสมรสแล้วไง ก็ต้องประกาศไม่ได้สิ ที่จริงสมัยท่านหยางหนุ่มๆ ต่อให้ทำอะไรผิดไปก็ไม่แปลกไม่ใช่หรอ? ท่านหยางอยู่นอกบ้าน ด้วยตำแหน่งและฐานะ ต้องมีผู้หญิงไม่น้อยเข้าหาแน่ ผู้ชายน่ะนะ ตอนหนุ่มๆชอบทำผิด นอกลู่นอกทางไปบ้างแล้วยังไงละ?”

“ใช่ อย่าว่าแต่ท่านหยางเลย ต่อให้ตอนหนุ่มๆผมเองก็ตาม ยังมีคนเข้าหาเลย สมัยนี้ผู้หญิงแบบไหนก็มี เพื่อให้ตัวเองสุขสบาย ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมายด้วยซ้ำ”

“นั่นสิ มีอะไรแปลกล่ะ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรสักหน่อย!”

พอได้ยินคนพวกนี้วิพากษ์วิจารณ์กัน เสี่ยวหงยิ่งโกรธหนักขึ้น เธอกวาดตามองทุกคน จากนั้นพยักพเยิดใส่หยางจิ่งเซียนพลางว่า “ดีนี่ หยางจิ่งเซียน ไม่คิดว่าคุณจะเลี้ยงหมาที่เชื่อฟังคุณมากขนาดนี้! ป่านนี้แล้วยังเข้าข้างคุณเลย ยังคิดว่าสิ่งที่คุณทำน่ะถูกแล้ว สมควรแล้ว ดี ดีมาก!”