บุคคลที่ถูกสำนักเจ็ดพิฆาตขนานนามว่าจอมพลโผ้จวินนั้นปรากฏตัวต่อสายตาของผู้คนอีกครั้ง เขายังคงยืนอยู่บนกำแพงเมืองที่สูงนั่น แววตายังคงเย่อหยิ่งอย่างนั้น สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนคือ ในฝ่ามือของเขามีคนเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน นั่นคือคนที่มากับพลเอกแห่งยุโรป และถือได้ว่าเป็นนักรบคนหนึ่ง ความสูงเพียงพอสองเมตร กำลังสู้รบเต็มเปี่ยม อย่างน้อยคนเดียวสามารถสังหารหลายร้อยถึงเป็นพันคนได้ พูดได้ว่าแข็งแกร่งไร้เทียมทาน

แต่ เขาถือจับไปเมื่อไหร่กัน ไม่มีใครรู้เลย ราวกับแว็บนั้นที่เขาหายไป ไม่เพียงยิงกระสุนออกมาเท่านั้น ยังจับคนไปอีกด้วย ในขณะนี้ ในมือของคนนั้นเหมือนกับลูกไก่ในกำมือ สูญเสียซึ่งการดิ้นรนโดยสิ้นเชิง

จู่ๆคนนั้นชูชายฉกรรจ์นั่นด้วยมือเดียว ตะโกนใส่นักรบที่อยู่ด้านล่างกำแพงเมืองว่า “สังเวย！”

เพิ่งพูดจบ เห็นเพียงมือของเขาปัดไป เลือดก็กระฉูดออกมา ชายฉกรรจ์แห่งยุโรปตายแล้ว ตายไปแบบนี้

“จอมพลโผ้จวิน！”“จอมพลโผ้จวิน！”“จอมพลโผ้จวิน！”“…”

เสียงตะโกนอย่างพร้อมเพรียงยังคงดังกระหึ่ม อารมณ์ของทุกคนเดือดพล่านขึ้นมา

“เอาชุดทำสงครามมาให้ฉัน！” ฟางเหยียนยกมือขึ้นมาถอดชุดกันลมสีดำบนเรือนร่าง แล้วโยนมันลงไปจากบนกำแพงเมือง ชุดกันลมนี้ราคาสามแสนแปดหมื่นแปดพัน แล้วเขาก็โยนมันไปแบบเนี่ย

ด้านหลังของเขา มีคนที่ลักษณะเหมือนกับมนุษย์หมาป่าอย่างกับแกะกันมาคนหนึ่งเดินมา ในมือของเขาถือชุดทหารสีดำตัวหนึ่งไว้ ชุดนั่นสำหรับคนที่สูงส่งที่สุดจึงจะสามารถสวมใส่ได้ และขณะนี้ ก็มีเพียงคนที่สูงส่งที่สุดคนนี้เท่านั้นที่คู่ควรกับมัน

ทันใดนั้น หลังจากที่เขาสวมชุดเสร็จแล้ว ทั้งตัวก็ดูดีมีราศีขึ้นมา เขาเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขายกมือขึ้น โบกมือ ตะโกนเสียงดังเหมือนพรั่งพรูออกมาว่า “คนที่รุกล้ำดินแดนประเทศหวาของเรา ตัดหัว!”

เลือดอันร้อนรุ่มของสำนักเจ็ดพิฆาตทุกคนกำลังปะทุขึ้นในนาทีนี้ เสียงที่พร้อมเพรียงและมีความกล้าหาญดังสะเทือนฟ้าดิน “ฆ่ามัน!”

เขากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ พูดกับทั้งสองคนว่า “ไป พวกเราไปฆ่าไอ้นั่นกัน ถ้าไม่ฆ่ามัน เปลวไฟของพวกมันจะโชคโชนขึ้นเรื่อย”

พูดพลาง เขากำหมัดแน่น ทั้งตัวได้กลายเป็นเกรี้ยวกราดขึ้นมาแล้ว

เขาไม่รอปฏิกิริยาโต้ตอบของสองคน ตนก็ได้เข้าไปในสนามรบ เย่เฟยเห็นดังนี้ ก็ตามเข้าไป แต่ถูกชายรูปงามจับไว้ เขาส่ายหัวให้เย่เฟยแล้วกล่าว “อย่าวู่วาม พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน! ตอนนี้ไปก่อน ยังมีโอกาส ผมพาคุณไปที่ที่หนึ่ง พวกเราค่อยกลับมาใหม่ ตราบใดที่ยังมีชีวิตย่อมมีหวัง”

“สารเลว!” เย่เฟยกัดฟันตะคอกออกมา “แกจะให้ฉันไม่สนใจทิ้งพี่น้องของฉันงั้นเหรอ? แกรู้มั้ยว่าพรรคพวกเหล่านี้ของฉันผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน พวกเขาใครบ้างที่ไม่ได้ขึ้นเหนือร่องใต้กับฉัน ถ้าวันนี้ฉันทิ้งพวกเขาไป แล้วต่อไปฉันจะใช้ชีวิตยังไง ต่อให้ตาย ฉันก็จะตายไปพร้อมกับพี่น้องของฉัน!”

“แต่ เราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมันนะ!”

“แล้วไง? ถ้าแกกลัว ก็ไปเองสิ!”

ในตอนที่เขาพูดประโยคนี้จบ เขาได้เห็นเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวเองยิ่งอยากสู้รบบุกไปข้างหน้าอย่างไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเอง นึกไม่ถึงว่าคนนั้น จะผู้ใต้บังคับบัญชาที่ภักดีที่สุดของตน ชายหน้าบากนั้นถูกฟางเหยียนฆ่าตายด้วยวิธีการที่ง่ายดายที่สุดแล้ว

เขาพยายามขัดขวางการโจมตีของฟางเหยียน แต่เขาอ่อนแอเกินไป ไม่มีโอกาสได้ลงมือก็ถูกสังหารอย่างรวดเร็วแล้ว ฟางเหยียนฆ่าเขาง่ายเหมือนหายใจอย่างไรอย่างนั้น การกระทำเดียวก็สำเร็จแล้ว ปาดคอ เหมือนกับการบี้มดตายง่ายดายอย่างนั้น

ไม่ว่าเขาจะสำคัญกับเย่เฟยขนาดไหน และอยู่ในทหารรับจ้างแห่งเอเชียจะกล้าหาญขนาดไหน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าฟางเหยียน ก็งั้นๆ เป็นไอ้สวะที่ถูกฆ่าได้ตลอดเวลา

“อ้า!” เมื่อเย่เฟยเห็นเหตุการณ์นี้ ก็เหมือนบ้าไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น เขายิ่งจากไปไม่ได้เข้าไปใหญ่

เขากระโดดลงมาจากกำแพงเมืองที่สูงขนาดสิบเมตรโดยตรง เข้าร่วมในการรบทันที