“ขลุ่ยก็ได้ เปิดโลกทัศน์ให้พวกเราได้พอดีเลย!” ติงห้าวยิ้มอยู่ตลอดเวลา ดูท่าทางแล้วเขาเข้ากับคนได้ง่ายกว่าฉู่หยางผู้เฒ่าคนนี้มาก

ฉู่หยางถอนหายใจเบาๆ พยักหน้ากล่าว “ได้ งั้นวันนี้ฉันจะให้พวกแกได้รู้ว่าอะไรคือเครื่องดนตรีที่แท้จริงของประเทศหวา!”

พูดจบ เห็นฉู่หยางหยิบขลุ่ยอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋าที่อยู่ข้างโต๊ะ นั่นเป็นขลุ่ยที่ธรรมดามากอันหนึ่ง เขากลับใช้ของมากมายห่อไว้ ดูท่าทางแล้วขลุ่ยอันนี้ล้ำค่าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ต่อฉู่หยาง

หลังจากที่เขาเปิดขลุ่ยนั้นออกทีล่ะชั้นทีล่ะชั้น เขาเดินขึ้นบนเวทีอย่างช้าๆ เขาพลางพูดพลางพูดว่า “บางที พลังของขลุ่ยฉันเทียบไม่ได้กับยอดฝีมือผู้เร้นกายเหล่านั้นของประเทศหวา แต่ตอนนี้ทำได้เพียงต้องโชว์ฝีมือแล้วล่ะ ถ้าที่นี่มียอดฝีมือ อย่าโทษฉัน อย่าโทษฉันที่ทำให้เครื่องดนตรีของประเทศหวาเสียหน้า” ถือว่าเขาพูดเองเออเอง แทบจะไม่มีใครตอบคำพูดของเขา

เขาก็ไม่สนใจสายตาของผู้คนแม้แต่น้อย เพียงแต่ทำเรื่องที่ตัวเองควรทำ เขาหยิบขลุ่ยขึ้นมา ยืนอยู่บนเวทีพูดกับคนที่อยู่ด้านล่างเวทีว่า “เพลงบรรเลงนี้ชื่อ ดึงดูดผีเสื้อ! ยังคงเป็นเพลงที่ยอดฝีมือฉวี่หยางแต่งขึ้น

พูดจบ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนกับเอาอารมณ์เคร่งเครียดทั้งหมดปล่อยออกมา หลังจากที่ทำกิริยานี้แล้ว เขาจึงเอาขลุ่ยมาไว้ในปากอย่างช้าๆ

ในสายตาของคนอื่น ฉู่หยางเป็นแค่เฒ่าหัวโบราณ ทำอะไรพลการอย่างอาศัยว่าตัวเองอายุมากแล้วดูถูกคนอื่นในงานแต่งของคนอื่น ดื้อดึงคิดว่าขลุ่ยเทียบกับเปียโนได้ แต่ในสายตาของฟางเหยียน เขากลับมองเห็นความดื้อดึงของในเครื่องดนตรีของประเทศหวาของผู้เฒ่า ที่เขาดื้อนั้นไม่ใช่ในตัวเครื่องดนตรี แต่เป็นพื้นฐานของประเทศชาติ! เขาเพียงแค่อยากใช้วิธีการแบบนี้อธิบาย ว่าสิ่งของใดๆของประเทศหวาของเราไม่กลัวของต่างชาติ วัยรุ่นในปัจจุบันก็อย่าคิดแต่ว่ามีเพียงต่างประเทศที่ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า

นี่เป็นความรู้สึกในจิตใจที่มีต่อประเทศหวาอย่างยิ่งยวด และเป็นสิ่งที่ในตัวของวัยรุ่นปัจจุบันไม่มี ในฐานะที่เป็นนักรบกองทัพที่ต่อสู้เพื่อประเทศชาติคนหนึ่ง ฟางเหยียนรู้จิตใจรักชาตินี้ดีมาก

คนที่อยู่ในงานล้วนผ่านร้อนผ่านหนาวมา ใครจะไม่มีเรื่องที่อยู่ในก้นลึกในใจที่เก็บเอาไว้กันล่ะ

ที่ฉู่หยางเป่าดึงดูดผีเสื้อเพลงนี้สามารถดึงให้คนหวนกลับไปถึงความทรงจำที่สวยงาม ในตอนที่ดนตรีกำลังเข้าได้เข้าเข็มช้าๆ คนจำนวนไม่น้อยกำลังตกอยู่ในภวังค์ของเสียงดนตรีนั้น จู่ๆ เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น!

“แคกๆๆ!” เสียงไอเป็นพักๆดังขี้น เสียงของขลุ่ยก็ได้หยุดลง! ฉู่หยางที่อยู่บนเวทีชี่ไม่เพียงพอแล้ว เพลงนี้ต้องใช้ชี่ ใช่ชี่นำพาเสียงดนตรี

ชี่ไม่พอ จะลองง่ายๆไม่ได้แน่นอน!

จากหารไอของฉู่หยาง เพลงได้หยุดลง ทันใดนั้นในห้องโถงก็เป็นเสียงประชดประชันดังขึ้นมา “นี่คือเสียงดนตรีขลุ่ยอะไรนั่นเหรอ? เมื่อกี๊ฉันฟังไปได้ประมาณหนึ่งนาทีได้มั้ง? ฉันว่าก็งั้นๆอะ!”

“ใช่ สิ่งสำคัญที่สุดคือสุดท้ายยังเกิดสภาพแบบนี้อีก แล้วจะเทียบกับเปียโนได้อย่างไรกัน? เล่นเปียโนเป็นจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผู้เฒ่าคนนี้ไม่ค่อยประมาณตัวเองเลยนะ”

“ใช่ ผมว่าเขากำลังทำลายขลุ่ยของประเทศของเรานะ!”

“ก็บอกตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ ขลุ่ยนี่ก็เป็นแค่ความดื้อดึงของคนหัวโบราณก็เท่านั้น! เพลงดึงดูดผีเสื้ออะไร มันไร้สาระทั้งนั้น พวกคุณคงไม่เชื่อว่าของสิ่งนี้เจ๋งกว่าเปียโนจริงๆหรอกนะ?”

เมื่อได้ยินเสียงประชดประชันในห้องโถง ติงห้าวหัวเราะ พูดกับฉู่หยางที่ค่อนข้างคับขันว่า “ท่านฉู่ ผมไม่ได้ไม่เคารพเครื่องดนตรีของประเทศหวา เพียงแต่พวกเราต้องมองการณ์ไกล ตอนนี้ประเทศส่งเสริมการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมนานาชาติ บางอย่างเทียบไม่ได้ก็คือเทียบไม่ได้ ผมเรียนเปียโนมานานหลายปี ทำความเข้าใจเครื่องดนตรีมานานขนาดนั้น ไม่มีเครื่องดนตรีไหนสู้เปียโนได้เลย ดังนั้นผมว่าคุณอย่าดื้อดึงอีกเลยนะ”