บทเพลงที่บรรเลงอยู่ในขณะนี้นั้นสามารถส่งผลกระทบต่อจิตใจของผู้คนได้ นี่ต่างหากถึงเป็นเรื่องที่ทำให้คนตกตะลึง

บางคนในงานเหยียดหยาม บางคนไม่ฟัง บางคนไม่ชอบ บางคนดูถูก แต่ตอนนี้ ทุกคนล้วนถูกดึงดูดเข้าไปแล้ว

นี่คือขอบเขตที่สูงสุดของดนตรี!

ดนตรีแบ่งออกเป็นสองวิธีในการดึงดูด หนึ่งคือเมื่อคุณรู้ว่ามีคนดังอยู่บนเวที คุณก็จะตั้งใจฟังมัน มีแต่การตั้งใจฟังมันเท่านั้นที่จะทำให้คุณรู้สึกได้ถึงอารมณ์ข้างใน นี่คือความหมายที่แท้จริงของดนตรี

ยังมีอีกอย่างก็คือสถานการณ์ในตอนนี้ เขาใช้ดนตรีเพื่อปลุกระดมอารมณ์ของทุกคน แต่การปลุกระดมดังกล่าวจะต้องได้รับการยอมรับจากผู้ชม

ความน่าสะพรึงกลัวของฟางเหยียนก็คือ คนที่ด้านล่างเวทีไม่เห็นด้วยกับเขา แต่คนเหล่านั้นก็ยังเขาถูกขับเคลื่อนด้วยท่วงทำนองของดนตรี

ดึงดูดผีเสื้อ เริ่มจากหูเข้าสู่กลางหัวใจของผู้คน จากนั้นก็ค่อยๆ ส่งกลับไปสู่สมอง ส่วนที่บอบบางอ่อนแอที่สุดในหัวใจได้รับอิทธิพลแล้ว

มีบางคนเริ่มน้ำตาไหลลงมาจากหางตา

มีบางคนเริ่มหลับตาและเข้าสู่ภวังค์ ท่าทางเคร่งขรึม

มีบางคนเริ่มหวนคำนึงถึงความทรงจำบางอย่างที่ฝังอยู่ในใจขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ตอนนี้ล้วนจมเข้าสู่ท่วงทำนองของบทเพลงนี้อย่างบ้าคลั่ง

สิ่งที่เปราะบางที่สุดในใจของทุกคนล้วนขับเคลื่อนผ่านบทเพลงนี้!

นี่เป็นเพียงเสียงที่ขลุ่ยไม้ไผ่ลำหนึ่งเป่าออกมา แต่กลับแซงหน้าเปียโนราคาแพงไปแล้วด้วยซ้ำ

ติงห้าวตกตะลึง เขาเริ่มเรียนดนตรีเมื่ออายุ 11 ขวบ เรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะในวงการเพลง อายุเพียง26ก็ประสบความสำเร็จอย่างเช่นทุกวันนี้ ดังนั้นจึงเรียกได้ว่าไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์

แต่วันนี้ เขานิ่งบื้อไปแล้ว เขามองดูชายหนุ่มตรงหน้าที่อายุเท่าเขา และรู้สึกว่าตนเองพ่ายแพ้แล้ว เปียโนสามารถบรรเลงทำนองที่สมบูรณ์แบบออกมาได้ไม่น้อย แต่มันกลับไม่สามารถเล่นเพลงที่เข้าถึงหัวใจของผู้คนได้

การแสดงที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ในชีวิตของเขาสามารถได้เห็นมัน นี่สำหรับเขาแล้วถือได้ว่าเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของตน

ตอนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะต้องตายไป เขาก็ตายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแล้ว

เมื่อมองไปที่ฟางเหยียน ในใจของเขาเกิดความรู้สึกผสมปนเปขึ้น ใบหน้าชราเกิดน้ำตาแห่งความโล่งอกยินดีไหลออกมา

อย่างน้อย อย่างน้อยดนตรีที่บรรเลงด้วยเครื่องดนตรีประเทศหวาก็ทำให้ผู้คนประทับใจ

เพลงนี้มีความยาวเพียงหกนาที แต่กลับทำให้ทุกคนรู้สึกราวกับว่าได้พาดผ่านประสบการณ์มานับศตวรรษ พวกเขาต่างถูกดนตรีดึงดูดจิตวิญญาณไป ทุกคนล้วนหลับตาลง และเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกที่ดนตรีนำมาให้ในขณะนี้อย่างเงียบ ๆ

ในที่สุด เพลงก็จบลง ทั้งงานเงียบลง และทุกคนก็จมอยู่ในภวังค์ท่วงทำนองของดึงดูดผีเสื้อ

ฟางเหยียนค่อย ๆ วางขลุ่ยไม้ไผ่ในมือของเขาลง จากนั้นจึงกวาดตามองไปที่ทุกคนที่อยู่ด้านล่างเวที

ดึงดูดผีเสื้อนี่ นี่แหละคือดึงดูดผีเสื้อของจริง!

ทั้งงานเงียบสงัดจนน่ากลัว เงียบจนอาจได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกลงบนพื้น

ความเงียบยังคงดำเนินต่อไป สิบวินาที หนึ่งนาที สองนาทีผ่านไป ทุกคนก็ยังคงจมอยู่ในภวังค์

“แปะ!” “แปะ!” “แปะ!” ฉู่หยางที่ยืนอยู่ไม่ไกลออกไปบนเวทีเริ่มปรบมือขึ้นเป็นคนแรก

นี่คือนักดนตรีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เขาเคยเห็น นี่คือดึงดูดผีเสื้อที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่เขาเคยได้พบเจอมา

ชายหนุ่มตรงหน้าเขาเพิ่งจะอายุเพียงยี่สิบกว่าปีเท่านั้น แต่กลับประสบความสำเร็จในการถ่ายทอดอธิบายสิ่งที่เรียกว่าดึงดูดผีเสื้อได้แล้ว แม้ว่าเขาจะมีลมหายใจที่มากพอ เขาก็คงไม่สามารถทำให้ทุกคนในงานเกิดความรู้สึกได้ขนาดนี้ แต่คนผู้นี้ทำได้แล้ว ชายหนุ่มคนนี้ทำได้แล้ว

ใบหน้าชราของเขามีน้ำตา มันเป็นน้ำตาแห่งความตื้นตัน ประเทศประเทศหวารอดแล้ว มีคนหนุ่มสาวที่มีความสามารถเช่นนี้ ยังต้องกลัวอีกหรือว่าวัฒนธรรมประเทศหวาดั้งเดิมจะหายไป? ไม่หรอก มันมีแต่จะแข็งแกร่งขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นจนมากพอที่จะไปสู่ทั่วโลก

เขาปรบมืออย่างซาบซึ้ง ด้านหนึ่งปรบมือด้านหนึ่งเดินไปหาฟางเหยียน สาวเท้าเต็มก้าว ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาแวววาว

การแสดงออกของฟางเหยียนสงบนิ่ง มองไม่เห็นถึงคลื่นอารมณ์ใด ราวกับว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้เป็นไปตามที่เขาคาดไว้

ใช่ การแสดงแบบนี้สำหรับเขาแล้วไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องง่ายๆหรอกหรือไง? เขาไม่ใช่นักดนตรีที่ยิ่งใหญ่อะไร แต่การใช้กำลังภายในทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง สำหรับฟางเหยียนแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องยากอะไร!