ต่งยู่จึ๊ปากและพูดว่า “ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้นซะหน่อย”

“อันที่จริง ยังมีผู้ชายดีๆ อีกมากมายในโลกนี้ ผู้ชายคนนั้นไม่คู่ควรกับเธอ”

ต่งยู่เลือกที่จะเงียบ เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไป ผู้ชายคนนั้นไม่คู่ควรกับเธอ ส่วนเธอก็ไม่คู่ควรกับคนที่เธอชอบ การจะหารักแท้ได้สักคนนั้นสำหรับต่งยู่เป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

ทั้งสองเดินผ่านป่าไปราวสองชั่วโมง ท้องฟ้าค่อยๆเริ่มมืดลง ต่งยู่เองก็เริ่มเหนื่อยขึ้น หลังจากก้าวไปสองสามก้าวเธอก็มักจะหยุดหายใจ

เห็นเธอเป็นแบบนี้ ฟางเหยียนก็คงจะไม่สามารถไปยังที่ที่ต้องการหาได้ในเวลาอันใกล้ ดังนั้นเขาจึงพูดกับต่งยู่ว่า “ฉันแบกเธอแล้วกัน! เธอช้าเกินไป!”

“คุณอุ้มฉันแล้วจะเดินได้เร็วขึ้นหรือไง?” ต่งยู่ตอบอย่างไม่ยอมแพ้อยู่บ้าง

แต่ไม่ต้องรอให้เธอพิจารณาใด ๆ ฟางเหยียนก็นั่งยอง ๆ จากนั้นก็แบกเธอขึ้นไปที่หลังของเขา ต่งยู่รู้สึกเขินอายกับการกระทำนี้ ดังนั้นจึงรีบตะโกนอย่างรวดเร็วว่า “เฮ้ คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฟางเหยียนก็พุ่งผ่านป่าไปอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากความเร็วของฟางเหยียนมากเกินไป ต่งยู่จึงได้แต่ต้องรีบเกาะหลังฟางเหยียน สองมือกอดเขาเอาไว้แน่น

ตอนแรกเธอกลัวเล็กน้อยที่ฟางเหยียนวิ่งด้วยความเร็วนี้ราวกับเสือดาว แต่ผ่านไปช้าๆเธอก็ค้ยพบว่าแผ่นหลังของฟางเหยียนมีมีความรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนไม่ว่าจะกับใคร

ต่งยู่ถือโอกาสแนบหัวลงไปพิงบนหลังของฟางเหยียน ในใจของเธอรู้สึกหวานซ่านขึ้นมาทันที หากเวลาสามารถหยุดไว้ตรงนี้ได้ก็คงจะดี อย่างน้อยเธอก็สามารถอยู่กับผู้ชายคนนี้ได้ตลอดเวลา

นอกจากความรู้สึกปลอดภัยแล้ว ต่งยู่ยังรู้สึกว่าความเหนื่อยล้าของเธอสลายหายไป นี่เป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด ราวกับเธอได้เกิดใหม่ก็ไม่ปาน

“ฟาง ฟางเหยียน!” ต่งยู่ตะโกนเรียกฟางเหยียน

ฟางเหยียนเอ่ยถาม “ตื่นแล้วหรือ?”

“ฉันขอโทษ!” ต่งยู่กล่าวด้วยสีหน้าสำนึกผิด “เมื่อกี้นี้ฉันแค่รู้สึกว่าสบายมากอย่างยิ่ง ก็เลยหลับไปชั่วขณะหนึ่ง”

ขณะที่พูด ต่งยู่ก็ลงมาจากหลังของฟางเหยียน แผ่นหลังของเขาไม่ใหญ่ แต่กลับทำให้เธอรู้สึกสบายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เมื่อเทียบกับเตียงใหญ่ในบ้านของเธอแล้วก็ยังสบายกว่ามาก ที่น่าตลกที่สุดคือก็เมื่อครู่เธอผล็อยหลับไป

ถ้าฟางเหยียนไม่หยุด บางทีเธออาจจะนอนอยู่บนหลังของฟางเหยียนต่อไปก็ได้

“ว่าแต่ ทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะคะ?” ต่งยู่ถาม

ฟางเหยียนยิ้มและพูดว่า “ฉันเองก็เพิ่งหยุดลงเหมือนกัน! คืนนี้พวกเราอยู่ที่นี่เถอะ”

“อะไรนะ?” ต่งยู่มองดูความมืดมิดรอบ ๆ ด้วยความตะลึงอยู่บ้างและเกิดความรู้สึกกลัวอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้

“ไม่ต้องกลัว! มีฉันอยู่ เธอไม่เกิดเรื่องแน่” ฟางเหยียนพูดคำที่ให้ความรู้สึกถึงความรับผิดชอบอย่างยิ่งอย่างสบายๆ

ต่งยู่พยักหน้าอย่างหนักและพูดว่า “ฉันเชื่อคุณ”

หลังจากนั้นไม่นาน ฟางเหยียนก็หากิ่งไม้และใบไม้สร้างเป็นเพิงขึ้น อีกทั้งในเพิ่งยังปูด้วยใบไม้จำนวนไม่น้อย หลังจากทำเสร็จ ในเพิงไม้ก็ดูอบอุ่นไม่น้อย

เพิงไม้ไม่ใหญ่ แต่ก็เพียงพอที่จะอยู่ได้สองคน

ต่งยู่มองไปที่เพิงไม้เล็ก ๆ จากนั้นจึงกลืนน้ำลายแล้วถามว่า “คืนนี้ พวกเราจะอยู่ที่นี่หรือ?”

เมื่อคิดไปถึงว่าตนจะต้องนอนในเพิงไม้เล็กๆ กับฟางเหยียน หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมา