“เอาล่ะ ไสหัวไปเถอะ!” ฟางเหยียนพูดเสียงเย็นชา เขาขี้เกียจจะสนใจคนอย่างอาเปียวแล้ว

ขยะแบบนี้ไม่คู่ควรพอให้เขาฆ่า!

“ครับครับครับ!” อาเปียวพยักหน้ารัวๆ แทบจะวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนออกจากบ้านต่งโป๋เหวิน

ลูกน้องหนึ่งในนั้นไม่ค่อยเข้าใจ เลยถามขึ้นว่า “พี่ใหญ่ เมื่อกี้พี่ทำอะไรน่ะ? คนนั้นเส้นใหญ่มากหรอ?”

อาเปียวพยักหน้าบอก “เออสิ ถ้าไม่ใหญ่ กูจะคุกเข่าหรอ? พวกแกเบิกตากว้างจำใส่หัวแม่นๆเลยนะ ต่อไปเจอหมอนั่นเมื่อไหร่ ต้องหลบหลีกให้ห่าง หลบไม่ทันจริงๆก็ต้องนอบน้อมเข้าไว้ เข้าใจไหม?”

“อ้าว พี่ใหญ่ เขาเป็นใครกันแน่น่ะ? หรือว่าจะเก่งกาจกว่าลูกพี่หวางของเราอีกหรือไง?”

“ป้าบ!” อาเปียวยกมือขึ้นตบหัวหมอนั่นฉาดใหญ่ ตะคอกใส่ว่า “แกพูดบ้าอะไรเนี่ย?”

หลี่คังที่ตัวเหม็นอยู่ด้านข้างปีนขึ้นมา เขาเห็นภาพแปลกเมื่อกี้เหมือนกัน เดิมคิดว่าพี่เปียวพาคนมามากขนาดนั้น จะลงมือครั้งใหญ่ และจัดการต่งโป๋เหวินกับฟางเหยียนถึงตาย ใครจะรู้ว่าพวกเขากลับคุกเข่าลงกันหมด แถมยังวิ่งหนีออกจากบ้านต่งโป๋เหวินอีก

ไม่ถูกสิ พี่เปียวเก่งขนาดนั้น ทำไมวิ่งออกมาล่ะ?

เขาเข้าไปหาอย่างไม่เข้าใจ แต่พึ่งเดินไปได้สองก้าว ก็ไม่กล้าเข้าใกล้อีก เลยถามโดยเว้นระยะห่างว่า “พี่เปียว จัดการเรียบร้อยไหมครับ? ตาแก่ต่งตายหรือยัง? แล้วหมอนั่นล่ะตายแล้วใช่ไหม?”

“แม่ง!” พออาเปียวได้ยินเสียงหลี่คัง ก็อารมณ์ขึ้นทันที เป็นเพราะเจ้าขยะนี่หาเรื่อง ถ้าไม่ใช่มันเสี้ยมตน ตนคงไม่ต้องโง่วิ่งมาถึงนี่

เมื่อกี้เกือบตายซะแล้ว หมอนี่ต้องรับผิดชอบอย่างหนักเลย

“จัดการ เอาไอ้หน้าหมานี่ให้หนัก!” อาเปียวสั่งลูกน้องตน เขาโกรธจนถึงขีดสุด

ลูกน้องหลายคนดาหน้าเข้าไปจัดหลี่คัง เรียกได้ว่ารุมกระทืบ！หลี่คังที่กว่าจะยืนขึ้นได้อย่างยากลำบาก ตอนนี้ก็นอนแบบลงกับพื้นอีกครั้ง

“ไอ้โง่อย่างแกจนตอนนี้ยังไม่เข้าใจเรื่องหนึ่ง เงินน่ะต้องเหลือชีวิตไว้ใช้ด้วย คนบางคนไม่ควรไปต่อกรด้วย”

“ลงมือเถอะ! เอามันให้ตาย จัดการดีๆหน่อยนะ อย่าให้เหลือร่องรอยไว้”

พอพี่เปียวพูดจบ หลี่คังรู้สึกหัวใจแทบหลุดออกมานอกอก เขาอดกลั้นความเจ็บปวด เขาส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา “เพราะอะไร!”

“เพราะอะไร?” พี่เปียวมองเขาคล้ายจะยิ้ม ฉับพลันกระทืบเท้าลงหน้าบวมปูดของเขา ฝ่ายหลังร้องเสียงโหยหวนปานจะขาดใจ พี่เปียวไม่สนใจ พูดอย่างผู้เหนือกว่า “เพราะแกไปหาเรื่องคนที่ไม่ควรจะหาเรื่อง! ชาติหน้าจำไว้ต้องระวังมองให้ดีหน่อยนะ”

หลี่คังใบหน้าบวมปูดเลือดไหล ทั่วร่างสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

ฟางเหยียนน่ากลัวขนาดนั้นเลย?

ไม่รอเขาคิดเยอะ มือใหญ่ข้างหนึ่งอุดปากเขาไว้ จากนั้นมีดเล็กปลายแหลมเสียบทะลุหน้าอกเขาตรงกลางใจ! และในวินาทีนี้เอง ความคิดทั้งหมดค่อยๆหายไป

ยังไม่จบ พี่เปียวลงแรงดึงมีดออก ที่หน้าอกกลายเป็นเหมือนน้ำพุก็ไม่ปาน เลือดสดพุ่งกระฉูด

หลี่คังตายแล้ว!

แต่พี่เปียวก็ยังกระแทกมีดใส่อีกสองทีอย่างแค้นจัด เขาโมโห โมโหจนเส้นเลือดปูดโปน ความหวาดกลัวเมื่อครู่ระบายใส่อารมณ์ลงที่ตัวหลี่คังหมด

สำหรับตระกูลอันดับสองแบบหลี่คัง คนที่โดนขับไล่ออกจากตระกูลอย่างเขาตายก็ตายไป ไม่มีใครมาตามสืบเรื่องหรอก ต่อให้มีจริง ถึงเวลานั้นให้หลงต้าเป่ามาจัดการก็ได้แล้ว

หลี่คังตายสนิทแล้ว แต่เขากลับเหลือภาพลักษณ์ไม่ดีไว้กับฟางเหยียน นี่มันไม่ดีเอามากๆเลยนะ

ถึงฟางเหยียนจะไม่ได้คิดอะไร แต่ตัวพี่เปียวเองกลับกลัวจัด!

“ถุ้ย!” พี่เปียวถ่มน้ำลายออกมา ลอยไปโดนหน้าหลี่คังเข้าอย่างจัง

“หาคนมาจัดการมันซะ ฉันดูแล้วหงุดหงิด คนที่เหลือทำความสะอาดสถานที่ซะ”

“ครับ”