“ดูสิ บอกแล้วไงว่าเขาไม่รู้ใช่ไหมล่ะ รู้แต่คุยโวโอ้อวดให้คนอิจฉา มีมือมีเท้าไปทำอะไรอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอ? ไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาซะบ้าง ว่าตัวเองเป็นคนแบบไหน ยังอยากจะหัวสูงมองพระจันทร์จริงๆ น่ะเหรอ? แกสมควรได้รับมันเหรอ?”

“นั่นน่ะสิ เห็นแก่กับที่มีการปกป้องจากฟางฟัง ก็เลยหยิ่งผยอง?” โจวซานก็ช่วยเสริมทับ

“จริงๆ เลย ใช้ขนไก่มาทำลูกศร เกาะผู้หญิงจนถึงขั้นนี้เลยเหรอ ช่างเป็นคนพิลึกจริงๆ “

“ฉันจะบอกอะไรนายให้นะฟางเหยียน ตอนนี้นายทำอะไรตามใจได้ แต่อีกหน่อยแกก็อย่าคิดที่จะเกาะแกะฟางฟังไม่แล้วไม่เลิกสักที เพราะว่าอีกเดี๋ยวคุณชายเจิ้งนัดเวินหลาน เอาแกมาด้วยนี่ช่างขายขี้หน้าจริงๆ เลย!

“ไม่รู้จักประเมินค่าตัวเองหรือยังไง? มีคนไม่เหมาะสมกับนาย ก็อย่าเกาะแกะไม่เลิกแบบนี้ เข้าใจไหม?”

สี่คนข้างหลังเจิ้งชง เอ่ยสบถโมโหขึ้นผลัดกัน น้ำลายกระเด็นเต็มอากาศ เจิ้งชงจ้องฟางเหยียนด้วยความไม่สบอารมณ์ อย่าพูดถึงว่าตอนนี้รู้สึกฮึกเหิมมากเพียงใด

ฟางฟังใบหน้าผุดความโกรธเคืองขึ้นมา ตะคอกด้วยความโมโหว่า “เจิ้งชง นายหมายความว่ายังไงกันแน่!”

“ฟางฟัง ฉันไม่ได้หมายความว่ายังไงนะ คนเราน่ะนะ เมื่อไม่มีศักดิ์ศรีแล้ว ก็เหมือนแมลงวันที่น่ารำคาญ จะไล่ยังไงก็ไล่ไม่ไป แน่นอนว่าฉันไม่รังเกียจถ้าจะมีแมลงวัน แต่ฉันกลัวก็แต่เวินหลานจะรังเกียจ ที่พวกเขาพูดไม่มีผิด ฉันไม่สนว่าต้องจ่ายเงินราคาสูง เพื่อที่จะคว้าโอกาสในการร่วมรับประทานอาหารเย็นกับเวินหลานให้ได้ แน่นอนว่า ทุกอย่างนี้ก็เป็นเพราะเธอ ฉันรู้ว่าเธอชอบเวินหลานมาก เพราะงั้นฉันไม่หวังว่าเมื่อตอนที่เขาปรากฏตัวออกมา จะไปทำให้เวินหวานไม่พอใจจนทำให้ปฏิบัติกับพวกเราทุกคนไม่ดี”

“เธอคิดดูนะพวกเนรคุณที่ไม่รู้จักบุญคุณคนอื่น เธอจะไปปกป้องเขาแบบนี้ก็ไม่สมควรหรอกนะ ถ้าเป็นเพราะเขาจริงๆ ที่ทำให้เธอและดาราที่เธอชอบที่สุดต้องมาผิดใจกัน แบบนั้นจะจัดการยังไง เธอว่าถูกต้องไหม?

“ไก่บ้าน ต่อให้จะคลุมหนังหงส์ฟางฟังก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ เจิ้งชงช่างไม่รู้จักเกรงกลัวเสียจริง คิดไม่ถึงว่าจะกล้าพูดดูถูกต่อหน้าฟางเหยียนเช่นนี้ หรือว่าเขาไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของฟางเหยียนจริงๆ ?

เคยเห็นคนที่วอนตาย แต่ไม่เคยเห็นคนที่วอนตายแบบนี้มาก่อน!

แต่ฟางเหยียนในเวลานี้กำลังนั่งหลับตาบำรุงจิตอยู่บนเก้าอี้ ราวกับเรื่องทุกอย่างไม่เกี่ยวกับเขาอย่างไรอย่างนั้น

โรงแมนติก!

สวย!

ผู้ที่เข้ามาอยู่ในห้องโถงใหญ่เกือบจะเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยนี้ทั้งหมด ไม่เคยเห็นฉากที่โรแมนติกเช่นนี้มาก่อน

มีนักศึกษาชายที่ฉลาดไม่น้อยคน ทราบแล้วว่าถึงเวลาสารภาพรักแล้ว!

ความโรแมนติกยังคงดำเนินต่อไป การสารภาพรักก็เริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้ ทั้งห้องโถงใหญ่มีฉากอันน่าตกตะลึงที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนเกิดขึ้น

เสียงกรี๊ดดังขึ้นเรื่อยๆ ต่างก็กำลังร้องเรียกชื่อของเวินหลานซ้ำไปซ้ำมา

“เวินหลาน…”

“เวินหลาน…”

ภายใต้การรอคอยของผู้คนนับหมื่น อยู่ๆ ไฟที่รวมกันก็ดับลง แสงไฟสีขาวอันอ่อนโยนสาดส่องมาบนเวที ทั้งห้องโถงมีเสียงร้องกรี๊ดขึ้นอีกครั้ง ทว่าเสียงนี้ยังไม่ทันได้ดังต่อเนื่องนานเท่าไร ทั้งห้องโถงก็เดือดพล่านขึ้นมาอีกครั้ง!

เนื่องจากทุกคนเห็นฉากที่ทำให้พวกเขาต้องตกตะลึงจนตาค้าง

ภายใต้แสงไฟสีขาวนั้น เวินหลานออกมาแล้ว

เธอสวมกระโปรงยาวสีขาวปนสีฟ้าน้ำทะเล พลิ้วไหวสยาย ราวกับความสดใสมีชีวิตชีวาเข้าปกคลุมจิตใจของทุกคนทันที คำพรรณนาทุกคำก็ไม่เท่าคำว่า สวยดุจ! นางฟ้า!

เรียกเป็นพัน ๆ หมื่น ๆ คำ เธอเดินอย่างเชื่องช้าออกมาโอบผีผาและปิดบังใบหน้าเอาไว้

เธอราวกับไม่ใช่ผู้หญิงบนโลกนี้ แต่คล้ายกับผู้หญิงที่บำเพ็ญเพียร การปรากฏตัวของเธอทำให้ชายหลายคนต้องคลั่งไคล้ไปตามๆ กัน ผู้หญิงไม่น้อยคนที่เริ่มละอายใจ ความงามของเธอ ทำให้คนต้องตกตะลึง โดยเฉพาะกระโปรงยาวสีขาวปนสีฟ้าน้ำทะเล ราวกับออกมาจากภาพวาดอย่างไรอย่างนั้น!

ความงดงามทำให้ทั้งห้องโถงต้องตกตะลึง เสียกรี๊ดดังขึ้นต่อเนื่องไม่ขาดสาย เสียงอันดังกึกก้องราวกับต้องการจะทำให้ทั้งห้องโถงใหญ่ต้องพังทลายลง

แม้แต่ฟางเหยียนที่สงบนิ่งก็ยังต้องตกตะลึง ไม่พูดไม่ได้ว่า เวินหลานในคืนนี้สมกับที่เป็นตัวเอกของงานจริงๆ ทั้งโรแมนติก ทั้งสวยงาม มีเสน่ห์แห่งผู้หญิงตะวันออกพึงมี