ฝึกฝนอะไรกัน！

ดูๆแล้วการฝึกตนไม่พัฒนาก็ว่าแล้ว ราวกับว่าจะถอยหลังอีกด้วย

ไม่รอให้เขาได้สติกลับมา ลางสังหรณ์ที่อันตรายอย่างหนึ่งผุดขึ้นในก้นลึกของจิตใจอย่างเร็ว ยังไม่ทันได้หันไป ขนที่อยู่ทั่วร่างกายลุกซู่ขึ้นมา กลิ่นอายของความอันตรายนั้นได้โถมเข้ามาจากทางหลัง จู่ๆก็พุ่งเข้ามาที่หัว

ความอันตรายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉินเสียงหลินหันหลังอย่างเร็ว พบว่าอกของตัวเองถูกกิ่งไม้จี้ไว้อยู่！

อืม？

ฉินเสียงหลินไม่กล้าขยับมั่วๆแล้ว เขารู้ดีมาก เพียงแค่ขยับ กิ่งไม้ที่มีขนาดใหญ่เท่านิ้วก้อย จะแทงทะลุหัวใจของเขาทันที ทำให้เขาหายไปจากโลกนี้โดยสิ้นเชิง

น่ากลัวมาก！

ฉินเสียงหลินเป็นผู้ฝึกตน เขารู้ความสามารถของตัวเองดีมาก นอกจากเต๋ายอดเซียนแล้ว เขาได้เจอเข้ากับคนที่ทำให้เขารู้สึกถึงภัยอันตรายเข้าแล้ว ครั้งที่แล้วคือฟางเหยียน ครั้งนี้ก็ผู้เฒ่า ทั้งสองให้ความรู้สึกบีบอัดต่อเขาอย่างหนึ่ง ทำให้เขาทุกข์ทรมาน

เขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงได้เจอคนที่เก่งขึ้นเรื่อยๆ

“ฮ่าๆๆ……”

เสียงหัวเราะที่เบิกบานใจดังสนั่นทั่วภูเขาทิพย์ ในขณะเดียวกัน ราวกับรอบๆนิ่งสงัดไปก็มิปราณ จู่ๆจางตุนเทียนก็เอากิ่งไม้ที่จี้อกของฉินเสียงหลินออก ฉินเสียงหลินตัวสั่นทันที หายใจอย่างหอบหืด

“ที่แท้ก็เป็นจางเทียนซือที่มาเยือน ขอโทษที่ไม่ได้ต้อนรับกรุณายกโทาให้ด้วยครับ ฮ่าๆๆ……”

“พี่เต๋าอยากจะดูความสามารถของผมเหรอ？” จางตุนเทียนหน้าตาโมโหแล้วกล่าว

“พี่เต๋า ไม่เจอกันเป็นร้อยปี ท่านยังชอบเล่นพิเลนเหมือนเดิมเลยนะ”

เต๋ายอดเซียนหัวเราะเหอะๆ “จางเทียนซือ คิดว่าท่านตายไปตั้งแต่เมื่อร้อยปีก่อนแล้วเสียอีก ไม่คาดคิดว่าจะยังแข็งแรงขนาดนี้ ทำให้ข้าแปลกใจเสียจริงๆ ไง ครั้งนี้มาภูเขาทิพย์ จะมาต่อสู้กันเหรอ？”

“ต่อสู้กันมาสองร้อยปี ท่านไม่เหนื่อยแต่ข้าเหนื่อย” จางตุนเทียนส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย “พี่เต๋า กฎวงเวียนแห่งสัจธรรมฟ้าโชคไม่ดี ครั้งนี้เกรงว่าต้องพึ่งท่านแล้วล่ะ เมื่อร้อยปีก่อน ข้าควรจะปลงไปไม่ข้องเกี่ยวกับทางโลก เป็นเหมือนท่านนินจาในเขาลึกที่สมถะ คงจะดีไม่น้อยเลยล่ะ”

จู่ๆมือที่เต๋ายอดเซียนรินเหล้าสั่น หยุดกลางอากาศ แล้วถาม “เกิดอะไรขึ้นรึ？”

จางตุนเทียนรินเหล้าในแก้วด้วยตัวเอง หลังจากที่ดื่มกรึบเดียวหมดได้กล่าวว่า “ดาวทั้งเก้าเรียงตัวกัน เทพเจ้ามาจุติ ปีศาจอาละวาด ใต้หล้าอลหม่าน เริ่มปรากฏ สำนักต่างๆไม่สงบ มีประตูมังกร เป็นปฏิปักษ์กับเพลิงเสวน”

เต๋ายอดเซียนส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย “ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนกำหนดมาแล้ว ไม่สามารถทำรายได้ เพลิงเสวนเก็บตัวไม่ออกมา ยากจะปรากฏกาย ครั้งนี้เกรงว่าจะเกิดเหตุใหญ่ แล้วสำนักเทียนซือของท่านหนึ่งในห้าสำนักใหญ่ เกรงว่าจะถูกทำลาย เพราะวิชาพลังอภิปรัชญาในตราประทับเทียนซือคือเจ้าโลก จะไม่ทำให้คนอิจฉาได้อย่างไรกัน？”

“สำนักเทียนซือเสียสละคนบางส่วน ไปถึงที่หมาย หลบปัญหาจากโลกภายนอกได้โดยสิ้นเชิง เพียงแต่ลำบากคนที่รับช่วงต่อก็เท่านั้น”

เต๋ายอดเซียนหัวเราะเหอะๆ “ท่านจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เอาของล้ำค่าของสำนักเทียนซือมอบให้เขาด้วยความเต็มใจ เกรงว่าคนที่รับช่วงต่อจะไม่ธรรมดานะ”

“เทพแห่งสงครามของประเทศหวา จอมพลโผ้จวิน！”

“อะไรนะ？” เต๋ายอดเซียนชะงักไปทันที แก้วที่อยู่ในมือแตกแกร็กๆ

ปฏิกิริยาของเต๋ายอดเซียนทำให้จางตุนเซียนไม่เข้าใจ ต้องเครียดขนาดนี้เลยเหรอ？ก็แค่หาคนรับช่วงต่อสำเร็จ ให้กองทัพรักษาสำนักเทียนซือไว้ อย่างนี้ไม่ดีเหรอ？

“พี่เต๋า ท่านพูดถูก ถ้าในใจมีพันธะ จะไม่สามารถพัฒนาการฝึกฝนไปข้างหน้าได้ และตอนนี้ข้าก็สามารถตั้งใจฝึกฝนได้แล้ว แล้วทำไมข้าจะไม่ทำเล่า？พี่เต๋า ทำไมดูท่าทางท่านประหลาดใจมากเล่า？”

สักพัก เต๋ายอดเซียนจึงได้สติกลับมาจากความช็อก ส่ายหน้าอย่างเซ็งแล้วกล่าว “ท่านนะท่าน เรียกท่านว่าเจ้าจิ้งจอกนี่ลดค่าท่านไป แก่แล้วยังหลอกคนอีก ทำได้เหมือนจริงมาก ท่านไม่ได้คิดถึงผลพวงที่หลังจากที่เขารู้ความจริงแล้วมั้ย？”

จางตุนเทียนแสดงท่าทีอันธพาลกล่าว “ผลพวงอะไร？นี่ถือว่าข้าช่วยเขาทางอ้อมนะ ท่านคิดว่าข้าไม่รู้จริงๆรึ？ตอนนั้นที่เขามาที่ภูเขาทิพย์เพียงเพื่อหาวิธีในการเปิดหินทิพย์ แต่ท่านตาแก่เจ้าเล่ห์ นึกไม่ถึงว่าจะหลอกใช้เขา”

“อ้อ คนที่ควรจะเป็นกังวลไม่ใช่ข้าแต่เป็นท่าน สำหรับข้าแล้ว ข้าอยากให้ตราประทับเทียนซืออยู่ในมือของจอมพล ไม่ใช่ในมือของเพลิงเสวน ข้าไม่อยากช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญ ถูกคนตำหนิลับหลัง！”