คนเฝ้าประตูร้องโหยหวนออกมา

“ปีศาจ แกมันเป็นปีศาจ ฆ่าฉันซะเถอะ!”

“อยากตายขนาดนี้เลยเหรอ งั้นฉันจะให้แกได้สมใจ!” สำหรับคนที่ลืมบุญคุณคนอย่างนี้ เทียนขุยไม่เกรงใจอยู่แล้ว ขณะที่กำลังจะลงมือ กลับถูกฟางเหยียนส่ายหน้าเล็กน้อยเพื่อห้ามปรามไว้

เลยปล่อยคนเฝ้าประตูลง เขากลัวจนถอยออกห่างจากฟางเหยียน ไม่เหมือนกับเสแสร้งเลยสักนิด ทำเอาฟางเหยียนงงไปเล็กน้อย เขาไม่ใช่ผีสักหน่อย ต้องกลัวขนาดนี้เลยเหรอ? เยี่ยวเล็ดแล้ว กลัวจนเยี่ยวเล็ดแล้ว ไม่รู้จะพูดยังไงดี

“ฉันถามแกตอบ”

ฟางเหยียนพูดสั้น ๆ ได้ใจความ น้ำเสียงเหมือนมีพลังลึกลับที่ทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้ วินาทีนั้นทำให้คนเฝ้าประตูสงบนิ่งลง นี่ไม่ใช่เวทมนตร์ แต่เขาใช้พลังชี่อย่างหนึ่ง ทำให้คนเฝ้าประตูหยุดคลุ้มคลั่งไปได้

“ทำไมแกถูกตามฆ่า?”

“ฆ่าปิดปาก!” ถึงแม้คนเฝ้าประตูสงบนิ่งลงแล้ว แต่แววตายังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แม้แต่ตอนพูดออกมา น้ำเสียงยังสั่นเครือ เนื่องจากความกลัวที่อยู่ในใจ ทำให้คนเฝ้าประตูเล่าสาเหตุที่ถูกฆ่าปิดปากออกมา

เมื่อฟังจบ ฟางเหยียนกับเทียนขุยก็สบตากัน เทียนขุยอ้าปาก แต่กลับถูกฟางเหยียนส่ายหน้าปฏิเสธ

“แล้วทำไมแกเห็นฉันถึงต้องกลัวขนาดนี้?”

“เพราะแกฆ่าเจ้าสำนักของพวกเราตายอย่างโหดร้ายทารุณ สภาพน่าอนาถจนทนดูไม่ได้ ควักลูกตา ตัดจมูก เอาน้ำกรอกหู ทรมานอย่างโหดเหี้ยมจนตาย” สุดท้าย คนเฝ้าประตูได้พูดเสริมขึ้นอีกว่า : “เลือดออกทางทวารทั้งเจ็ด กระดูกแตกหักทั้งตัว!”

ฟางเหยียนสีหน้าเหมือนเดิม แต่เทียนขุยกลับทนต่อไปไม่ได้แล้ว จึงได้อ้าปากด่าออกไป : “มึงแม่งพูดอะไรห๊ะ? จอมพลโผ้จวินจะไปทรมานเจ้าสำนักพวกแกทำไม? พวกแกถูกคนอื่นเป่าหูชัด ๆ นี่เรื่องบ้าอะไรกัน!”

เทียนขุยกร่นด่าสาปแช่งอย่างถึงที่สุด ทำเอาคนเฝ้าประตูสายตาเลื่อนลอย ใช่แล้ว เขาก็สับสนเหมือนกัน แล้วพูดเสียงต่ำ : “แค้นนี้ต้องชำระ!”

“ได้ งั้นนำทางเถอะ”

การไหว้บรรพบุรุษนอกจากไหว้บรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้ว ยังมีจุดประสงค์อีกหนึ่งอย่าง นั่นก็คือเป็นสิ่งที่ต้องทำในสมัยก่อนเมื่อเจ้าสำนักขึ้นรับตำแหน่ง เหมือนกับพิธีบรมราชาภิเษกของกษัตริย์

ไม่ต่างอะไรกับการบวงสรวงสวรรค์ เพียงแต่การบวงสรวงสวรรค์ต้องบวงสรวงทั่วทั้งแผ่นดิน ส่วนการไหว้บรรพบุรุษเป็นการสักการบูชาบรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้วของสำนักฉิวหลง

แน่นอนว่า ทุก ๆ หนึ่งร้อยปีของสำนักฉิวหลงจะมีการไหว้บรรพบุรุษตรงที่บูชามังกร ถือเป็นการบวงสรวงสวรรค์ด้วยส่วนหนึ่ง

ทั้งห้องหลงเหมินดูเคร่งขรึมและยิ่งใหญ่ ลูกศิษย์ระดับสูงต่างมีสีหน้าเคร่งขรึม ส่วนซ่งหยิงนั่งอยู่บนม้านั่งสลักลายมังกร สีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก ด้านขวามือของเธอ ก็คือผู้อาวุโสใหญ่หลินชื่อ ตามมาด้วยหลินเทียนที่นั่งหน้าเชิดขึ้น ซึ่งตอนนี้มีท่าทีสำรวม จ้องมองไปยังมังกรตัวใหญ่ที่อยู่บนแท่นมังกรบินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อคิดพิจารณาก็จะรู้ได้ว่า พิธีสักการบูชานี้เป็นเรื่องที่ศักดิ์สิทธิ์มากแค่ไหน

“วันนี้มีกระผมหลินชื่อเป็นผู้นำในการสักการบูชา เพื่อให้นายน้อยซ่งหยิงได้ขึ้นเป็นเจ้าสำนักแห่งสำนักฉิวหลง ไหว้บรรพบุรุษ!”

เมื่อเสียงพูดว่าไหว้บรรพบุรุษสิ้นสุดลง ห้องหลงเหมินที่เดิมทีเงียบสงบก็เริ่มมีเสียงดังขึ้นมา ผู้อาวุโสทั้งสี่คนเริ่มสวดพึมพำ ๆ รวมถึงผู้อาวุโสใหญ่หลินชื่อด้วย

เมื่อสวดจบ ทั้งห้องหลงเหมินได้เงียบลงอีกครั้ง

“ลำดับต่อไป เชิญเจ้าสำนักซ่งหยิง ไหว้บรรพบุรุษ!”

แต่เมื่อพูดจบ หลินเทียนก็มาที่ข้าง ๆ หลินชื่อ แล้วพูดเสียงต่ำว่า : “พ่อ คนที่ส่งออกไปให้จัดการฆ่าปิดปาก จนถึงป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย”

หลินชื่อเอ่ยพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ : “ต้องตรวจสอบให้ชัดเจน ไปดูสิว่าพวกมันมัวโอ้เอ้อยู่ที่ไหน โดยเฉพาะคนเฝ้าประตูต้องฆ่าปิดปากให้ได้ เข้าใจไหม?”

“ครับ ผมจะไปให้ลูกน้องไปจัดการเดี๋ยวนี้”

ซ่งหยิงลุกขึ้นยืน ไหว้สักการะที่ป้ายบรรพบุรุษด้วยธูปสามดอก สุดท้ายได้เดินไปตรงหน้าแท่นมังกรบิน แล้วโค้งคำนับสามครั้ง จากนั้นโน้มตัว เอาธูปสามดอกปักไปที่บนหัวของมังกรตัวใหญ่ที่อยู่บนแท่นมังกรบิน

หลินชื่อพยักหน้า โน้มตัวเล็กน้อย โค้งคำนับแล้วเอ่ยพูด : “พิธีเสร็จสิ้น ทำความเคารพเจ้าสำนัก!”

พูดจบ ทุกคนในห้องหลงเหมินได้คุกเข่าลง

ซ่งหยิงพูดอย่างเรียบ ๆ : “ลุกขึ้นเถอะ”

เจ้าสำนักแห่งสำนักฉิวหลง!

ในที่สุดเธอได้กลายเป็นคนที่เธอเกลียดที่สุด เธอรู้สึกคับแค้นใจมาก แต่ความแค้นที่พ่อถูกฆ่าตาย ต้องถูกชำระ! จึงจำเป็นต้องขึ้นเป็นเจ้าสำนักก่อน ถึงสามารถโยกย้ายกำลังพลในสำนักฉิวหลงได้ ดังนั้นเธอจึงได้กลายเป็นคนที่เธอเกลียดมากที่สุด!

“จากนี้ไป แจ้งให้ลูกศิษย์ของสำนักฉิวหลงที่อยู่ด้านนอกทุกคนกลับมาโดยทันที หากกลับมาไม่ได้ก็ไล่ออกจากสำนักไป เปิดศึกแก้แค้นกับจอมพลโผ้จวินอย่างเต็มกำลัง ไม่ตายไม่เลิก!”