“รู้จักผู้หญิงข้างๆ จอมพลคนนั้นไหม?”

“รู้จักสิ” โจวซื่อเจี๋ยพยักหน้า: “สวยมากจริงๆ ”

เพียะ!

โจวปินคางตบบ้องหูโจวซื่อเจี๋ย จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยความโมโห: “ในหัวแกนี่คิดแต่เรื่องอะไรอยู่กันแน่?”

โจวซื่อเจี๋ยกุมใบหน้า เอ่ยถาม: “พ่อ พ่อจะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นมีพื้นเพไม่ธรรมดางั้นเหรอ?”

“เพลงเสวน!”

โจวซื่อเจี๋ยสะดุ้งโหยง!

เพลงเสวน!

บัดนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจสักทีว่าทำไมจอมพลโผ้จวิน จึงได้มั่นใจนักว่าตระกูลโจวมีส่วนเกี่ยวพันกับเพลงเสวน ที่แท้ผู้หญิงคนนั้นก็คือคนจากเพลงเสวน?

คำถามที่คล้ายคลึงกันผุดขึ้นมาภายในหัวของโจวซื่อเจี๋ย ผู้หญิงคนนั้นก็คือสายสืบที่จอมพลส่งไปอยู่ในเพลิงเสวน!

“เลิกคิดได้แล้ว ผู้หญิงคนนั้นคือภรรยาของจอมพล”

โจวซื่อเจี๋ย: “……”

ตกตะลึงจนไร้คำพูด!

“พ่อ ไม่งั้นเราถือโอกาสหนีไปกันเถอะ เรื่องนี้ไม่ว่าจะแก้ตัวยังไงก็แก้ตัวไม่ขึ้นแล้ว พวกเราตระกูลโจวจะไปรับมือกับการกระทำที่เหี้ยมโหดของโผ้จวินได้ยังไง เรารีบหนีกันเถอะ”

โจวปินคางลืมกระทั่งโกรธ เขาโกรธเคืองไม่เบาเลย!

แม้จะซ่อนตัวได้ชั่วขณะ แต่เพราะปัญหาที่พัวพัน จะหนีพ้นหรือ?

ท่านปรมาจารย์ยังอยู่ในกำมือของโผ้จวินอยู่ ตระกูลโจวที่ไร้ท่านปรมาจารย์ ยังจะเรียกว่าตระกูลโจวได้อีกหรือ?

โจวปินคางหลับตาลงอย่างเอือมระอา “แทนที่จะวิ่งหนีไปทั่วด้วยความตื่นตระหนก ที่ฉันกังวลกว่าคือจอมพลปะทะท่านปรมาจารย์ ภัยพิบัติในนั้นบางทีอาจทำให้ตระกูลโจวอับจนหนทางยิ่งกว่า”

——

ในขณะที่ฟางเหยียนต้องการที่จะเอ่ยอันใดนั้น บริเวณที่วางป้ายดวงวิญญาณก็เคลื่อนตัวมาข้างหน้าทันที เผยให้เห็นประตูเล็กๆ บานหนึ่ง หลังจากที่ประตูบานเล็กเปิดแล้ว ก็มีแสงอุทัยสาดส่องเข้ามา ค่ำคืนอันแสนมืดมิด มีลำแสงที่ระคายตากระจายออกมา ลำแสงที่ระยิบระยับทำให้ศาลบรรพบุรุษสว่างขึ้นทันที ในขณะเดียวกันนี้ น้ำเสียงของคนแก่ก็ดังขึ้น

“ได้ยินมาว่าวรยุทธ์ของจอมพลสะท้านพิภพ คนแก่อย่างผมคันไม้คันมือขึ้นมากะทันหัน เมื่อครู่ทำให้ขุ่นเคืองแล้ว จอมพลได้โปรดอภัยให้ด้วย ผมไม่ค่อยสะดวกเท่าไร เลยไม่สามารถไปต้อนรับจอมพลด้วยตัวเองได้ แถมยังต้องเชิญจอมพลเดินทางมาเองเช่นนี้”

ฟางเหยียนเงียบ ไม่เอ่ยอันใด โค้งตัวแล้วเดินเข้าประตูเล็กบานนั้นไป

เพิ่งจะเดินเข้าไป เขาก็รู้สึกได้ว่าด้านหลังของประตูบานเล็กมีต้งเทียนอยู่ เบื้องหน้ามองเห็นเป็นภูเขาลูกเล็ก ต้นไม้สีเขียวชอุ่ม ต้นไม้ใบหญ้าที่เกิดใหม่ มีแต่ความเขียวชอุ่มเต็มไปหมด ช่างเป็นสถานที่พำนักอันหาได้ยากที่หนึ่ง

ทันใดนั้นเอง ฟางเหยียนก็นึกถึงขณะที่เพิ่งเดินเข้ามาในเรือนตระกูลโจว ไม่เห็นเลยกว่าเรือนตระกูลโจวอยู่ติดกับภูเขาแต่อย่างใด และภูเขาลูกเล็กนี้ก็มีรูปร่างแปลกประหลาดราวกับเกิดขึ้นจากท้องฟ้าอย่างไรอย่างนั้น ช่างน่าประหลาดใจเสียจริง

ยอมยั่วเฒ่าประหลาดแห่งดินแดนตะวันตก แต่ไม่ยอมยั่วยุฉินเสียงหลินแห่งภูเขาทิพย์

บัดนี้ฟางเหยียนเพิ่งจะพบว่า คำพูดนี้ของหยางจิ่งเซียนในเมื่อก่อนนั้น เกรงจะไม่เข้าใจในเฒ่าประหลาดแห่งตระกูลโจวเท่าไร เฒ่าประหลาดแห่งตระกูลโจวมีพละกำลังที่แกร่งกล้าอย่างยิ่ง โดยเฉพาะต้งเทียนฟู๋ตี้แห่งนี้ เรียกได้ว่าต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก

ลึกๆ ในใจ ฟางเหยียนรู้สึกว่า บางทีเฒ่าประหลาดแห่งดินแดนตะวันตกจะถูกผู้อื่นพูดดูแคลนไปแล้ว พละกำลังของเขา เกรงว่าจะไม่ด้อยไปกว่าเต๋ายอดเซียนแห่งภูเขาทิพท์

ช่างเป็นยอดฝีมือที่ถูกมองข้ามเพราะข่าวลือโดยแท้จริง

“ทำไมต้องทำลับๆ ล่อๆ ด้วย?”

“จอมพลโปรดให้อภัยด้วย ต้งเทียนฟู๋ตี้แห่งนี้ ผมได้ทราบเข้าโดยบังเอิญ ที่นี่เป็นดินแดนบริสุทธิ์ เหมาะสำหรับบำเพ็ญตบะอย่างยิ่ง ต่อให้จะเป็นภูเขาทิพย์ก็ไม่สามารถเทียบกับสถานที่นี้ได้เลย สถานที่ที่จอมพลอยู่ คนภายนอกมองไม่เห็นโดยสิ้นเชิง เนื่องจากที่นี่ถูกคนร่ายคาถาอาคมอย่างแรงกล้าเอาไว้ เพราะฉะนั้นตระกูลโจวจึงอพยพมายังที่นี่ พร้อมตั้งหลักปักฐาน”

ฟางเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย ที่มาที่ไปของต้งเทียนฟู๋ตี้ ปกติแล้วจะเก็บเป็นความลับไม่แพร่สู่ภายนอก อย่างเช่นสภาพแวดล้อมที่เต๋ายอดเซียนแห่งภูเขาทิพท์พำนักอยู่

“ขอเชิญจอมพลขึ้นมาบนเขา สนทนากันต่อหน้าเถิด”

เมื่อเข้ามาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย การมองสำรวจเป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่ง นอกจากเส้นทางเล็กๆ ที่คดเคี้ยวขึ้นไปข้างบนแล้วนั้น ก็ไม่มีทางอื่นที่จะขึ้นภูเขาได้เลย ฟางเหยียนมองเส้นทางขึ้นภูเขา นี่คือเส้นทางเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในหญ้าอันชุกชุม ไม่มีร่องรอยของการเหยียบย่ำเลย มองจากความยาวของต้นหญ้า ก็ทราบทันทีว่าน่าจะมีน้อยคนที่เข้าออก

ทำให้เขาสงสัยเล็กน้อย

หรือว่าเขาบินได้?

ภูเขาที่สูงเช่นนี้ อย่างน้อยน่าจะมีความสูงเท่ากับตึกสิบกว่าชั้น? รอบด้านก็ไม่มีอุปกรณ์เชือกเลย จะเป็นไปได้อย่างไร?

คำอธิบายเพียงหนึ่งเดียวก็คือ ตั้งแต่ที่เข้ามาอยู่ที่นี่ เฒ่าประหลาดแห่งตระกูลโจวไม่เคยลงจากภูเขาเลยด้วยซ้ำ

แล้วเขาจะไปคบค้าสมาคมกับเพลงเสวนได้อย่างไร?

เรื่องเหล่านี้ ไม่สามารถที่จะทราบได้ มีเพียงได้พบเฒ่าประหลาดเสียก่อน แล้วความสงสัยทั้งหมดจึงจะได้รับการไขข้อข้องใจ

สิบนาทีผ่านมา ฟางเหยียนมาถึงยังยอดภูเขา และเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่แท้บนยอดภูเขานั้น ยังมีกระท่อมทำจากไม้เล็กๆ อยู่หลังหนึ่ง แทนที่จะบอกว่าเป็นกระท่อมทำจากไม้เล็กๆ ไม่สู้บอกว่าเป็นกระท่อมที่เกิดจากกิ่งก้านบนต้นไม้ใหญ่เสียมากกว่า และนี่ก็น่าจะเป็นสถานที่พำนักของเฒ่าประหลาด

ในขณะที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้า ฟางเหยียนเพิ่งจะสังเกตเห็นว่า ประตูที่เข้ามาบานนั้นหายไปแล้ว!