โจวปินคางอึ้งไป จากนั้นจึงพยักหน้า: “มัวยืนอึ้งอยู่ทำไม รีบไปสิ”

“เอ่อ อ้อๆ ”

ไม่นาน หยางจิ่งเซียนและพวกก็เข้ามา ไม่เพียงแค่เขา ยังมีทุกคนที่เจออยู่ที่เรือนตระกูลหยางในเมื่อก่อนด้วย ซึ่งเป็นนักธุรกิจใหญ่จากกิจการต่างๆ ทั้งหมดมาพร้อมหน้าพร้อมตากันหมดแล้ว

หยางจิ่งเซียนเห็นภาพเหตุการณ์เช่นนี้ ก็ต้องตกตะลึงไป รีบเรียกสติกลับคืนมาอย่างเร็ว จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา: จอมพล พวกเรากังวลว่าตระกูลโจวจะทำอะไรไม่ดีกับคุณ ก็เลยเรียกรวมพละกำลังทั้งหมดมาช่วยเหลือ”

คนที่อยู่ด้านหลังเขาพยักหน้าตามๆ กัน

ฟางเหยียนพยักหน้าเบาๆ : “พอดีเลย พวกนายก็เข้ามาด้วยกันสิ การเข้าใจผิดบางอย่างก็ถึงเวลาที่จะต้องบอกกล่าวให้ชัดเจน”

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ ฟางเหยียนจึงมองไปยังโจวปินคาง “เจ้าตระกูลโจว ความข้องใจและการเข้าใจผิดยิ่งอธิบายก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ขอถือโอกาสยืมสถานที่ ไม่ทราบว่าคุณมีความเห็นยังไง?”

ตามหลักการแล้ว โจวปินคางไม่คิดที่จะเจรจาอันใดกับพวกเขา แต่ก็จะฉีกหน้าฟางเหยียนไม่ได้ จึงต้องพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า: “จอมพลพูดอะไรกัน สามารถใช้สถานที่นี้ได้ นั่นมันเป็นเกียรติคุณสำหรับตระกูลโจวอย่างยิ่ง”

หยางจิ่งเซียนนั่งลงอย่างอึ้งๆ ส่วนคนอื่นๆ ก็เข้านั่งประจำที่เช่นกัน ฟางเหยียนได้เอ่ยปากอธิบาย ผู้ที่ได้ยินต่างก็ไม่เข้าใจกันไปตามๆ กัน ที่มากกว่านั้นก็คือไม่เชื่อ โจวปินคางไม่ได้ข้องเกี่ยวกับเพลิงเสวนเช่นนั้นหรือ ทว่าสิ่งที่ทำให้ผู้ที่นั่งอยู่ต้องตกตะลึงยิ่งกว่าเดิมนั้นก็คือ จอมพลเอ่ยขอโทษขอโพยด้วยปากตัวเอง นี่ช่างเป็นการกระทำของตระกูลสูงส่ง ช่างน่าเคารพนบนอบเสียจริง

อันที่จริงแล้ว มันก็เป็นเพียงการเข้าใจผิด ทุกคนมองไปยังเจ้าตระกูลโจว ภายในแววตาเต็มไปด้วยความขมขื่น นี่พวกเขาก่อเรื่องวุ่นวายเสียแล้ว

ความรู้สึกก็เป็นเช่นนี้ รับการทดสอบไม่ได้ ความสัมพันธ์ที่ไม่ว่าจะดีขนาดไหน แต่เมื่อเกิดรอยร้าวแล้ว ต้องการที่จะฟื้นฟูกลับเป็นเหมือนเดิม นั่นมันเปรียบเสมือนหนึ่งพันราตรีเชียวมีแต่ความอันตรายเต็มไปหมด ทว่าความสัมพันธ์ที่แตกเป็นรอยร้าวในตอนนี้นั้น จะสามารถเติมเต็มกลับคืนเช่นเดิมได้อยู่หรือ?

นักธุรกิจใหญ่จากหลากหลายกิจการที่อยู่ที่นี่ต่างก็รู้สึกเป็นกังวล หยางจิ่งเซียนแม้จะเป็นคนที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่งในดินแดนตะวันตกที่สุด ทว่าสามารถชี้นำทั้งตระกูลโจวได้หรือ? เขาสามารถฟื้นฟูความทุกข์ใจ เติมเต็มความเสียหายได้หรือไม่?

หยางจิ่งเซียนเป็นผู้ที่ขมขื่นที่สุด สิ่งที่คนเหล่านี้คิดในใจ เขาจะไม่ชัดเจนดีได้อย่างไร ทว่าเรื่องนี้มันไม่ได้เป็นง่ายๆ เหมือนนักธุรกิจแต่อย่างใด ความเสียหายที่ทำให้ตระกูลโจวนั้น ผู้ใดจะต้องมาชดใช้? โดยเฉพาะความเสียหายที่ทำให้เกิดขึ้นโดยทางอ้อมเช่นนี้ ผู้ใดจะสามารถเป็นผู้ชี้นำได้?

หยางจิ่งเซียนชัดเจนดีว่า เพียงแค่ข่าวนี้แพร่กระจายออกไป กิจการที่อยู่ภายใต้ตระกูลโจวก็ได้รับการลดทอนและกดดัน แม้จะยังไม่ถึงขั้นเสื่อมโทรมจนเป็นม้าตีนปลาย ทว่าความเสียหายที่แท้จริงนั้นก็รุนแรงอย่างยิ่ง ทุกวันต้องมีตัวเลขของเงินทุนที่หายไปเป็นจำนวนมาก ดีไม่ดีไม่เพียงแต่ไม่ได้เป็นนักธุรกิจ แถมจะยังถูกตระกูลโจวเคียดแค้นจำฝังใจเอาไว้อีก

เดิมทีเขาไม่มีความมั่นใจเป็นอย่างยิ่ง ทว่าในเมื่อจอมพลทำให้เขานั่งลง และเอ่ยอธิบายแล้ว เรื่องแบบนี้จึงไม่ต้องให้เขาต้องอธิบายแล้ว

“ไม่ต้องเกรงใจแบบนี้หรอก ตระกูลโจวเราต้องขอบคุณจอมพลอย่างสูง ทุกท่านเชิญรับประทานอาหารเถิด”

หลังจากเลี้ยงมื้อค่ำจบลง เจ้าตระกูลโจวก็ยืนส่งทุกคนกลับไปด้วยความเป็นมิตร เดิมทีอยากจะให้ฟางเหยียนและคนอื่นๆ อยู่พักค้างคืนที่นี่ ทว่าถูกหวังจิ่งเซียนขัดจังหวะเข้า ถูกพากลับไปเรือนตระกูลหยางแทน

นับแต่บัดนี้ การเข้าใจผิดของตระกูลโจวนั้นก็ได้ประจักษ์กระจ่างแจ้งแล้ว ดินแดนตะวันตกก็เริ่มฟื้นคืนความคึกคักและความรุ่งเรืองเช่นเมื่อก่อนกลับคืนเรื่อยๆ เช่นกัน

ทว่าผู้ใดก็ทราบดีว่า เริ่มตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป ตำแหน่งของตระกูลโจวก็จะค่อยๆ เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ ทั้งมั่นคงจนไม่อาจล้มล้างได้ ไม่มีผู้ใดไปคิดพะว้าพะวังเกาะแกะไม่เลิกกับเรื่องนี้อีกต่อไป และยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีใครทราบว่าทำไมจึงได้กำจัดความน่าสงสัยของตระกูลโจวไปกะทันหันเช่นนี้ แต่สิ่งที่พวกเขาทราบนั่นก็คือ ตระกูลโจวยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าเมื่อก่อนแล้ว

คืนนี้ ที่เรือนตระกูลหยางบรรยากาศครึกครื้นราวกับเป็นตลาดนัด หยางจิ่งเซียนไล่เหล่านักธุรกิจใหญ่จากแต่ละกิจการไปอย่างไรก็ไม่พ้น สุดท้าย เป็นเพราะช่วงเวลากลางคืนที่เงียบสงัดทำให้พวกเขาต้องกลับไปเองอย่างตัดใจไม่ลง

ทว่าท่ามกลางการพบปะกัน ฉินเข่อกลับเอาแต่จับจ้องไปยังฟางเหยียนไม่หยุด ราวกับมีหลายหมื่นคำพูดที่ต้องการจะเอ่ยออกมา กลับถูกเขาบ่ายเบี่ยงไปราวกับตั้งใจและไม่ตั้งใจ ทว่าหมอหลินกลับถือโอกาสใช้จรรยาบรรณแพทย์เจรจาแลกเปลี่ยนยกใหญ่ ยังคงมีเจตนาเดิม ต้องการที่จะเคารพนับถือเป็นอาจารย์

นี่ทำให้ฟางเหยียนต้องอึดอัดไม่น้อย เมื่อเทียบกับการพบปะสังสรรค์เช่นนี้แล้ว เขาชอบความสงบเงียบเสียมากกว่า

และในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาพักผ่อนเสียที

เขาไม่ลืมเรื่องที่ชิงตี้ต้องการจะบอกเขามาโดยตลอด

“ตอนนี้ เธอถึงเวลาบอกได้แล้วมั้ง?”

ชิงตี้ครุ่นคิดชั่วครู่แล้วจึงเอ่ยว่า: “พวกเราถูกคนหลอกใช้แล้ว เหตุผลก็คือ เพลิงเสวนต้องการยืมแรงจากพวกเรา กำจัดตระกูลโจวที่มีความจงรักภักดีทิ้ง”

คำพูดนี้ทำให้ฟางเหยียนฉงนใจ ไม่เข้าใจขึ้นมาเล็กน้อย

หรือว่าชิงตี้ไม่ใช่คนของเพลิงเสวน?

ไม่รอให้เขาคิดวิเคราะห์ต่อ ชิงตี้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง: “นี่ก็คือเหตุผลที่ฉันอยากให้คุณเข้าร่วมเพลิงเสวน จากความฉลาดของคุณ ก็น่าจะเดาออกแล้วว่าต่อไปนี้ฉันต้องการจะพูดอะไรแล้วใช่ไหม”

ฟางเหยียนนึกออกทันใด ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย เอ่ยว่า: “ความหมายของเธอคือ เพลิงเสวนแบ่งเป็นสองพวก และสถานะของเธอก็คือพวกที่ดีพวกนั้น เรื่องใหญ่ทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นกำจัดเฒ่าประหลาดตระกูลโจวหรือก่อเรื่องวุ่นวายนั้น เป็นเรื่องทางพวกฝั่งไม่ดีเป็นคนทำ?”

ชิงตี้ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ทำให้ฟางเหยียนต้องอึ้งไปทันที!

“ใช่แล้ว” ชิงตี้พยักหน้า: “อีกทั้ง ฉันยังต้องการให้คุณภักดีต่อนายน้อยที่ฉันภักดีด้วย!”