บทที่112 คนของผมมาแล้ว!

“คงไม่ใช่หรอก อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ขี้หนียวกับการแสดงจัง ซูเปอร์สตาร์ก็ไม่เชิญมาสักคน?”

“ฟ้าร้องดังโครมครามกลับมีฝนตกลงมาเม็ดเดียว อึกทึกครึกโครมมาเกือบทั้งวันให้พวกเรามาดูห้องโถงนี่นะ”

“เฮ้ มีหรือไม่มีซูเปอร์สตาร์กันแน่? หากไม่มีก็บอกพวกเรามาสักคำ พวกเราจะได้กลับ อย่าทำให้พวกเราต้องเสียเวลา”

ผู้คนด้านล่างเวทีต่างวิพากษ์วิจารณ์กันสารพัด แสดงท่าทีผิดหวังอย่างมากต่ออี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์

โป๋สิ้นหงนั่งไขว่ห้าง สีหน้าแสดงถึงความลำพองใจ พูดพึมพำกับตนเองว่า “ซูเปอร์สตาร์? ฮ่าฮ่า ซูเปอร์สตาร์คนไหนกล้ามา ก็อย่าหวังที่จะได้เป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณาของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง และยังต้องถูกแบนไปตลอดชีวิต!”

จากนั้น เขายังเป็นผู้นำในการวิพากษ์วิจารณ์อีก

“เฮ้ เฮ้ เฮ้ ประธานเฉิง หรือว่าพวกคุณไม่สามารถเชิญใครมาได้แล้ว?”

“จะให้ผมช่วยเหลือหรือไม่?”

“ในสังกัดผมมีศิลปินคุณภาพหลายคน หากคุณไม่มีก็บอกผมได้นะ ผมจะได้เตรียมคนให้คนตั้งแต่เนิ่น ๆ ทำไมถึงรอให้สถานการณ์น่าอึดอัดถึงขนาดนี้ล่ะ?”

ได้ยินเสียงเย้ยหยันถากถางของโป๋สิ้นหง เฉิงดันถิงเดือดดาลจนปอดแทบจะระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ

เธอมองไปที่เจียงชื่ออีกครั้ง “คนที่คุณเตรียมมา มาหรือไม่มากันแน่? นี้เป็นรายการสุดท้ายแล้วนะ หากยังไม่มาอีก พิธีเปิดก็คงต้องสิ้นสุดก่อนกำหนดการ”

เจียงชื่อมองนาฬิกาอีกครั้ง “ใกล้มาถึงแล้ว”

“เจียงชื่อ คุณถูกคนหลอกหรือเปล่า ซูเปอร์สตาร์ไม่ใช่ว่าจะเชิญมากันง่าย ๆ”

ด้านล่างเวที ผู้คนที่มาร่วมงานต่างก็ผิดหวัง

โป๋สิ้นหงเห็นสีหน้าผิดหวังของทุกคนที่มาร่วมงาน ลุกขึ้นยืนพูดว่า “พวกเราไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นคนธรรมดาทั่วไป เรียกพวกเรามา ผลสุดท้ายให้พวกเรามาดูการแสดง พื้น ๆ จำพวกนี้? เฮ้อออ ดูถูกใครกัน?”

“ผมคิดว่า พิธีเปิดในวันนี้ไม่มาก็ไม่เห็นมีอะไรเลย”

“ทุกท่านพวกเราแยกย้ายกลับกันเถอะ กลับกันเถอะ”

จำนวนคนไม่น้อยต่างเห็นด้วย ทยอยลุกขึ้นยืนเตรียมตัวที่จะกลับ

สื่อมวลชนที่มาร่วมงาน เดิมก็ไม่มีทีท่าสนใจศิลปินฝึกหัดที่ยังไม่มีชื่อเสียง สถานะภาพของพวกเขาก็ไม่ได้สูงส่งไปกว่าคนที่นั่งอยู่ข้างล่าง ทุกคนต่างผิดหวังทยอยเก็บกล้องถ่ายรูป ปิดเลนส์กล้อง

พิธีเปิดของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์

ดูไปแล้วคงต้องสิ้นสุดลงด้วยความล้มเหลว

ขณะที่ทุกคนต่างทยอยลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวที่จะออกจากงาน ทันใดนั้นมีคนคนหนึ่งปรากฏตัวหน้าประตูใหญ่ห้องโถง ในมือยังถือไมโครโฟน ผมยาวพลิ้วไสว ใบหน้าทั้งหล่อเหลาและดูมุ่งมั่น

เขา เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาอันดับต้น ๆในเจียงหนานมีสมญานามว่าเจ้าพ่อเพลงรัก——จางสิ้นฉี

“รีบมาดูเร็ว เป็นจางสิ้นฉี!”

“โอ้พระเจ้า เป็นคนรักในฝันของฉัน เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวในใจของฉัน เขามาจริง ๆ”

“ได้ยินมาว่า เขาเป็นคนที่ไม่สนใจชื่อเสียงเงินทอง ไม่เคยตอบรับคำเชิญงานแสดงธุรกิจใด ๆ อย่าพูดถึงขึ้นแสดงบนเวทีให้กับบริษัทอื่นเลย สมแล้วที่เป็นเจ้าชายบนเวทีการแสดง”

จางสิ้นฉีค่อย ๆยกไมโครโฟนขึ้น ขับขานเสียงเพลง

เพลงแรกขอมอบเพลงรักสุดแสนโรแมนติกคลาสสิก ชื่อเพลง “ความรักเหมือนสายน้ำ” มอบให้กับทุกท่าน

ขณะที่ทุกคนกำลังฟังเสียงขับร้อง ต่างก็ตกอยู่ในภวังค์ ทุกสายตาจับจ้องไปที่จางสิ้นฉี มองดูจางสิ้นฉีค่อย ๆ เดินขึ้นไปบนเวที

ขณะนี้ จิตใจของทุกคนแทบจะหลอมละลาย

เพลงนั้น พูดได้อย่างเดียวว่า สมบูรณ์แบบ!

มองเห็นจางสิ้นฉีเข้ามาช่วยควบคุมสถานการณ์บนเวที เฉิงดันถิงถอนหายใจคำโต ตบไปที่หน้าอกพูดว่า “โชคดีมาก อีกนิดเดียวงานกร่อยแน่ ๆ เจียงชื่อ เส้นสายคนของคุณไม่เลวเลยนะ แม้แต่ราชาเพลงรักที่มีเสียงนุ่มลึกเช่นนี้ยังสามารถเชิญมาได้”

เจียงชื่อยิ้มเล็กน้อย พูดอีกว่า “แค่นี้ยังไม่พอ จางสิ้นฉีเป็นเพียงแค่น้ำจิ้มเพื่อเรียกน้ำย่อยเท่านั้น ซูเปอร์สตาร์ที่แท้จริงจะตามมาอีก”

“อ๋า?”

“จางสิ้นฉียังเป็นแค่การเรียกน้ำย่อยเหรอ?”

“เจียงชื่อ คุณจะโม้ ก็โม้ให้มันน้อย ๆ หน่อย”

เฉิงดันถิงยังไม่ทันพูดจบประโยค เห็นร่างชายคนหนึ่งแต่งตัวทันสมัยปรากฏอยู่หน้าประตูห้องโถง มองเห็นบุคคลนี้ เฉิงดันถิงนิ่งเฉยไม่ได้อีกแล้ว

“เจียงชื่อ คุณ……แม้แต่เขาคุณก็ยังสามารถเชิญมาได้เหรอ?”